დოსტოევსკი წერდა: "მართლმადიდებლობა ქრისტეს ჭეშმარიტი აღმსარებლობაა, ჩვენი სინდისისა და ზნეობის საფუძველია. იმავდროულად, ის უნდა იყოს საზოგადოებრივი ყოფისა და მეცნიერების საფუძველიც".

* "უნდა გვახსოვდეს, რომ ღმერთი აერთიანებს, ხოლო ბოროტი სული ყოფს. თუ წარსულს გადავხედავთ, დავრწმუნდებით, რომ ყველა თავს დამტყდარი უბედურების მიზეზი ჩვენი დაყოფა იყო.

რუბრიკის სტუმარია ტელეკომპანია "იმედის" ჟურნალისტი გიორგი ახვლედიანი.

უფალო და ღმერთო ჩემო იესუ ქრისტე! შეისმინე ლოცვაი ჩემი მშობელთა ჩემთათვის. მიჰმადლე მათ ერთი ზრახვაი და სიყვარული ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა მათისათა. განამტკიცენ ხორცნი მათნი სიმრთელესა შინა, რაითა გმსახურებდენ შენ საქმეთა მიერ მოწყალებისა და სახარებისამიერისა სახიერებისა.

ყოველი წლის ოქტომბრის ბოლოს ამერიკასა და ევროპაშიც მოსახლეობის გარკვეული ნაწილი ჰელოუინის დღესასწაულს აღნიშნავს. ამ წარმართულ დღესასწაულს, რომელიც გარდაცვლილთა სულების "დაშინებას" და "განდევნას" ისახავს მიზნად, საქართველოში უკვე მერვე წელია აღნიშნავენ.

ცნობილია, თუ რა დიდ მასშტაბებს მიაღწია უკანასკნელ წლებში საქართველოში პროტესტანტულ მიმდინარეობათა და ტოტალიტარულ სექტათა პროზელიტურმა საქმიანობამ.

III-IV საუკუნეებში უფალმა ჩვენმა, იესო ქრისტემ, ამ ცოდვილი მიწის სამ სხვდასხვა ადგილას სულთა და ხორცთა მკურნალად სამი კოზმა და სამი დამიანე გამოაჩინა.

სოლომონის სიკვდილის შემდეგ ებრაელები მეფის ასარჩევად სიქემში შეიკრიბნენ. მიიწვიეს სოლომონის ძე რობოამი. იმავე დროს ეგვიპტიდან იხმეს იერობოამი. რობოამს წარუდგა იერობოამი ხალხისგან არჩეული პირებითურთ და უთხრა: - მამაშენმა მძიმე უღელი დაგვადგა.

იმ დროს, როდესაც ჩვენს სამშობლოს ძალზე უჭირდა, როცა ქვეყანას აკლდა ხმლის მომქნევი და გუთნისდედა, ჩვენი მონასტრები ავსებული იყო სასუფევლისკენ ვიწრო გზით მავალი ქართველებით.

როცა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ თავისი გამოუთქმელი სახიერებით კაცთა ხსნისთვის ვნება, ჯვარცმა, სიკვდილი და მკვდრეთით აღდგომა ინება, მაშინ პონტოელი პილატეს მიერ დადგენილ მის მცველებს ასისთავობდა ლონგინოზი, წარმოშობით კაპადოკიელი.

"დამიმესიჯე" - ეს სიტყვა ხშირად გვესმის ქუჩაში თუ ტელეეკრანიდან. "მესიჯი" - მშრალი, 5-6 სიტყვაში ჩატეული წერილია, რომელმაც შეცვალა სიტყვაუხვი, ლამაზი წერილები, წერილები, რომლებიც თაობებს უნახავდა წინაპართა ფიქრს, სიხარულს, ტკივილს, შიშს, წერილები,

ეკლესიური ცხოვრების დაწყებისას აუცილებლად უნდა გვახსოვდეს, რომ სულიერებისადმი ჩვენი სწრაფვა არ გადაიზარდოს ფსევდომისტიკური ცრუ სულიერებისკენ სწრაფვაში. ამის საცდური კი დიდია.

ბიზანტიის იმპერატორის თეოდოსი დიდის ზეობისას (379-395) ანტიოქიაში ერთი ოქრომჭედელი ცხოვრობდა, სახელად ანდრონიკე.

ჩვენთან არს ღმერთი!
უფლის ნებით ჩემს ცხოვრებაში მოხდა სასწაული და ამ სასწაულს მეუფე ანტონის სახელი ჰქვია. ყველაფერი კი ასე დაიწყო:

"ბედნიერად ვთვლი თავს, რომ ეპარქიის მმართველის კვერთხი საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ ჩამაბარა.

მანგლისისა და წალკის ეპარქია ქრისტიანული საქართველოს უძველესი სამღვდელმთავრო სამწყსოა. ეპარქიის შემადგენლობაში შედის მანგლისის, თეთრი წყაროს (ძვ. გორისი), წალკის (ძვ. ეძინი) რაიონები.

ერთი ღვთივგანბრწყინებული მოძღვარი წერს: "ჩემს გულს მხოლოდ შესასვლელი აქვს, გამოსასვლელი კი - არა. ვინც შემოვა, რჩება და რაც გინდა ჩაიდინოს, ისეთი მიყვარს, როგორიც შევიყვარე. ვლოცულობ მისთვის და ვეძებ მის ხსნას.

თუ დავფიქრდებით, რა გააკეთეს ჩვენთვის მშობლებმა, თავზარდაცემულნი დავრჩებით ჩვენი ვალის განუსაზღვრელობით.

ქართველები უფლის გზაზე ღვთისმშობელმა დაგვაყენა, ამიტომაც განსაკუთრებით გვიყვარს დედა ღვთისა და ყველაფერ სასიქადულოს ვუკავშირებთ დედის სახელს.

პატარა ბავშვს არაფრის გაკეთება არ შეუძლია, ამიტომ მის კვებაზე, ჩაცმა-დახურვასა და აღზრდაზე დედ-მამა ზრუნავს.

ფსალმუნში ვკითხულობთ: "მამამან ჩემმან და დედამან ჩემმან დამაგდეს მე, ხოლო უფალმან შემიწყნარა" (ფს. 26). უფალს განსაკუთრებით უყვარს მშობელთა სითბოსა და მზრუნველობას მოკლებული ბავშვები.

მშობელთა პატივისცემა უფლის ათ მცნებაში დადასტურებული და აღთქმული ურთიერთობაა ადამიანებსა და ღმერთს შორის. ამ მცნების უბადლო აღმსრულებელი თვით ჩვენი მაცხოვარი იყო.

მშობლების ფენომენი იმდენად ღრმა შინაარსის მატარებელია, რომ სიტყვები უძლურია მის გამოსახატავად. როგორც წმინდა ილია მართალი ამბობს, ამ გრძნობას "თვალი გულისაღა და ყური გულისაღა თუ ჩასწვდება.

* წმინდა იოანე ოქროპირს სიყრმიდანვე ბერობა სურდა. როცა მოიწიფა, გადაწყვიტა, სადმე უდაბნოში განმარტოებულიყო. ეს შეიტყო დედამისმა, ანთუსამ. დაისვა ვაჟი წინ, ხელი ხელზე მოჰკიდა და შესტირა:

"პატივ ეც დედასა შენსა და მამასა შენსა, რათა კეთილგეყოს და დღეგრძელ იყო ქვეყანასა ზედა", - ვკითხულობთ ათ მცნებაში.