მოკლედ, მღვდელმთავარს სწორედ ის ცოდვები ბრალდებოდა, რომლებსაც თავად ასე გამეტებით ებრძოდა. ყველაზე მეტად კი იმ ბრალდებამ დასწყვიტა გული, რომელიც ქალთა ფარულ მიღებას ეხებოდა, რის თაობაზეც უკვე გადასახლებიდან სწერდა მეგობარ ეპისკოპოს კირიაკს: - "გაკადნიერდნენ და სიძვაში დამდეს ბრალი, უბედურნი! რომ შემეძლოს, ხალხს ჩემი სუსტი ფიზიკური აღნაგობა ვაჩვენო, ესეც საკმარისი იქნებოდა ჩემს გასამართლებლად. სიკვდილმა სიცოცხლეშივე მომწყლა და სხეული, რომელსაც მივათრევ, სხვა არაფერია, თუ არა გვამიო".

მალე ქალაქში ხმა დავარდა, - ოქროპირს დედოფლის შეურაცხყოფისა და ამბოხის გაღვივებისათვის თავის მოკვეთა ელისო, რამაც ძალზე აღაშფოთა მოქალაქენი, მისი ერთგული მღვდელმთავრები კი იმაზე ბჭობდნენ, თუ როგორ მოხდა, რომ თეოფილემ, რომელიც თავად ამაზრზენ დანაშაულებებში იყო ბრალდებული და პრეტორიის სასამართლოზეც გამოიძახეს, გაბედა და ამდენი ეპისკოპოსი გადაიბირა, ბრალდებული ბრალმდებლად იქცა, სამღვდელოების უდიდესი ნაწილი კი ამ მზაკვარი კაცისაგან განიხრწნა...

ოქროპირმა კი მათ წუხილს ასე უპასუხა: - "ილოცეთ, ძმანო, და თუ ქრისტე გიყვართ, დაე, ჩემ გამო ნურც ერთი თქვენგანი ნუ დაუტევებს ეკლესიას, რადგან მოციქულთან ერთად შემიძლია გითხრათ: - მსხვერპლი ვხდები და ჩემი დაკვლის დრო მოახლოვდა. მე დავასრულე ბრძოლა და ჩემი გზა, ვიცნობ სატანას და მის მახეებს. მას აღარ ძალუძს ჩემი სწავლებების იარაღი აიტანოს. დაე, მოწყალე მექმნეს უფალი! მომიხსენიეთ, ძმანო, თქვენს ლოცვებში!"

ამ სიტყვებმა დაამწუხრა და ცრემლი მოჰგვარა იქ მყოფთ... ერთ-ერთმა ეპისკოპოსმა კი უთხრა: - ჩვენ იმის გამო ვტირით, ობლობა რომ გველის, ეკლესიას კი - ქვრივობა, მისი წმინდა კანონები დაამხეს, სიამაყე და უკეთურება კი - აზეიმეს. ღატაკნი მიტოვებულ იქმნენ, ხალხი კი - დამოძღვრას მოკლებულიო"...

ამ დროს თავშეყრილთ თეოფილეს და მის თანამზრახველთა უკანონო კრებიდან წერილი გადასცეს, რომელიც იუწყებოდა: - "მუხასთან (ასე ერქვა პრეტორიის ფრეფექტის ვრცელ მამულს, რომელიც მდებარეობდა ქალკედონის სიახლოვეს, - ავტ.) შეკრებილი უწმინდესი კრება იოანეს (ტიტული შეგნებულად გამოეტოვებინათ)!

შენ წინააღმდეგ საბრალდებო აქტი მივიღეთ, რომელიც შენს ურიცხვ დანაშაულზე მეტყველებს და რაშიც გამხელენ. გიბრძანებთ, გამოცხადდე და თან მღვდლები წამოიყვანო!"

წერილმა, რომელშიც ოქროპირს, როგორც უკვე გასამართლებულსა და განაჩენგამოტანილს, ტიტული ჩამორთმეული ჰქონდა, აღაშფოთა ეპისკოპოსები და გადაწყდა, საპასუხო წერილი დაეწერათ.

თავად ოქროპირმა კი ამგვარად უპასუხა: - "ამ დრომდე არავის ვიცნობდი, ვისაც შეეძლო, კანონიერი სახით ეჩივლა ჩემზე ან დავედანაშაულებინე. ამის მიუხედავად, თუ გსურთ თქვენი კრების წინაშე წარვდგე, უპირველესად, თქვენგან ჩემი აშკარა მტრები გამორიცხეთ... აღასრულეთ ეს და საკამათოს არ გავხდი ჩემი გასამართლების ადგილს, რომელიც, ყველა წესის თანახმად, კონსტანტინოპოლი უნდა ყოფილიყო... ამ პირობით გამოვცხადდები თქვენთან და, თუ საჭირო იქნება, მთელი ქვეყნიერების კრების წინაშე, მაგრამ უწყოდეთ, ათასჯერ რომ გამოგზავნოთ ჩემთან, სხვაგვარ პასუხს ვერ მიიღებთო!"

სიტყვა რომ არ გაგვიგრძელდეს, ოქროპირს დამხობის განაჩენი გამოუტანეს და როგორც კი ეს გამოცხადდა, პატრიარქის სამღვდელო კრებულს მაშინვე მოუწოდეს: - მსჯავრგამოტანილ მეთაურს აღარ დაემორჩილოთო.

რაც შეეხება იმპერატორს, გადაწყვეტილება წერილობით კი დაადასტურა, თუმცა პატრიარქის განსადევნად არაფერი გაუკეთებია... ასეთი გაურკვევლობა სამ დღეს გრძელდებოდა და კონსტანტინოპოლის ეკლესია საშინელმა ღელვამ მოიცვა... ოქროპირთან კი დროდადრო მოდიოდა იმპერატორის მოხელე, რომელიც ამცნობდა, - გასამგზავრებლად მოემზადეო... ოქროპირი უარს ამბობდა და ისინიც უკან ბრუნდებოდნენ, რადგან იმპერატორი ძალის გამოყენებას უკრძალავდა. გამწარებული ხალხი ეკლესიისა და მღვდელმთავრის სამყოფელს დღედაღამ დარაჯობდა, მღვდელმთავარი კი ხან ერთგულ მღვდლებს ამხნევებდა და ხან - დაბნეულ ხალხს, რომელსაც ამბიონიდან იმ სიტყვით მიმართა, მისი დროებით გადადებული განაჩენის აღსრულება რომ დააჩქარა:

"ძმანო, საზარელმა გრიგალმა გვიწია, ტალღები არნახული ძალით გვეხეთქება, მაგრამ დანთქმისა არ გვეშინია, რადგან კლდეზე ვართ დაფუძნებული და როგორც უნდა მძვინვარებდეს ზღვა, ეს კლდე არ შეირყევა, როგორც უნდა ბობოქრობდნენ ტალღები, ქრისტეს ხომალდი არ დაიღუპება. რიღასი უნდა მეშინოდეს? სიკვდილის? მაგრამ მოციქულთან ერთად ვიტყვი: - "სიცოცხლე ჩემი - ქრისტეა, ხოლო სიკვდილი - ჩემი შენაძენი." გაძევებისა? მაგრამ უფლისა არს ქვეყანა და ყოველი, რაც მასშია. საკუთრების დაკარგვის? ამქვეყნად არაფერი მომიტანია და ვერაფერს წავიღებ. ყოველივე, რაც შეიძლება ადამიანს აღელვებდეს, მძულს, დავცინი პატივს, ასერიგად რომ სწყურიათ სხვებს, სიმდიდრე ჩემთვის სიღატაკეზე მეტი არ არის და თუ სიცოცხლე მსურს, ოდენ იმისთვის, რომ თქვენთან ერთად ვიყო და თქვენს სულიერ სრულყოფაზე ვიზრუნო. ისევე გესაუბრებით, როგორც ვიქცევი და თქვენს სიყვარულს ვუხმობ. დაე, იგი სანდო იყოს..."

"არა, ეკლესიას ვერ განკვეთენ, მაგრამ დაასახიჩრებენ! ეკლესია განუყოფელია და მის თავს ეკლესიის მრევლისგან ვერ განყოფენ. ისინი ერთიანნი რჩებიან, მიუხედავად ყველაფრისა..."

"როგორ უნდა დააშინონ ხალხი?.. ისინი სრულიადაც არ გვიცნობენ ჩვენ! ქრისტე ჩემთანაა! რისა მეშინოდეს? მისი სახარება ჩემს ხელში - კვერთხია, რომელსაც ვეყრდნობი. აი, სადაა ჩემი თავშესაფარი და ჩემი სულის მყუდრო ნავთსაყუდელი. ჩემს წინააღმდეგ აღმდგარი ქარიშხალი, ჩემზე დამხობილი ზღვა, ხელმწიფეთა და ძლიერთა ამა სოფლისათა სიშმაგე... ყოველივე ჩემთვის ობობას ქსელზე მეტი არ არის და ამ ადგილებში ურთიერთსიყვარული რომ არ მაკავებდეს, აქაურობას გავეცლებოდი..."

"იცით, საყვარელო ძმანო, რისთვის სწადიათ ჩემი დაღუპვა? იმისთვის, რომ არ მიბრძანებია, ჩემ წინაშე მდიდრული ხალიჩები გაეფინათ, აროდეს მნდომებია, ოქროსა და აბრეშუმის სამოსელი მცმოდა, იქამდე არ დავმცირებულვარ, რომ ამ ადამიანთა სიხარბე დამეცხრო და არც სუფრა გამიშლია მათთვის. ასპიტთა ტომი მუდამჟამ ბატონობს. დარჩა იეზაბელს მოდგმა, მაგრამ მადლიც იღვწის ილიასთან.

ჰეროდიადაც აქვეა, ჰეროდიადა ჯერაც როკავს და იოანეს თავს ითხოვს და გადასცემენ, რამეთუ როკავს...

ჰოი, ვაგლახ, ვაგლახ ქალებს, რომელნიც ზეცის ფრთხილებაზე ხელს იფარებენ სასმენელზე და მთვრალნი არა ღვინით, არამედ სიძუნწითა და მრისხანებით, ქმრებს ბოროტი რჩევებით აბეზრებენ თავს და უსამართლობისაკენ ეზიდებიან".

(თარგმნა დეკანოზმა არჩილ მინდიაშვილმა).

ამ სიტყვაში ოქროპირმა ირიბად ახსენა დედოფლის სახელი და თქვა, რომ ამ ქვეყანაში, გარდა ევდოქსიას თავნებობისა, სხვა კანონი არ არსებობს, რამაც მოთმინების ძაფი გაუწყვიტა მეფის კარს...

ეს სიტყვა, სავარაუდოდ, განაჩენის გამოტანიდან მეორე დღეს ითქვა, მომდევნო დილით კი იმპერატორმა ოქროპირს შეუთვალა, - ქალაქი დაუყოვნებლივ უნდა დატოვოო!..

ოქროპირი მიხვდა, რომ გამოსვლისას ტაძრის კართან დაპირისპირება გარდაუვალი იყო და სისხლი უცილობლად დაიღვრებოდა, ამიტომ იმპერატორის ოფიცერსა და მის თანმხლებთ უთხრა: - თქვენს ხელთა ვარ და სადაც გსურდეთ, წამიყვანეთო! ღამით კი ფარულად დატოვა სენაკი და მიხვეულ-მოხვეული გზებით, იმის მოიმედე, ვერავინ მიცნობსო, ნავსადგურს მიადგა... თუმცა, ვიღაცამ მაინც იცნო და ქალაქში მყის გაიგეს, - მთავარეპისკოპოსი მიჰყავთო... ხალხი მაშინვე დაიძრა, რომ მათთვის გზა გადაეღობა, მაგრამ ისინი თვით ოქროპირმა შეაჩერა: - "გამიშვით, გავემგზავრო, მოვალე ვარ, იმპერატორს დავმორჩილდე და დაე, ჩემ გამო ჩემი ხალხის ერთი წვეთი სისხლიც ნუ დაიქცევა, ჩემს საქმეს კი მომავალ კრებას მივანდობო!"

როგორც კი დევნილობის ადგილს მიაღწია, მიწაზე დაემხო და კონსტანტინოპოლის ეკლესია უფალს შეავედრა, "რომელიც მას არ დაუტოვებია, რადგან საკუთარი გულით დაჰქონდა".

მისი წასვლის შემდეგ ქალაქი იმგვარმა გლოვამ მოიცვა, ყველა ლოცვად დადგა და, როგორც თავად ოქროპირმა ბრძანა, მთელი ქალაქი ერთ ეკლესიად გადაიქცა, ხოლო დილით, როდესაც ხალხმა შინ იწყო დაბრუნება, ქალკედონიდან მოიქცა თეოფილეც და ქალაქსა და საპატრიარქო ტახტზე ძალაუფლება მიიღო, მაგრამ როგორც კი მთავარეპისკოპოსის ბაზილიკაში შესვლა განიზრახა, ხალხმა გზა გადაუღობა, მისმა მომხრე ალექსანდრიელებმა, რომლებიც თეოფილემ ნავსადგურში შეკრიბა, იარაღი იშიშვლეს და მოხდა ის, რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა ნეტარს: - შეტაკებისას სისხლი დაიღვარა... თუმცა იმ ღამეს მეორე რომი კიდევ ერთმა განსაცდელმა მოიხილა: -ძლიერმა მიწისძვრამ ყველაფერი დაბზარა და იმპერატორის სამყოფელი იმგვარად შეაზრიალა, დედოფალი ლოგინიდან გადმოვარდა...

შიშით დაზაფრული და ერთიანად მოცახცახე ქმრის ოთახში შევარდა და ქვითინით შეევედრა: - ის, ვისი გაძევებაც გვაიძულეს, მართალია და თავად ღმერთი აღდგა შურის სა¬ძიებლად... თუ იმპერიის გადარჩენა გსურს, დაუყოვნებლივ დააბრუნეო!.. იმპერატორი შეჰპირდა, - შენს სათხოვარს შევასრულებო, დედოფალმა კი ოქროპირს დაუყოვნებლივ მისწერა: - "უწმინდესო, გევედრები, ნუ იფიქრებ, რომ მონაწილეობა მივიღე იმაში, რაც შეგამთხვიეს. უბრალო ვარ შენს სისხლში. შენს წინააღმდეგ ბოროტმა და შეცთომილმა ადამიანებმა მოაწყვეს შეთქმულება, ღმერთია ჩემი სიტყვების და იმ ცრემლების მოწმე, რომელსაც მსხვერპლად ვწირავ მას".

გათენებული არ იყო, პატრიარქთან ხალხი რომ აფრინეს ამ წერილითურთ და სიტყვიერადაც შეუთვალეს, - გთხოვთ, დაბრუნდე, რადგან ოდენ ეს თუ იხსნის ქალაქსო...

ხალხი ათასობით ჩირაღდნით დახვდა თავის საყვარელ მამას... ამან ძალზე შეძრა ოქროპირი, თუმცა, ნაპირზე გადმოსვლისგან თავს იკავებდა: - ეკლესიაში მხოლოდ კრებისგან კანონიერად განმართლებული უნდა შევიდეო, მაგრამ ხალხმა თავისი გაიტანა და ხელში ატაცებული გადაიყვანა საეპისკოპოსო ბაზილიკაში...

თეოფილემ, რომელსაც იგივე ხალხი ზღვაში ჩაგდებით ემუქრებოდა, თანამოაზრე ეპისკოპოსთან ერთად ეგვიპტეს მიაშურა, ოქროპირმა კი დაიბრუნა იმპერატორის კეთილგანწყობა და დაჟინებით მოითხოვა კონსტანტინოპოლში მსოფლიო კრების მოწვევა, რომ ამ უკანასკნელს დუბის ცრუ კრების უსამართლო განაჩენი გაებათილებინა და მიიღო კიდეც თანხმობა.

ასე დასრულდა მისი პირველი დევნილობა.

მაგრამ ეს მშვიდობა დღემოკლე აღმოჩნდა: ორ თვეში პატრიარქის მტრებმა მშვენიერი მიზეზი პოვეს პირვანდელზე უარესი ცილისწამების გასავრცელებლად: - დედოფალმა ევდოქსიამ საკუთარი ვერცხლის ქანდაკი მაღალ სვეტზე აღამართვინა და იოანე ნათლისმცემლის ხსენების დღეს თაყვანსაცემად პირდაპირ წმინდა სოფიის ტაძრის წინ, მთავარ მოედანზე დაადგმევინა... ძეგლის გახსნისას რამდენიმედღიანი ზეიმი გაჩაღდა, ჯამბაზთა, მუსიკოსთა და მაყურებელთა გაუთავებელი ყიჟინა ტაძრის სიღრმემდე აღწევდა და ხშირად ლოცვის და გალობის ხმას ფარავდა. ამ უმსგავსობის აღსაკვეთად ოქროპირმა ჯერ ქალაქის პრეფექტურას მიმართა, მაგრამ როდესაც მომდევნო დღეს ხმაური კლების ნაცვლად უფრო გაძლიერდა, კვლავ იქუხა ამბიონიდან და ადრე ნათქვამი გაიმეორა: - "აჰა, ესერა, კუალად აღიძვრის ჰეროდიადა და ეძიებს მოკუეთად თავსა იოანესა და მიღებად ლანკნითა"...

ოქროპირის ჩასაფრებულმა მტრებმა მყის მოუწამლეს დედოფალს გონება: - პატრიარქი კვლავ თქვენ გგულისხ-მობთო, რამაც უკიდურესად განაცოფა იგი და ქმარს ისევ ტირილით სთხოვა: - ოქროპირის გასასამართლებლად სასწრაფოდ კრება მოიწვიეო, რასაც თავადაც გაღიზიანებული იმპერატორი არკადიც შეუერთდა: - დროა, ამ მეამბოხესთან საქმე დავასრულოთო!.. და კვლავ აღდგნენ ისინი, ვისაც ადრევე სწყუროდა მართლის დამხობა, თუმცა, ამ კრებულს მხოლოდ პატრიარქი თეოფილე აკლდა, რომელიც ხალხის რისხვას მოერიდა, მაგრამ თავის ნაცვლად სამი ეპისკოპოსი გაგზავნა.

ერთნი ირწმუნებოდნენ, - გამოსაძიებელიც არაფერია, დანაშაული საჯაროდ ჩაიდინა, ტაძარში, უამრავი მოწმის თვალწინ, როცა იმპერატორი შეურაცხყო და ხალხს ამბოხისკენ მოუწოდაო! მეორენი კი ფრთხილობდნენ: - ოქროპირს იმხელა გავლენა აქვს, მკვეთრ ზომებს უნდა მოვერიდოთ, თუმცა განაჩენი უთუოდ სასიკვდილო ეკუთვნისო...

ბოლოს ერთ-ერთმა ისეთი მზაკვრული რამ მოიფიქრა, ყველა დათანხმდა: - რახანია, ოქროპირი დუბის კრების განაჩენის გასაუქმებლად ახალ კრებას ითხოვს, ჰოდა, დაე, ეს კრება მისივე სირცხვილად იქცეს, ორგზის განაჩენგამოტანილი პატრიარქის სამუდამოდ დასამხობადო...

გადაწყდა, კრება ამჯერად დედაქალაქში მოეწვიათ, რაც ოქროპირის მტრებს ძალიანაც აძლევდათ ხელს, - სიტუაციას ჩვენ სასარგებლოდ გამოვიყენებთო...

ამ ბანაკის დიდი ძალისხმევის მიუხედავად, სხვადასხვა წყაროს თანახმად, ოქროპირს 40, სხვა ცნობით კი 42 ეპისკოპოსი შეუერთდა, რომლებმაც ბოლომდე უერთგულეს თავიანთ მწყემსმთავარს...

ევდოქსიას ავადსახსენებელი ქანდაკება 403 წლის სექტემბერში გაიხსნა, მომდევნო წლის იანვრისთვის კი - მეორე ცრუკრება მოიწვიეს, მისი წმინდა ტახტიდან განყენება კი ასეთ ვითარებაში აღსრულდა: - აღდგომა გაბრწყინდა და ეგებოდა, მეფე თავისი სახლეულითურთ წმინდა სოფიას ტაძარში მიბრძანებულიყო საზიარებლად, რისი დარღვევაც ქრისტიანული რომის ისტორიიდან იულიანეს გარდა არავის გაუბედავს... იმპერატორი დაიბნა, თუმცა, ოქროპირის მტერთაგან შეგულიანებულმა პატრიარქს შემოუთვალა: - დატოვე ტაძარი, რადგან ორმა კრებამ გაგასამართლა და სანამ იქ ხარ, ტაძარში შემოსვლა არ ძალმიძსო!

- მე ეკლესია ღმერთისგან მივიღე, რომ ადამიანთა ცხონებაზე ვიზრუნო, ნებაყოფლობით ვერ დავთმობ, ამიტომ თუ გსურს, ძალით განმდევნე, რაც ჩემი განმამართლებელი იქნება უფლის წინაშე, მაგრამ ნებით ამას ვერ მაიძულებო!

ყველამ იცოდა, ოქროპირს ვერავინ მოსდრეკდა, ოდენ ჯარისკაცთა ძალით თუ განდევნიდნენ, რაც იმპერატორმა ვერ გაბედა და პატიმრობის ადგილად ეპისკოპოსის სასახლე განუჩინა კელიიდან გაუსვლელად... ამგვარ შინაპატიმრობაში ნეტარმა 2 თვე გაატარა...

იმპერატორი, რომელსაც ახსოვდა ოქროპირის პირველი გადასახლებისთანავე მომხდარი მიწისძვრა, ფიქრობდა, რომ ზეცა ამჯერადაც მიანიშნებდა, თუ მისი მსჯავრი არასათნო იყო, მაგრამ რამდენადაც ნიშანი არ ყოფილა, შიში უკუაგდო და გადაწყვიტა, საქმე ბოლომდე მიეყვანა.

დიდი შაბათი ახლოვდებოდა, ძველ ეკლესიაში - კათაკმეველთა ნათლობის ჟამი, რომელსაც, ტრადიციულად, მღვდელმთავარი აღასრულებდა... წმინდა სოფიას ტაძარში ოქროპირის მიერ მომზადებული 3000 ადამიანზე მეტი უნდა მონათლულიყო და მანაც ჩათვალა, რომ, შინაპატიმრობის მიუხედავად, მოვალეობა უნდა აღესრულებინა, ამიტომ დატოვა სენაკი და ტაძარში მომლოდინე ხალხს მიაშურა... "ურჩი" მთავარეპისკოპოსის შეჩერება დაცვამაც ვერ გაბედა, თუმცა, ამის შესახებ იმპერატორსაც კი შეატყობინა...

ამ ამბავმა თითქოს ცეცხლზე ნავთი დაასხა და ხელმწიფემ, კვლავაც ოქროპირის მტერთა ჩაგონებით, ყოყმანი შეწყვიტა და განკარგულება გასცა, მოძღვარი ტაძრიდან ძალით გაეყვანათ...

მსახურება დაწყებული იყო, ადამიანები უკვე ემბაზში ეფლობოდნენ, რომ უეცრად საშინელი ხმაური ატყდა: - შეიარაღებული ჯარისკაცები ტაძარში შეცვივდნენ, ჯერ პატრიარქს დაავლეს ხელი და გარეთ უხეშად გაიყვანეს, შემდეგ კი - ხალხს დაერივნენ და იქაურობა სისხლით მორწყეს, - არც საკურთხეველს დაერიდნენ, არც სიწმინდეებს და არც სანათლავს... გადარჩენილთაგან ზოგი ნახევრად შიშველი, ზოგი კი - დედიშობილა გამოცვივდნენ ქუჩაში და შემზარავი ხმაურით განიბნენ ქალაქში...

ტაძრიდან საშინელი სისასტიკით გამოყრილმა კათაკმევლებმა და სასულიერო პირებმა გადაწყვიტეს, ნათლობა საზოგადოებრივ აბანოებში აღესრულებინათ, რამდენადაც ტევადი იყო, თუმცა არც იქ დასდგომიათ კარგი დღე: - მოძალადენი ამჯერადაც არანაკლები გამხეცებით დაერივნენ...

ციხეები გაივსო ოქროპირის მომხრე, კანონის ენით, "იოანიტებად" წოდებული უბრალო ადამიანებით, რომელნიც თავიანთი უსაყვარლესი მწყემსისთვის უდრტვინველად იტანდნენ ყველაფერს, საკნებში ფსალმუნთგალობას და ლოცვას იწყებდნენ, ხოლო თუ მათ შორის სამღვდელოთაგანიც გამოერეოდა, ღვთისმსახურებასაც აღასრულებდნენ... როგორც ოქროპირის მემატიანე, პალადი იგონებს, "საპყრობილენი იმ დროს ჭეშმარიტად ღვთის ეკლესია იყო, ეკლესია კი - უსჯულოებისა და ღვთის გმობის ალაგი"...

რაც შეეხება ოქროპირს, მსჯავრის გამოსატანად საერო ხელისუფალთ გადასცეს, თუმცა იმპერატორმა ვერც მისი გადასახლება გაბედა, ვერც სხვა ადგილას გადაყვანა და ამ მიზეზით საეპისკოპოსო სახლში პასექიდან სამებობის დღესასწაულამდე გამოამწყვდია...

მტრებმა, რომლებიც ძალზე გააღიზიანა არკადის ყოყმანმა, სხვა ზომებს მიმართეს: - ჯერ ერთი მკვლელი მიუგზავნეს, რომელიც მის ეზოში მიმოდიოდა და თავს ეშმაკეულად აჩვენებდა, მაგრამ ხალხმა იეჭვა, მოასწრეს და განაიარაღეს, შემდეგ - მეორე, რომელიც უფრო სასტიკი აღმოჩნდა და შეპყრობისას შვიდი კაცის სიცოცხლე იმსხვერპლა, შემდეგ კი აღიარა, რომ ოქროპირის მოსაკლავად 50 ოქრო მიიღო და მღვდელ ელპიდეს, ოქროპირის დაუძინებელ მტერს, დაადო ხელი...

თუმცა, იმას, ვისაც ეს აშკარა და სასტიკი დანაშაული უნდა გაეხსნა, თითი თითზე არ დაუდვია...

ამით უარესად გაღიზიანებულმა ხალხმა გადაწყვიტა, თავადვე დაეცვა საყვარელი მოძღვარი და თქვა: - "ჩვენს მამაზე კარგად უნდა ვიზრუნოთ, რადგან ვისაც ევალება, არ ზრუნავს და მასთან მკვლელებს უშვებს!.."

ამასობაში ოქროპირის მტერთა ბანაკმა იმპერატორი კვლავ შეაგულიანა: - თავად უფალმა დაგადგინა ამ ტახტზე, ამიტომ ნუ იქნები სასულიერო კასტაზე მოწყალეო, რამაც საბოლოოდ გადააწყვეტინა, განაჩენი სისრულეში მოეყვანა.

505 წელს, სულთმოფენობიდან ორ კვირაში მთავარეპისკოპოსს იმპერატორის ბრძანება გადასცეს: - დაუყოვნებლივ წადი აქედანო! ოქროპირმა რამდენიმე მომხრესთან ერთად ტაძარში გადასვლა ითხოვა, რომ ელოცათ და ტაძრის ანგელოზს დამშვიდობებოდნენ... სანდო პირმა აქვე გააფრთხილა, რომ თუ წასვლაზე უარს იტყოდა ან შეყოვნდებოდა, მის წინააღმდეგ მავანნი პროვოკაციას ამზადებდნენ და, შესაძლოა, ჯარისკაცებსა და ხალხს შორის სისხლიანი შეტაკება მომხდარიყო...

იგი თვალცრემლიანი გამოეთხოვა იქ მყოფთ, გაიარა ტაძარი და, "ანგელოზი ეკლესიისა", როგორც პალადიმ უწოდა, ჯარისკაცებს ჩაბარდა, რომლებმაც უჩუმრად წაიყვანეს ნავსადგურისკენ...

ხალხს ცოტა ხანს ის ამშვიდებდა, რომ ოქროპირის ცხენი ტაძრის დასავლეთ კარიბჭესთან იდგა, შემდეგ მიხვდნენ, რომ ცდებოდნენ, საიდუმლო კარი შეამტვრიეს და ტაძარში შეცვივდნენ... ტაძარში ჯარისკაცები დახვდნენ, რომლებიც შეეწინააღმდეგნენ და იქაურობა კვლავ სისხლით მოირწყო... ამ ხმაურზე გარეთ მყოფი ხალხი, რომელსაც მოეჩვენა, რომ ეპისკოპოსს დაესხნენ თავს, ტაძრის დიდი კარიბჭე შეანგრია და ენით უთქმელი საშინელება დატრიალდა...

თუმცა, ქალაქს იმ დღეს კიდევ ერთი ჭირი ელოდა: - ღამეს ისეთი ქარიშხალი მოჰყვა, ლამის წმინდა სოფიას ტაძარი შეძრა... თითქოს მიწა და ზეცა შეერთდა მაშინ... უეცრად იქ, საიდანაც ოქროპირი ქადაგებდა ხოლმე, რაღაცამ იელვა, შემდეგ ეს საიდანღაც მოსული ცეცხლი სვეტებს მოეხვია და ქარისგან ძალმიცემულმა ნახევარი ტაძარი შთანთქა, ტაძრიდან გამოსული კი ჰაერმა სამხრეთით წაიღო, თანამედროვეთა მოწმობით, მთელ მოედანს უზარმაზარ ხიდად გადაევლო (რომლის ქვეშაც, თურმე, თავისუფლად შეიძლებოდა გავლა) და საიმპერატორო სასახლესა და სენატსაც მისწვდა...

რომ არა დროული დახმარება, სასახლეს ვეღარაფერი უშველიდა, მოედანზე მდებარე უმშვენიერესი ნაგებობანი კი მთლად ჩაიწვა...

ცეცხლი თითქოს განსულიერდა, გველივით დაიკლაკნა და სწორედ იმ შენობებს დაეუფლა, სადაც ოქროპირის საწინააღმდეგო თავყრილობანი იმართებოდა, მათ სიახლოვეს მდგარ სახლებს კი არც გაეკარა...

ამ მოვლენაში ოქროპირის განდევნის გამო წარმართნიც კი ზეგარდამო რისხვას ხედავდნენ...

ნიშნეულია, რომ ხანძარს გადაურჩა სამლოცველო, რომელშიც ოქროპირს ეკლესიის ის ძვირფასეულობა მოეთავსებინა, რომლის მითვისებასაც პირველი ცრუკრება აბრალებდა...

მთავარეპისკოპოსის მოწინააღმდეგენი კი იხტიბარს არ იტეხდნენ და ხანძარსაც ოქროპირსა და მის მომხრეებს აბრალებდნენ: - ყველაფერი შურისძიების გამო მოაწყვესო...

დასასრული იხილეთ შემდეგ გვერდზე