წმინდა დიდმოწამე ეფემია ბითვინიის ქალაქ ქალკედონში დაიბადა, იქვე აღიზარდა და იმავე ქალაქში ეწამა ქრისტესთვის. 16 (29) სექტემბერს მისი ხსენება აღინიშნება, ხოლო თერთმეტ ივლისს - იმ სასწაულისა, რომლითაც წმინდა დიდმოწამემ მრავალი განამტკიცა ქრისტეს ჭეშმარიტ სარწმუნოებაში.

წმინდა ეკლესია ათანასე ათონელს 18 ივლისს იხსენებს, თუმცა ათონზე, დიდ ლავრაში, ხარება დღეს იქნა დაწესებული წმინდა ათანასეს ხსენება და ამ დღესასწაულს განსაკუთრებულად ზეიმობენ. მას უფრო მეტ პატივს მიაგებენ, ვიდრე ღვთისმშობლის დღესასწაულს. ასე თვით დედა ღვთისამ ინება.

ფუჭი დიდების ტრფიალების შხამი ძლიერია და გადამდები, ცუდმედიდობის ვნება ზოგჯერ ერთი შეხედვით მდაბალთა გულებსაც აღელვებს.

მმადლობელნი უღირსნი ესე მონანი (მხევალნი) შენნი, უფალო, დიდთა ქუელისმოქმედებათა შენთათვის, რომელიცა ჰქმენ ჩუენ ზედა, დიდებით გაქებთ შენ, გაკურთხევთ, გმადლობთ, გიგალობთ და ვადიდებთ შენსა კეთილმოწლეობასა და მონებრ სიყუარულით გიღაღადებთ შენ, კეთილისმყოფელო ჩუენო, მაცხოვარ, დიდება შენდა.

არქიტექტურას ხშირად "გარინდებულ მუსიკას" უწოდებენ. ეს შედარება ყველაზე უკეთ მიესადაგება თაბორის მთაზე ანტონიო ბარლუცის მიერ აგებულ ფერისცვალების ბაზილიკას.

იოანე ოქროპირი სავსებით სამართლიანად ამბობს, რომ ქალწულობას ღირსეულად მხოლოდ ქრისტიანობა აფასებს. "წინათ, სანამ ქრისტიანობა გამოცხადდებოდა, სად იყო ქალწულობა!" - აღშფოთებით კითხულობს იგი.

როდესაც შენს ქვეყანაში, მეტიც - შენსავე ქალაქში ცხოვრობს პოეტი ანა კალანდაძე, მართლაც "უნდა დაივიწყო ყველა უიმედო ფიქრი და განთავისუფლდე სინანულის აღმძვრელი შეგნებისგან, რომ დღეს ჩვენ ყველანი უკვე აღარ ვცხოვრობთ პოეზიით ისე და იმდენად, როგორც ჩვენი წინამორბედი თაობები ცხოვრობდნენ" (გურამ ასათიანი).

1900 წლის ჟურნალ "მწყემსის" მე-15 ნომერში ქაიხოსრო გელოვანი წერს: "ამ რამდენიმე წლის წინათ ჩვენს მხარეში ძალიან დიდი გოლვა იდგა; ყოველგვარი მიწის მცენარეულობა გაახმო ძლიერმა სიცხემ, ცამ შეჰკრა პირი და წვეთი ნამი აღარ გამოიმეტა დედა-მიწისთვის.

*რატომ არ შეიძლება, მართლმადიდებლურ ტაძრებში ვილოცოთ დამსხდრებმა, როგორც ქრისტიანობის სხვა კონფესიებში ხდება?

- მართლმადიდებლობა არ კრძალავს დამჯდარ მდგომარეობაში ლოცვას.

"უნდა შეიკრიბოს ყოველივე ძველი წერილობითი და ნივთიერი ძეგლი, რაც კი ოდესმე აღმოჩნდება და სადამდინაც ხელი მიგვიწვდება. ვინ იცის, რამოდენა ძველი ნაშთია გაფუჭებული აქა-იქ ეკლესიებში, მონასტრებში, ტაძრებში, რა დიდძალი გუჯრები, სიგელები და სხვა ნაწერები უადგილო ადგილას ყრია დღეს აქა-იქ, უპატრონოდ, მოუვლელად.

"ტაო-კლარჯეთის სიწმინდეების მოლოცვა ყოველი ქართველის სანუკვარი ოცნებაა", - ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი ვაკის წმინდა სამების ტაძრის მსახურმა დეკანოზმა მიქაელ წულუკიძემ. მამაომ ეს ნატვრა ცოტა ხნის წინ აისრულა და ახლა სწორედ ამ მოგზაურობიდან გამოყოლილ შთაბეჭდილებებზე გვესაუბრება.

ნუგზარ ამადოვმა ღვთისა და ჭეშმარიტი სარწმუნოების სიყვარული ბავშვობაშივე შეიგრძნო. ეროვნებას ჭეშმარიტების შეცნობაში მისთვის ხელი არ შეუშლია; ეროვნებით ქურთი, 13 წლისა საკუთარი სურვილით მოინათლა და ეკლესიური ცხოვრებაც დაიწყო.

გვესაუბრება ბოლნისის ეპისკოპოსი მეუფე იეგუდიელი (ტაბატაძე).

- მეუფეო, ვიდრე ეპარქიაზე საუბარს დავიწყებთ, გვიამბეთ, როგორ მოხდა თქვენს ცხოვრებაში სულიერი ფერისცვალება...

დიდი მადლობა, რომ არსებობთ. დიდი მადლობა მთელ რედაქციას. მოუთმენლად ველი ყოველი ახალი ნომრის გამოსვლას. თქვენგან ბევრს ვსწავლობ, თქვენი წყალობით ვიღებ ცოდნას მართლმადიდებლობის შესახებ.

საქართველოში, განსაკუთრებით რაიონებში, დღემდეა შემორჩენილი უფლის სახელზე საკლავის, უმეტესად - ცხვრის დაკვლის ტრადიცია. ამ საკლავს ავადმყოფობისა თუ სხვა განსაცდელის ჟამს აღუთქვამენ უფალს.

კლიმენტი ალექსანდრიელი თავის რჩევებში განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს ღვინის სმის წესს. ის ამბობს, რომ ამ სასმლის მცირე ოდენობით მიღება დასაშვებია და იმოწმებს წმინდა პავლეს ეპისტოლეს ტიმოთეს მიმართ, სადაც მოციქული წერს, რომ მცირედი ღვინო კუჭისთვის სასარგებლოა.

სავალდებულოა თუ არა ნათლობისას ნათლიებისათვის გარკვეული თანხის გადახდა? ხელმოკლეთათვის თუ არსებობს შეღავათები?
- ზოგიერთ ადგილობრივ მართლმადიდებელ ეკლესიაში (საბერძნეთის, რუსეთის, იერუსალიმის...) ნათლობისა თუ სხვა საიდუმლოთა აღსრულებისათვის დაწესებულია გარკვეული თანხა.

მოძღვარს ისე უნდა ვირჩევდეთ, როგორც კარგ მკურნალს. აბა, უვიც, ანგარ და უხეში სულის პატრონ ექიმთან ვინ მივა თავისი ნებით? მოძღვარი "ჩინებული კაცი უნდა იყოს და არა ამაყი, მკაცრიც და მოწყალეც, განმგებელიცა და ადამიანებთან ურთიერთობის მოყვარულიც, პირუთვნელიცა და მაამებელიც".

ხშირად გვესმის, რომ ქრისტიანული ოჯახი მცირე ეკლესიაა. ყველაზე ძვირფასი მემკვიდრეობა, რაც შეიძლება მშობელმა შვილს დაუტოვოს, სულიერი ცხოვრებაა.

"ყოველმან, რომელმან დაუტეოს სახლი, გინა ძმანი ანუ დანი ანუ მამა ანუ დედა ანუ ცოლი ანუ შვილნი ანუ აგარაკნი სახელისა ჩემისათვის, - ბრძანებს უფალი, - ასწილად მიიღოს და ცხოვრება საუკუნო დაიმკვიდროს" (მათე 19:29).

"დედობა, ცოლობა და დობა დიდი საქმე არ არის. ზოგი ბუნების საქმეა, ზოგი გარემოებისა. საქმე კარგი დედაკაცობაა, რომელსაც სხვა დიდი ტვირთი აწევს ქვეყნისა და ერის წინაშე", - ილიას ეს ნააზრევი უცილოდ იმ ქართველი დედების წარმოსაჩენად გამოდგება, რომელთაც უფალმა ოდითგან დაანათლა "კარგი დედაკაცობის" მადლი და ნიჭი.

"წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელ-სცემდით მათ სახელითა მამისათა და ძისათა და სულისა წმიდისათა, და ასწავებდით მათ დამარხვად ყოველი, რაოდენი გამცნეთ თქვენ", - ასეთი დარიგება მისცა ქრისტემ თავის მოწაფეებს.

ერთმა ერისკაცმა მამა პაისი ათონელს სულიერი მამობა სთხოვა, მაგრამ ბერმა მიუგო: "მოძებნეთ კარგი, მოსიყვარულე მოძღვარი და მას ჰკითხეთ რჩევა. შორიდან ვერ განიკურნები - ექიმი გვერდით უნდა გყავდეს. შორიდან მხოლოდ ლოცვა მთხოვეთ".

ყოველმა მორწმუნემ კარგად იცის, რომ სულიერი წინამძღოლის გარეშე ბოროტის მახის გადალახვა შეუძლებელია.