თავისი მიწიერი ცხოვრების დროს მაცხოვარმა აღუთქვა კაცობრიობას - "აღვაშენო ეკლესიაი ჩემი და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას".

ისლამი არაბული სიტყვაა და მორჩილებას ნიშნავს. ისლამის წარმოქმნა, განვითარება და გავრცელება მჭიდროდ უკავშირდება თავად არაბებისა და შუა აზიის, აღმოსავლეთისა და აფრიკის ხალხების ისტორიას.

ნეტარი დედოფლის თეოფანიას ცხოვრებიდან ერთი ასეთი ამბავია ცნობილი: მის მეუღლეს, ბასილი იმპერატორს ცილისწამების გამო თავისი ძე, ლეონი, დიდხანს ჰყავდა დამწყვდეული ციხეში.

"ღმერთმა ჩუმად დამიკაკუნა გულზე", - წერს მამა სერგი ბულგაკოვი. 14 წლიდან მოყოლებული ათი წლის მანძილზე ჭაბუკი ურწმუნოდ ცხოვრობდა.

"თუ გინდა კარგად იყო, უნდა ეცადო, რომ სხვები იყვნენ კარგად", - ეს გახლავთ სიტყვები მოძღვრისა, რომელიც თავისმა მრევლმა გულით შეიყვარა.

სამშობლოსა და მისი სიწმინდეების დამცველი პირნათლად ასრულებს ქრისტეს მცნებას: "უფროისი ამისსა სიყუარული არავის აქუს, რაითა სული თვისი დადვას მეგობართა თვისთათვის" (იოანე 15, 13).

ვაგრძელებთ იმ ამბის მოთხრობას, რომელიც მკვდრეთით აღმდგარმა ბარნაულელმა კლავდიამ მოუყვა მამა ვალენტინს - თუ რა დაემართა და რა იხილა მან გარდაცვალების მერე:

მორმონებს სწამთ, რომ იესო და ღმერთი ორი სხვადასხვა ღმერთია, რომელთაგან თითოეული მათგანი ფიზიკურ სხეულს ფლობს.

მახარებლები სახარების დამწერ მოციქულებს ეწოდებათ. მახარებლები იმიტომ ეწოდათ, რომ მათ მიერ აღწერილი ამბები განკაცებული ღმერთის იესო ქრისტეს დედამიწაზე ცხოვრებისა ყველასთვის და ყოველთვის სასიხარულოა.

ბატონი რაულ ჩილაჩავას სახელი ცნობილი ალბათ უფრო მეტად მამათა თაობისთვისაა. ბატონი რაული კიევ-პეჩორაში სტუმრობის დროს გავიცანი.

ქერიმ-ხანმა ფერეიდნელების დამორჩილება გადაწყვიტა. გარშემო სოფლების მკვიდრთ ფერეიდნიდან სამი კილომეტრით მოშორებულ ციხეს შეაფარეს თავი.

მამა იოსებმა მითხრა: "მორჩილისთვის მოძღვარი

- მამაო, კონკრეტულად რა არის ამ ცხოვრების აზრი? - ჰკითხეს მამა პაისი ათონელს.

სიტყვა გულისთქმათა განრჩევის სათნოებაზე. ერთხელ მთაწმინდის უდაბნოდან დაფნაში მივდიოდი.

ბერდიდი მამა გერმანე. მამა გერმანემ ადრინდელ მამებზე საუბრისას გაიხსენა თავისი მოძღვრის, მამა დანიელის მონაყოლი:

სამშობლო ადამიანის სიცოცხლის განუყოფელი ნაწილია. უსამშობლო ადამიანი სულით ღატაკია და საცოდავი.

ბალკანეთში აღესრულა წმინდა გიორგი ზორზისი ("ზორზის" - ასე წარმოითქმის ბალკანურ დიალექტზე გიორგი). ის წარმოშობით ქართველი იყო.

ამოცდამესამე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):

ასპინძა სასტუმროს ნიშნავდა, აქედან მივიღეთ მასპინძელი. ასპინძა არაერთი იყო საქართველოში, მაგრამ ადგილის სახელად ერთგან შემოგვრჩა.

სახარებაში მაცხოვრის მიერ აღსრულებული სამი მკვდრეთით აღდგინების სასწაულია მოთხრობილი.

ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის შობასა და ყრმობაზე ვიცით არა ახალი აღთქმის წიგნებიდან, არამედ საღვთო გადმოცემის მიხედვით.

გარკვეულ ასაკამდე ბავშვები საერთოდ არ ცრუობენ - არ ძალუძთ და არც იციან, რომ ეს შესაძლებელია. ძალზე სამწუხაროა, რომ სიცრუის საცეცებს მათ სულში სწორედ ჩვენ, უფროსები, ვაღვივებთ.

გზა საქართველოსკენ, ესე იგი გზა შინისაკენ, აფხაზეთზე გადის... ამიტომ, მოვალენი ვართ, ვიცოდეთ, თუ რა ხდებოდა მის თავს

საშინელ სიზმრებს ჰგვანან მათი ამბები... რამდენჯერაც იხსენებენ, იმდენჯერ მეორდება თითქოს ომი, რომელიც, სინამდვილეში, არც დასრულებულა...

ქრისტიანობის ისტორიაში ბევრი უძღები შვილი დაბრუნებულა შინ, დაბრუნებია ზეციურ მამას. მამა ეფრემ ათონელზე ჰყვებიან:

ყოველი ჩვენი თანამემამულე დღემდე ტკივილით იხსენებს საქართველოს ისტორიის იმ ბედუკუღმართ ხანას, როცა შაჰ-აბასმა 300 000 ქართველი სამშობლოს მოსწყვიტა და სპარსეთში წაასხა.

"სამშობლო დედამიწის ის ადგილია, რომელიც ამა თუ იმ ადამიანს, ამა თუ იმ ერს ღვთის განგებულებით ებოძა, - ბრძანებს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია მეორე ერთ-ერთ ეპისტოლეში და მიგვითითებს, რომ სამშობლოს წინაშე პასუხისმგებლობას არა მხოლოდ ხელისუფლება, არამედ ყოველი ქართველი უნდა გრძნობდეს".

ხშირად გონებით, სიტყვით თუ საქმით განვეშორებით უფლის მცნებებს, მაგრამ განსაცდელი მაშინვე გამოგვაფხიზლებს

1945 წლის 11 აპრილია. პარიზიდან თბილისისკენ მოფრინავს თვითმფრინავი, რომელსაც საქართველოში სამშობლოს მონატრებული 82 წლის მოხუცი მოჰყავს.

ბოლო ოცი წლის მანძილზე, უმთავრესად მატერიალური სიდუხჭირის გამო, უამრავმა ქართველმა ნებსით თუ უნებლიეთ დატოვა მშობლიური კერა და უცხო სამყაროს შეეკედლა.

რაც დრო გადის, უფრო მეტი ჩვენი თანამემამულე მიდის უცხოეთში. ნებსით თუ უნებლიეთ წასულნი იქაურ ქუდს იხურავენ.

"მე ვინ და სითგან,
რა განგება მალაპარაკებს,
ანკი რა მეთქმის

1878 წელს დედასაქართველოს დაუბრუნდა 300 წელს მოწყვეტილი შვილი, მრავალჭირნახული, გამუსლიმანებული აჭარა.

წმინდა წერილში არაერთგზის მეორდება, რომ ამქვეყნად ჩვენ მგზავრები და სტუმრები ვართ.