ძვირფასო კარიბჭელებო, ყველას მოგესალმებით. ძალიან მიყვარს თქვენი ჟურნალი და სხვებსაც ვაკითხებ, რათა შეიგრძნონ, რა არის ღვთის კარიბჭე. ღმერთი ბავშვობიდან მწამდა. დავდიოდი ტაძარში, მაგრამ ჩემს მშობლებს არც ღვთის, არც მღვდლის არ სწამდათ, მე კი ვილტვოდი უფლისკენ, რათა სხვებთან ერთად მეც ვზიარებოდი მარადიულ სასუფეველს.

ერთხელ, V-VI კლასში ვიქნებოდი, ჩემი მეგობრის მამამ ხის ჯვარი გამიკეთა და მაჩუქა. მას შემდეგ თითქოს ბოროტმა შემიპყრო. სულ უხასიათოდ ვიყავი, ყველაფერს უხალისოდ ვაკეთებდი, ყველაფერზე ნერვები მეშლებოდა, სიცოცხლე მძულდა. თუ შინ ვინმე გამაბრაზებდა, სახლიდან მივდიოდი, უკაცრიელ ადგილას დავჯდებოდი და მარტოობაში ვიოხებდი გულს. ერთხელ თავის მოკვლაც დავაპირე, მაგრამ ცათა სასუფევლის დაკარგვისა შემეშინდა. ჯვარი ყელზე მეკიდა, მაგრამ უკურთხებელი. ისეთი განცდა მქონდა, თითქოს ლოდი მედო მკერდზე. მივხვდი, ჯვარი უკურთხებელი რომ არის, იმის ბრალი იქნება-მეთქი. წავედი ტაძარში და ვაკურთხებინე. თითქოს შვება ვიგრძენი, ის უცნაური აზრები თავიდან ამომივარდა, ცხოვრებას სულ სხვა თვალით ვუყურებ და მივყვები... თუ ვინმეს ჯვარი არ უკურთხებია ან ნაკურთხი არ ჰკიდია ყელზე, ვურჩევ, ჩემი ამბავი გაითვალისწინოს. ჯვარი ყოველმა ქრისტიანმა უნდა ატაროს და თანამგზავრად გაიხადოს.


ერთხელ, დასაძინებლად რომ დავწექი, ვერაფრით მოვხუჭე თვალი. მაცხოვარზე ვფიქრობდი. ძილი გამიტყდა, ამიტომ ავდექი და წერა დავიწყე. მოგიყვანთ ნაწყვეტს იმ "ნაშრომიდან":

როდესაც მაცხოვარი შეიპყრეს, თავის მოწაფეს, პეტრეს, შემდეგი სიტყვები უთხრა: "ჭეშმარიტად გეუბნები შენ, ამაღამ, სანამ მამალი იყივლებდეს, სამჯერ უარმყოფ მე".

უთხრა მას პეტრემ: "მოვკვდები შენთან ერთად და არ უარგყოფ" (მათე 26:34-35).

ესე იგი, პეტრემ წინასწარ იცოდა, რომ სამჯერ უნდა უარეყო იესო, მაგრამ არ სჯეროდა და უფლის ნათქვამი მაშინვე დაივიწყა - ღრმად იყო დარწმუნებული, რომ არასოდეს უარყოფდა მაცხოვარს. ხოლო როდესაც ერთ ღამეში სამჯერ უარყო იესო...

"...მყისვე იყივლა მამალმა. გაახსენდა პეტრეს იესოს ნათქვამი სიტყვა: სანამ მამალი იყივლებდეს, სამჯერ უარმყოფო. გამოვიდა გარეთ და მწარედ ატირდა".

ვამბობთ, რომ ღმერთის გვწამს და გვგონია, არასდროს შევცდებით, არ ვუღალატებთ უფალს, მაგრამ მაინც ვცოდავთ. ეს მე პეტრეს მიერ მაცხოვრის უარყოფას მაგონებს, რადგან თითოეული ცოდვის ჩადენისას ჩვენ ზურგს ვაქცევთ იესოს, თუმცა, პეტრესი არ იყოს, ბოლოს ჩვენც გვახსენდება ჩადენილი, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა მამალი იყივლებს. მამლის ყივილი კი გამოღვიძების ნიშანია, ასე რომ, ყოველთვის ფხიზლად უნდა ვიყოთ, რათა მამლის ყივილი არ დაგვჭირდეს იმის შესაცნობად, რომ ეს-ესაა ცოდვა ჩავიდინეთ. და კიდევ: ალბათ სჯობს, ყოველი ცოდვის ჩადენისას პეტრესავით გულწრფელად ვიტიროთ.


ვილოცებ შენთვის

წახვედი...

მარადისობის ბნელ ბურუსსა და მშობელი მიწის თბილ წიაღში ჰპოვე სიმშვიდე...

და, რადგან მართლაც წუთისოფლის იყავ სტუმარი, მოულოდნელად შეატოვე ბოლო სასმისი მაცდურ მასპინძელს... წახვედი უხმოდ, უხმაუროდ, უსაყვედუროდ, დაღლილი გულის ყრუ ტკივილით და ჩუმი სევდით, ჩუმი ნატვრით, რომ თუნდაც ერთი მახლობელი გყოლოდა გვერდით...

ასე ყარიბად, უნუგეშოდ, მოუფერებლად, შიშით და ძრწოლით, მარტოდმარტომ შეაღე კარი იმიერსოფლის...

იქნებ გგონია, მიმატოვე?!

არც გაიფიქრო! შენ ჩემ გვერდით ხარ განუყრელად, განუშორებლად და ჩვენ ვსაუბრობთ უფრო ხშირად, უფრო ხანგრძლივად, ვიდრე ოდესმე. მისმენდე ოღონდ!..

მე ვანთებ სანთლებს ჩუმი ლოცვით, ჩუმი ვედრებით, ვუვლი ყვავილებს და ვუსმენ საათს, სამარემდე რომ მიგაცილა, როგორც ერთგულმა მეგობარმა და შენი აქ ყოფნის ბოლო ჟამი დააფიქსირა.

რა დრო გასულა! შვიდი წელია, აღარ მესმის შენი გულის ხმა, შენი ძახილი, მაგრამ საათი, შენი საათი, შეუჩერებლივ მესაუბრება ჩუმი წიკწიკით და ჩვეულებრივ ითვლის წამებს, ახლა უკვე - ჩემი ყოფნისას...

ვილოცებ შენთვის, ვიდრე ჩემიც დადგება ჟამი, ვიდრე უფალს მივეახლები. მერე...

მერე ორივესთვის უნდა ილოცონ...

ვინ?

ღმერთო ძლიერო, შეაძლებინე ეს ჩვენთვის ვინმეს!..

ახალწლის ღამე, 2004 წ.


ჩემო ძვირფასნო, მოკლედ მოგახსენებთ: სიბერის ჟამს გამეხსნა გონება. რა თქმა უნდა, ღვთის შეწევნით. ახალგაზრდებს რომ ვხედავ ეკლესიაში, მიხარია, მე კი ამ ასაკში ცოდვის მორევში ვცხოვრობდი. რისთვის დავკარგე დრო ამაოებაში, ყოველგვარ სიბილწეში? შემინდოს უფალმა, უსაზღვრო სინანულში ვარ.

დედაჩემს მანქანა დაეჯახა ჩემს თვალწინ. ეს დიდი განსაცდელი გახლდათ ჩემთვის. არავინ მყავდა გვერდით, გარდა უფლისა. 3 წელი იცოცხლა დედამ. ორივე დავიტანჯეთ. მადლობა ღმერთს, აღსარებაც ჩააბარა და ნაზიარები წავიდა ამ ქვეყნიდან. სამი ვაჟის დედა ვარ. სამივემ შექმნა ოჯახი. თითქოს გარიყული დავრჩი. მეგონა, შვილები იქნებოდნენ ჩემი პატრონები... მადლობა უფალს, გონების თვალი რომ ამიხილა. ვერ წარმომიდგენია სიცოცხლე ეკლესიის გარეშე. მამა პეტრე ბარამიძეს, ჩემს დამრიგებელს, მასწავლებელს, დიდი მადლობა - გზაზე დამაყენა, გამომაფხიზლა... უფალს შევთხოვ ჩემი შვილებიც დედაეკლესიას დაუბრუნოს. გმადლობთ, შემინდეთ, გფარავდეთ ქრისტე ღმერთი.


მართლმადიდებლობა ჭეშმარიტი რელიგიაა. ბიბლია არის ამოუცნობი სიბრძნე ღმრთისგან მოწოდებული და ღმერთთან მისასვლელი.

ჩვენ უნდა გავხდეთ ისეთები, როგორებიც ვიყავით, უნდა დავიბრუნოთ საწყისი მდგომარეობა, უნდა განვიღმრთოთ და ისევ ღმერთს დავუბრუნდეთ ცოდვილი შვილები. ღმერთთან ყოფნა თავისუფლებაა.

ყველა ადამიანს თავისუფლება უნდა. ზოგს ფუფუნება ჰგონია თავისუფლება, ზოგს - ქმარი, ზოგიერთს - შვილები, ამ დროს კი მონები არიან ფულისა, ქმრისა, შვილებისა და ვერ თავისუფლდებიან. თავისუფლება უფლის მონობაა.