პურსა და ღვინოს, რაც ჩვენი ყოველდღიური ყოფისთვის ესოდენ საჭიროა, სარწმუნოებრივი თვალსაზრისითაც არანაკლები დატვირთვა აქვს ჩვენთვის. მორწმუნეებმა იციან, რომ არსებობს პურის კურთხევის ლოცვა, მაგრამ ცოტამ თუ უწყის, რომ მღვდლის კურთხევანში ვენახისა და ღვინის საკურთხებელი რამდენიმე ლოცვაც შედის.

სულთმოფენობიდან მეორე შვიდეული "ყოველთა წმიდათა კვირიაკედ" იწოდება, შემდეგი ორშაბათიდან კი წმინდა მოციქულთა მარხვა იწყება.

ჰოი, ყოვლადდიდებულნო მოციქულნო პეტრე და პავლე, რომელთა სულნი ქრისტესთვის წარიწყმიდენით და სისხლითა თქუენითა აგარაკი მისი განაპოხიერენით! შეიწირეთ ვედრებანი და ამოოხრვანი, გულითა შემუსრვილითა აწ მიძღუანებულნი თქუენდა.

ელენე ახვლედიანის სახელობის ბავშვთა ნახატების გალერეაში რელიგიურ თემებზე შექმნილი ნამუშევრების სააღდგომო გამოფენა 1978 წლიდან უქცევიათ ტრადიციად.

რატომ ცხოვრობს ქრისტიანი ამ ქვეყანაზე? რატომ აკეთებს სიკეთეს? რატომ ებრძვის ვნებებს და ცდილობს გახდეს სრულყოფილი? პასუხი მარტივია - იმიტომ, რომ სწამს. სწამს უფლის საუკუნო ცხოვრების, საშინელი სატანჯველის და უფლისმიერი აღთქმული ნეტარების.

ხოპის წმინდა გიორგის მონასტერი, ბაღდათის რაიონში, სოფელ ობჩაში მდებარეობს. იგი XVI საუკუნეშია დაარსებული. გადმოცემით, მონასტერში უდიდესი ქრისტიანული სიწმინდე - წმინდა გიორგის თავის ქალა, ხოპი ყოფილა დაბრძანებული. სწორედ აქედან მომდინარეობს მონასტრის სახელწოდება.

მალე კონსტანტინოპოლში ახალი შფოთი წარმოიშვა. ღვთისმოსავი ეპისკოპოსები, რომელთათვისაც მთავარი ეკლესიის კეთილდღეობა და მშვიდობა იყო, საღვთისმეტყველო კამათის წამოწყებას, რაც ასე საშიშია ქრისტიანული სიყვარულისთვის, ერიდებოდნენ.

14 ივნისი (ახ. სტილით) იაკობ გოგებაშვილის გარდაცვალების დღეა. თუმცა კი დაგვიანებით, მაგრამ მაინც გავიხსენოთ ეს დიდებული ქართველი, რომლის წინაშე თითოეული ჩვენგანი ვალშია.

სულიერი სამწყსო წმინდად ასრულებს სულიწმიდის მადლით ნაკურთხი მოძღვრის ნაქადაგარს. მის თითოეულ სიტყვას, გულისთქმას უგდებს ყურს და თვალდახუჭული მიჰყვება ცხონებისკენ მიმავალ გზაზე.

ვაგრძელებთ საუბარს ბატონ პაატა ქურდოვანიძესთან თეკლათის მონასტერზე და მის ისტორიაზე

ღრმა სულიერების კვალი ატყვია თქვენს ყოველ ნომერს, სადაც საშუალება გვეძლევა გავეცნოთ უამრავი ღირსეული სასულიერო თუ საერო პირის სულიერ ცხოვრებას და მოვისმინოთ ჩვენი საყვარელი წმინდანების გულისცემა. უღრმესი მადლობა.

ღვთის ურჩი სული ბიბლიაში შედარებულია ველურ ვენახთან, რომელიც მავნე და შხამიან ნაყოფს იძლევა. ვენახის დამუშავება, სულიერი მნიშვნელობით, იმ სათნოებებზე მიგვანიშნებს, რომელთა მეოხებითაც ადამიანს საკუთარი სულის სრულყოფა და გადარჩენა ძალუძს.

ქართული ჰიმნოგრაფიის შედევრია დემეტრე-დამიანეს (1150 წ.) ცნობილი იამბიკო: "შენ ხარ ვენახი, ახლად აღყვავებული, მორჩი კეთილი, ედემში დანერგული, ალვა სულნელი, სამოთხით გამოსრული, ღმერთმან შეგამკო, ვერავინ გჯობს ქებული, და თავით თვისით მზე ხარ გაბრწყინვებული".

როცა დედა ღვთისა წმინდა ნინოს თავის წილხვედრ ქვეყანაში საქადაგებლად გზავნიდა, "მიჰყო ხელი... რტოსა მას ვენახისასა, მოჰკვეთა, შექმნა ჯვარის სახედ" და ქალწულს გადასცა. ამ ჯვრით უნდა გაექრისტიანებინა მას საქართველო.

სეფისკვერი "რჩეულ პურს" ნიშნავს, მას "პროსფორას" - პატარა პურსაც უწოდებენ. სეფისკვერს საუკეთესო ხარისხის ხორბლის ფქვილისგან ამზადებენ, რაც გამოხატავს სურვილს, უფალს საუკეთესო შევწიროთ.

გაგიგონიათ ალბათ ხანდაზმულთაგან: ძველად ვინმე ცომს რომ ჩააკრავდა თონეში, პურის სურნელი მალე მთელ სოფელში დატრიალდებოდა ხოლმეო.

ჩვენს ერში დამკვიდრებული სტუმრის პატივისცემა და პურ-ღვინით დახვედრა, სწორედ ქრისტე ღმერთის პატივისცემად აღიქმებოდა. ქართველ კაცს თუ შინ პური და ღვინო ჰქონდა, ღარიბად არ იხსენიებოდა და ისიც... რუდუნებით უვლიდა ვენახს, საგალობლებსა და ლექსებს ქმნიდა მასზე, ხორბალს სიყვარულით თესდა და მკიდა - ოფლსა და სისხლს აპკურებდა და შედეგსაც მადლიანს იღებდა.

ტრაპეზი, რომელიც, მამათა თქმით, საღვთო ლიტურგიის გაგრძელებაა, ადრე ისეთი არ იყო, როგორიც დღეს არის. სუფრასთან წინათ ერთმანეთის დასალოცად, სიყვარულის გასაზიარებლად იკრიბებოდნენ, დღეს კი ის თრობისა და ნაყროვანების ადგილად ქცეულა.

წმინდა კირილე იერუსალიმელი ბრძანებს: "როცა თავად ქრისტემ თქვა პურზე: "ესე არს ხორცი ჩემი", ამის შემდეგ ვინ გაბედავს, არ ირწმუნოს ეს? და როცა თავად დაამოწმა და თქვა სასმისზე:

ვინ იცის, რამდენი შესანიშნავი სადღეგრძელო წარმოთქმულა ქართულ სუფრაზე და კვლავაც წარმოითქმება...
ძველად საქართველოში სადღეგრძელოების წარმოთქმას თავისი წესი ჰქონდა:

*შიომღვიმისადმი მიწერილ ანდერძში წმინდა მეფე დავით აღმაშენებელი ბრძანებს: "წმინდათა დიდთა მარხვათა ყოველთა პარასკევთა ეკლესიას ტფილსა სეფისკვერსა განუყოფდნენ სახსენებლად ჩემდა და პირველისა შვიდეულისა პარასკევსა თითო კარასეული (გარკვეული რაოდენობის ღვინო - კ.კ.)