მღვდელი სიმონ ეგნატეს ძე კალანდარიშვილი დაიბადა 1861 წელს სენაკში, მღვდლის ოჯახში. მამამისი ეგნატე სენაკის წმინდა გიორგის ეკლესიის მოძღვარი გახლდათ.

სიკვდილის შემდგომი სასწაულები. ავადმყოფი სხეულის დატოვების შემდეგ მამა პაისის შეუძლია უფრო ადვილად ისწრაფოს მხმობლისკენ. ზოგჯერ უცნობებთან და გულგრილებთანაც კი მიდის. ევედრებიან მას, რადგან სწამთ მისი სიწმინდისა.

ატირებული თუ უნახავს ვინმეს მთაწმინდა?
აგვისტომ ზღვარი სექტემბერთან
მკაცრად გამიჯნა,
გულში კი ნელა, ფრთხილად, მაგრამ
მაინც გაწვიმდა.

ხელრთვა, რომელიც დღევანდელი მნიშვნელობით ხელმოწერას, ავტოგრაფს ნიშნავს, დოკუმენტს იურიდიულ ძალას ანიჭებდა და ისტორიული საბუთის აუცილებელ ატრიბუტს წარმოადგენდა.

"წარსული წარსულში არ კვდება", პირიქით, ერის აღზევების ეპოქა განმსაზღვრელია მისი მომავალი ცხოვრების სრულქმნისა.

ოცი წლის წინ (ე.ი. დაახლოებით 1975 წელს, - კ.კ.) დიდ ლავრაში უფლისა მიმართ მიიცვალა უბრალო ბერი ნეოფიტე.

სამოთხიდან გამოდევნის შემდეგ ადამი და ევა სამოთხის ბაღის მახლობლად დასახლდნენ. ღვთის კურთხევისამებრ, რომელიც მათ ჯერ კიდევ სამოთხეში ყოფნის ჟამს მიეცათ, მიენიჭათ შვილიერების მადლი, შეეძინათ შვილები.

თავი 12. ილია. ღრმა პატივისცემით ვუცქერდით ჩვენ ერთ მამას, ილიას. ის თებაიდის მთავარ ქალაქ ანტინოიის ოლქში ცხოვრობდა. როგორც ამბობდნენ, 109 წლისა იყო...

მძიმეა გზა სიმართლისა, მაგრამ ისაა ერთადერთი და გადამრჩენელი და მას აცისკროვნებს ბეთლემის ვარსკვლავის ბრწყინვალება, - "ნათელი იგი, რომელი ბნელსა შინა სჩანს და ბნელი იგი მას ვერ ეწია" (ინ. 1,5).

27 მაისი. ოპტის ყვავილთა თაფლი. ოპტის მონასტერში ბრმა მონაზონი, მამა იაკობი დიდი ხნის მანძილზე მედავითნის მორჩილებას ეწეოდა, მერე თანდათანობით თვალისჩინი დაკარგა, ბოლოს დაბრმავდა.

ერედვი დიდი და პატარა ლიახვის ხეობის ერთ-ერთი უძველესი და ულამაზესი სოფელია. ის წერილობით წყაროებში VIII საუკუნიდან იხსენიება. ერედვი ცხინვალიდან 5-6 კილომეტრზე, ჩრდილო-აღმოსავლეთით, მცხეთის ჯვრისა და წვერიხოს ქედების დაბლა კალთებზეა

1952 წლის 2 თებერვალს გარდაიცვალა სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი კალისტრატე (ცინცაძე), რომელიც ორი ათეული წელი (1932-1952) ედგა სათავეში საქართველოს მართლმადიდებელ სამოციქულო ეკლესიას.

მეოცე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):
1. "უფალო, ძალითა შენითა იხარებდეს მეუფე და მაცხოვარებითა შენითა იშუებდეს ფრიად"

მართლმადიდებელი ეკლესია დიდმარხვის დაწყების წინ, ხორციელის კვირის დასასრულს აღნიშნავს უკანასკნელი სამსჯავროს ხსენებას.

თუ გახსოვართ, მე მარინე გახლავართ, ის გზააბნეული კრავი, რომელიც 3 წლის წინ 35 წლის ასაკში კეთილი ადამიანების დახმარებით უფლის გზას დავადექი და მწყემსი კეთილი ვიპოვე.

აღსრულდა აღთქმა - იშვა მაცხოვარი ჩვენი უფალი იესო ქრისტე. ხოლო შობა მისი სასწაულებრივი იყო: თვით მთავარანგელოზმა გაბრიელმაც კი, რომელმაც მარიამს ახარა, რომ სულიწმინდისგან შობდა ძე ღვთისას, არ უწყოდა, როგორ, რა გზით მოხდებოდა განკაცება უფლისა.

"ერთხელ იოანე კიბისაღმწერელთან გლეხები მივიდნენ და ჩივილი დაიწყეს: ძნელია სულის ცხონება, ოჯახური და ყოფითი საზრუნავი ბევრი გვაქვსო, - იმართლებდნენ თავს.

თითოეულ ჩვენგანს ჰყავს ნაცნობები და ნათესავებიც კი, რომლებსაც აოცებთ და შიგადაშიგ აღაშფოთებთ ჩვენი ეკლესიაში სიარული. ტაძარში რატომ უნდა იარო, ამდენი დრო რატომ უნდა დახარჯო?!

არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი) ამბობს: "მარხვის აზრი და მნიშვნელობა ბევრ გაუგებრობასა და უთანხმოებას იწვევს თანამედროვე საზოგადოებაში.

ჩვენი დროის უმწვავესი პრობლემების განხილვისას საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი ილია მეორე თავის ერთ-ერთ ეპისტოლეში ბრძანებს:

დროის ფორმირების თვალსაზრისით არსებობს ორი ცნება - მარადიული და წარმავალი. ჩვენ, ადამიანები, ამ ქვეყანაზე სტუმრები ვართ და, ამდენად, ჩვენ მიერ შექმნილი წარმავლობის კანონებს ემორჩილება.

დრო ისე გარბის, უკან მოხედვასაც ვეღარ ვასწრებთ. წუთისოფლის ორომტრიალში გულისყური ამა ქვეყნის საზრუნავებისკენ გვაქვს მიქცეული და ვცდილობთ, ყველაზე და ყველაფერზე წინ საკუთარი თავი დავაყენოთ.

საგულისხმოა წმინდა პაისი ათონელის შეხედულებები XX საუკუნეზე. იგი წერს: "XX საუკუნის ადამიანებმა... რას არ მიაღწიეს კულტურით და ცივილიზაციით. მათ სამყარო შეშალეს, დაანაგვიანეს ატმოსფერო, მათ ყველაფერი გააფუჭეს ამქვეყნად.

ყოველი წამი წუთის შემადგენელი ნაწილია და წუთი მოიცავს მას. ყოველი ნაწილი მთელის შემადგენელია და მთელი მოიცავს მას. ჩვენი ამქვეყნიური ყოფა მარადიულობის ნაწილია და მარადიულობა მოიცავს მას.

* მონაზონი პარასკევა ჰყვებოდა: სამთავროს მონასტრის დედები საყვედურობდნენ, - ისედაც რამდენს ვლოცულობთ, რამდენი ღვაწლი გვაქვს და რა მოხდებოდა, ორშაბათ დღეს მაინც არ ყოფილიყო ჩვენთვის მარხვაო. საუბარს რომ მორჩნენ, მივიდა მათთან მამა გაბრიელი (ურგებაძე) და დაიწყო:

დრო - ის საიდუმლოა, რომელშიც ვცხოვრობთ. ნეტარი ავგუსტინე თავის უკვდავ "აღსარებაში" დროის ცნებას ასე ხსნის: "მე ვიცი, რა არის დრო, როდესაც არ მეკითხებიან, მაგრამ როდესაც მის შესახებ მეკითხებიან, რაც უფრო მეტს ვფიქრობ, მით უფრო ვიბნევი და ვიფანტები".