როგორც გახსოვთ, ჩვენი ჟურნალის გასულ ნომერში გამოქვეყნდა ქართველი ემიგრანტის, თავად გიორგი მხეიძის მოგონება გასული საუკუნის 20-იანი წლების საქართველოზე.

დაძლეული ბუნების კანონები. გიამბობთ, თუ როგორ იხევდნენ უკან მამა პაისის წინაშე ბუნების კანონები.

როგორც ყველა კაცი, მამა პაისიც წვიმისას თავს ქოლგასა და ლაბადას აფარებდა.

ასე ჰქვია ასი წლის წინ გამოცემულ ერთ პატარა წიგნაკს, რომელსაც, წაკითხვა რომ გინდოდეთ, თითქმის ვერსად იშოვით. მისი გაცნობა, ვფიქრობთ, შთამბეჭდავი იქნება "კარიბჭის" მკითხველისთვის. მით უმეტეს, რომ წელს 150 წელი შესრულდა მაქსიმეს დაბადებიდან.

ტერმინი სინოპტიკური, ტრადიციულად, ახალი აღთქმის პირველ სამ სახარებას გულისხმობს. მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებები თავისი შინაარსითა და მათში მოთხრობილი ამბების თანმიმდევრობით მართლაც ურთიერთდაკავშირებულად აღიქმება.

ქაშვეთის ტაძრის ახლოს, გიორგი ჭანტურიას ქუჩის #8-ში ადვილად შეამჩნევთ თეთრ ორსართულიან შენობას, რომელშიც უკვე სამოც წელზე მეტია, რაც საქართველოს გიორგი ლეონიძის სახელობის ქართული ლიტერატურის სახელმწიფო მუზეუმია.

კაცო ღმრთისაო, მსოფლიო კრიზისზე, მის მიზეზსა და მნიშვნელობაზე, ამ დიდ საიდუმლოზე რომ მეკითხები, განა ისეთი ვინ ვარ?

9 იანვარი. როგორც ჩანს, ოპტაში ქრისტეშობას მომხდარის განმარტების გამართლება იწყება: სხვებისთვის დიდად სამწუხაროდ და მოზეიმე მგლების ხროვის გასახარად (ისინი ნეტარებენ მოახლოებული გამარჯვებით) რწმენის საფარველი ეხდება ქრისტეს სამწყსოს.

მე-19-20 საუკუნეებში მსოფლიო მეცნიერებაში მომხდარმა სეკულარიზაციამ, ხოლო საბჭოთა კავშირში რელიგიის დევნამ და ზოგადად რელიგიური აზროვნების კომპრომეტაციამ დაღი დაასვა ფსიქიატრიას.

მერვე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):

1. "უფალო, უფალო ჩუენო, ვითარ საკვირველ არს სახელი შენი

"პოეტები სულის სამოსს ვკერავთ და ამ სამოსს შიშველსა და უპოვარს ვაცმევთ... ვკერავთ მათთვის, ვინც ტკივილს, სულიერ შიმშილს განიცდის", - ამბობს ერთგან ქალბატონი მანანა ჩიტიშვილი

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ აღორძინებულმა გლინის ღვთისმშობლის შობის სახელობის უდაბნომ გააგრძელა სახელგანთქმული ოპტის მონასტრის ტრადიციები.

ჩვენი სტუმარი გახლავთ წმინდა მთავარანგელოზ მიქაელის სახელობის ტაძრის მღვდელმსახური, ფილოსოფიის მეცნიერებათა დოქტორი, მამა კახაბერ კურტანიძე.

გვსურს "კარიბჭის" მკითხველს შევთავაზოთ მეუდაბნოე მამათა ცხოვრება, რომლის ავტორადაც ითვლება აკვილელი ხუცესი რუფინიუსი.

ჭულევის მონასტერი სამცხე-ჯავახეთში, დაბა ადიგენიდან შვიდ კილომეტრზე, ფერსათის მთების ძირშია. მის მეზობლადაა საქართველოს უძველესი ისტორიული ადგილები - ზანავი, ჩორჩანი, ოძრხე (დღევანდელი აბასთუმანი), ზარზმა და ოქროს ციხე.

24 ივნისს "კარიბჭის" მკითხველს კვლავ შეხვდა თბილისის ჯვართამაღლების სახელობის ტაძრის წინამძღვარი და ჟურნალის კონსულტანტი დეკანოზი თეოდორე გიგნაძე. საუბრის თემა - სასუფეველი - წინა შეკრებისას დაიგეგმა.

შესაძლოა, ეს შემთხვევა მავანს ნაკლებად მეტყველად ან ძალზე ყოფითად მოეჩვენოს, რადგან წმინდა სპირიდონ ტრიმიფუნტელის შეწევნის უფრო ცხადი მაგალითები ბევრს გვიწვნევია საკუთარ თავზე

შუა საუკუნეთა საქართველოში (და არა მხოლოდ იქ) არ დარჩა ადგილი, სადაც არ მივიდა ამბავი ქართველთა დედოფლის, ქეთევანის, ქრისტესთვის უმაგალითო წამებისა.

გვარიანად შელახულ გზებზე მიჯაყჯაყებს მამა თეოფანეს "კოლხოზნიკი", მაგრამ ღვთის წყალობით და მეუფე ილარიონის ლოცვა-კურთხევით, ყოველგვარი დაბრკოლება გადავლახეთ.

ნათლისღების საიდუმლო წმინდა სამების სახელით აღესრულება, რამეთუ სწორედ სამებიდან მოგვენიჭება საღმრთო მადლი...

როცა წმინდა იოანე ნათლისმცემელს პატიოსანი თავი მოჰკვეთეს, ჰეროდიადას ასულმა, სალომეამ ის ლანგრით მიართვა დედას.

როცა ადამიანი ცხოვრების გზას იცვლის და უფლის სამსახურში დგება, ის მამაზეციერის წინაშე დებს აღთქმას, უფლისთვის შეწირული ხდება და ყოველდღიური ღვთისმსახურებით განადიდებს გამჩენ ღმერთს.

იოანე ნათლისმცემელი, უფლის წინამორბედი და უდიდესი წინასწარმეტყველი, ქვეყნიერებას მოევლინა, რათა მისთვის გაეცხადებინა უდიდესი საიდუმლო დედამიწაზე მესიის, მხსნელის მოვლინებისა.

ძალიან ძნელია ქრისტიანულ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში მოიძებნოს ისეთი უდიდესი დღესასწაული (თუ არ ჩავთვლით ჯვარცმასა და შემდგომ აღდგომას მაცხოვრისა ჩვენისა იესო ქრისტესი) თავისი ტრაგიზმით და სულიერი გაცისკროვნებით, როგორიც იოანე ნათლისმცემლის თავისკვეთაა.

* წმინდა იოანე ნათლისმცემელს დიდ პატივს მიაგებდნენ ქართველები, მთაში მას ბავშვების მფარველს უწოდებდნენ და შვილებს მის სახელს არქმევდნენ. წმინდა იოანეც არ აკლებდა მფარველობას ქართველებს.

უფლის ხელით შექმნილი ადამიანი უფლისმიერი სულის მატარებელი კი არ გამოდგა, ცოდვისკენ მიიდრიკა. ძნელია, როცა შენი ნაამაგარის უკუღმართობას უყურებ.