კელია "პანაღუდა". პატიოსანი ჯვრის კალივაში თერთმეტწლიანი მოღვაწეობის მერე მამა პაისიმ მისი დატოვება გადაწყვიტა, რისთვისაც სერიოზული სულიერი მიზეზი ჰქონდა.

"მიუგო იესო და ჰრქუა მათ: ეკრძალენით, ნუ ვინმე გაცთუნნეს თქუენ, რამეთუ მრავალნი მოვიდოდიან სახელითა ჩემითა".

ტერმინი სინოპტიკური, ტრადიციულად, ახალი აღთქმის პირველ სამ სახარებას გულისხმობს. მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებები თავისი შინაარსითა და მათში მოთხრობილი ამბების თანმიმდევრობით მართლაც ურთიერთდაკავშირებულად აღიქმება.

"ვთხოვ ქართველ მორწმუნეთ, გამოიჩინონ სიბეჯითე და გულმოდგინება, შეისწავლონ ასომთავრული და ხუცური დამწერლობა.

გრიგოლი: - მან, ვინც ხუთი პურით ხუთი ათასი კაცი განაძღო

"ღმერთი, მიღმიერი სამყარო არსებობს და შენ მისი მოქალაქე ხარ"
25 თებერვალს ნიკოლოზ ბარათაშვილის სახლ-მუზეუმში ჟურნალმა "კარიბჭემ" მოძღვართან მკითხველების მორიგი შეხვედრა გამართა.

უწმინდესის ლოცვა-კურთხევით ბოლნელ მღვდელმთავრად მეუფე ეფრემის კურთხევის შემდეგ ეპარქიაში სულიერი ცხოვრების აღორძინება მართლაცდა თვალშისაცემია.

23 თებერვალს შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრის დიდ დარბაზში ფოლკლორის მოყვარულთათვის მნიშვნელოვანი და სასიამოვნო კონცერტი ჩატარდა - ჯგუფმა "მთიებმა" მაყურებლებს მცირე ხნით ძველ საქართველოში გვაგრძნობინა თავი.

მუცლადმყოფი ბავშვი დედის წიაღში თავს თბილად, მშვიდად და დაცულად გრძნობს, იბადება და მისთვის სრულიად ახალ გარემოსთან უწევს შეგუება.

16/29 მარტს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია იხსენიებს წმინდა ამბროსი აღმსარებელს (ხელაია). გვსურს შემოგთავაზოთ სიტყვა, რომელიც მან წარმოთქვა 1921 წლის 14 ოქტომბერს, პატრიარქად კურთხევის დღეს.

საუკუნეების განმავლობაში ჯრუჭი სასულიერო და კულტურულ-საგანმანათლებლო კერა იყო და რაოდენ დასანანია, რომ ეს უნიკალური ტაძარი დღემდე აღსადგენია და ყურადღებას ითხოვს.

ღვაწლმოსილი მეცნიერი, ბატონი იური სიხარულიძე 150-მდე სამეცნიერო შრომის ავტორია. ეს ნაშრომები ძვირფას ცნობებს გვაწვდიან ჩვენი ქვეყნის წარსულზე, ეთნოგრაფიულ ყოფასა და ცხოვრების მრავალ სხვა სფეროზე.

როცა აღსარებისთვის ვემზადებით, ხშირად გვავიწყდება ისეთი ცოდვები, როგორიცაა ამაოდმეტყველება, მრავლისმეტყველება.

რატომ ხდება ასე? ისინი უკვე ჩვევად გვექცა და, რაოდენ სამწუხაროც არ უნდა იყოს, ცოდვად ვეღარც კი აღვიქვამთ.

რამდენიმე წლის წინ ერთი ახლობელი ინტერესით დამეკითხა, - თუ იცი, რა ბედი ეწია იმ ქართულ საგანძურს, ქუთათელმა ეპისკოპოსმა ფარულად რომ გადამალაო.

როგორ მოკვდა ღვთისმგმობელი. 1934 წლის სექტემბერში რაკოვიცეს მონასტრის ქვის სამტეხლოში მუდმივად მრავალი ადამიანი მუშაობდა.

დასავლეთ საქართველოსკენ მიმავალი უდავოდ შეამჩნევს სოფელ საღოლაშენს. შესაძლოა ბევრმა არც კი იცოდეს ამ სოფლის მნიშვნელოვანი წარსული.

* უთქვამს მამა პართენს (აფციაური): "მონაზონმა ტრაპეზზე იმდენი საჭმელი უნდა აიღოს, რამდენიც თეფშის ფსკერის დასაფარავად იკმარებს".

* ჩვენ, ქართველები, ძალიან მოუთმენელი ხალხი ვართ. არ გვიყვარს პროგრესი, ყველაფერი მზამზარეული გვინდა... ასე არ არის? ასე არ შეიძლება!

გამორჩეულ კაცს ჩვენში მხოლოდ სახელით ახსენებენ, განსაკუთრებული დამსახურების გამო კი ზედსახელით შეამკობენ ხოლმე სამარადჟამოდ...

მისი სახელია დემეტრე II, ზედსახელი - თავდადებული.

რა არის ცხოვრებაში გარდაუვალი, რა არის წინასწარგანზრახული და რა - არა? ეს ის კითხვებია, რასაც ფატალიზმამდე მივყავართ.

25 მარტი დიდი სიხარულის დღეა საქართველოს დედაეკლესიის ყოველი შვილისთვის - ამ დღეს თითოეული ქართველი ჩვენი სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენას დღესასწაულობს.

* "ნუ გიკვირთ მათი, ვინც მთვარეს უახლოვდება, გიკვირდეთ მათი, ვინც გაურბის ამა სოფლის აზროვნებას, უახლოვდება ღმერთს და ხარობს".

სიხარული ათასგვარია: ადამიანური, როცა გიხარია შვილის, მეუღლის, მეგობრის წარმატება; უფლისმიერი, როცა სული გამოუცნობი სხივით ნათდება... ადამიანურ სიხარულს მაინც სევდა ახლავს, მომავლის შიში, უფლისმიერი სიხარული კი სასოებაა და მოლოდინი მარადიული ცხოვრებისა.

არსებობს ცრემლი, რომელიც დიდი სიხარულის მიერ იშვება დ არსებობს ცრემლი, რომელიც დიდი სიხარულისთვის იღვრება.

ათონის მთაზე მოღვაწე დიდი წმინდა მამა - სილუან ათონელი დაიბადა 1886 წელს, ტამბოვის გუბერნიაში, ღარიბი გლეხის ოჯახში. მისი საერო სახელია სვიმეონ ივანეს ძე ანტონოვი.

მოულოდნელი სიხარულის ხატის გამოსახულება ასეთია: ოთახის კედელზე კიდია ღვთისმშობლის ხატი, ქვემოთ კი მის წინაშე მუხლმოყრით მლოცველი ახალგაზრდაა გამოსახული.

ბერი პაისი წიგნში "მონაზვნად ჩინებულთათვის" სულისმიერ სიხარულს ასე გვასწავლის:

რა ფსიქოლოგიური ფენომენია სიხარული, როგორ წარმოიშობა იგი სულში, რა არის მიზეზი იმისა, რომ ადამიანი მუდმივად სიხარულის განცდისკენ მიისწრაფვის, რა არის ჭეშმარიტი, ნამდვილი და, მაშასადამე, მდგრადი სიხარულის წყარო...

დიდმარხვის მეორე, მესამე და მეოთხე შაბათს მართლმადიდებელი ეკლესია მიცვალებულებს მოიხსენიებს. ტაძრებში დიდი პანაშვიდი გადაიხდება, იკურთხება საკურთხი.

"სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვარ", "სიხარულისგან ვტიროდი", "სიხარულისგან გული ამომივარდა..." - და ვინ მოთვლის, რამდენი ასეთი ხატოვანი გამოთქმა არსებობს ქართულ ენაში. ენა კი ადამიანმა შექმნა.

აქვს თუ არა ახსნა იმას, რომ კეთილისმყოფელი, ყოვლადძლიერი და ყოვლისმცოდნე ღმერთი არ ათავისუფლებს ჩვენს სამყაროს ტანჯვისგან? ნუთუ ღმერთს ეს არ უნდა?

*ღირსი პაისის (ველიჩკოვსკი) მორჩილების პერიოდი გავიხსენოთ. ერთ კვირა დღეს ღრმად ჩაძინებულმა მამა პლატონმა (ასე ერქვა მორჩილებაში) ცისკრის ზარების ხმა ვერ გაიგონა.

ერთადერთი წყარო უფლისმიერი, ზეციური სიხარულისა თავად უფალია.