ვინ ხარ შენ, ადამიანო, რომ უარყავი "უფალი ჩვენი და ღმერთი ჩვენი", რატომ გაწირე საკუთარი თავი, სული, რომელიც "ყველაზე უფრო ტკბილია", რატომ დააყენე შენი შთამომავლის არსობის გახანგრძლივება ეჭვქვეშ, ღმერთმა ხომ თავის ხატად და მსგავსად გამოგძერწა, შეცოდებულს შეგინდო და როცა ღვთაებრივს დაუწყე დევნა, შენში - თავის ქმნილებაში ჩასახლდა, ღმერთი კაცად იქცა. მან ხომ შენნაირი, შენი დედის მსგავსი ადამიანი აირჩია განკაცებისთვის - სისპეტაკით და უბრალოებით ქებული მარიამი. ის ხომ ამ ორიათასი წლის წინ შენსავით დაიბადა, შენსავით იზრდებოდა და შენი მსგავსი უბრალო მეთევზეები აირჩია თავისი მადლის შენზე, შენთვის ხილულად გადმოსატანად. შენ კი... ჩემო თანამედროვევ, შენნაირი კაცუნებისაგან თოჯინებს ქმნიდი, მთელ დედამიწაზე სულიწმინდის მადლს ამცირებდი და ამით ნამდვილ ადამიანებს, მარადისობისთვის შექმნილთ, სუნთქვას უხშობდი. ის კი - ტიტანი გალაკტიონი ღვთისმშობლის ლოცვით იბრუნებდა სულს - "დედაო ღვთისავ, მზეო მარიამ..." და ლოცვად მუხლმოყრილი - თავისი მოძმისთვის, შენგან განსხვავებით ნამდვილი სიყვარულით რომ შეიყვარა - "ფრთებით დაიფარე, ამას გევედრებიო".

ხან კი შენივე ხელით აშენებულ ნიკორწმინდისკენ გახედებდა და გეკითხებოდა - "თორმეტი სვეტი... აქ რომ თაღებია, სიზმრის გეგონება... რა ხელმა ააგო, ნეტა ვინ მოქარგა და შიგ მიჰკარგ-მოჰკარგა სული ნიკორწმინდა". ამ კითხვების საპასუხოდ მას შენი დაფიქრება და რეალობაში დაბრუნება სურდა. უნდოდა შენვე გეპასუხა, რომ ის შენ ააგე მაშინ, როცა სამყაროს შემოქმედთან ჰარმონიაში იყავ, როცა შენი სისპეტაკით ღვთის მადლს იხვეჭდი, როცა სიყვარულიანი გულით შენს მოყვასს ემსახურებოდი და არა საკუთარ გაუმაძღარ სტომაქს. ვერ მიგახვედრა, შემოქმედისკენ ვერ მიგაბრუნა. შეეშინდა ასეთი სიცოცხლის "სიკვდილს რომ ჰგავს და უარესია" და როგორც მაშვრალმა წმინდანმა, "სული ღმერთს შეჰვედრა" და "ვიცით, თვითონ გაშალა ფრთები" (მურმან ლებანიძე) და...

დიახ, წმინდანის მსგავსად, რადგან როცა წმინდანები ღვთის უარმყოფელებს თავის სხეულს სატანჯველად მიუგდებდნენ, მარტო საკუთარ სულზე არ ზრუნავდნენ, იმ უგუნურთა სულის წარწყმედისაგან გადარჩენასაც ევედრებოდნენ ღმერთს. ასეთი თავგანწირვა წმინდანთა მტანჯველების ტვინზე სტრესის მსგავსად მოქმედებდა, გონების თვალს უხელდა და ღვთისკენ ახედებდა და საკუთარი უსაქციელობისაგან დაბინდულ სულს უწმენდდა.

გალაკტიონმა შენ გაგაოცა თავისი თავგანწირვით, როცა შენ საკუთარ სხეულს აღმერთებდი, მისი სიამოვნებისთვის სხვის სიცოცხლეებს იწირავდი, ამქვეყნიურ სამოთხეს უგუნური მოუთმენლობით იშენებდი, სხვებს კი ღვთის ნაბოძებ სიცოცხლეს ჯოჯოხეთად უქცევდი.

მან შენ გითხრა, სხეულს უნდა მოუარო, რადგან იგი სულიწმინდის ჭურჭელია, სულს კი მუდმივად ესათუთო, სულიწმინდის მადლი, წინაპართა გარჯით და რუდუნებით მოპოვებული, რომ არ შეგიმცირდეს. გიყვარდეს ღმერთი შენი, მოყვასს ფიქრით მაინც თანაუგრძნე. ხოლო თუ მილიონების დაგროვებით ირთობ თავს, გახსოვდეს, შენს სალაროს რომ უმატებ, ეს სხვას აკლდება. ქვეყნის არეულობით თუ ისარგებლე, უკეთესთა თავი გაწირეს, ხოლო შენ ქაფად მოექეც ზედაპირს. მოასწარ, სიკეთის ქმნას დაეშურე, თორემ უკეთური გზით მოპოვებული ბედნიერებით მიღებული სიხარული იმ ქაფის ბუშტივით მალე გასკდება, სიკეთის ქმნას დაეშურე, ადამიანი ნუ გავიწყდება, ადამიანო.