ჩვენს სამშობლოში მრავალი ღვთივკურთხეული ადგილია, სადაც ყოველი ქართველი ინატრებდა ცხოვრებასა და სიკვდილს. ასეთია დალოცვილი ბეთანია, რომლის მხოლოდ სახელის ხსენებაც კი ნეტარებით გვივსებს გულს.

როცა ადამიანი ერისკაცობასა და მონაზვნობას შორის არჩევანზე იწყებს ფიქრს, იძულებულია, საკუთარი შესაძლებლობები ფხიზლად გადაამოწმოს. ბევრი სწორად აფასებს განსხვავებას სურვილსა და შესაძლებლობას შორის, ბევრიც თავს მონასტერში ცდის.

როდესაც ფასეულობები იცვლება და ხორციელი სულიერზე მნიშვნელოვანი ხდება, როცა მატერიალური სიკეთის მოსახვეჭად ადამიანი აღარაფერს ერიდება, - იგი ანგარებას ემონება.

წმინდა ზაქარია წინასწარმეტყველი და მისი ცოლი ელისაბედი აარონის შთამომავლები იყვნენ. უფლის ანგელოზთა დარად ცხოვრობდნენ - ვიდოდენ უბიწოდ და ღვთის ყოველ მცნებას აღასრულებდნენ, მაგრამ ერთი რამ უკლავდათ გულს: შვილი არ ჰყავდათ.

სადაც კი ორი ან სამი ქრისტიანი უფლის სახელით შეიკრიბება, იესო ქრისტეც მათ შორისაა. განა იქნება ამქვეყნად რამე ამ ძმობაზე ძლიერი?! მაშ, რაღა ითქმის მართლმადიდებელ სახელმწიფოთა კავშირზე, რომელნიც ქრისტეს სახელით გაერთიანებულან!

"ანაფორა ქრისტეს ეკლესიის დროშაა, - ამბობდა ერთი ბერი, - ამიტომ ჩვენ, ვინც ანაფორას ვატარებთ, ყოველმხრივ უნდა ვეცადოთ, წმინდა ცხოვრებით პატივი ვცეთ მას, რათა იმათაც სცენ პატივი, ვისაც ის არ აცვია".

არსების ხატო უცვალებელო, შეუძვრელო ბეჭედო, უვნებელო, ძეო სიბრძნეო და სიტყვაო, მკლავო მარჯვენეო და ძალო მაღლისაო, შენ თაყვანის-გცემთ მამისა და სულისა თანა.

ალექსანდრე, ვლადიმირის დიდი მთავრის იაროსლავ II-ის ძე, 1220 წელს დაიბადა. მეფისწულმა სიყმაწვილიდანვე შეითვისა ქრისტიანული მოძღვრება. გამუდმებით წმინდა მამათა თხზულებებს კითხულობდა, გალობა, ღამისთევა და ლოცვა კი მისი საყვარელი საქმიანობა იყო.

მშობლები ვალდებულნი არიან, შვილებს შორის სიყვარული დათესონ. ყველაზე სუსტის დახმარებისთვის მათ ყველაზე ძლიერს უნდა "სთხოვონ" თანხმობა.

ჩეხეთის, მორავიისა და სლოვაკეთის ტერიტორიებზე ქრისტიანობის დამკვიდრებას ხელი შეუწყო მოციქულთა სწორი ძმების კირილესა და მეთოდეს მოღვაწეობამ. წმინდანები იქ 863 წელს, მორავიის თავადის როსტისლავის (846-870) მიწვევით ჩავიდნენ.

მეუფე სტეფანე (კალაიჯიშვილი) ცაგერისა და ლენტეხის ეპარქიას 2002 წლიდან უძღვება. ეპისკოპოსად მისი კურთხევის შემდეგ ამ მთიან რეგიონში ბევრი რამ სასიკეთოდ შეიცვალა, ბევრიც ჯერ კიდევ გასაკეთებელია...

ცაგერისა და ლენტეხის ეპარქია დასავლეთ საქართველოს ჩრდილოეთით მდებარე ისტორიული კუთხეების - ლეჩხუმისა და ქვემო სვანეთის ტერიტორიას მოიცავს.

"დაე, სულიერი კულტურა უფრო და უფრო მეტად მიიწევდეს წინ; დაე, ბუნებისმეტყველებითი მეცნიერებანი ძლიერდებოდნენ, ვითარდებოდნენ, ღრმავდებოდნენ და ახალ სივრცეებს ეუფლებოდნენ;

უფალმა, ადამის მოდგმა რომ ეხსნა, კაცობრივი ბუნების მიღება ინება და დედად ყოვლადწმინდა ქალწული მარიამი გამოარჩია.

გვესაუბრება თბილისის სასულიერო აკადემიის ლექტორი, ხელოვნებათმცოდნეობის კანდიდატი ასმათ ოქროპირიძე.

- ქრისტიანული ხატწერა, თამამად შეიძლება ითქვას, თავიდან ბოლომდე გამოვლინებაა მიტევებისა.

წმინდა იოანე ნათლისმცემელმა, როგორც შობით, მოწამებრივი სიკვდილითაც წინაუსწრო მაცხოვარს, ჩავიდა ჯოჯოხეთში და მართალთა სულებს მესიის მოსვლა ახარა.

საქართველოს მუზეუმებში დაცული მინანქრის უნატიფესი ნიმუშები მნახველს აოცებენ - მართლაც განსაცვიფრებელია, იმ დროს ასეთი უნიკალური ტექნოლოგია რომ არსებობდა.

XVIII საუკუნის მიწურული...
კავკასიის გული, "მიწიერი წალკოტი" - საქართველო მოძალებულ დამპყრობთა საომარ ასპარეზად ქცეულა. უწყვეტ ნიაღვრად მოედინებიან ლიხს გაღმა თუ გამოღმა თურქნი და სპარსნი.

ყოველ უძლურებას თავისი წამალი აქვს. უფალმა არც აქ მიგვატოვა და ცოდვათაგან განკურნება ჩვენ კი არ მოგვანდო, თვითონვე დაგვისახა გზა. ანგარი და მომხვეჭელი კაცის ხსნა ქველმოქმედებას ძალუძს.

ადამიანი, რომელსაც შეუძლია, დაეხმაროს ვინმეს და სიკეთე გააკეთოს, მაგრამ ასე არ იქცევა, საბრალო და უღირსი ქმნილებაა.

ანგარება შემაძრწუნებელი ცოდვაა, რომელიც კაცის სულს გარესკნელის ბნელისკენ ეზიდება და ამძიმებს. ასეთი ადამიანი გარესამყაროს ანგარების შხამით გაჟღენთილი აღიქვამს და მისი ყოველი ნაბიჯი ამ გრძნობით არის ნაკარნახევი.

ქველმოქმედება მადლის ქმნა, მოწყალების გაცემაა, ქველმოქმედს კი სამადლო საქმის მქმნელ და მოწყალე ადამიანს უწოდებენ.

ადამიანები სხვადასხვანაირ საუნჯეს აგროვებენ: ზოგი - ნივთიერს, ამქვეყნიურს, ზოგი - სულიერს. გრიგორიატის მონასტრის წინამძღვრის მამა ათანასეს გარდაცვალების შემდეგ (+1953) მის საფულეში ერთ ზომაზე დაჭრილი ქაღალდის ფურცლები იპოვეს, რომელთა ცალ მხარეს ეწერა: