წმინდა შიოს განმარტოება

ნეტარი შიო დაყუდების მოყვარე იყო, ამიტომ ევედრებოდა წმინდა იოანეს, მისთვის დაყუდების ნება მიეცა. იოანემ უთხრა:

-შვილო შიო, წადი, სადაც უფალი გაგიძღვება, რადგან მე ღმერთმა გამომიცხადა, რომ დაყუდებული ცხოვრებითაც იმოსაგრევებ და კიდევ მამა იქნები დიდი ლავრისა. ახლა მიიღე კურთხევა ჩვენი ნეტარი მეუფის, კათალიკოსისაგან და იყოს უფალი შენთან, როგორც მე, უღირსი, არ მიმატოვა უკეთური სულებისაგან ბრძოლებისას, ასევე შენც დაგიცავს და გაგიძღვება დღისითა და ღამით, და ნუგეშსაც მისგან მიიღებ, შენს მაგიერ იგი იქნება დამარღვეველი ეშმაკის ყოველგვარი ძალისა და ვერაგობისა.

ნეტარი იოანეს დალოცვის შემდეგ შიო წავიდა კათალიკოსთან, მიიღო მისგან კურთხევა და გაემართა მცხეთის დასავლეთით, ადამიანისათვის უვალი, უღრანი და კლდოვანი ადგილებისაკენ. მიადგა ერთ ღრმა უწყლო და უნუგეშო ხევს, მხეცებითა და შხამიანი ქვეწარმავლებით სავსე ადგილს, რაც დასანახადაც კი აძრწუნებდა კაცობრივ ბუნებას. როცა დაათვალიერა იქაურობა, თქვა:

"ეს ადგილი იყოს განსასვენებელი მონისა შენისა, ქრისტე ღმერთო ჩემო, და მადლი შენი-შემწე ჩემი სიმდაბლისა, და მამისა ჩემის იოანეს ლოცვით დამიფარე მე".

ჰპოვა მდინარე მტკვრის ჩრდილოეთით გამოქვაბული, მეტად მცირე, რომელიც ეყოფოდა მხოლოდ სხეულის დასაფარად. ამ გამოქვაბულში დამკვიდრდა ნეტარი შიო მარტოობით, მხოლოდ ღმერთს მინდობილი, საზრდელისა და სასმელის და ყოველგვარი ამქვეყნიური ნუგეშინისცემის გარეშე, რითაც ადამიანები ცხოვრობენ.

ორმოცი დღეის შემდგომ იხილა ღმერთმა მისი გულმოდგინება და ის, რომ შიომ მას მიანდო სრულიად თავისი საზრუნავი, მხალეულიც კი არ მოიძია, რომ იმით მაინც გაეძლიერებინა სხეული, მისცა მას მეტი ძალა-ნეტარ შიოს სამოცი დღე უსმელ-უჭმელს გაატარებინა და ასე, ღვთის სასოებას მინდობილმა, დიდი სურვილითა და მონდომებით შეიტკბო გამოქვაბულში ყოფნა.

ყოველივე ამქვეყნიური ზრუნვა, ხორციელი მოსვენება და საკუთარი სხეული გაიმეტა დიდი სივიწროვისა და გაჭირვებისათვის, რითაც სხეულის სულისადმი დამორჩილება შეძლო. მხოლოდ ღვთის სასოება ჰქონდა, მისგან ელოდა შეწევნას და გაძლიერებას მტრის ყოველი ვერაგობისა და საფრთხისას.

ვის შეუძლია გამოთქვას იმ დღეების შიოსმიერი ღვაწლი. ეშმაკმა დიდი განსაცდელები მოაწია მასზე-არ დარჩენილა არც ერთი სახე ბოროტებისა, რომელთანაც წმინდანს შებრძოლება არ მოუწია. იგი მრავალნაირად, უამრავი გულისთქმით, ჩვენებებითა და ოცნებებით გამოიცდებოდა.

როცა ამით ვერაფერს გახდა, ეშმაკმა მისი დაშინება მხეცის სახით იწყო, ზოგჯერ კი-ქვეწარმავლისა. ხანაც ლომისა და ვეფხვის, დათვისა და რქოსანი ურჩხულის სახეს იღებდა და ცდილობდა მის შეშინებას, ხან დღისით და ხანაც ღამით. ნახა ეშმაკმა, რომ განსაცდელებით წმინდანს, როგორც გრდემლს, ისე ჭედდა და აძლიერებდა და როგორც უსხეულოს, ისე ეკვეთებოდა, ისევ შეცვალა ბრძოლის სახე და ერთ ღამეს ასეთი რამ მოიმოქმედა: შეიკრიბნენ იქ დამკვიდრებული ეშმაკები და დიდი ყიჟინით თავს დაესხნენ წმინდა შიოს, თითქოს მისი მოკვლა უნდოდათ.

მაგრამ ნეტარი მამა არ შეირყა ბოროტი სულის საცთურთაგან, გულმოდგინედ და წყნარად დაასრულა ლოცვა, გამოვიდა გამოქვაბულიდან და მიმართა მათ:

-უბედურებო, არ იცით, რომ სადაც მოქმედებს ქრისტეს ძალა, თქვენ იქ ვერაფერს გახდებით? აი, რამდენი დღეა, რაც ასე იქცევით და ვერც ჩემთან მოახლოება შეძელით, რადგან ქრისტე ღმერთია ჩემი ძალა, ცხოვრება და სიქადული, ამიტომ თქვენი სულაც არ მეშინია. პირიქით, ახლა მე გეტყვით უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტეს სახელით: წარვედით და განმეშორენით ყოველი მოქმედი უსჯულოებისანი!

-შიო, ამპარტავანო ბერო, ხვალ ჩვენი მთავარი მოვა აქ, ახლა იგი შენი მოძღვრის, იოანეს მოსაკლავად არის წასული, ხვალ იმას შეებრძოლება და მოკლავს, შემდევ მოვა აქ და მოგკლავს შენცო,-მიაძახეს ეშმაკებმა და მაშინვე განშორდნენ.


ღვთის დედის გამოცხადება

ნეტარმა შიომ ხელაღპყრობილმა დაიწყო ღვთისადმი ვედრება. შესთხოვდა დახმარებას მის ძალას და ის ღამე გამოქვაბულის გარეთ ლოცვაში გაატარა. ჩისკრის მოახლოებისას შეამჩნია თავის გამოქვაბულში გამოუთქმელი ნათელი, რომლის განცდაც შეუძლებელია. ირგვლივ საოცარი სურნელება დატრიალდა, რომელმაც სული სიხარულით აუვსო.

გამოქვაბულიდან მოისმა ხმა: "შიო, ჩემი ძის ერთგულო მონავ, მოდი". და იხილა გამოქვაბულის კართან მდგარი საოცრად დიდებული ქალი, რომლის შეხედვაც მას არ შეეძლო, და ერთი მამაკაციც, მოღვაწის სახით, ისიც დიდებული, და უამრავი ზეცის ანგელოზი, რამეთუ გამოქვაბული კლდის ზემოთ ზეცა იყო გახსნილი და ჩანდნენ ანგელოზები, რომლებიც "სამწმინდაოს" გალობდნენ ტკბილი და გამოუთქმელი ხმით.

ყველანი ჯვრის ნიშით იყვნენ შეიარაღებულნი. ამ საშინელი სანახაობით შეძრწუნებული ნეტარი შიო ძირს დაემხო-არ შეეძლო, შეეხედა განუცდელი ბრწყინვალებისათვის, რომელიც იმ ქალისაგან გამოკრთებოდა.

დიდებულმა დედოფალმა კვერთხის წვერი შეახო მას, გააძლიერა და უთხრა: "ადექი!" წამოაყენა, მისცა ხელში თოვლის მსგავსი რაღაც მცირეოდენი და უთხრა:

-მე ვარ მშობელი შენგან შეყვარებული ქრისტე ღმერთისა, ხოლო ჩემს გვერდით მდგომი იოანე ნათლისმცემელია. ვიხილეთ სიყვარული შენი ჩემი ძის მიმართ და მოვედი შენი ნუგეშის საცემად. შეჭამე, რაც ხელში გაქვს. ამიერიდან იმას შეჭამ, რასაც ზეციდან მიიღებ. ნუ შეგაშინებს ეშმაკის ბრძოლები, რადგან მდიდარი ხარ ღვთის მადლით. მალე ამ უდაბნოს აავსებენ ღვთის მოშიში ადამიანები, რომლებიც შენს ცხოვრებას მიბაძავენ. შენს მაქებლად დარჩეს იგი უკუნისამდე.

როცა ნეტარი შიო გონს მოეგო და მიხვდა ღვთისა და მისი უბიწო დედის მისადმი ზრუნვას, შეჭამა, რაც ხელში ჰქონდა,-თოვლის მსგავსი, რომელიც მისცა ბრწყინვალე ქალბატონმა და მაშინვე დაუტკბა პირი "მიუწთომელითა რაიმე სიტკბოებითა" და სიხარულით გაძლიერებულმა ღვთის მიმართ ილოცა და თქვა:

-ჰოი, იესო სახიერო და კაცთმოყვარეო, რომელიც იშევ წმინდა ქალწულისა და ღვთისმშობლისაგან, რათა ეშმაკისაგან შემცდარნი გადაარჩინო და იხსნა ბოროტის მანქანებისაგან, იესოს მოსავნი და მისი ხორცშესხმულად აღმსარებელნი. შენ, მეუფეო უფალო, მომეც მე, შენს უღირს მონას, მოთმინება, რომ გავჩერდე ამ ადგილზე, რათა სათნოდ შენდა გავატარო ჩემი ცხოვრების დარჩენილი დღენი, და ღირსი გამხადე სხვებთან ერთად, რომელთაც შენ შეიწყალებ, საუკუნო სიკეთის ხილვის, მეოხებითა ყოვლადუხრწნელი დედოფლისა ჩვენისა და უბიწოისა დედისა შენისა, წმინდა დიდებულთა მოციქულთა და წმიდისა მამისა ჩვენისა იოანესითა.

ამ სიტყვების მთქმელი ცრემლით დაალტობდა მიწას, ხანგრძლივი ლოცვით და მუხლთადრეკით მადლობას შესწირავდა უფალს მრავალი დღის განმავლობაში.

ასე შეუორგულებელ ლოცვასა და მარხვაში გაატარა ნეტარმა შიომ რამდენიმე დღე და ღმერთმა, ნახა რა გულმოდგინება და მოთმინება მისი, რომელიც არ ერიდებოდა ხორცისათვის ასეთ დიდ გასაჭირს და ყოველგვარი სახმარის უქონლობით საკუთარი თავის დასჯას, ღმერთმა, რომელიც სახიერია და კაცთმოყვარე, არ დაივიწყა თავისი ერთგული მონა და რომელმან ადრე ელია გამოჰკვება უდაბნოში ყორნის დახმარებით, ისე საღვთო შურით აღვსილი შიოს გამოზრდა იწყო ყოველდღე მტრედის მოვლინებით, რომელსაც მოჰქონდა შიოსთან ხორცისათვის ნუგეშის საცემი. წყალიც კი გამოუდინა მშრალი კლდიდან თავისი გამოქვაბულის მარჯვნივ.

იხილა რა ნეტარმა შიომ, რომ მასზე ასე ზრუნავდა უფალი, მადლობასა და ქებას შესწირავდა:

- ჰოი, უფალო დიდებისაო და ღმერთო ყოვლისა ნუგეშისცემისაო, იყავნ სახელი შენი კურთხეულ უკუნისამდე, რამეთუ დიდია წყალობა შენი ჩვენზე, რადგან ადამიანთაც და მათ საცხოვრებელსაც შენ აცოცხლებ შენი უხვი წყალობით, რომელმაც ინებე ჩემ უღირსსა და უნდოზე ზრუნვა, რისთვისაც ყველაფრისათვის ვმადლობ შენს სახიერებას, რითაც მე ცოდვილსა და უხმარ მონას შენსას არ დამიტევებ.

ასე "ზეგარდამო მეურნეობისა ქვეშე მიმთხვეული ღვთისაგან" ხარობდა სულით და ადიდებდა ყოველივეს მფლობელ მეუფეს, რომელმაც წყალობით მოიხედა მისკენ. ამიერიდან უმატა მღვიძარებასა და ლოცვას სხვა დანარჩენ მოღვაწეობასთან ერთად, რამეთუ უხილავად გრძნობდა ბოროტი მტრის, ეშმაკისაგან დაპირისპირებას, რადგან გაძლიერებული იყო ღვთის ძალით და მიცემული ჰქონდა სულიწმინდის ძალა მზაკვარი გველის თავის დასათრგუნავად და მისგან ნასროლი ისრების მოსაგერიებლად და განდევნა ისინი ყოველდღე ფსალმუნებითა და ფეხზე დგომით, ღვთის მიმართ ლოცვით.

ყოველთვის პირზე ეკერა წინასწარმეტყველ დავითის სიტყვები: "უფალი ნათელ ჩემდა და მაცხოვარ ჩემდა, ვისა მეშინოდის, უფალი შესავედრებელ არს ცხოვრებისა ჩემისა, ვისგან შევძრწუნდე... აღ-თუ-დგეს ჩემ ზედა ბრძოლა, ამისთვისცა მე შენ გესავ" (ფს. 26,1-3). და კიდევ:

"მომადგეს მე და მომიცვეს მე "და სახელითა უფლისათა ვერეოდე მათ" (ფს. 117,11). და "საფრხე შეიმუსრა და ჩვენ განვერენით".

და ასეთ ლოცვებს მინდობილი, ეშმაკის ბოროტ ძალებს განდევნიდა საუფლო ჯვრის გამოსახვით მარტო მყოფი და მხოლოდ ღმერთს უგალობდა და მყუდროებით ქებას აღუვლენდა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე