სქემარქიმანდრიტ საბას რამდენიმე წლის წინ ბატონმა ზურაბ ცხოვრებაძემ დამაკავშირა და გამაფრთხილა:

იხარებს დღეს დღესასწაულსა შენსა ერი ქართველთა და თაყუანის-ცემასა შესწირვენ ღმრთისა, რომელმანცა მოსცა ესევითარი მამა, მზრუნველი და მეოხი, და შეიცვენ ლარნაკთა შენთა და შენ მიერ მოიღებენ ღმრთისაგან მდიდრად წყალობასა, ღირსო იოსებ.

"ქართლის ცხოვრება" მოგვითხრობს, თუ როგორ იგერიებდა მრავალრიცხოვან მტერს ქართველი. მოდიოდნენ ყოველი მხრიდან, უთვალავნი, კბილებამდე შეიარაღებულნი... არ ცნობდნენ არც წმინდა სალოცავს, არც ქალს, არც ბავშვს...

ეკლესია გვასწავლის, რომ მიცვალებულს გარდაცვალების დღიდანვე სჭირდება მზრუნველობა, რაც მისთვის დადგენილი წესების აღსრულებით უნდა გამოიხატოს.

დართლოში მშვენიერი დარია, ღრუბლის ფთილაც კი არსად ჩანს. ნაშუადღევის ორი საათია. მეუფე საზეიმოდ იმოსება. ყველანი ალაზნის პირას, მინდორზე ჩავდივართ. შორიდან ზუზუნი ისმის. ვერტმფრენი ჰაერში წრეს ხაზავს და ნელ-ნელა ეშვება.

გავიხსენოთ კიდევ ერთი სამშობლოს მოტრფიალე და "საზოგადო საქმეებს მსხვერპლად შეწირული" ქართველი - ალექსანდრე ყიფშიძე ანუ "ჩვენი საშა", როგორც მას უწოდებდა იმდროინდელი საზოგადოება.

აჭარაში ნელ-ნელა ძლიერდება ქრისტიანობა, ღვთის წყალობით, ხალხი მამა-პაპის სარწმუნოებას უბრუნდება. აყვავდა მშვენიერი ყვავილი ეროვნული თვითშეგნებისა, რომლის თესლიც დიდმა აჭარლებმა:

35. და (მას ჟამსა შინა) ჰკითხა ერთმან მათგანმან სჯულის-მოძღვარმან (იესუს), გამოსცდიდა მას და ეტყოდა:
36. მოძღვარ, რომელი მცნებაი უფროის არს სჯულსა შინა?

ალავერდის საეპისკოპოსო კახეთის ერთ-ერთი ყველაზე ვრცელი ქრისტიანული სამწყსო გახლდათ, რომელშიც კახეთის ცენტრალური რაიონის გარდა თუშ-ფშავ-ხევსურეთიც შედიოდა.

ქართული მუსიკალური აზროვნების უძველესი ტრადიცია აისახა საეკლესიო საგალობლებში, სასიმღერო ფოლკლორში. პროტოპრესვიტერი გიორგი გამრეკელი წერს: "ერი რწმენის ძალით და შემოქმედებითი ნიჭით მონაწილეობს ღვთისმსახურებაში.

საკვირველი მამა დანიელი. იგი ჰაჯი-გიორგის თანამედროვეა. ის ათონზე ცხოვრობდა და ჯერ კიდევ დამწყები მონაზონი სასწაულებს ახდენდა.

ემიგრაციის საზვერეებგამოვლილ 14 წლის ბიჭს ბედნიერება ეწვია - მის ოჯახს უეცრად ბინა გამოუჩნდა და აი, ახლა ის, დედა და ბებია ახალ სახლში ერთად ცხოვრობენ.

ვინ ხარ შენ, ადამიანო, რომ უარყავი "უფალი ჩვენი და ღმერთი ჩვენი", რატომ გაწირე საკუთარი თავი, სული, რომელიც "ყველაზე უფრო ტკბილია", რატომ დააყენე შენი შთამომავლის არსობის გახანგრძლივება ეჭვქვეშ, ღმერთმა ხომ თავის ხატად და მსგავსად გამოგძერწა, შეცოდებულს შეგინდო

მეცნიერების ანუ ცოდნის საკითხი ყოველთვის უპირველესი იყო კაცობრიობის ისტორიაში, ჯერ კიდევ ადამისა და ევას დროიდან. ბიბლიაში ნათქვამია, რომ ღმერთმა შექმნა ადამიანი ხატად და მსგავსად თვისა, მისცა მას მყოფობა და მისცა ცოდნა, მაგრამ არა ყველაფრისა.

ძველი აღთქმის თანახმად, წმინდა და მართალი ცხოვრებით მცხოვრები ლოთი, რომელიც ყველაზე გარყვნილ და ცოდვიან ქალაქში, სოდომში ცხოვრობდა, ერთხელ საშინელ ცოდვაში ჩავარდა. სინანულით შეპყრობილმა ლოთმა ღვთის სათნო აბრაამს სთხოვა, მისი სული უფლისთვის შეევედრებინა.

"ეს იყო 1945 წლის აპრილი, - ჰყვება ბატონი სერგი ჭილაია, - საქართველოს დაუბრუნდა 1921 წელს პარიზში გაზიდული ისტორიული განძი. მისი მცველი და გადამრჩენელი დიდი ეროვნული მოღვაწე საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმში თბილისის აეროპორტიდან შემოზიდული ყუთების მიხედვით აღწერილ განძს აბარებდა

1908 წლის 8 სექტემბერი იდგა. ჩერნიგოვის გუბერნიის ერთ დედათა მონასტერში იმ კუთხის მფარველის, წმინდა თეოდოსის ხსენებას დღესასწაულობდნენ. ღამისთევის ლოცვაზე ტაძარში უეცრად ვიღაცის მჭექარე ხმა გაისმა: - ხელები მაღლა! ფეხი არავინ მოიცვალოს, თორემ გესვრით!..

ჯვარი ქრისტიანთა ცხოვრების სიმბოლოა, ჯვარი რწმენის სათავეა, მეტიც, იგი იცავს და იფარავს მას, ვინც რწმენით მიუახლოვდება.

სიონის საკათედრო ტაძრის მახლობლად, ლესელიძის ქუჩაზე, დგას მცირე ზომის აგურით ნაგები ჯვარგუმბათოვანი ეკლესია, რომელსაც ჯვარისმამა ჰქვია. შენობის ფასადები ლაკონურადაა დეკორირებული აგურის წყობით.

ჭეშმარიტი მორწმუნენი და ქრისტეს სჯულის აღმსარებელნი უდიდეს პატივს მიაგებენ ჯვარს როგორც ძლევისა და გამარჯვების დიად ნიშს, რადგან ჯვარი ეკლესიის ცხოვრებაა.

სქემარქიმანდრიტი სერაფიმე (რომანცევი) ამბობდა: პირჯვრის გამოსახვა არა მარტო სულიერ, ხორციელ სნეულებასაც სპობს.

რისთვის მოდის ადამიანი ქვეყანაზე, რა არის მისი არსებობის მიზანი? - ეს კითხვები არაერთხელ დაგვისვამს საკუთარი თავისთვის. ჩვენთვის, ქრისტიანთათვის, პასუხი ერთია: