* ჩვენ, ქართველები, ძალიან მოუთმენელი ხალხი ვართ. არ გვიყვარს პროგრესი, ყველაფერი მზამზარეული გვინდა... ასე არ არის? ასე არ შეიძლება! უნდა გვესმოდეს, რომ თუ იდეალურ ქვეყანაში ცხოვრება გვინდა, პირველ რიგში, ჩვენვე უნდა შევიცვალოთ - დავიბრუნოთ ჩვენი ტრადიციული ზნეობრიობა, რომელიც ადამიანის კეთილშობილებას შობს... როცა ქვეყანაში განათლებული და ზნეობრივი ერი იცხოვრებს, რაც არ უნდა ცუდი მეთაური ჩაუყენო სათავეში, წესიერ ხალხს მაინც ვერ შეცვლის. ხოლო როცა ქვეყანაში ზნეობრივად გახრწნილი საზოგადოებაა და ასევე უზნეოდ ზრდის მომავალ თაობას, რაც არ უნდა განათლებული და კარგი მეთაური დაუყენო, მისი სიკარგე მაინც არ გამოჩნდება. ასე რომ, პრობლემები საკუთარ თავში, საკუთარ უარყოფით საქციელსა და ჩვევებში უნდა ვეძიოთ. ხელს როცა შევუწყობთ ერთმანეთს, აი, მაშინ გვექნება შედეგიც, თორემ მთავრობის გინებით ქვეყანას ვერ ავაშენებთ. თუ რამის გაკეთება გვინდა, უნდა გავაკეთოთ კიდეც, არადა ხშირად უაზროდ ვლაყბობთ.

* საქართველოდან წასულებო, თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, როგორ გელით... თითოეული თქვენგანი აკლია საქართველოს. იცით, როგორ დაბრუნებას გისურვებთ? აი, ილია ჭავჭავაძეს რომ აქვს ნათქვამი: ,,როგორ შევეყრები მე ჩემს სამშობლოს და როგორ შემეყრება იგი მე?.." გისურვებთ, მართლად და პირიანად შეჰყროდეთ თქვენს მონატრებულ ქვეყანას... ძალიან გვჭირდებით, დაგვიბრუნდით... ღმერთი გფარავდეთ!

* მაშინ მივხვდი "მგზავრის წერილების" სიღრმეს, როცა თვითმფრინავით საქართველოში ვბრუნდებოდი... და შემეშინდა: ღმერთო, ისე ხომ არ გარდავიქმენი, რომ იქ მიუღებელი ვიყო-მეთქი! იმდენად მძიმე იყო ჩემთვის ასეთი ფიქრები, რომ ცრემლი ვერ შევიკავე.

ჩამოვედი... და რამდენიმე საათი საკმარისი აღმოჩნდა, რომ მეგრძნო ის სითბო, რომელიც ყოველი ჩემი მეგობრისა თუ უბრალო ნაცნობისგან მოდიოდა. დავრწმუნდი, საერთოდ არ შევცვლილვარ.

შუა ქუჩაში ვიდექი, მეგობრებს ვკოცნიდი და ვფიქრობდი: ღმერთო, რით დავიმსახურე ამხელა ბედნიერება - ვიყო ქართველი-მეთქი. გმადლობ, უფალო!

* ქართველებს განსაკუთრებული სიამაყის გრძნობა გვახასიათებს. რა თქმა უნდა, ვამაყობ, რომ ქართველი ვარ, რომ დავიბადე საქართველოში; ვამაყობ, რომ "იავნანას" მიმღეროდნენ და ვამაყობ, რომ მე და დავით აღმაშენებელი ერთი ქვეყნის შვილები ვართ! განა საამაყო არ არის?

რატომ? არ ვიცი... უბრალოდ, ესაა სულის მდგომარეობა, გულის კარნახი, რომელსაც ახსნას ვერ უპოვი. და მაპატიეთ, მაშ, ჩემი ქართველობა! ჩემთვის საქართველოს ერთი მუჭა მიწა უფრო ღირებულია, ვიდრე მთელი მსოფლიო...

* ქართველობა ძნელია, მაგრამ მადლიანი და სასიამოვნო... ჩემი ქართველობა ჩემს ყოველდღიურობაში უნდა გამოიხატებოდეს: რწმენაში, ადამიანობაში, ტრადიციების დაცვასა და სიყვარულში.

* რას შევწირავდი საქართველოს? ყველაზე დიდებული, რაც ღმერთმა მიბოძა, სიცოცხლეა. ჰოდა, სწორედ ამ სიცოცხლეს შევწირავდი ჩემს სამშობლოს, სიცოცხლეს, რომელიც ყველაფერზე ძვირფასია...

* ქართველები შურიანები ვართ. ერთმანეთის გვერდით არ ვდგავართ და ერთმანეთის გვშურს. და კიდევ, საკუთარ თავზე შეყვარებული ერი ვართ. ჩვენი მთავარი დევიზია: მე ვიყო კარგად!@და სწორედ ეს დაგვღუპავს. ერთმანეთს ვერ ვუგებთ და ამაზე საშინელი არაფერია. ქართველი ქართველს რომ ვერ გაუგებს...

* ერთს დავლევ... ორსაც დავლევ... მესამემ რაღა უნდა მიქნასო და ვერ ვხვდებით, ის მესამე როგორ გვირევს გონებას, უფალს გვავიწყებს და სიბინძურეს გვაკეთებინებს. მეორე დღეს, წინა დღის ამბავი რომ აღარ გვახსოვს, იმავეს ახლა სხვას ვსაყვედურობთ... სულიერი მარხვა გვინდა, გამოწრთობა, თავის შეკავება, რომ სულმა არ წაგვძლიოს და სასმლისგან გონებაამღვრეულებმა საწამლავი არ დავლიოთ.