VIII საუკუნის I ნახევარში, სწორედ ბიზანტიის სახელმწიფოს გაძლიერება-განმტკიცების ჟამს, წარმოიშვა მის წიაღში ახალი ერესი - ხატმებრძოლობა, რომელიც მთელი საუკუნის მანძილზე მძვინვარებდა და მრავალი უბედურება დაატეხა თავს ქვეყანას.

წმინდა მამები ნაყროვანებას სიბილწეთა დედას უწოდებენ. მისგან წარმოდგება არაერთი ცოდვა, რომლებიც, თუ არ შეინანა, ჯოჯოხეთის ნაკვერჩხლებად ექცევა ცოდვილს. ქრისტიანთა ცხოვრებიდან ცნობილია მრავალი მაგალითი, თუ როგორ უნდა ვძლიოთ ნაყროვანებას, რომელიც ხშირად გემოთმოყვარეობით იწყება.

კაცთა მოდგმას პირველცოდვის შემდეგ ერთი მიზანი აქვს - კვლავ თავის შემოქმედთან დაბრუნება, თუმცა უფლისკენ მიმავალი გზა თითოეული ჩვენგანისთვის თავისთავადი და განსხვავებულია, ისევე, როგორც თვითონ ადამიანი განსხვავდება სხვათაგან. თავისებური იყო ეს გზა ბორჯომისა და ბაკურიანის მთავარეპისკოპოს სერაფიმესათვისაც.

XIX საუკუნის ქართველი ბერ-მონაზვნობის ერთ-ერთი თვალსაჩინო წარმომადგენელი იყო მღვდელმონაზონი ბენედიქტე ქიოტიშვილი.

მამა ბენედიქტე წარმოშობით იმერელი გახლდათ, შორაპნის მაზრის სოფელ მარელისიდან. განათლება შინ მიუღია, მერე კი სოფლის მღვდელი გამხდარა.

უფლის მადლით, მრევლი ეკლესიას უბრუნდება, თუმცა მაინც ყოველ ნაბიჯზე შეხვდებით ისეთ ადამიანს, თითქოს ურწმუნოსაც რომ ვერ დაარქმევ, მაგრამ რაღაც აბრკოლებთ, რომ ეკლესიურად იცხოვრონ. საინტერესოა, რა უშლით ხელს, დაადგნენ ჭეშმარიტ გზას და საკუთარი სულის გადარჩენისთვის დაიწყონ ზრუნვა?

XX საუკუნის დასაწყისისთვის ქართლ-კახეთში ცნობილი იყო სამი წმინდა ადგილი, რომლებიც იმ ჩვილბავშვიან დედებს მფარველობდა, რძე რომ არ ჰქონდათ. ერთი თბილისის ახლოს, უძოს მთაზე მდებარე ეკლესია გახლდათ, მეორე - წყარო მცხეთის ჯვრისაკენ მიმავალ გზაზე, მესამე კი - კახთუბნის მონასტერი.

ბატონმა ოთარმა იმ ოთახში მიმიღო, სადაც სალოცავი კუთხე აქვს მოწყობილი, "აქ ხშირად განვმარტოვდები ხოლმე და უფალს ვესაუბრებიო", - მითხრა.

"ყოველმან, რომელმან ჰსთქუას სიტყვაი ძისა მიმართ კაცისა, მიეტეოს მას; ხოლო სულისა წმიდისა მგმობარსა არა მიეტეოს" (ლუკა 12:10),

კაცობრიობას არაერთხელ დასტეხია თავს შემმუსვრელი სნეულებანი, რომელთა ძლევის იმედიც კი არ გააჩნდა. მსოფლიო ისტორია აღსავსეა მაგალითებით, როდესაც ადამიანები, ქალაქები, მთელი ცივილიზაციებიც კი დაღუპულან

საქართველოს სამოციქულო ეკლესიას ორი ათასი წლის ისტორია აქვს. იგი უფლის მოციქულთა მიერაა დაარსებული და, შესაბამისად, პირველი ეპარქიების დაფუძნებაც მათ სახელს უკავშირდება. პირველი საეპისკოპოსო კათედრა წმინდა ანდრია პირველწოდებულმა დააარსა აწყურში. რა თქმა უნდა, სხვა საეპისკოპოსოებიც დაარსდებოდა (მაგალითად, დიდ აჭარაში), მაგრამ ისტორიამ მათი სახელები, სამწუხაროდ, არ შემოგვინახა.

ბავშვების საერო აღზრდის ნაყოფი, რომელიც ერთი მხრივ მხოლოდ საერო მწერლების ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე, ხოლო მეორე მხრივ წმინდა წერილისა და ეკლესიისგან განდგომაზეა დაფუძნებული, ასეთია:

დღესდღეობით მორწმუნეებმა მრავალი წმინდანის შესახებ ძალზე ცოტა რამ იციან. ეს მეტად სამწუხაროა, მით უფრო, როცა საქმე ქართველ წმინდანებს ეხება. ახალი სტილით 7 მარტს მართლმადიდებელი ეკლესია ცხრა კოლაელი ყრმის ხსენებას აღნიშნავს.

თქვენს ჟურნალს აპრილის თვეში გავეცანი, რის შემდეგაც გულისფანცქალით ველი ყოველი ახალი ნომრის გამოსვლას. მინდა, დიდი სიყვარული და პატივისცემა გამოვხატო თქვენი ჟურნალის მიმართ და მოკრძალებით მოგითხროთ ჩვენი ტაძრის, ჩვენი მოძღვრისა და ჩვენი რწმენის შესახებ.

"სატანა სხვადასხვა სახის საცდურს იყენებს. იგი ნახევარ სიმართლეს გვეუბნება და ცრუ მოძღვრებას გვთავაზობს, რათა გზა-კვალი აუბნიოს ყოველ მორწმუნეს... ქრისტიანული სამყარო სავსეა ადამიანებით, რომლებიც სრულიად ახალ-ახალ გზებს გვთავაზობენ სულიერი განვითარებისა და გამარჯვების მისაღწევად.

შიომღვიმისკენ მიმავალმა გზად "ჯოჯოხეთის ხევი" უნდა გადაიარო. ხევისა რა გითხრათ, მაგრამ გზა კი მართლაც ჯოჯოხეთურად არის დანგრეული. ცხონებული ზვიად გამსახურდიას შემდეგ მისი შეკეთებისთვის არავის უზრუნია. გზაც კი თითქოს სახეა წინაპართა მიმართ ჩვენი "სუფრული" სიყვარულისა...

ურიცხვმა აჯანყებამ ქართლში თანდათან შეარყია არაბთა ბატონობა. X საუკუნის მეორე ნახევარში მათი ხელისუფლება მხოლოდ თბილისსა და მის შემოგარენსღა სწვდებოდა. ნელ-ნელა ძალას იკრებდნენ ქართული სამთავროები.

ღმერთმა ადამიანს მთელი ქვეყნიერება მისცა, საკვები განუჩინა, ასწავლა, როდის რა მიეღო, მაგრამ ჩვენ, კაცნი, თითქმის არასოდეს ვამბობთ უარს იმ სიამოვნებაზე, რომლისკენაც გემოთმოყვარეობის ცოდვიანი მიდრეკილება გვიბიძგებს.

"ადამს პირველ-ქმნილსა ვებაძვე მცნებათა გარდასვლითა და განვვარდი სამოთხისაგან უბადრუკი; ვინაცა შეგივრდები სინანულით და გოდებით, მხსნელო, მსგავსად მისსა მაცხოვნე წყალობითა შენითა...

ერთხელ მაკარი ალექსანდრიელს ყურძნის მტევანი მიართვეს ძღვნად. წმინდა მამას ძალიან უნდოდა, ხილისთვის გემო გაესინჯა, მაგრამ რაკი თავშეკავების გამოჩენა სურდა, მტევანი ერთ-ერთ ძმას გაუგზავნა.

ნათლობის საიდუმლოთი ადამიანს პირველქმნილი და ამქვეყნიური ცხოვრების მანძილზე ჩადენილი ყველა ცოდვა მიეტევება, მაგრამ დაცემული ბუნების გამო ქრისტიანი ნათლობის შემდეგაც მრავალგზის სცოდავს, ამ ცოდვების მოსანანიებლად კი უფალმა აღსარების საიდუმლო განგვიწესა.

ადამიანის ჯანმრთელობაზე მარხვის გავლენის შესახებ საუბარი ვთხოვეთ საქართველოს საპატრიარქოს სოციალური დაცვის დეპარტამენტის უფროს ექიმს, ბატონ ზურაბ ვარაზაშვილს.

ყველიერის შვიდეულის შემდეგ იწყება წმინდა დიდი მარხვა, რომელსაც "დიდი" თავისი მნიშვნელობის გამო ეწოდება. იგი ერთ ორმეოცს ანუ ორმოც დღეს და ვნების შვიდეულს (მაცხოვრის ვნების კვირას) მოიცავს.

ნაყროვანება ყველა ასაკის ადამიანისთვის ნაცნობი ვნებაა. არ შეიძლება, ერთხელ მაინც არ გამოგეცადოთ მისი სიმძიმე. ბავშვიც კი გრძნობს, როცა საკვები ზედმეტი მოუვა და წუხს. ამიტომ ძალზე მნიშვნელოვანია, ადამიანი სიყრმიდანვე მივაჩვიოთ იმდენი საზრდოს მიღებას, რამდენიც ზომიერად დაანაყრებს.

ნაყროვანების ვნებას, რომელიც თითოეული ჩვენგანისთვის ნაცნობია, უმეტესობა რატომღაც უმნიშვნელო ცოდვად მიიჩნევს, მაგრამ ისიც ისევე განგვაშორებს უფლისაგან, როგორც ნებისმიერი სხვა. ჩვენი სტუმარია სიონის საკათედრო ტაძრის მღვდელმსახური დეკანოზი ლავრენტი (ბუზიაშვილი).