* * *

წინასწარ უწყოდა ნეტარმა, თუ რა ელოდა რუსეთს, თუმცა, ყველას როდი სჯეროდა ამის. ან ვინ წარმოიდგენდა, რომ ტაძრები დაიხურებოდა, სასულიერო პირებს დახვრეტდნენ, მორწმუნეებს კი - დევნას დაუწყებდნენ... მაშინვე განჭვრიტა, რომ მორწმუნეთა რიცხვი რუსეთში ძალზე შემცირდებოდა, ტაძრებში აღარავინ ივლიდა, ადამიანები ღმერთს განუდგებოდნენ და თითქოს დაჰიპნოზებულები იცხოვრებდნენ. იტყოდა ხოლმე: - როგორ მებრალებით, ბოლო ჟამს მოესწრებით, ცხოვრება უფრო და უფრო გაუარესდება და დადგება დრო, როდესაც წინ დაგიდებენ ჯვარსა და პურს და გეტყვიან, ამოირჩიეთ! თუ ჯვარს აირჩევთ, როგორღა შეძლებთ ცხოვრებას? ქრისტეს ერთგულნი იტყვიან: - ვილოცებთ, მიწას შევჭამთ და გავძღებითო! თუ ხალხმა არ მოინანია, დაიღუპებაო.

რევოლუციამდე მცირე ხნით ადრე ერთმა მდიდარმა ქალბატონმა სებინოში სამრეკლოს აგება გადაწყვიტა და რჩევისთვის მატრონას მიაკითხა. ნეტარმა უთხრა: - რაც ჩაიფიქრე, განხორციელება არ უწერიაო. ქალმა გაიკვირვა: - ხელი რამ უნდა შემიშალოს, ყველაფერი მზად მაქვს: მასალაც, მუშახელიც და საკმარისი თანხაცო, მაგრამ მატრონა, როგორც ყოველთვის, მართალი აღმოჩნდა: - მშენებლობამდე ცოტა ხნით ადრე ქვეყანა ისეთ ქაოსში გაეხვია, სამრეკლოსთვის აღარავის ეცალა...

თორმეტიოდე წლის იქნებოდა, დედას რომ სთხოვა: - ქათმის დიდი ბუმბული მომიტანეო. ყველაზე დიდი ამოირჩია, გაპუტა და თქვა: - დედი, ამ ღეროს ხედავ?

- მანდ რაღაა სანახავი, ცარიელი ღეროა?!

- ჩვენს მეფე-მამასაც ასე გააშიშვლებენო!

ნატალია ძალზე შეშინდა, მატრონამ კი დაამატა: - ჩვენს ეკლესიასაც ასევე მოექცევიანო!

ხოლო მას შემდეგ, რაც ეს წინასწარმეტყველება ახდა, თქვა: - ნიკოლოზს ტახტზე უარი არ უნდა ეთქვა, მაგრამ აიძულეს. ხალხი შეიბრალა და საკუთარი სიცოცხლე გაიღო, კარგად უწყოდა, რაც ელოდაო.

იმასაც ამბობდა, - დრო მოვა, ტაძრები წითელ მოედანზეც გაიხსნება, მოწამებრივად მოკლული, მირონცხებული მეფის და მისი ოჯახის წევრების სულთა საოხად პანაშვიდებსაც გადაიხდიან, ილოცეთ, ითხოვეთ, მოინანიეთ და ღმერთი არ მიგატოვებთო!

მოსკოვი

დადგა უმძიმესი ოციანი წლები. მატრონას ორივე ძმა გაკომუნისტდა და თანასოფლელებს დაუპირისპირდა: - ზოგი გააკულაკეს, ზოგი - ძალით შეიყვანეს კოლმეურნეობაში, მატრონას მუდამ ეჭვით უყურებდნენ და მისი არც სჯეროდათ... შემდეგ ეკლესიის წინააღმდეგაც იწყეს ბრძოლა... ვის მოუნდებოდა ასეთი დის პატრონობა, ღრმადმორწმუნის და მლოცველის, ვისთანაც კვლავინდებურად ზღვად მოედინებოდნენ გაჭირვებულები... ეს ხომ დიდ უსიამოვნებებს უქადდა პარტიულ თანამდებობებზე ახალდაწინაურებულებს...

ნეტარს მშვენივრად ესმოდა ეს, არ სურდა ძმების დაბრკოლება, თან ებრალებოდა "უბედურნი", მშობლებზეც ღელავდა, რომ მისი ცხოვრების წესის გამო არ დაზარალებულიყვნენ, ამიტომ მოსკოვში გადაწყვიტა გადასვლა. როგორც ჩანს, გრძნობდა, რომ სწორედ ამ ქალაქს სჭირდებოდა ყველაზე მეტად...

დედაქალაქი მუდამ იზიდავდა, მოსკოვს წმინდა ქალაქად იხსენიებდა და ამბობდა, - რუსეთის ხსნა აქედან მოვა, როდესაც ხალხი კვლავ ქრისტესკენ მიბრუნდებაო. მაგრამ იმ მრისხანე დროს ძალიან ბევრმა დაკარგა რწმენა, - არა მხოლოდ ტაძრები და მონასტრები ნადგურდებოდა, არამედ ადამიანთა სულიერი ფუნდამენტიც, იღუპებოდნენ და იკარგებოდნენ ურწმუნოებით შერყვნილი სულები, მატრონა კი, როგორც შეეძლო, შეეწეოდა და ღონეს არ იშურებდა ადამიანთა სახსნელად.

მოსკოვი მისი უღრმესი რწმენის, ლოცვის და ყოველდღიური ღვაწლის მოწმე გახდა. ღვთის შეწევნით, ძალიან ბევრის გადარჩენა შეძლო, მრავალს დაეხმარა, რომ არ გატეხილიყო და ათეისტურ რეალობაში კვლავ ეპოვა სულში ღმერთი.

თუ როგორ ჩააღწია ხეიბარმა და ბრმამ მოსკოვამდე, ჩვენთვის უცნობია, უამრავი კეთილისმყოფელი ჰყავდა, რომლებიც თავშესაფარს სთავაზობდნენ და შეძლებისდაგვარადაც ეხმარებოდნენ.

მოსკოვში მუდმივი საცხოვრებელი არ გააჩნდა, - გარემოებებიდან გამომდინარე, ხან სად ცხოვრობდა და ხან - სად. მიგდებულ სარდაფებშიც უცხოვრია, მაგრამ ყველაფერს მორჩილად და მადლიერებით იღებდა.

ხელისუფალნი მის წინაშე უძლურნი იყვნენ

გასაკვირი სულაც არ გახლავთ, რომ მატრონას მოსკოვში გამუდმებით უწევდა გადაადგილება, რადგან არ სურდა მფარველ-მოამაგეთა დაზარალება. მილიცია გამუდმებით უთვალთვალებდა "საეჭვო ბრმას", რომელიც მეგაპოლისში ჩაუწერლად ცხოვრობდა და დიდძალი ხალხი აკითხავდა. ზოგი კეთილი ადამიანი ჩაწერდა კიდეც ხოლმე თავის¬თან, მაგრამ საქმეს ხშირად არც ეს შველოდა და რომ არა მისი წინასწარჭვრეტის ნიჭი, ვერც თავად გადაურჩებოდა უსიამოვნებას და ვერც მისი კეთილისმყოფელი. განსაც¬დელი კი მრავლად იყო: - რამდენიმეჯერ ნეტარი ლამის დააპატიმრეს, მაგრამ მილიციის გამოჩენამდე ერთი დღით ადრე ადგილის შეცვლას ასწრებდა.

ერთხელ ზაგორსკის მკვიდრმა მისმა ნათესავმა უეცრად იგრძნო, რომ მატრონა ეძახდა, სამსახურიდან დაეთხოვა და მიაკითხა... აღმოჩნდა, რომ ნეტარს სასწრაფოდ სჭირდებოდა ზაგორსკში გადაყვანა და როგორც კი ბინა დატოვეს, მილიცია დაადგათ. მსგავსი რამ თურმე ხშირად ხდებოდა.

როგორც ანა ვიბორნოვა იხსენებს, ძალოვნებმა ერთხელ მაინც შეასწრეს ნეტარს, ის-ის იყო, მილიციელს უნდა დაეპატიმრებინა, რომ მატრონამ უთხრა: - სასწრაფოდ შინ წადი, უბედურება გელის, მე კი ბრმა და ხეიბარი ვარ, არსად გაგექცევი, მერე მოდი და დამაპატიმრეო!

პოლიციელმა დაუჯერა და გადააბიჯა თუ არა სახლის ზღურბლს, ნავთქურამ იფეთქა და მეუღლე სიკვდილს ძლივს გადაურჩა.

მოგვიანებით მან კატეგორიულად იუარა ნეტარის დაპატიმრება და დაამოწმა: - რომ არა "ეჭვმიტანილი", ცოლს უთუოდ დავკარგავდიო...

* * *

მატრონას თანასოფლელ ვასილ გუსკოვს ორმოცჰექტრიანი ბაღი წაართვეს, დედა დაუპატიმრეს. ჩამოვიდა მოსკოვში, მოძებნა ნეტარი და ყოველივე უამბო, მატრონამ დაამშვიდა: - დედაშენი უდანაშაულოა და გაათავისუფლებენ, ქონებას კი დაგიბრუნებენო...

ამის შემდეგ ვასილიმ სამართლიანობის აღსადგენად პარტიის ცენტრალურ კომიტეტს მიმართა, სადაც მის მდგომარეობაში მყოფ ადამიანთა უსასრულო რიგი იყო. კაცი დაიბნა - აღარ იცოდა, ვისთვის მიემართა. ამ დროს უცნობი ქალი მიუახლოვდა და იმ კაბინეტის ნომერი უკარნახა, რომელიც სჭირდებოდა. იქ უყოყმანოდ მოუწერეს ხელი, რომ ქონება სახელმწიფოს არ ეკუთვნოდა და უკან უნდა დაებრუნებინა, მეორე დღეს კი, როგორც ნეტარმა უწინასწარმეტყველა, დედამისიც გაათავისუფლეს...

მატრონა ნამდვილი მფარველი ანგელოზი იყო მათთვის, ვინც, ერთი შეხედვით, მასზე ძლიერი ჩანდა, სინამდვილეში კი ამ სუსტი ქალის შეწევნა სჭირდებოდა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

<

12345678910

>