ბერად აღკვეცა

მივიდა კვლავ იოანესთან, მოუდრიკა მუხლი და მიიღო მისგან კურთხევა. იოანემ დიდი სიხარულით გაიხარა, ტკბილად მიიღო და სიყვარულით უთხრა:

- შვილო შიო, ნეტარი ხარ, რადგან რახან ხელი მოჰკიდე გუთანს, უკან აღარ მიგიხედავს, არამედ კეთილად გაიტანე შენი კვალი. ჰე, გეტყვი შენ, ჩემო ძმაო, და გწამდეს, რომ ადვილად განერიდო მტრის ყოველ ბრძოლას, რადგან მთელი სასოებით შეიყვარე შენ ქრისტე და მტკიცე რწმენით შეასრულე მისი წმინდა მცნებები.

შიო ევედრებოდა ნეტარ იოანეს ბერად აღკვეცას, რათა შეერთებოდა მონაზონთა კრებულს. ნახა რა იოანემ შიოს დიდი სიყვარული, აღარ დააყოვნა და თავისი წმინდა ხელნი დაასხა მას, აღკვეცა და შემოსა წმინდა სქემით. და იხილა, რომ შიოს სახე იქმნა ვითარცა "პირი ანგელოზისა".

ამის შემდეგ იგი დღითიდღე წარემატებოდა, ვითარცა ხე "თანაწარსადინელსა წმინდათა წყალთა ღვთის მეცნიერებისათა დანერგული" და ტკბილ და სულიერ ნაყოფსაც უხვად იღებდა, ვითარცა მსხმოიარე ფინიკი. ღირსი იოანეს სწავლით, მონაზვნობის საქმეს, როგორც რაიმე დიდ ხელოვნებას, ისე დაეუფლა და მიაღწია დიდი მამების საზომსა სრულსა. თვით მისი მოძღვარი იოანეც კი გაკვირვებული იყო იმ განუზომელი მადლით, რითაც აღსავსე იყო ნეტარი შიო, რადგან ეშმაკებსა და მათ ბრძოლებს ობობას ქსელივით დაარღვევდა. მას ღვთისაგან მიეცა მადლი კაცთა და პირუტყვთა სნეულებათაგან გათავისუფლებისა და ეშმაკეულის სიტყვით განკურნებისა.

იოანესთან ყოველი მხრიდან მისული სნეულები და ეშმაკეულები მისი წმინდა ლოცვით იკურნებოდნენ, რადგან ნეტარი შიო იყო ყოვლად უმანკო და მის გულში ვერ იპოვიდი ვერავითარ კვალს სიამაყისა და ამპარტავნებისა, ხოლო სიმდაბლე იმდენი მოეპოვებინა, რომ საკუთარი თავი არარაობად მიაჩნდა.

ღმრთისმშობლის კურთხევა
ოდეს ნეტარმა შიომ მონაზვნობაში გაატარა ოცი წელი, იოანემ ღვთისაგან მიიღო ბრძანება, რომ თავის მოწაფეთაგან გამოერჩია თორმეტი, სიტყვითა და საქმით ძლიერნი, და წასულიყვნენ ქართველთა ქვეყანაში, რათა განემტკიცებინათ ისინი სარწმუნოებაში, რადგან მაშინ ქართველები ახალდანერგილნი იყვნენ ქრისტეს რწმენაში.

ორასი წელი გასულიყო მათი მოქცევიდან, როცა მოციქულთა მადლით განმტკიცებულმა წმინდა დედა ნინომ წმინდა ემბაზით ხელახლა შვა ისინი და გაანათლა ღვთის მსახურებით.

წმინდა იოანემ ღვთისაგან უწყებული აცნობა თავის მოწაფეებს და უბრძანა, რათა განკრძალული ლოცვითა და მარხვით გაეტარებინათ ათი დღე, რათა ეხილათ, როგორ დასრულდებოდა გამოცხადება.

როცა დადგენილი დრო გავიდა, ნეტარმა იოანემ იხმო ყველა და უთხრა მათ:

- ჩემო შვილებო და საყვარელო ძმებო, უფლის მადლით, ვხედავ ღვთის საქმეში თქვენს სისრულეს. მოისმინეთ, თუ რა მეუწყა ღვთის მიერ: ვნახე ყოვლადწმინდა დედოფალი, ღვთისმშობელი, რომელმაც მიბრძანა, გამოვარჩიო თორმეტი თქვენგანი და წავიდე ქართველთა ქვეყანაში და იქ ვიღვაწოთ სარწმუნოებისათვის ერისა. ახლა დავწერ თქვენს სახელებს და დავდოთ წმინდა ტრაპეზზე. ყველამ ეს ღამე ღვთისადმი ვედრებაში გავათენოთ და რომელსაც გამოარჩევს უფალი, იგი დაემორჩილება მის საღმრთო ნებას.

მამებმა უთხრეს იოანეს:

-წმინდაო მამაო, ისე მოიქეცი, როგორც უფალმა გამოგიცხადა, მაგრამ ჩვენ არ მიგატოვებთ შენ.

ყველა ძალიან წუხდა, არ იცოდნენ, რომელს მოუწევდა დარჩენა, რადგან წმინდა მამისაგან განშორება და უიმისოდ ყოფნა ცოცხლად ჯოჯოხეთში ჩასვლად მიაჩნდათ.

მამებმა მთელი ღამე დაუჯდომლად, ლოცვაში გაატარეს. დღის მესამე ჟამზე ნეტარმა იოანემ უბრძანა მწირველ მღვდლებს, ღვთისათვის უსისხლო მსხვერპლი შეეწირათ.

წირვის დასრულების შემდეგ, როცა მამები ეზიარნენ წმინდა საიდუმლოს, იოანემ უთხრა ყველას, რათა ხელაპყრობილებს ეთქვათ "კირიელეისონი". როცა მამები ხელაპყრობილები ამბობდნენ "კირიელეისონს", ღვთის ანგელოზმა საკურთხევლიდან აიღო თორმეტი ქარტია, რომლებზეც ღვთისაგან გამორჩეული თორმეტი ძმის სახელი ეწერა და ყველას დასანახად ნეტარ იოანეს ჩაუდო ხელში. ღვთისაგან რჩეულთა შორის იყვნენ:

შიო, დავითი, იოსები, ანტონი, თადეოზი, პიროსი, ელია, პიმენი, ნათანი, აბიბოსი, იოანე. ასე იმიტომ მოიქცა წმინდა იოანე, რომ არავის ჰგონებოდა, თითქოს ვინმეს მიმართ ჰქონდა გამორჩეული სიყვარული და კიდევ, რათა იქ დარჩენილი ძმები არ შეწუხებულიყვნენ მოძღვართან განშორებით.

ამის შემდეგ იოანემ შეკრიბა დარჩენილი ძმები, რომლებიც დიდად იყვნენ შეწუხებულნი და მწარედ დასტიროდნენ მოძღვართან განშორებას და ევედრებოდნენ მას, არ მიგვატოვოო.

ნეტარმა იოანემ უთხრა მათ:

-შვილებო, შეუძლებელია ღვთის ნების წინააღმდეგობა. თქვენ მოწმენი ხართ, რომ იმ დღიდან, რაც გლახაკი იოანეს მოწაფეობა ინებეთ, თქვენ შორის არავინ გამომირჩევია, მთელი გულით შეგიყვარეთ ყველა, ქრისტეა მოწმე ამისა. ახლა, როცა ასეთია თქვენზე ღვთის ნება, რომ უფალს აქ უნდა ემსახუროთ, ხოლო მათ კი იქ, სადაც ღმერთი გაუძღვებათ. ნუ წუხხართ, არამედ სიხარულით დაემორჩილეთ მის ბრძანებასა და გამორჩევას, რათა ღვთის მოწინააღმდეგეებად არ იქცეთ.

ნეტარი იოანე ბევრს ევედრა მათ, შეეწყვიტათ უზომო გოდება. მოწაფეებს თავის ნაცვლად წინამძღვრად და მასწავლებლად დაუდგინა ექვთიმე. ბოლოს იოანემ აღაპყრო ხელები, დიდხანს ილოცა და შეავედრა ისინი უფალს, შემდეგ თითოეულს თავზე ხელი დაადო და აკურთხა, მერე კი ყველა ერთად დალოცა და აცრემლებული დაშორდა მათ.

იმ დროს საკვირველ მთაზე დიდი მნათობი სვიმეონი მოღვაწეობდა, რომელიც სვეტზე კი არა, თონეში ეწეოდა ღვაწლს. ნეტარმა იოანემ და მისმა მოწაფეებმა მოინახულეს იგი, მიიღეს ლოცვა-კურთხევა მისგან და ამის შემდეგ დაადგნენ ქართლის გზას, რომელიც მათ დიდი გაჭირვებით გაიარეს.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე