პტოლემეოს ფილადელფოსმა, რომელიც ქრისტეს შობამდე 287-247 წლებში განაგებდა ეგვიპტეს, ალექსანდრიაში ცნობილი ბიბლიოთეკა დააარსა. ერთხელ მან შეიტყო, რომ მის მიერ დამორჩილებულ იუდეველებს სიბრძნითა და სიწმინდით სავსე მრავალი საღმრთო წიგნი ჰქონდათ და გადაწყვიტა, ბერძნულად ეთარგმნა ისინი.

ქრისტეს შობიდან მეექვსე საუკუნე იდგა. ღვთისმშობლის წილხვედრ ივერიაში უფლის ეკლესიას ცრუ სოფელმა ათასგვარი საცდურის ცეცხლი შეუნთო. ზოროასტრის მიმდევარნი, მონოფიზიტნი თუ მწვალებელნი თავისკენ მიიზიდავდნენ მრავალ ქართველს, "ახალნერგთა ქრისტეს სარწმუნოებაში".

"ნეტარ იყვნენ მშვიდნი, რამეთუ მათ დაიმკვიდრონ ქვეყანა", - გვასწავლის სახარება. საქართველოში, ტრადიციისამებრ, "აქა მშვიდობაო", - ასე ესალმებოდნენ მასპინძლებს სტუმრად მისულნი. სუფრაზეც პირველად მშვიდობის სადღეგრძელოს შესვამდნენ ხოლმე. და ეს ტრადიცია დღემდე გრძელდება.

მამა გაბრიელი ყვებოდა წმინდა იოანე მაისურაძეზე: ერთხელ ბეთანიელ მამებს ძალზე გასჭირვებიათ და მამა იოანე იძულებული გამხდარა, ცხენი წაეყვანა გასაყიდად. მშვიდი და უწყინარი პირუტყვი ყოფილა, ღონიერი და ჯანმრთელი.

"ეშმაკი, ვითარცა ლომი მყვირალი, მიმოვალს და ეძიებს, ვინმცა შთანთქა" (1 პეტრე 5:8).

ეშმაკი გამუდმებით ეძიებს მსხვერპლს მოკვდავთა შორის. მასთან საბრძოლველად ადამიანმა ღვთის მიერ ნაბოძები ყველა საშუალება უნდა გამოიყენოს.

"არ განურისხდე არავის და არც არავის გამო მრისხანებდე, არამედ ყველას შეუნდე შეცოდებანი".

ცხოვრების დაძაბული და შფოთიანი რიტმით დაღლილი ხალხი ხშირად ეძებს ისეთ გარემოს, სადაც დამშვიდდებიან და თავს კარგად იგრძნობენ. ამ ძიებაში ზოგჯერ მთელი სიცოცხლე გადის, რადგან ისინი არასწორად ეძიებენ - ეძიებენ გარეთ, სიმშვიდე კი პირველ რიგში საკუთარ თავში უნდა ვიპოვოთ.

გაქებთ შენ, საყვარელო, წმიდაო მღვდელმთავარო ნიკოლოზ, ზესთამბრძოლო საკვირველმოქმედო და უსათნოესო ქრისტესო, მრავალსასყიდლისა წყალობის მირონისა და საკვირველებათა ზღვისა სოფლისათვის მიმმადლებელო;

მატერიალისტურ მოძღვრებათა თანახმად, სამყაროში არაფერი არსებობს, გარდა მატერიისა. მატერიალისტები მიიჩნევენ, რომ მატერია ობიექტურია, პირველადი, დროში - მარადიული, სივრცეში - უსასრულო.

"კარიბჭის" მე-11-მე-12 ნომერში დაიბეჭდა ინტერვიუ დეკანოზ გიორგი ჯიბუტთან, სადაც მამა გიორგი პ.ს.კაზანსკის წიგნის "IV-V საუკუნეების ეგვიპტელ ბერთა ცხოვრების საერთო ნარკვევის" შესახებ გვესაუბრებოდა. ახლა გთავაზობთ ამ ინტერვიუს მესამე ნაწილს.

კონსტანტინოპოლში, წმინდა სოფიას ტაძარში, მსახურობდა ერთი ღვთისმოშიში და სათნო კაცი, სახელად რომანოზი. იგი ღრმად მორწმუნე და კეთილმსახური ადამიანი იყო, თუმცა კი სრულიად გაუნათლებელი. წერა-კითხვაც არ იცოდა.

ალბათ, ყოველი ჩვენგანის ცხოვრებაში ყოფილა წუთი, როცა ყველასა და ყველაფერს, რისი იმედიც გვქონდა, უმტყუნია და ზურგი შეუქცევია. ხშირად ეს სასოწარკვეთისა და თვითმკვლელობის მიზეზადაც ქცეულა. მაგრამ ქრისტიანები ამ განსაცდელს ადვილად უმკლავდებიან, რადგან იციან, რომ გვერდით ჰყავთ უფალი, რომელიც მათ არასოდეს მიატოვებს.

წმინდა წერილის სწორად გაგება ძალუძთ მხოლოდ წმინდა გულის მქონეთ, რომელნიც მასში ღვთის ნებასა და განგებას შეიცნობენ, ვნებათაგან განუწმენდელ ადამიანს კი ის დაბრკოლებად ექცევა. ამიტომ იკითხეთ წმინდა მამათა თხზულებები, სადაც ისინი წმინდა წერილს განმარტავენ.

ილარიონ ქართველის სახელი ლეგენდად შემორჩა ათონს. მთაწმინდა დიდ პატივს მიაგებს სათნოებათა კიბეზე ასულ ამ საკვირველ მოღვაწეს.

წმინდა ილარიონი 1776 წელს შორაპნის მაზრის სოფელ ლოსიათხევში, ხახული და მარიამ ყანჩაიშვილების ოჯახში დაიბადა.

ათეიზმის 70-წლიანი ბატონობის დროს ხალხი თანდათან დაშორდა ეკლესიას, სულიერებას, მოაკლდა სარწმუნოებრივ განათლებას. მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო წლებში ქართველი ერი დედაეკლესიისკენ შემობრუნდა, მოსახლეობის დიდი ნაწილი ჯერ კიდევ არ იცნობს მართლმადიდებლური რწმენის საფუძვლებს.

ბოლო რამდენიმე წელია, არაეკლესიური საზოგადოების ერთმა ნაწილმა "აღმოაჩინა" რომ 14 თებერვალი წმინდა ვალენტინის ხსენების დღეა. საქართველოში 14 თებერვლის როგორც "სიყვარულის დღის" აღნიშვნის ტრადიციას სასტუმრო "შერატონ მეტეხი პალასის" "სიყვარულის საღამოებმა" დაუდო სათავე.

ძვირფასო კარიბჭელებო, ყველას მოგესალმებით. ძალიან მიყვარს თქვენი ჟურნალი და სხვებსაც ვაკითხებ, რათა შეიგრძნონ, რა არის ღვთის კარიბჭე. ღმერთი ბავშვობიდან მწამდა. დავდიოდი ტაძარში, მაგრამ ჩემს მშობლებს არც ღვთის, არც მღვდლის არ სწამდათ, მე კი ვილტვოდი უფლისკენ, რათა სხვებთან ერთად მეც ვზიარებოდი მარადიულ სასუფეველს.

ლეგენდა ბაგრატიონთა წარმომავლობის შესახებ სათავეს ბიბლიური გადმოცემიდან იღებს. თქმულება მოგვითხრობს, რომ სოლომონ დავითის ძის შვიდ ვაჟს, "ფილისტიმელთა ქვეყნიდან" (პალესტინიდან) დევნილთ, კავკასიამდე ჩამოუღწევია.

16 წლისა იყო დავით აღმაშენებელი, როცა დიდი თურქობითა და დამანგრეველი მიწისძვრებით განადგურებული საქართველოს სამეფო ტახტზე ავიდა და იმთავითვე შეუდგა დაუღალავ ზრუნვას ძალაგამოცლილი სამეფოს ასაღორძინებლად.

განვაგრძობთ საუბარს ტაძარში ქცევის წესების შესახებ. ამჯერად ცხრა ძმა კოლაელთა სახელობის ტაძრის მსახური მღვდელი გურამი (გურამიშვილი) გვესაუბრება.

დღითიდღე სულ უფრო მეტად იზრდება მართლმადიდებელი ეკლესიის მრევლი. ეკლესიური ცხოვრება ბევრს სულიერ მოთხოვნილებად გადაექცა.

ძველი გადმოცემის თანახმად, რუსეთში ქრისტიანობა პირველად წმინდა ანდრია პირველწოდებულმა იქადაგა.

რუსეთის ეკლესიის ისტორია მჭიდროდ უკავშირდება კიევისა და მოსკოვის სამთავროების ისტორიას.

მეოთხე საუკუნეს ქრისტიანობის ისტორიაში საუკუნე-მზეს უწოდებენ. იმ წმინდა მამათა ღვაწლით, რომელთაც ამ საუკუნეში მოუხდათ ცხოვრება და მოღვაწეობა, ქრისტიანულმა ღვთისმეტყველებამ და ფილოსოფიამ საოცარი აღმავლობა განიცადა და მრავალსაუკუნოვანი ისტორიის მქონე წარმართობასა თუ ახალწარმოშობილ ერესებთან ბრძოლა ბრწყინვალე გამარჯვებით დააგვირგვინა.

როგორ უნდა მოვიქცეთ, როცა უფლისმიერი აზრები გვეწვევა?

- ასეთი აზრები უნდა მივიღოთ სიხარულით და უფალს შემწეობა შევთხოვოთ, რათა შევძლოთ მის მიერ შეგონებულის შესრულება. მაგალითად, გეწვიათ აზრი თავის ცხოვნებისა და უფლისა მიმართ ლოცვისა, მოყვასისთვის კეთილად გარჯისა, მომდურავსა და მაწყინართან შერიგებისა.

ლოცვით და მარხვით ხორც-უძლურქმნილი
ჰგვანდა წმინდანსა იგი წამებულს,
მრავალგზით ტანჯულს და ტანჯვათ ზედა
ძლევით მოსილსა და განდიდებულს.

დიდი მარხვისა და მისი მოსამზადებელი პერიოდის საეკლესიო ღვთისმსახურება რამდენიმე თავისებურებით გამოირჩევა. ეს თავისებურებანი მართლმადიდებელმა ეკლესიამ ადრექრისტიანული ეპოქიდან დღემდე თითქმის უცვლელად შემოინახა.

ყოველ ადამიანს უფლისაკენ მიმავალი საკუთარი გზა აქვს. ეს არც მის ეროვნებაზეა დამოკიდებული, არც ასაკზე და არც სოციალურ მდგომარეობაზე. როდესაც ადამიანი მზად აღმოჩნდება ღმერთის მისაღებად, თვითონ იწყებს ძიებას უფლისა, რომელიც უკვე დიდი ხანია მისი გულის კარზე აკაკუნებს.

"ყოველი სიმწარე და რისხვაი და გულისწყრომაი და ღაღადებაი და გმობაი მოისპენ თქუენ შორის ყოვლითურთ უკეთურებით" (ეფეს. 4:31), - მოგვიწოდებს სიტყვა ღვთისა და გვასწავლის, რომ სიმშვიდე ცხონების მომნიჭებელია.