მღვიმეში. გარდაცვალება

წმინდა და სანატრელი შიო ჩავიდა ბნელ და ღრმა მღვიმეში-მიწის სიღრმეში, რათა თავისი ხორცის ლპობით აღმოაჯეჯილოს თაველი, რამეთუ მიწაში ჩათესილი ხორბლის მარცვალიც ლპობის შემდეგ იწყებს კეთილი ნაყოფის გამოღებას, რომელიც არ არის შემხმარი ეკლებისაგან, რადგან ფესვები ღრმად გაუდგამს.

ასევე ეს წმინდა მამაც, რომელმაც საკუთარი თავი მიწისათვის გაიმეტა, გონების თვალით აღიხილვიდა და მოელოდა შეწევნას-სულის საკურნებელ ცვარს, რომელიც აპოხიერებდა მას, როგორც ღვთის კეთილად მოხედვით წვიმით მორწყვით ხდება.

მას შემდგომ, რაც მღვიმეში ჩავიდა, როგორ შეძლოს კაცობრივმა ენამ ღირსეულად გამოთქვას ნეტარი მამის მხნეობა და მოთმინება, ან ის მოღვაწეობა, რომელიც თავიდან ჰქონდა და რომელიც ბოლოს დაედო წესად, რამეთუ მუდმივად მარხვასა და ლოცვით მუხლთადრეკაში იყო, მიწაზე დამხობილი ცრემლით ასველებდა იატაკს, თვალებიდან ცრემლი სდიოდა, ვითარცა წყარონი დაუწყვეტელნი.

და ამბობდა: "ნუ დაიდუმებ, რამეთუ მსხემ ვარ შენ წინაშე, და მომიტევე, რაითა განვისვენო პირველ წარსვლისა ჩემისა". ხოლო ფეხზე მდგარს გონების თვალი ზემოთ ჰქონდა მიქცეული და ხელაპყრობილი ევედრებოდა: "წარემართენ ლოცვაი ჩემი, ვითარცა საკუმეველი შენ წინაშე, აღპყრობად ხელთა ჩემთა მსხვერპლ სამწუხროდ..."

ცოტას მოასვენებდა სხეულს და თავისთვის ჩუმად ამბობდა: "ჩემი ნებით ჩავედი ამ მღვიმეში, ღრმა სიბნელეში, ამიტომ შენ, მოწყალეო უფალო, ნუ მიიბრუნებ პირს ჩემგან, რომ არ დავემსგავსო ჯოჯოხეთის მღვიმეში ჩამავალთ, არამედ შენი სახელის სადიდებლად ბოროტების საპყრობილიდან ამოიყვანე ჩემი სული, რამეთუ თმენით დაგითმო შენ, ვიდრე მომხედავდე და შეისმენდე ჩემს ლოცვას და ამომიყვან ხორციელი სიგლახაკის მღვიმიდან და ჩემს ცოდვათა ტლაპოდან".

ამის შემდეგ იღებდა ცოტაოდენ საჭმელს, რომელსაც მას ზემოთ დატოვებული სარკმლიდან ერთი ბერი აწვდიდა და იმასაც იმდენს, რაც მხოლოდ სხეულის გასამაგრებლად იყო საჭირო.

შემდეგ ფეხზე მდგარი, როგორც ჩვეულება ჰქონდა, ამბობდა: "არა ვსცე ძილი თუალთა ჩემთა და ჰრული წამთა ჩემთა და განსუენებაი ხორცთა ჩემთა, ვიდრემდის ვპოვო ადგილი უფლისაი და საყოფელი ღმრთისა იაკობისი".

ასეთ ქება-დიდებათა და ვედრებათა უფლისადმი შემწირველი, იდგა სრულიად ბნელ ორმოში, რადგან სასოებდა დაუსრულებელ და საუკუნო ნათელს, რომელსაც მიაღწევდა მცირე ხანს ამ სიბნელის მოთმინებით, და ლმობიერი სულით ამბობდა: "შენ აანთე სანთელი ჩემი, უფალო, და გააბრწყინვე სიბნელე სულისა ჩემისა, ღმერთო, რადგან ეს ხილული სიბნელე შენგან არ დაბნელდება, ნათელო თვალთშეუდგამო; ხოლო ღამე, ვითარცა დღე, ისე განათლდება, ნუ მიმატოვებ მე საკუთარი ნებით ამის მომთმენს შენი სიყვარულისათვის".

ასეთ დიდ მოღვაწეობაში იყო დიდხანს მღვიმეში.

ნეტარი შიოს სხეული დიდი შრომითა და გაჭირვებით მოუძლურდა და გაშავდა, სინესტისა და ჰაერის სიმძიმისაგან შეიძინა უცხო შესახედაობა, დაილია და დაჭკნა.

ტყავიღა ფარავდა მის ძვლებს, ისე რომ, ამაზე ითქმოდა: "ხორცი ჩემნი იცვალნეს ზეცისა მიერ, არამედ, უფროისღა შესატყვის განხმობაი ძალისაი, ვითარცა კეცისაი, ფრიადისა მარხვისა მიერ და აქუმაი ენისაი სასასა მრავლისა ლოცვისა და ფსალმუნებისა მიერ".

ამ წმინდა მამის მადლით უდაბნო გაცოცხლდა და აივსო სათნოებებით შემკული მონაზვნებით და შემდგომში, ვიდრე დღემდე, იზრდება ქრისტეს შეწევნით, რადგან წმინდანმა გაიარა გზა და სულისა და ხორცის განწმენდით სარწმუნოება დაიცვა, რამეთუ საკუთარი თავი მუდმივი ცრემლთა ნაკადულებით განებანა და მარად სიკვდილს იხსენებდა, და ჯერ კიდევ ხორცში მყოფი, თავისუფალი იყო ხორცისაგან, სრულიად დაევიწყებინა კაცობრივი ბუნება, გონების თვალი მუდამ ზეცისაკენ ჰქონდა მიქცეული და სულიერად სამეუფო საყდრის წინაშე იდგა.

ზეციურმა მეუფემ ინება, დიდად ნატანჯი და ნაღვაწი მამა უოხჭნო შვებასა და დიდებაში გადაეყვანა, მანვე აუწყა ხორციდან გასვლა და ამდენი ტკივილისა და ტანჯვისაგან დაცხრომა, რომელთა მიერ სძლია ყოველთა წინააღმდგომს, ბოროტ სატანას, და ამ ძლევისათვის განკუთვნილი გვირგვინი ელოდა ღვთისაგან.

რადგან წმინდა სულით იგრძნო სხეულის დატოვება, ითხოვა მღვდელმსახურებისაგან ქრისტეს წმინდა საიდუმლოთა ზიარება. პატიოსანი და წმინდა ხორცისა და სისხლის მიღების შემდეგ ხელები აღაპყრო ზეცად და წარმოთქვა: "მეუფეო, შენს ხელებს შევავედრებ ჩემს სულს, რომელიც მომეცა შენგან", და ამ სიტყვებით განუტევა თავისი სანატრელი სული იმავე მღვიმეში, სადაც ცხოვრობდა და წინასწარმეტყველებით-მისი სხეულის სამარხადაც იქცა.

დიდი სურვილითა და სიყვარულით შეგრაგნეს ძმებმა ნეტარი შიო თავისსავე დაკონკილი ტანსაცმლით, რითაც შემოსილი იყო, და დაასვენეს იმავე მღვიმეში, როგორც იყო წმინდა მამის სურვილი, რომელიც დღესაც სიქადულია და სიმტკიცეა მღვიმედ წოდებული ამ მონასტრისათვის.

ქართველთა მოდგმას ის ეგულება დიდ მცველად, ხილული და უხილავი მტრების განმდევნელად. ვინც სარწმუნოებით მიდის მისი საფლავისა და სამყოფლის თაყვანსაცემად, გაჭირვებაში პოულობს ძლიერ შემწეს და მწუხარებათა და განსაცდელთაგან მხსნელს.

ასე იღვაწა ამ წუთისოფელში სანატრელმა მამა შიომ და უძლური ხორცით შეძლო ამდენის დათმენა. შიმშილი და წყურვილი შეურაცხყო, სივიწროვის ცეცხლს არ მოერიდა, უდაბნოს უნუგეშობა არაფრად ჩააგდო. მტრისაგან ნასროლი უამრავი ისარი მოარბილა, ხილული მზის ყურება აუკრძალა თავს, რათა სიმართლის გონიერი მზე ეხილა.

ამიტომაც ცოცხალი, როგორც მკვდარი, მღვიმეში იმყოფებოდა, სიცოცხლეში მიწაში ჩავიდა, რომ პირნი დაეხშო ხილული და გრძნობადი გონიერი ლომებისათვის, როგორც ეს წინასწარმეტყველ დანიელს შეემთხვა.

იყო ანგელოზთა და კაცთათვის საჩვენებელი, მტრის წინააღმდეგ ბრძოლებით გააკვირვა თვით უსხეულო ძალებიც, ხრწნადი და უძლური ხორცით სძლია უხორცო ძალებს და შერცხვენილნი განდევნა, მიიღო ძლევის გვირგვინი, რითაც ახლაც დგას თვალით უხილავი ნათლის წინაშე და მუდამ ევედრება ჩვენი ცოდვების მიტევებისათვის ყოვლადწმინდა სამებას, რომელსაც ჰშვენის ყოველი დიდება აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

ცხოვრება წმინდა და ნეტარი შიო მღვიმელისა აღწერა წმინდა იოანე კონსტანტინოპოლელის მოწაფეთაგანმა ღირსმა მარტვირმა, რომელსაც ეწოდა იოანე.

ტროპარი: სიყრმითგან ფრთოვან ქმნილმან სათნოებითა წარმართე ყოველი ცხორება შენი, ღმერთშემოსილო და სასწაულთა, ღვთისა მიერ მოცემულთა, იღვწიდ ქართველთა ერსა, ვინაცა მხედველნი შენ შორის მადლითა სულიერითა, ვადიდებთ შემოქმედსა, ღირსო შიო და აწ ძვალნი შენნი შიშველნი, მღვიმით ქვეშე ქვეყანით, ფრთე მაღლობით აღმოიწევის სიმღლედ, მეოხად მორწმუნეთა და კურნებად სულთა ჩუენთა.

კონდაკი: ცხოვრება შენი ღვთისმსახურებით წარმართე და ჯვარისა აღმღებელმან, დაუტევე ყოველივე სოფლისა, უდაბნოსა შვენიერებაო, შიო, ვინა ვითარცა ცხოველსა გხადით ერი ქართველთა და ნაწილთა შენთა მღვიმით აღმოსრულთა სურვილით შევეტკბოთ, მამაო, ნუ დააცადებ ოხასა ჩუენთვის

წმინდა შიო მღვიმელთან დაკავშირებით ასევე შეგიძლიათ წაიკითხოთ სხვა სტატიები - გადადით შემდეგ გვერდზე
.............................

წმინდა შიოს ხატის ავტორია შოთა ცინცაძე