სულიერ შვილთა გამოცდა

იმ ხანებში ჩვენმა წმინდა მამა იოანემ თავისი მოწაფეების მონახულება ინება, რათა გაეგო, ვის რა საზომისთვის მიეღწია სულიერ ცხოვრებაში, რომ მათი კეთილი საქმეები გამოეცხადებინა ყოვლადწმინდა სამების-ჩვენი ღვთის სადიდებლად.

თავისი სამოღვაწეო ადგილიდან წამოსული პირველად წილკნის დედა ღვთისას საყდარს ეწვია, სადაც დაიბარა ღირსი შიოც, რათა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის თაყვანსაცემად მოსულიყო.

წმინდა იოანემ, "გარეშე ჩვეულებისა", ღვინო მოითხოვა. და, როცა ელია დიაკონმა მოართვა, წმინდა იოანემ გამოართვა ჭიქა, გადასახა მასზე პატიოსანი ჯვარი და მარჯვენა ხელით ჰაერში გაუშვა.

ჭიქა დიდხანს იდგა ჰაერში. შემდეგ წმინდა იოანემ მოწაფეებს უთხრა:

-ჩამოიღეთ ღვინით სავსე ჭიქა და აკურთხეთ, რადგან ეპისკოპოსს შვენის მისი კურთხევა.

მათ არ იკადრეს ხელის შეხება, რადგან მეტად გაკვირდნენ დიდებული და უცხო სანახაობით-ღვინით სავსე ჭიქას ყოველგვარი მტვირთველის გარეშე უყურებდნენ ჰაერში.

მაშინ საკვირველმოქმედმა იოანემ თვითონ შეახო ჭიქას ხელი, აიღო და კვლავ ჯვარი გადასახა, რის შემდეგაც სამივე წმინდა მამამ შესვა და ასევე მოიქცნენ სხვებიც, ვინც იქ იმყოფებოდა.

ნეტარმა იოანემ უთხრა შიოს:

-გვეკუთვნის, მამაო, მადლი შევწიროთ უფალს, რომელმაც ჩვენ შორის საკვირველება მოახდინა.

შიო დაემორჩილა ბერის სიტყვას, წამოდგა და ხელის გულზე ნაკვერცხლები დაიყარა, მოაყარა მას საკმეველი და ყველა იქ მყოფთ უკმია.

ამ სასწაულის მხილველნი ადიდებდნენ საკვირველებათა მოქმედ უფალს, რომელმაც მისცა ასეთი მადლი თავის მოშიშებს. Xოლო ნეტარმა იოანემ უთხრა იქ მყოფთ, "განცვიფრებითა შეპყრობილთა სასწაულისა ამისთვის":

-რას განკვირვებულხართ, ჰოი, ძმანო, არ იცით, რომ უფლის მოსავებს ცეცხლიც კი ერიდება და არ ეკარება? ასევე ბაბილონში ცეცხლი იყო ანთებული სამი ყრმისათვის, რომელიც მათ უბიწო ხორცს მოერიდა, რაჟამს ქალდეველებმა შეყარეს ისინი ღუმელში, რომელიც ჩვეულებრივზე შვიდჯერ მეტად იყო გახურებული.

ხოლო ანგელოზების გარდამოსვლამ ყრმანი უვნებლად დაიცვა-თმის ღერიც კი არ შეტრუსვიათ, ხოლო გარეთ მყოფნი, რომელთაც უმანკოთა დაწვა სურდათ, თვითონ დაიწვნენ ცეცხლის ალით, რომელიც მათ მისწვდა, რადგან ღვთისათვის არაფერია შეუძლებელი და ახლა მომხდარი სასწაულიც ღვთისგანაა, რადგან იცის ღმერთმა თავის მადიდებელთა განდიდება, ამიტომ ნუ გაგაკვირვებთ ის, რაც ღმერთმა მოახდინა თავისი მონის სადიდებლად.

ამის შემდეგ მიხედა წმინდა იოანემ ღირს ისეს და უთხრა:

-მამაო და მწყემსო კეთილო მეტყველი ცხვრებისა, გვინდა, რომ შენგანაც კურთხევა მივიღოთ, რომელიც დაგვრჩება შენს მოსახსენებლად.

ისე მორჩილებაში იყო განსწავლული და აღსავსე გახლდათ სულიწმინდის მადლით, არ ეურჩა ღირს იოანეს, მაშინვე წამოდგა, ზეცისაკენ ხელები აღაპყრო და დიდხანს ევედრებოდა ღმერთს მდუმარედ.

ამის შემდეგ ძირს დაემხო და ცრემლებით დაალტო იატაკი. შემდეგ უთხრა ბერს:

-ილოცე ჩემთვის, წმინდაო მამაო, და ცოტა ხნით გამომყევით.

და წმინდა ისემ მამებთან ერთად მდინარე ქსნისკენ გასწია.

როცა ეს ყოვლადქებული და საკვირველებათა მოქმედი მამები მდინარეს მიადგნენ, წმინდა ისემ ისევ ლოცვა დაიწყო და აცრემლებულმა დახმარება შესთხოვა სახიერ ღმერთსა და ყოვლად უბიწო ქალწულს-ღვთისმშობელს: "მოგვეცი შენი მადლი, ჰოი, წმინდაო და ღვთივმიმადლებულო დედოფალო, რათა ეს წყალი დამემორჩილოს და გამომყვეს, საითაც წავალ".

და მას შემდეგ, რაც გულით ილოცა, მდინარისაკენ გაიშვირა კვერთხი, რომელიც ხელთ ეპყრა და თქვა: "უფლისა ღმრთისა ჩვენისა იესო ქრისტეს სახელით გეუბნები შენ, მდინარეო: შენი სახელიც მოწმობს, რომ განრისხებული დიოდი, მაგრამ ახლა ჩემს კვერთხს გამოჰყევი".

და ჰოი, საკვირველებათა შენთა ქრისტე, წყალმა მისთვის უჩვეულო და უვალ გზაზე დაიწყო დენა.

მიჰყვებოდა წმინდა ღმერთშემოსილ მამებს და მიწა, მეტად მაგარი და ეკლოვანი იპობოდა და ღრმავდებოდა ყოველგვარი ამომთხრელის გარეშე. როგორც მიათრევდა კვერთხს ღირსი ისე, წყალიც ისე მისდევდა, რადგან წმინდანის ბრძანებას ემორჩილებოდა.

წყალი მიიყვანა დედა ღვთისას ტაძრის მახლობლად წილკანს, რომელიც დღემდე დის სადიდებლად ღვთისა და წმინდა ისეს ღმერთთან სიახლოვის გამოსაცხადებლად. ეს საკვირველი სასწაული ნახეს მცხეთის მახლობელი სოფლების მკვიდრებმა და გაკვირვებულები ადიდებდნენ ღმერთს, რომელიც ახდენს საკვირველებებს და რომელმაც ასეთი დიდი ძალა მისცა თავის სანატრელ მონას.

ასეთი სასწაულებითა და ნიშებით იყვნენ შემკულნი ეს წმინდა მამები და დიდი მადლი ჰქონდათ მიღებული ღვთისაგან, რომელთაც ყოველგვარი ქვეყნიური საზრუნავი მიატოვეს მისთვის.

ერთად მყოფნი ხარობდნენ საღმრთო სიყვარულით, ხოლო შემდეგ თითოეულმა თავის ადგილზე მოთმინებით გააგრძელა მოღვაწეობა, რადგან იცოდნენ ფსალმუნთა მგალობელის სიტყვები: "რაიმე კეთილ, ანუ რაიმე შუენიერ, არამედ დამკვიდრებაი ძმათა ერთად" (ფს. 132,1). და კიდევ: "ვიქმენი მე ვითარცა სირი მხოლო სართულსა ზედა" (ფს. 101,7).

ეჰა, დიდებული საოცრება! რადგან ამქვეყნიურ ადამიანებს წყალიც ემორჩილება! ერთი ჰაერს აქცევს მსახურად, მეორე ცეცხლის ბუნებას აქრობს და მის მხურვალებას განდევნის, სხვა წყალსა და ხმელეთს დაიმორჩილებს. ყოველივე ამას ხედავდნენ და ყოველი მხრიდან ღმერთს ადიდებდნენ.

თავის სავანეში დაბრუნებულ წმინდა იოანეს მისი მოწაფეებიც გამოჰყვნენ თან. სამ დღეს დარჩნენ მასთან და ღირს მამასთან ყოფნით ხარობდნენ სულიერი სიხარულით.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე