წმინდა ჟენევიევას სამშობლო გალია იყო, დღევანდელი საფრანგეთი. ქრისტეს შობამდე 52 წელს ქვეყანა იულიუს კეისარმა დაიპყრო და რომის ერთ-ერთ პროვინციად გადაიქცა, ხოლო ძირძველი მოსახლეობა, - კელტები და გალები - შეერივნენ რომაელებს, რომელთაც თან თავიანთი კულტურა, რწმენა და ტრადიციები მოიტანეს. როგორც ყველა რომაული ქალაქი, გალიის ქალაქები კოშკებიანი ქვის გალავნით იყო გარემოცული. შიგნით კი ჰქონდათ თეატრები, არენები, წარმართული ტაძრები.

ასეთი გახლდათ ქალაქი ლუტეცია, დღევანდელი პარიზი, რომლის სიახლოვესაც დაიბადა წმინდა ჟენევიევა და სადაც მან 70 წელზე მეტხანს იცხოვრა.
დღევანდელი საფრანგეთის ტერიტორიაზე ქრისტიანობა პირველ საუკუნეშივე იქადაგეს. ქრისტეს შობიდან 96 წელს გალიაში წმინდა მღვდელმთავარი დიონისე არეოპაგელი ჩამოვიდა მისიონერების ჯგუფთან ერთად. მან შვიდი თანამგზავრი შვიდი ქალაქის ეპისკოპოსად აკურთხა და ხუცეს რუსტიკთან და მთავარდიაკონ ელეფთერთან ერთად ლუტეციაში შეჩერდა.

მან აქ საფუძველი ჩაუყარა გალიის მართლმადიდებელ ეკლესიას. წმინდა დიონისე თანამგზავრებთან ერთად ქალაქგარეთ დასახლდა. მიწისქვეშ მოაწყვეს ტაძარი, სადაც პარიზის პირველი ეპისკოპოსი ლიტურგიას აღავლენდა.

მალე წმინდა დიონისეს და მის თანამგზავრებს რომის ხელისუფლების წინააღმდეგ პროპაგანდა დააბრალეს - შეიპყრეს ისინი და თავები მოჰკვეთეს ქალაქიდან შორს, ტყიან ბორცვზე, სადაც მერკურის საკერპო მდებარეობდა, - დღევანდელ მონმარტრზე (რაც მოწამეთა ბორცვს ნიშნავს), სადაც აღმართულია საკრეკიორის ტაძარი, საითკენაც მარტირის (ანუ მოწამეთა) ქუჩას მივყავართ.

როგორც ყველგან, ქრისტიანობის დევნა გალიაშიც 312 წლამდე გაგრძელდა. მიუხედავად დევნისა, გალიის მართლმადიდებელი ეკლესია იზრდებოდა რიცხვობრივად და სულიერად. მრავალი მსოფლიო და ადგილობრივი მნიშვნელობის წმინდანი დაიბადა მის წიაღში. მათ შორის იყო პარიზის მფარველი, წმინდა ჟენევიევა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

ღირსი ჟენევიევა 423 წელს დაიბადა (სხვა წყაროებით - 420 წელს) იმპერატორ ჰონორიუსის მეფობისას. მის დაბადებამდე ცოტა ხნით ადრე იმპერატორმა თეოდოსი მეორემ რომის იმპერია შუაზე გაუყო თავის ვაჟებს - აღმოსავლეთი არკადის მისცა, ხოლო დასავლეთი - ჰონორიუსს. წმინდა ჟენევიევას ახალგაზრდობამ იმპერატორ ვალენტინიანე მესამის მეფობისას ჩაიარა. ცხრა იმპერატორს მოესწრო წმინდა ჟენევიევა; მოწმე გახდა იმისა, თუ როგორ დაიპყრო გალია ფრანკების ბელადმა, მევერინგების დინასტიის დამაარსებელმა ხლოდვიგ პირველმა, რომელიც შემდგომში ფრანგების მეფე გახდა და ქრისტიანობა მიიღო. მის ნათლობას ისეთივე მნიშვნელობა ჰქონდა საფრანგეთის ისტორიაში, როგორიც - იმპერატორ კონსტანტინე დიდის ნათლობას რომის ისტორიისთვის.

წმინდა ჟენევიევა ლუტეციიდან შვიდ მილში, მდინარე სენას ნაპირზე გაშენებულ ქალაქ ნანტერაში დაიბადა, რომლის მოსახლეობაც თავს მეთევზეობით და მიწათმოქმედებით ირჩენდა.

ჟენევიევას მშობლები, - სევერუსი და ჰერონცეა ქრისტიანები იყვნენ და ნანტერში მცირე მიწის ნაკვეთი ჰქონდათ, სადაც მათი ქალიშვილი ცხვარს მწყემსავდა. გოგონა 12 წლის იყო, როცა მათ ქალაქში ორი მღვდელმთავარი შეჩერდა, - წმინდა გერმანე ოქსარელი და წმინდა ლუპა ტრუელი.
ნავსადგურში სხვებთან ერთად სტუმრებს ჟენევიევაც დახვდა, მშობლებთან ერთად. ყველა ცდილობდა წმინდა მამებისგან კურთხევის აღებას.

წმინდა გრიგოლმა ყურადღება მიაქცია ჟენევიევას, თავისთან მიიხმო, შუბლზე ეამბორა და მშობლებს ქალიშვილის დიდ მომავალზე უწინასწარმეტყველა, რაზეც ჟენევიევამ თქვა, რომ სხვა დიდი მომავალი არ უნდა, მხოლოდ სურს, ქალწულობა დაიმარხოს და თავი ქრისტეს მიუძღვნას. შემდეგ ეპისკოპოსები ხალხთან ერთად ეკლესიაში შევიდნენ მეცხრე ჟამისა და მწუხრის ლოცვაზე. მთელი ამ ლოცვის მანძილზე წმინდა გერმანეს პატარა ჟენევიევას თავზე ხელი ჰქონდა დადებული და არ აუღია.

მსახურების დასრულების შემდეგ მამამისს სთხოვა, ბავშვი მასთან მეორე დღესაც მიეყვანა.

სევერუსი ასეც მოიქცა. წმინდა გერმანემ ჰკითხა, გახსოვს გუშინ რაც გითხარიო.

გოგონამ უპასუხა:

- "მახსოვს, წმინდა მამაო, რომ დავპირდი ღმერთს, სულისა და ხორცის სიწმინდით განვვლო დარჩენილი ცხოვრება".

- "წარვედ, ჩემო შვილო, და თუ შენ მხნედ აღაშენებ საკუთარი რწმენის მიხედვით შენს ცხოვრებას, მაშინ თვით უფალი იქნება შენი ძალა და სიმტკიცე"!

გოგონასთან საუბრისას წმინდა გერმანემ მიწაზე დაგდებული სპილენძის რომაული მონეტა შეამჩნია, ქრისტეს გამოსახულებით.

- "აიღე ზეციური სასიძოს საჩუქარი, - უთხრა მან გოგონას, - მუდმივად თან ატარე ჩემს გასახსენებლად და დაე, ნურარა სხვა სამკაული ნუ განამშვენებს შენს ყელს, შენს თითებს. რამეთუ თუ შენი სული ცდუნდება ამ სოფლის წარმავალი საუნჯით, მაშინ ვეღარ იხილავს იგი ზეციური და საუკუნო საუნჯის ბრწყინვალებას"!

შემდეგ ჟენევიევა აკურთხა და მღვდელმთავარნი ბრიტანეთში გაემგზავრნენ, პელაგიანელთა ერესის წინააღმდეგ საბრძოლველად.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

ჟენევიევამ ეპისკოპოსები გააცილა და უფრო მეტი გულმოდგინებით ესწრებოდა საეკლესიო ღვთისმსახურებას. მალე ამის გამო მას დედა გაუწყრა, რადგან ის ქალიშვილისგან შინ დარჩენას და საოჯახო საქმეების კეთებას მოითხოვდა.

ერთხელაც დედა ისე განრისხდა, რომ ქალიშვილს კისერში წამოარტყა და ის... მაშინვე დაბრმავდა.

ოცდაერთი თვე ჰერონცეა ბრმა იყო. ბოლოს, ამ უბედურებამ ქალი ჩააფიქრა. გაიხსენა, რასაც ამბობდა ჟენევიევაზე წმინდა გერმანე და გადაწყვიტა, ქალიშვილისგან შენდობა ეთხოვა. გოგონას წყლის მოტანა სთხოვა. ჟენევიევა ჭასთან ჩამოჯდა და დედის გამოჯანმრთელებისთვის ლოცვას შეუდგა. მისი ცრემლები ჭიდან ამოღებულ წყალს შეერია. შინ დაბრუნდა, დედის თხოვნით წყალზე ჯვარი გამოსახა.

ჰერონცეა მხურვალედ შეევედრა უფალს და შემდეგ ამ წყლით პირი დაიბანა. სამჯერ დაბანის შემდეგ, სიბრმავისაგან სავსებით განიკურნა.
ეს პირველი სასწაული გახლდათ, რომელიც წმინდა ჟენევიევას ლოცვით აღესრულა.

იმ დროის ქრისტიანს, რომელსაც ქალწულთა დასთან შეერთება სურდა, ორი გამოცდა უნდა ჩაებარებინა. ჯერ მცირე ხნით, მერე უკვე ხანგრძლივად დაიწყებდა მოსაგრეობას, რის შემდეგაც ქალწულობის აღთქმას დებდა და ეპისკოპოსი მასზე კურთხევის წესს აღასრულებდა. გოგონას კი წითელ ან იისფერ თავსაფარს შემოაკრავდნენ.

ასეთი გზა გაიარა წმინდა ჟენევიევამაც. 14 წლისა სხვა ორ გოგონასთან ერთად ქალწულად კურთხევისთვის ეპისკოპოსთან, წმინდა მარკელთან მიიყვანეს. ჟენევიევა, როგორც ყველაზე უმცროსი, ბოლო მიდიოდა. ეპისკოპოსმა თქვა:

- "უკან ვინც მოდის, დაე, პირველი წამოვიდეს, რადგანაც უფალს უნდოდა რომ სრულყოფილებისკენ მიმავალს ადრევე გამოეღო ამდენი ნაყოფნი. იგი ზეციდან უკვე იკურთხა. მიიღე, ჩემო შვილო, თავსაფარი და უფლის საშინელ სამსჯავრომდე დაულაქავებელი ატარე".

წმინდა ჟენევიევა პირველი აკურთხეს. იმ დროიდან მან მთლიანად ღმერთს მიუძღვნა ცხოვრება.

თუმცა, იმ დროს გალიაში უკვე რამდენიმე დედათა მონასტერი იყო, მაგრამ ქალწულთა უმეტესობა ერში, ოჯახებში რჩებოდა და ურთიერთობა ჰქონდა ერისკაცებთან. თავის ქონებას სურვილისამებრ თავისუფლად განაგებდნენ. წმინდა ჟენევიევაც მშობლებთან ცხოვრობდა.

მალე მისი მშობლები ეპიდემიას ემსხვერპლნენ. წესი მოითხოვდა, რომ ღირს ჟენევიევას მშობლების სიკვდილის შემდეგ ღვთისათვის შეწირულ ქალწულებზე, ხანში შესულ ქალებს ეზრუნათ, რომლებიც თავიანთი ჭკუა-გონებით გამოირჩეოდნენ. წმინდა ჟენევიევა ნანტერადან ლუტეციაში თავის ნათლიასთან გადავიდა საცხოვრებლად.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

იმ დროს ქალაქი ლუტეცია მდინარის შუაში კუნძულ სიტეზე მდებარეობდა, და ნაპირს ორი ხიდით უკავშირდებოდა. ქალაქში აღემართათ წმინდა სტეფანეს სახელობის მშვენიერი ტაძარი. აღმოსავლეთ ნაპირზე ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხის ტაძარი მდებარეობდა, ხიდთან კი იოანე ნათლისმცემლის სახელობის სანათლავი. სწორედ სანათლავის სიახლოვეს იდგა ჟენევიევას ნათლიის სახლი.

ლუტეციაში ჩასვლისთანავე წმინდა ჟენევიევას დამბლა დაეცა და ლოგინად ჩავარდა. სამი დღე გაუნძრევლად იწვა და მას გარდაცვლილადაც კი თვლიდნენ. მაგრამ მალე გონს მოვიდა და ნათლიას მოუყვა, რომ ის უფლის ანგელოზმა წაიყვანა მართალთა სამყოფელში და ანახვეს თუ რა სავანეები განუმზადა უფალმა თავის მოყვარულებს. ამ დროიდან წმინდა ჟენევიევამ დაფარულთმცოდნელობის ნიჭი მიიღო და ზოგიერთებს გამოუცხადებდა დაფარულ ცოდვებს.

წმინდა ჟენევიევა უფრო და უფრო ივსებოდა მოღვაწეობის სულით. 15 წლისა საკვებს მხოლოდ ხუთშაბათსა და კვირას იღებდა და იმასაც - ზეთით შეზავებულ დამბალ ცერცვსა და პურს. მხოლოდ 50 წლისამ შეასუსტა მარხვა, ისიც ეპისკოპოსის კურთხევით და საკუთარ თავს რძისა და თევზის ჭამის ნება მისცა.

ყოველდღიურად ხანგრძლივად ლოცულობდა და ტიროდა. ნათლისღებიდან დიდ ხუთშაბათამდე ლოცვის ღვაწლისთვის სენაკში ჩაიკეტებოდა და არავის ენახვებოდა.

მაგრამ გამოჩნდნენ შურიანი ადამიანები, რომლებიც წმინდა ჟენევიევაზე ამბობდნენ, მატყუარა და ფარისეველია და მისი ასკეტური ცხოვრება მოჩვენებითიაო. როცა ლუტეციაში წმინდა გერმანე ჩამოვიდა, მთელი ქალაქი გაემართა მღვდელმთავრის შესახვედრად.

წმინდანმა ჟენევიევას ამბავი იკითხა. მტრად მოკიდებულმა ხალხმა წმინდა გერმანეს უთხრა, ჟენევიევა შენი ყურადღების და პატივისცემის ღირსი აღარ არისო. მაგრამ, წმინდა გერმანემ ყური არ უგდო მათ ნათქვამს, ლუტეციაში შესვლისთანავე წმინდა ჟენევიევას სახლისკენ გაემართა და იგი დიდი პატივისცემით მოიკითხა.

წმინდა გერმანეს საქციელმა ყველა გააოცა. წმინდა გერმანემ კიდევ ერთხელ შეასხა ხოტბა თავის სულიერ შვილს და გზა გააგრძელა. წმინდა ჟენევიევას კი იმ ქალწულთა სულიერი ხელმძღვანელობა დაავალა, ვისაც მისი მიბაძვა და უქორწინებლობის აღთქმის დადება სურდა. შემდგომში ამ ქალწულთა დასს მეფე ხლოდვიგის და და ქალიშვილიც შეუერთდნენ, - მათ ღმერთს მიუძღვნეს ცხოვრება.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

წმინდა ჟენევიევა დიდ პატივს მიაგებდა გალიის მოციქულს, წმინდა დიონისე არეოპაგელს. ის ხშირად მოილოცავდა ხოლმე სოფელ კატეის, სადაც დაკრძალული იყვნენ პარიზის პირველი ეპისკოპოსი, ასევე ხუცესი რუსტიკი და არქიდიაკვანი ელეფთერი. ძალზე წუხდა, რომ წმინდა მოწამეების საფლავზე ტაძარი არ იყო და თხოვნით მიმართა პარიზის სამღვდელოებას, რომ წმინდა დიონისეს სახელზე ბაზილიკა აეშენებინათ. მათ უპასუხეს, - შენი კეთილი განზრახვის შესრულება შეუძლებელია, რადგან ბაზილიკის ასაშენებლად დაუშლელი კირია საჭირო, ის კი არ გვაქვსო.

წმინდა ჟენევიევას სახე გაუნათდა, უთხრა:

- ხიდზე გადადით, მერე უკან დაბრუნდით და მითხარით, რაც გაიგონეთო!

მღვდლებმა დაუჯერეს და სენის მარცხენა ტყიან ნაპირზე გადავიდნენ.

იქ მათ მოესმათ ორი მეღორის საუბარი, რომლებიც ერთმანეთს უყვებოდნენ, რომ ორი დიდი ორმო ჰქონდათ გამზადებული კირქვის გამოსაწვავად.
გაუხარდათ მოძღვრებს, ღმერთს მადლობა შესწირეს, მეღორეებს უბრძანეს, ამ ორმოების ადგილი გაემხილათ და გახარებულები პარიზში დაბრუნდნენ წმინდა ჟენევიევასთან.

წმინდანი მათ მონათხრობზე სიხარულისგან ატირდა, მთელი ღამე სამადლობელ ლოცვაში გაატარა და ღმერთს ამ კეთილი საქმის დასაწყებად კურთხევას სთხოვდა.

მან ბაზილიკის მშენებლობა ხუცეს გენესს დაავალა, თვითონ კი ფულის შეგროვებას შეუდგა.

პარიზელები გვერდში დაუდგნენ და მალე ვეებერთელა ბაზილიკა წამოიმართა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

შინაგანი უთანხმოებებით დაუძლურებული რომის იმპერია საკუთარ საზღვრებს ვეღარ იცავდა.

451 წელს ჰუნებმა ატილას მეთაურობით გადალახეს რაინი და გალიაში შეიჭრნენ.

ამ დროს წმინდა ჟენევიევა 28-29 წლის იყო. ატილა ორლეანისკენ დაიძრა. გზად პარიზი უნდა გაევლო.

შეშინებულმა პარიზელებმა სარჩო-საბადებელი მოკრიბეს და უსაფრთხო ადგილას აპირებდნენ გაქცევას", მაგრამ წმინდა ჟენევიევა არწმუნებდა, ქალაქი არ დაეტოვებინათ, რადგან პარიზი გადარჩებოდა, ხოლო სადაც გაქცევას აპირებდნენ, ცეცხლს მიეცემოდა.

მან ქალები დაარწმუნა შეკრებილიყვნენ სანათლავთან და სინანულით ელოცათ, რათა უფალს შეეწყალებინა მათი ქალაქი. მაგრამ ამ ქალების ქმრები განრისხდნენ, წმინდა ჟენევიევას ღალატი დასწამეს და ჩაქოლვა დაუპირეს. ამ დროს მას გამოესარჩლა მთავარდიაკვანი სედულიუსი:

- თანამოქალაქენო, - მიმართა მან, - ნუ მოკლავთ იმას, ვისზეც წმინდა გერმანემ ბრძანა, რომ ის ღმერთმა დედის მუცელშივე გამოირჩია! და ბრბოს უჩვენა ის საჩუქარი, რომლის ჟენევიევასთვის გადაცემა უბრძანა წმინდა გერმანე სიკვდილის წინ.

წმინდა გერმანეს სახელის ხსენებამ დაამშვიდა აბობოქრებული ხალხი. ყველამ ერთხმად აღავლინა ტაძრებში ლოცვა და უფალმაც შეიწყალა ისინი.
ატილამ საკმაოდ შორიდან შემოუარა პარიზს და ორლეანში შეიჭრა. წმინდა ჟენევიევას ლოცვით პარიზი გადარჩა.

ორი წლის შემდეგ, როცა ატილამ კვლავ დააპირა გალიაში შეჭრა, უეცრად ავად გახდა და მოკვდა. მისი სიკვდილის შემდეგ ჰუნების სამეფო დაიშალა.
უსაზღვროდ უყვარდა წმინდა ჟენევიევას ადამიანები, ეხმარებოდა მათ სიტყვით და საქმით. მონებს, ტყვეებს და ტუსაღებს, ყველა დამცირებულს და დაბეჩავებულს, მფარველად და შუამდგომლად ჰყავდათ წმინდა ჟენევიევა.

თვით გულქვა წარმართებიც ვერ ეწინააღმდეგებოდნენ მის სათხოვარს და სურვილს უსრულებდნენ. მეფე ხომ უარს ვერაფერზე ეუბნებოდა.

ერთხელ მეფე ხილდრიგმა პარიზის ალაყაფის კარის დაკეტვა ბრძანა, რათა წმინდა ჟენევიევა არ შესულიყო, რადგან ეშინოდა, სასიკვდილოდ განწირული ტყვეების შეწყალება არ ეთხოვა.

წმინდანმა მეფის განზრახვა რომ შეიტყო, ისწრაფა პარიზისკენ და როგორც კი შეეხო დაკეტილ კარს, ის თავისით გაიღო. წმინდანი სასახლისკენ გაემართა და მისი შეჩერება ვერავინ გაბედა. მეფე ხილდრიგს კი მოწყალების გამოეჩინამ მოუწია.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

მრავალ სასწაულს იხილავთ წმინდა ჟენევიევას ცხოვრებაში.

ერთხელ ერთმა ქალმა მას ფეხსაცმელები მოპარა. მაგრამ ქურდმა შინ მისვლა ვერ მოასწრო, რომ დაბრმავდა. მიხვდა, რომ ღმერთმა ის ქურდობისთვის დასაჯა. ნაქურდალი პატრონს დაუბრუნა და აცრემლებულმა შენდობა სთხოვა. წმინდანმა გაუღიმა, მუხლებში ჩავარდნილი წამოაყენა, ჯვარი გადასახა და ქალი მაშინვე განიკურნა.

მეორე ქალს აინტერესებდა, რას აკეთებდა წმინდანი, როცა კელიაში დაეყუდებოდა ხოლმე. როგორც კი მისი კელიის კარს შეეხო, დაბრმავდა. ეს დიდმარხვაში მოხდა. საცოდავ ქალს დიდ ხუთშაბათამდე მოუწია მოცდამ, ვიდრე წმინდანმა კელია დატოვა. წმინდა ჟენევიევამ ჯვარი გამოსახა ქალს თვალზე და განკურნა.

წმინდა ჟენევიევას ძალზე უყვარდა მომლოცველობა და ხშირად ჩადიოდა სენ-დენში (ასე დაერქვა სოფელ კატეას მას მერე, რაც იქ წმინდა დიონისე არეოპაგელის სახელობის ბაზილიკა ააგეს) წმინდა დიონისეს წმინდა ნაწილთა თაყვანისსაცემად; ასევე მოილოცავდა ქალაქ ტურში წმინდა მარტინის საფლავს და ორლეანში წმინდა აგნის საფლავს. ამ მომლოცველობისას უამრავი სასწაული ხდებოდა.

ერთხელ წმინდა ჟენევიევა ქალაქ რეიმსში მიდიოდა ეპისკოპოს რემიგიუსთან და ქალაქ ლაონს მიუახლოვდა, მასთან შესახვედრად ხალხი გამოვიდა. მათ შორის იყო დამბლადაცემული ცხრა წლის გოგონას მშობლებიც, რომლებმაც მას თავიანთი შვილის მონახულება სთხოვეს. წმინდა ჟენევიევა გოგონას თავთან დადგა, ილოცა, შემდეგ კი ბავშვს უბრძანა, წამომდგარიყო და ჩაეცვა. ყრმა განკურნებული წამოდგა, ტანთ ჩაიცვა და ტაძარში წავიდა ღვთისთვის მადლობის შესაწირად.

ერთხელ წმინდა ჟენევიევა ორლეანში წმინდა აგნის საფლავთან ლოცულობდა. ამ დროს მას მუხლებში ჩაუვარდა დედაკაცი, სახელად ფრატერნა, რომელიც მას სიკვდილის პირას მისული ქალიშვილის გადარჩენას სთხოვდა.

- ნუ ჯავრობ, შენი ქალიშვილი ჯანმრთელია! - უთხრა ქალს წმინდანმა; მართლაც, განკურნებული გოგონა წმინდა ჟენევიევასთან ერთად შინ დაბრუნებულ დედას შეეგება.

იმ დროს, აღმოსავლეთით, ანტიოქიის სიახლოვეს, ცხოვრობდა უდიდესი მოსაგრე წმინდა სვიმეონ მესვეტე.

ღირს მამასთან ყველა მხრიდან უამრავი ადამიანი მიდიოდა. მათ შორის იყვნენ პარიზელი ვაჭრებიც. წმინდა სვიმეონი ყოველთვის გამოკითხავდა მათ წმინდა ჟენევიევას ამბავს, მოკითხვას დააბარებდა მასთან და ლოცვასა სთხოვდა.

ამგვარი სულიერი კავშირი იყო უდიდეს მოსაგრესა და უბრალო ღვთისთვის შეწირულ ადამიანს შორის, რომლის ღვაწლიც მკვეთრად განსხვავდებოდა წმინდა სვიმეონის მოსაგრეობის გზისგან.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

მეფე ხილდირგის ვაჟი ხლოდვიგი დამპყრობელი და დიპლომატი იყო. მან ნელ-ნელა განდევნა რომაელები და მთელი გალიის ხელმძღვანელი გახდა.
თუმცა წარმართი იყო, მაგრამ ინდობდა და პატივს სცემდა ეპისკოპოსებს, რადგანაც მათ დიდი გავლენა ჰქონდათ ქვეყანაში.

486-487 წლებში ფრანკებმა ალყა შემოარტყეს პარიზს. ეს ერთ-ერთი ეტაპი იყო ხლოდვიგის რომაელთა წინააღმდეგ ბრძოლაში.

ფრანკების ხუთწლიანი ალყის გამო ქალაქში საშინელი შიმშილი ჩამოვარდა და ბევრი პარიზელი იმსხვერპლა.

მაშინ წმინდა ჟენევიევამ შეკრიბა გემები და საწყალოსნო გზით ქალაქ არსისში წავიდა პროდუქტის მოსატანად.

ქალაქში შესვლისთანავე ტრიბუნმა პასცივნუსმა თავისი პარალიზებული ცოლი მოუყვანა და განკურნება სთხოვა.

ღირსმა დედამ მას ჯვარი გამოსახა და წამოდგომა უბრძანა, ქალი დაემორჩილა და განკურნებული წამოდგა. წმინდა ჟენევიევამ თავისი თანამგზავრები პურის მოსაგროვებლად გაგზავნა, თვითონ კი ქალაქ ტრუაში გაემგზავრა, სადაც მრავალი ადამიანი გამოვიდა მის შესახვედრად და მრავალი განკურნა. წმინდანი ჯვარს გამოსახავდა წყალს, შეასმევდა სნეულს და ისიც იკურნებოდა.

შემდეგ წმინდა ჟენევიევა არსისში დაბრუნდა, იქ რამდენიმე დღე დაჰყო, უკან დაბრუნებულს კი გზად დიდი განსაცდელი ელოდა.

ქარმა ხომალდები ნაპირზე მიყარა და წაფერდებულები უკვე წყლით ივსებოდნენ და საცაა, ჩაიძირებოდნენ. წმინდა ჟენევიევამ
აღაპყრო ხელები ზეცად და ღმერთს შეწევნა სთხოვა, უფალმაც ისმინა მისი და პურით დატვირთული თერთმეტივე ხომალდი გადარჩა. წმინდანი მშვიდობიანად დაბრუნდა ქალაქში და თავის მორჩილ ქალწულებთან ერთად სურსათის დარიგებას შეუდგა.

შეძლებისდაგვარად ყველას დაეხმარა განსაკუთრებით ამ შიმშილობის ჟამს დაგლახაკებულებს. მისი მორჩილები უთენია მიდიოდნენ ფურნეში, პურს აცხობდნენ და ცხელ-ცხელს ურიგებდნენ ხალხს.

ხლოდვიგმა პარიზი აიღო.

წმინდა ჟენევიევას ის უფრო მეტი პატივითა და სიყვარულით ეპყრობოდა, ვიდრე მამამისი. ხლოდვიგი უარს ვერაფერზე ეუბნებოდა წმინდანს, რომლის შუამდგომლობითაც მან უამრავი სიკვდილმისჯილი შეიწყალა. პარიზი მალე გალიის დედაქალაქი გახდა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

ამ დროს გალიის დიდი ნაწილი, ფრანკების მიერ დაპყრობილი პროვინციების გარდა, არიოზელთა ერესს დაეპყრო. რეიმსის ეპისკოპოსი წმინდა რემიგიუსი წმინდა ჟენევიევასთან ერთად ევედრებოდა ღმერთს ფრანკების წარმართი მეფის ქრისტიანად მოქცევისათვის, რადგან იმედი ჰქონდათ, რომ იგი მართლმადიდებელი სარწმუნოების დამცველი იქნებოდა.

გული სიხარულით აევსოთ, როცა მეფე ხლოდვიგი ბურგუნდიის მეფის ასულ კლოტილდაზე დაქორწინდა, რომელიც მხურვალე ქრისტიანი და მართლმადიდებელი სარწმუნოების დამცველი იყო თავის არიოზელ ნათესავებს შორის.

წარმართებით გარემოცული დედოფალი კლოტილდა ნუგეშსა და თანადგომას წმინდა ჟენევიევასთან პოვებდა. მათ შორის სულიერი მეგობრობა გაჩნდა და ეს საფრანგეთის ცხოვრებაზეც აისახა. 

მეფე ხლოდვიგმა დედოფალს შვილების მონათვლის ნება მისცა, პირველი შვილის უეცარი გარდაცვალების შემდეგ მეფე ცოლის სარწმუნოებაზე გადასვლას ყოყმანობდა, თუმცა მეორე ვაჟის სასწაულებრივი განკურნების და არიოზელებზე ბრწყინვალე გამარჯვების შემდეგ, უკვე მტკიცედ გადაწყვიტა ქრისტიანი გამხდარიყო. 498 (ან 496 წ.) წელს რეიმსის ტაძარში ეპისკოპოსმა რემიგიუსმა მეფე ხლოდვიგი და მისი ამალა მონათლა.
501 წელს წმინდა რემიგიუსის რჩევით, მეფე ხლოდვიგმა არიოზელთა ერესის აღმოსაფხვრელად ლიონში ეპისკოპოსები შეკრიბა.

სასწაულებრივად განკურნების სამადლობელოდ მეფე ხლოდვიგმა გადაწყვიტა გალიიდან არიოზელი ვესტ-გუთები გაეძევებინა, რომლებიც მეფე ალარიხის მეთაურობით აკვიტანიის და პუატუს პროვინციებში ცხოვრობდნენ.

წმინდა ჟენევიევამ მეფე ხლოდვიგს სთხოვა მოციქულთა თავთა - წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელზე ლევკოტიტნუსის ბორცვზე ტაძარი აეგო. მან უფალს აღუთქვა, რომ თუ არიოზელთა წინააღმდეგ ლაშქრობიდან საღ-სალამათი დაბრუნდებოდა, ტაძარს ააგებდა. ვიდრე სალაშქროდ წავიდოდა, ტაძარს საფუძველი ჩაუყარა და ბრწყინვალე გამარჯვების შემდეგ ტაძრის მშენებლობა დაიწყო.

წმინდა ჟენევიევას გავლენა და სულიერი ავტორიტეტი იმდენად დიდი იყო, რომ მეფე ხლოდვიგის დამ და ქალიშვილმა ქალწულობის აღთქმა დადეს და თავი ღმერთს მიუძღვნეს.

მეფე ხლოდვიგი 511 წელს გარდაიცვალა და წმინდა პეტრესა და პავლეს მშენებარე ტაძარში დაკრძალეს. მხოლოდ რამდენიმე კვირაღა იცოცხლა წმინდა ჟენევიევამ და ისიც გარდაიცვალა 512 წლის 3 იანვარს და დაკრძალეს მოციქულთა სახელობის ტაძარში.

დედოფალმა კლოტილდამ დაასრულა ტაძრის მშენებლობა. მალე ხალხმა ტაძარს სახელი გადაარქვა და მას ჟენევიევას ბაზილიკა დაარქვეს.
ხოლო მთას, სადაც ადრე ტაძარი იდგა, დღესაც ჟენევიევას მთას ეძახიან.

წმინდა ჟენევიევას გარდაცვალებიდან მალევე, სადაც ხშირად მიდიოდა, ყველგან ტაძრები, ეკვდერები და მონასტრები ააგეს. სოფლებიც კი გაშენდა, რომელსაც წმინდა ჟენევიევას ეძახდნენ. მის მშობლიურ ქალაქში მამამისის სახელზე ტაძარი აიგო.

შიგ მოქცეულია ის ჭა, სადაც წმინდანმა პირველი სასწაული მოახდინა. იმ მინდორზე, სადაც იგი ცხვარს მწყემსავდა, ბაზილიკა ააგეს. ტაძრად გადაკეთდა წმინდა ჟენევიევას სახლი პარიზში და მას მცირე ჟენევიევას ეძახდნენ, იმ მთაზე აღმართული ტაძრისაგან გასარჩევად, სადაც დაკრძალული იყო წმინდა ჟენევიევა.

უკვე VI საუკუნეში, წმინდა ჟენევიევას გარდაცვალებიდან რამდენიმე წელში ამ ბაზილიკის კედლებქვეშ იმართებოდა ადგილობრივი საეკლესიო კრებები. ამიტომაც, გასაგებია, რომ ამ ბაზილიკის გარშემო წარმოქმნილ მონასტერს და სააბატოს უდიდესი კანონიკური და სულიერი მნიშვნელობა ჰქონდა იმ ეპოქაში.

ახალარჩეული ეპისკოპოსი, შემდგომში პარიზის მთავარეპისკოპოსი, ვიდრე შეუდგებოდა თავის საქმიანობას, მანამდე კურთხევა უნდა აეღო წმინდა ქალწულისგან და ამისთვის საგანგებო წესი არსებობდა. ძველ დროში, როდესაც საფრანგეთს რაიმე საფრთხე ემუქრებოდა, ტრადიციულად შეწევნისთვის წმინდა ჟენევიევას მიმართავდნენ და მისი წმინდა ნაწილებით საზეიმო მსვლელობას აწყობდნენ. ისტორიკოსები აღწერენ 75 ასეთ საზეიმო პროცესიას. მასში მონაწილეობდნენ ეპისკოპოსები, მეფე და მისი ამალა, ყველა მონაზვნური ორდენი, და პარიზის სამრევლოები, უნივერსიტეტის რექტორი და პროფესორები.

დასასრული იხილეთ შემდეგ გვერდზე

მრავალი სასწაული მომხდარა წმინდა ჟენევიევას ლუსკუმასთან, მრავალი განკურნებულა. მათ შორის, იყო XV-XVI ს. მეცნიერი-ჰუმანისტი, ერაზმ როტერდამელიც, რომელმაც სამადლობელი ოდა ლათინურ ენაზე მიუძღვნა წმინდა ჟენევიევას.

1759 წელს ძველი ტაძრის გვერდით ახალი დიდი ტაძარი ააშენეს, თუმცა, ტაძარი მალევე გადაკეთდა პანთეონად და ფრანგი ხალხის გამოჩენილი შვილების განსასვენებლად.

პარიზის რევოლუციის დროს, 1793 წლის 21 ნოემბერს, წმინდა ჟენევიევას რელიკვარიუმი საჯაროდ დაწვეს და მისი ვერცხლის ლუსკუმა გადაადნეს. შემორჩა მხოლოდ ის წმინდა ნაწილები, რომლებიც სააბატოს წინამძღვარმა თავის დროზე სხვადასხვა სამრევლოს გადასცა. ისინი ინახება წმინდა სტეფანეს მთის ეკლესიაში (შაინტ-Eტიენნე-დუ-მონტ) და მართლმადიდებლები იქ მიდიან წმინდა ჟენევიევას თაყვანისსაცემად.

წმინდა ჟენევიევას ძველი ტაძარი 1803 წელს აიღეს, ხოლო ახალი ტაძარი, იმავე საუკუნეში საბოლოოდ გადაკეთდა საერო შენობად.

წმინდა ჟენევიევა მფარველია პარიზის და პარიზელებისა. გასული საუკუნის 20-იან წლებში ის გამოეცხადა ერთ ღვთისმოშიშ რუს ემიგრანტ ქალბატონს და უსაყვედურა, თუ რატომ არ მიმართავდნენ და დახმარებას არ ითხოვდნენ რუსეთიდან ლტოლვილნი.

- "ვინ ხარ?" - ჰკითხა ქალმა.

- "მე ჟენევიევა ვარ, პარიზის მფარველი"! - მოესმა პასუხად.

შეგვეწიოს ყველას წმინდა ჟენევიევა!


იხილეთ დასაწყისი
................................
წმინდა ჟენევიევას ხატის წყარო