* "ნუ გიკვირთ მათი, ვინც მთვარეს უახლოვდება, გიკვირდეთ მათი, ვინც გაურბის ამა სოფლის აზროვნებას, უახლოვდება ღმერთს და ხარობს".

* "რაც მეტად შორდებიან ადამიანები უბრალო, ბუნებრივ ცხოვრებას და მიელტვიან ფუფუნებას, მით უფრო იზრდება მათი მოუსვენრობა და რაც უფრო იხვეწება ამსოფლიური თავაზიანობა, მით მეტად იკარგება უბრალოებაც, სიხარულიც და ბუნებრივი ადამიანური ღიმილიც".

* "გარბიან წლები, ბერდებიან ადამიანები. მაშ, ნუ ჩამოსხდებით გზაჯვარედინზე. აირჩიეთ თქვენი მოშურნეობის შესაბამისად ერთ-ერთი ჯვარი, დაადექით ჩვენი ეკლესიის ორი გზიდან ერთ-ერთს და შეუდექით ჯვარცმის გზით ქრისტეს, თუკი გსურთ გაიხაროთ აღდგომის სიხარულით".

* "სიხარული, რომელსაც გრძნობს ადამიანი ნივთიერი შესაწირის მიღებისას, ადამიანური სიხარულია, ხოლო რომელსაც გაცემისას გრძნობს - ღვთიური. ღვთიური მოდის გაცემით!"

"ამჟამად მღვიმეში ვცხოვრობ. მშვენიერ მყუდროებაში ყველაზე ბედნიერი ვარ, ვინაიდან უზრუნველად ვცხოვრობ და განუწყვეტლივ ვიღებ მდუმარების ნექტარს. როცა მადლი მშორდება, როგორც მეორე მადლი, მოდის მდუმარება, გულში მიკრავს და ცბიერი, ვერაგი ცხოვრების ტანჯვა-მწუხარება არაფრად მეჩვენება. ამ ცხოვრებაში მწუხარება და სიხარული ერთად დადიან, ბოლო ამოსუნთქვამდე ასეა".

* "როცა გული და გონება შეერთებულია ლოცვით და მშვინვიერი აზრები არ გვაწუხებს, მაშინ სულიერი სითბოთი თბება გული, რომელშიც შემოდის ქრისტეს ნათელი, შემოაქვს სიმშვიდე და სიხარული ადამიანის შინაგან სამყაროში".

* "ვისაც უყვარს ეს სოფელი, შეუძლებელია დარდიანი არ იყოს. ვისაც სძულს "ამა სოფლისანი", იგი მხიარულია ყოველთვის".

* "უნდა მოვიშოროთ დაღონების სული, რადგან მისგან მრავალი ბოროტება მოდის. დაღონება უძლურებისგანაც შეიძლება იყოს და დაღონების ბოროტისგანაც".

* "რა სასიხარულოა, როცა გონება სულიერი თვალით ხედავს სიმართლის მზეს, ქრისტეს. მაშინ ჭეშმარიტად ანგელოზის სიხარულით გიხარია".

* "ქრისტიანული გული, იღებს რა ღვთაებრივს, ამის შესახებ კიდევ რაიმე დამამტკიცებელს არ მოითხოვს, რადგანაც ზეციდან სიხარულს გრძნობს, სხვას აღარაფერს ითხოვს გარე სამყაროდან".

* "მართალია, ქრისტიანი სერიოზულად და ღრმად უნდა იაზრებდეს თავის სიცოცხლეს და მოქალაქეობას, შრომითა და მოწიწებით ასრულებდეს თავის მოვალეობას, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ყოველთვის მოწყენილი და დამწუხრებული იყოს, ანუ ნუგეშს, სიხარულსა და მხიარულებას არ იცნობდეს. წმინდა მოციქული პავლე წერს: გიხაროდენ და კვალად გეტყვი, გიხაროდენ. ე.ი. ქრისტიანს ყოველთვის უნდა უხაროდეს!"

* "მართლა ჭეშმარიტი, წმინდა, ბუნებითი სიხარული მხოლოდ ჭეშმარიტი ქრისტიანის სულშია. ჭეშმარიტი, წმინდა და განმაცხოველებელი სიხარული შრომისა და მოღვაწეობის ნაყოფია, ხოლო სიხარული ცოდვის მოყვარისა ყალბია და წუთიერი. პირველი კეთილი სინდისისა და განწმენდილი აზრისგან მომდინარეობს, ხოლო მეორე - რომელიმე ცოდვისგან".

* "ენით გამოუთქმელია ის სიხარული, ნეტარება და ნუგეში, რომელსაც წმინდა ადამიანები ხშირად განიცდიდნენ; ჭეშმარიტ ქრისტიანს გულში ყოველთვის წმინდა და წრფელი სიხარული აქვს, ხოლო სოფლის მოყვარე, ცოდვას მოურიდებელი კაცის სიხარული ყოველთვის ყალბი, ხელოვნური და ნაძალადევია. წმინდა და მაცოცხლებელი სიხარული შრომისა და მოღვაწეობის ნაყოფია, ხოლო სიხარული ცოდვის მოყვარისა - ყალბია და წუთიერი. ცოდვის სიამოვნება წუთიერია და შემდგომ გამამწარებელი".

* "ჭეშმარიტი და ღრმა სინანული არ გულისხმობს უიმედო გლოვასა და სასოწარკვეთას, რადგან ამ დროს ხდება მთელი სისავსით გაცნობიერება ღვთაებრივი სიყვარულისა და, რა თქმა უნდა, საკუთარი უძლურებისაც.

წმინდა მამები ამ მდგომარეობას მტირალ სიხარულსაც უწოდებენ; მას მართლაც მოაქვს სიხარული, ნუგეში და მშვიდობა სულისა, თანაც ისეთი, რომელსაც ამქვეყნიური ვერანაირი ნეტარება ვერ შეედრება. "ღმერთის სასუფეველი საჭმელ-სასმელი (ანუ მიწიერი კეთილდღეობა) კი არ არის, არამედ სიმართლე, მშვიდობა და სიხარული სულითა წმიდითა", - გვასწავლის პავლე მოციქული.

* "სიხარული მეორე სიკეთეა სიყვარულის შემდეგ. სულიერი სიხარული არ შეიძლება იყოს ცოდვით სავსე ყოფის შედეგი, იგი ნაყოფია ღვთის სათნო, წმინდა ცხოვრებისა. იგი საერთოდ არ არის ყოფით კეთილდღეობასთან დაკავშირებული. მას ხელოვნურად, საკუთარი სურვილით ვერ გამოიწვევ. ეს ბუნებრივი მდგომარეობაა სულიწმინდით გაცისკროვნებული გულისა. ამიტომაც წერს წმიდა იოანე ოქროპირი: "არც ძალაუფლების სიდიადე, არც ფულის სიმრავლე, არც ძლიერება, არც ჯანმრთელობა, არც უხვი სუფრა, არც შესანიშნავი ჩაცმულობა და არც სხვა რამ ადამიანური უპირატესობანი გვანიჭებენ ნამდვილ სიხარულს; იგი შედეგია სულიერი კეთილშობილებისა და სუფთა სინდისისა".

"ჭეშმარიტი სიხარული ღმერთისგან მომდინარეობს და მხოლოდ იმას მიენიჭება, ვინც განუწყვეტლივ აიძულებს თავს, უარყოფდეს საკუთარ ნებას და ყოველივეში მხოლოდ ღმერთის ნებას ასრულებდეს".