"ხალხში გამოსულს ეს მხეცები ძლიერად დამესხმიან თავს, სულს გამიტანჯავენ, შიშში მომაქცევენ, გამიჭირდება მოგერიება. აქ თუ დავრჩი, დიდი ძალისხმევა კი დამჭირდება მათ მოსაგერიებლად, მაგრამ ღვთის მადლით, დაოკდებიან და ჩემამდე მათი ღრიალის ხმა თუ მოაღწევს. ამიტომაც ვრჩები ამ სენაკში, როგორც კაცი შეუვალი, ურთიერთობებისა და ადამიანების მოძულე და ვითმენ ასეთსა და ამის მსგავს კიცხვას, თუმცა, დიდი ხალისით ავიცილებდი მათ, მაგრამ რაკი ამის გაკეთების შესაძლებლობა არ მეძლევა, ვწუხვარ გულშემუსვრილი.

ხალხში შეუძლებელია ჩემთვის ნამდვილ უსაფრთხოებაში ყოფნა, ამიტომ გთხოვ, ნუ გაამტყუნებ ესოდენ მძიმე მდგომარეობაში მყოფს, შეიბრალე იგი, თუმცა ჯერ კიდევ ვერ დაგარწმუნე. ამიტომაც დროა, ისიც გითხრა, რაც აქამომდე უცნობი იყო შენთვის. იქნებ ზოგს დაუჯერებლადაც მოეჩვენოს, მაგრამ ამის მიუხედავად, არ შემრცხვება მისი გამხელა. თუმცა, ეს სიტყვები უამრავ ჩემს ცოდვასა და უილაჯო სინდისს გამოაჩენს, მაგრამ რაკი სამსჯავრო მელის ყოვლისმხილველი მეუფებისა, ხალხისაგან ამის დაფარვამ რაიღა მარგოს? ან რა დამრჩა გაუმხელელი?

მას მერე, რაც ეს განზრახვა მაცნობე (ეპისკოპოსად არჩევა), შიში და სასოწარკვეთა დამეუფლა, სხეულის ერთიანი დასუსტების საშიშროების წინაშე ვიდექი. რომ წარმოვიდგენდი ქრისტეს სასძლოს სულიერ სილამაზესა და სიწმინ¬დეს, სიბრძნესა და დიდებულებას, მერე საკუთარი სისუსტეების გახსენებაზე გაუჩერებლად დავტიროდი მათ, თავს უბედურს ვუწოდებდი, ვკვნესოდი, გაოგნებული საკუთარ თავს ვეკითხებოდი: - ვის გაუჩნდა ასეთი აზრი? ასეთი რა შესცოდა ღვთის ეკლესიამ? რით განარისხა მან მეუფე თვისი ისე, რომ შერცხვენისათვის გაიწირა და მე, ყოვლად უღირსს ყოველთა შორის, განსაგებად მომეცა-მეთქი?

ხშირად ვფიქრობდი ასე ჩემთვის, ვერ ვერეოდი აზრს, ესოდენ განუსჯელს და დასუსტებულივით მეცლებოდა ძალა. არც რა მესმოდა, ვერც რას ვხედავდი.

ეს გაშტერება გამივლიდა (ზოგჯერ ხელს შემიშვებდა ხოლმე) თუ არა, მას ცრემლი და სასოწარკვეთა ცვლიდა. მერე, ხანგრძლივი ცრემლთადენის შემდეგ, კვლავ შიში დამეცემოდა და მაშფოთებდა, მარღვევდა, გონებას მირყევდა. ასეთ ტალღებში გავატარე ის დრო, შენ არა იცოდი რა, გეგონა კი, რომ ჩემთვის წყნარად ვცხოვრობდი."

"ორიდან ერთი უნდა ირჩიოს კაცმა უსათუოდ: - ან იარაღი უნდა აიყაროს, დაეცეს და დაიღუპოს, ან მუდამ შეჭურვილი იყოს და იფხიზლოს. მტერი მუდამ საჭურველასხმულია, ჩვენს უზრუნველობას უთვალთვალებს და გა-ცილებით მეტს ზრუნავს ჩვენი დაღუპვისათვის, ვიდრე ჩვენ - საკუთარი ცხოვრებისათვის, ვინც მუდამ არ ფხიზლობს მას განსაკუთრებულად იმიტომაც უჭირს მტერთან ბრძოლა, რომ იგი უხილავია და დაცემაც უეცრად იცის (ამით მას მეტი ვნებაც ძალუძს) და შენ ის გინდოდა, რომ ქრისტეს ლაშქარს ამ ბრძოლაში მე წავძღოლოდი? თუკი ის, ვისაც ყველას პატრონობა და მართვა ევალება, მათზე სუსტი და გამოუცდელი იქნა, მინდობილ ხალხს თავის გამოუცდელობით ეშმაკის გზას გაუყენებს. ასეთი კაცი ქრისტეს კი არა, ეშმაკს უდგება მსახურად. რას ოხრავ, რა გატირებს? ტირილი კი არა, რაც მოხდა, იმის გამო მხიარულება და სიხარული გვმართებს.

ბასილი: - კი მაგრამ, ჩემი მდგომარეობის გამო, შენგან განსხვავებით, მე უზომო მწუხარება მმართებს, რადგან უკეთ მხოლოდ ახლა შევიტყვე, რა განსაცდელშიც მომაქციე. შენს მყვედრებლებს რა ვუპასუხო-მეთქი, იმის გასაგებად მოვდიოდი, შენ კი მიშვებ და ახალ საზრუნავს მკიდებ ძველის ნაცვლად. ახლა იმას კი არ ვწუხვარ, შენს ნაცვლად იმათ რა პასუხი გავცე, არამედ იმას, საკუთარი თავისა და ცოდვების გამო ღმერთთან როგორ ვაგო პასუხი. გთხოვ და გევედრები, ოდნავ თუ მაინც გენაღვლები, "რაოდენი რაი ნუგეშინისცემაი არს ქრისტეს მიერ, და რაოდენი ნუგეშინისცემაი სიყუარულისაი სულისაი, რაოდენი რაი მოწყალებაი და წყალობაი" (ფილ. 2, 1) (რადგან თავად იცი, ყველაზე მეტად შენი გამოისობით მოვექეცი ამ განსაცდელში), ხელი გამომიწოდე, რაც კი გამამხნევებს, ყველაფერი გააკეთე, ყველაფერი მითხარი. მცირე ხნითაც არ მისცე თავს ჩემი მიტოვების უფლება; ეცადე, რომ ეს ცხოვრება უწინდელზე უფრო დიდ მეგობრობაში შენთან ერთად განვლიო.

ოქროპირი: - ღიმმორეულმა ვუთხარი: - რითი უნდა დაგეხმარო ასეთი ზრუნვის მტვირთველს, რა უნდა გარგო? მაგრამ რაკიღა ასე გსურს, სასოს ნუ წარიკვეთ, ჩემო ნეტარო. ყოველთვის, როცა კი საქმეებისაგან გათავისუფლებულს დასვენების საშუალება მოგეცემა, შენ გვერდით ვიქნები, განუგეშებ და თუ რამ შემეძლება, არაფერს დავიშურებ.

ამაზე უფრო ატირდა, წამოდგა, წამოვუდექი, მოვეხვიე, თავზე ვეამბორე, გაცილებისას ვარიგებდი, მოწევნულს მხნედ დახვედროდა. მწამს ქრისტესი, რომელმაც მოგიწოდა და მოგანდო ცხოვარნი თვისნი, იმგვარ კადნიერებას მოიპოვებ ამ მსახურებით, რომ მეც, ამ ქვეყნიდან გასულს, იმ განსაცდელში მყოფს, მარადიული სავანისაკენ შენ წარმიძღვები-მეთქი."

(ნაწყვეტი წერილისა "ექვსი სიტყვა მღვდლობის შესახებ", წიგნიდან "სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა", თბილისი, 1991 წ. თარგმნეს მანანა ჩიქვანაიამ და რუსუდან ბუაჩიძემ)

ბასილი, რომელიც ძალზე მოშურნედ შეუდგა თავის ღვაწლს, მეორე მსოფლიო საეკლესიო კრების (381 წელს) მონაწილეც კი შეიქნა.

იმ ბნელ დროს, როდესაც პოლიტიკურ სინამდვილეში მძიმე გაურკვევლობა სუფევდა, ეკლესია კი არიანელთა დამღუპველ ერესს უმკლავდებოდა, უამრავი ზნეკეთილი ადამიანი შეეხიზნა უდაბნოს და ანტიოქიის მიმდებარე მთები გაივსო განდეგილებით... ისინი იქ შუაღამისას ადიოდნენ, მზის ამოსვლისთანავე ცისკარს გალობდნენ, შემდეგ ყველა კელიებში თითოვდებოდა და ღვაწლს აგრძელებდა: - ან წმინდა წერილს კითხულობდა, ან - წმინდა წიგნებს გადმოიწერდა, დღის მანძილზე კი კვლავ ერთდებოდნენ და ლოცვად დგებოდნენ.

ოთხი წელი დაჰყო იოანემ მონასტერში... ერთ ღამეს იმ სავანის მხცოვან მონაზონ ევსუქის ეჩვენა, თითქოს იოანეს ორი ბრწყინვალედ მოსილი კაცი ახლდა, რომელთაგან ერთს ხელში გრაგნილი ეპყრა, მეორეს - გასაღები... პირველი მათგანი - იოანე მახარებელი იყო, რომელმაც იოანეს გრაგნილი ამ სიტყვებით გადასცა: - უფალს "აწ ჩემ მიერ ჰნებავს, რაითა მოგცეს შენ აღხსნაი ყოველთა წერილთაი და ხელპყრობილ გყოფს შენ მეცნიერებისა მათისა მიმართ." მეორემ, პეტრე მოციქულმა კი გასაღებები ამ სიტყვებით გაუწოდა: - ღვთის ნებით გეძლევა იგი, "რაითა რაოდენნი კრულ გინა ხსნილ ჰყვნე ქუეყანასა ზედა, იყვნენ იგინი კრულ გინა ხსნილ ზეცათა შინა".

მონასტერში გატარებული დროის შემდეგ ღვაწლი უფრო გააძლიერა, - ორი წელიწადი სრულიად მარტომ იცხოვრა მღვიმეში, ღამეებს ფეხზე მდგომი ატარებდა, თვლემის დასაძლევად კი სრულ დაუძლურებამდე მარხულობდა... ნესტიან ქვაბულში ამგვარმა ცხოვრებამ ჯანი შეურყია, - წელს ქვემოთ ერთგვარად დაინვალიდდა და საჭმლის მომნელებელი ორგანოები დაუსნეულდა...

მოღვაწეობის დიდი წყურვილი მას უდაბნოში სამუდამოდ დარჩენისკენ მოუწოდებდა, მაგრამ სხვაგვარი იყო უფლის განგება: - ამხელა მნათობს ბნელ მღვიმეში კი არა, მაღალ საეკლესიო სალამპროზე უნდა ენათა... და მართლაც, მალე ვითარება ისე აეწყო, იძულებული შეიქნა, ანტიოქიას დაბრუნებოდა, სადაც სიხარულით დახვდა წმინდა მღვდელმთავარი მელეტი, რომელმაც 381 წელს დიაკვნად დაასხა ხელი.

წმინდა მელეტის გარდაცვალების შემდგომ მან კვლავ დატოვა მშობლიური ქალაქი და სამი წლით ისევ იმ სავანეს დაუბრუნდა, რომელშიც ადრე მოღვაწეობდა.

ამ დროისათვის ანტიოქიის ეკლესიის საჭეთმპყრობლად ფლავიანე დაადგინეს, რომელსაც ერთხელ, ღამეული ლოცვისას, ღვთის ანგელოზმა ასე უბრძანა: - ხვალ იმ მონასტერში წადი, რომელშიც იოანე მოღვაწეობს, ქალაქში ჩამოიყვანე და მღვდლად დაასხი ხელი, რადგან რჩეული ჭურჭელია და უფალს მისი მეოხებით მრავალთა მოქცევა და გადარჩენა სურსო...

იმავე ღამეს ანგელოზი იოანესაც გამოეცხადა და ანტიოქიაში დაბრუნება უბრძანა, რასაც დამორჩილდა კიდეც.

ძალზე გაუჭირდათ იქაურ მონაზვნებს მასთან განშორება და მწარედ ატირდნენ...

მეორე დღეს, მღვდლად ხელდასხმისას, იოანეს თავს თოვლივით თეთრი მტრედი დაადგა, რამაც იქ მყოფნი დიდად შეაშინა და გააოცა... ამ სასწაულმა მთელი ანტიოქია, სირია და მიმდებარე ქალაქები აალაპარაკა: - მაინც ვინ არის იოანე, რომელზეც დასაწყისშივე ესოდენი სასწაული დაუშვა ღმერთმაო...

სამღვდელო პატივშემოსილმა უფრო მოშურნედ იწყო ღვწა: - კვირაში რამდენჯერმე, ხშირად კი -ყოველდღიურად ქადაგებდა ამბიონიდან, ისეც ხდებოდა, ერთ ტაძარში მსახურების შემდგომ დაღლილს მეორეშიც უწევდა სიტყ-ვის თქმა... ამ ჰომილიებიდან ბევრმა ჩვენამდეც მოაღწია. ოქროპირმა მრავალრიცხოვან, უბრწყინვალეს თხზულებებთან ერთად ძველი აღთქმის წიგნთა, სახარების, "საქმე მოციქულთას" და პავლე მოციქულის ეპისტოლეთა განმარტებანი დაგვიტოვა, აღარაფერს ვამბობთ მისეულ ლიტურგიაზე, რომლის შესახებაც მოკლედ ოდნავ მოგვიანებით მოგითხრობთ.

სწორედ აქედან დაიწყო ახალი ეტაპი მისი ცხოვრებისა...

ანტიოქია

იმხანად დიაკვნის მოვალეობანი ერთობ რთული გახლდათ: - მღვდელმთავრის დავალებათა აღსრულების და ტაძარში მსახურების გარდა ღატაკებსა და სნეულებზე განსაკუთრებულად უნდა ეზრუნა, ხშირად ენახულა, მათ შესანახად თანხა მოემუშაკებინა, ნუგეში ეცა, მიცვალებულნი კი - გაეპატიოსნებინა და დაეკრძალა... მოკლედ, ყოველივე სრულ თავგანწირვასა და სიყვარულს ითხოვდა, რაც ჩინებული სკოლა იყო უმაღლესი სამღვდელმთავრო მსახურებისთვის...

დიაკვნის ხარისხში მან ხუთ წელიწადს იმსახურა, ამასობაში, როგორც ზემოთ ვთქვით, კეთილმა მწყემსმა მელეტიმ თავისი განსაცდელებით აღსავსე გზა დაასრულა, მისმა ნაცვალმა ფლავიანემ კი, რომელიც იოანეს ანტიოქიის სკოლაში განსწავლიდა, ჭვრეტდა რა მასში დიდ სულიერებას, მღვდლის ხარისხში აღამაღლა და მართლაც რომელ ქალაქს, თუ არა ანტიოქიას, სჭირდებოდა უკიდურესად მისი დარი მწყემსი...

ანტიოქია, აღმოსავლეთის ერთ-ერთი უმსხვილესი და უმდიდრესი ქალაქი, 200 000-ზე მეტ მოსახლეს იტევდა, რომელთაგან ნახევარი ქრისტიანი გახლდათ, ნახევარი კი - წარმართი და ებრაელი... რაღა თქმა უნდა, მათთან თანაცხოვრება ქრისტიანებზე უარყოფითად აისახებოდა. ამგვარი გარემოს წყალობით ხშირად გამოჩნდებოდნენ ხოლმე მასწავლებლები, რომელთაც ქრისტიანობის საკუთარ წარმოდგენათა შესატყვისად შეცვლა სურდათ, შედეგად, ათასგვარი მიმდინარეობა და პარტია იქმნებოდა, ერთურთს ხშირად სამკვდრო-სასიცოცხლოდ გადამტერებულნი და შფოთის მთესველნი. ზოგიერთი მასწავლებელი დაუფარავად ქადაგებდა ერესს და ათასგვარად აუკუღმართებდა იქაურებს, განხეთქილებას აღვივებდა და ანტიოქიის ეკლესიას იმ ხომალდს ამსგავსებდა, გაუთავებელი ქართაცემა და ღელვა რომ არყევს... აქ შეხვდებოდით არიანელებსაც, სხვადასხვა ჯურის გნოსტიკოსებსაც და საზოგადოებრივ და ზნეობრივ მიმდინარეობებსაც... ამ ყველაფრის მწარე ნაყოფი კი - მოსახლეობის უმრავლესობის ნახევრად წარმართული ცხოვრება იყო, რომელთათვისაც ნებისმიერი სანახაობა ბევრად მიმზიდველი გახლდათ, ვიდრე - ტაძარი.

ისევე, როგორც მსხვილ სამრეწველო ქალაქებში (მით უმეტეს, წარსულში), დიდი ფუფუნების გვერდით დიდი სიღატაკე იდგა... ანტიოქია ხშირად გამხდარა სისხლიანი ჯანყის მონაწილე. ამგვარ ქარიშხალში მოქცეულ ხომალდს სამართავად ოქროპირის დარი თავდადებული და პატიოსანი მწყემსი სჭირდებოდა.

თუ დიაკვნობისას ოქროპირი, ძირითადად, ქველმოქმედებდა, სამღვდელო მადლის მიმღებმა საკუთარ თავში უამრავი სულიერი ნიჭი შეიგრძნო, პირველივე ქადაგებით დაატყვევა მრავალრიცხოვანი მსმენელი, მისმა ცეცხლო-ვანმა სიტყვამ კი დროსთან ერთად ძალა შეიძინა და წინააღმდეგობითა და სიჭრელით განთქმულმა ანტიოქიამ, რომელსაც დღემუდამ სიახლე სწყუროდა, ხმა დააგდო, რომ გამოჩნდა ის, ვისი მოსმენაც ნამდვილად ღირდა...

სულ მალე ტაძარი, რომელშიც ოქროპირი მსახურობდა, ხალხით გაივსო...

ანტიოქიელებს იზიდავდა კაზმული სიტყვა და იცოდნენ კიდეც მისი ფასი. ამ მიზეზით ძალზე აფასებდნენ ლიბანიუსის დარ ორატორთ, მაგრამ ამჯერად ისეთი ორატორი პოვეს, დიდად რომ აღემატებოდა ამ უკანასკნელს. ლიბანიუსი თავისი დახვეწილი მანერით, ხელოვნური სიტყვათწყობით და მწყობრი ფრაზებით ატყვევებდა ყურს, თუმცა, გულამდე ვეღარ აღწევდა... მისი მოწაფე კი არც ხატოვან სიტყვათწყობას იხმობდა და არც მკვეთრ ფრაზას, მაგრამ სიტყვის გამაოგნებელი ცხოველმყოფელობით აოგნებდა მსმენელს. მისი ყოველი ამონათქვამი სიცოცხლის ძალით სუნთქავდა და დიდგვაროვანი პატრიცისთვისაც და უბრალო გლეხისთვისაც გასაგები იყო. მოკლედ, ამგვარი ქადაგება არასოდეს სმენია მრავლისმნახველ ანტიოქიას... როდესაც ოქროპირი მდიდართა უწყალობას, მტაცებლობას, ქალთა გარყვნილებას და ღატაკთა სიმდაბლეს თუ სხვა მანკს ამხელდა, ტაძარში მყოფნი უნებურად წითლდებოდნენ ხოლმე, რამეთუ საკუთარ ცოდვებს აშკარად ამოიცნობდნენ... მისი სიტყვა იმგვარად ეხებოდა ადამიანთა გულს და ემოციას, მსმენელი თავს ვერ იკავებდა, ქადაგება ყურისწამღები ტაშით არ გაეწყვეტინებინა, განსაკუთრებით კი ის აოცებდათ, ამ ყოველივეს იოანე სხვებივით რომ არ კითხულობდა და ზეპირად წარმოთქვამდა... მის ბაგეთაგან იმგვარი მადლი იფრქვეოდა, თითქმის ცოდვად და უდიდეს დანაკარგად თვლიდნენ ამ ჰომილიათა არდამახსოვრებას, ამიტომ საიდანღაც გაჩნდნენ მსწრაფლგადამწერნი, რომელნიც შემდეგ ჩანაწერებს ამრავლებდნენ და მსურველებზე ჰყიდდნენ, ბევრი კი - ზეპირადაც სწავლობდა. როგორც კი ყურს მოჰკრავდნენ, იოანე ქადაგებსო, მთელი ქალაქი დაიძვრებოდა: - ვაჭრები დუქნებს დაუტევებდნენ, მშენებელნი - მშენებლობას, ადვოკატები - სასამართლოებს, ხელოსნები - სახელოსნოებს და სასწრაფოდ ტაძარს მიაშურებდნენ... მისთვის ყურისგდება განსაკუთრებულ ბედნიერებად და პატივად ითვლებოდა, ამიტომაც მიაკუთვნეს უამრავი სახოტბო სახელი: - "ტკბილგოლეული", "თაფლმდინარე", "ბაგე უფლისა"...

ზოგჯერ, განსაკუთრებით კი მოღვაწეობის დასაწყისში, მის ღრმააზროვან სიტყვას მუდამ როდი სწვდებოდა გაუნათლებელი მსმენელი და აი, ერთხელაც, ტაძარში ქადაგებისას ვინმე ქალმა აღტაცებით წამოიძახა: - მოძღვარო, უფრო ზუსტად კი - იოანე ოქროპირო, შენი სწავლება ისე დიდია, გონება ჩვენი კი - იმდენად ვიწრო, რომ მის სიღრმეს ვერა სწვდებაო!

მაშინ მრევლმა თქვა: - თავად ღმერთმა უწოდა ამ ქალის პირით იოანეს ოქროპირი და დაე, სამუდამოდ ასე იხსენიებოდესო!

ანტიოქიის მკვიდრ ღატაკ მოქალაქეებს ძალზე ემძიმათ ბეგარა და განრისხებულებმა იმპერატორისა და მისი ოჯახის წევრთა ქანდაკებანი ნამსხვრევებად აქციეს, თუმცა, მალე მრისხანება შიშმა და სასოწარკვეთამ შეცვალა, რადგანაც ყველა ხელმწიფის დიდ რისხვას ელოდა... აღელვებულ ხალხს პატრიარქმა ფლავიანემ იმპერატორთან უშუამდგომლა, ოქროპირი კი მათ სანუგეშებლად დარჩა.

დიდმარხვა იდგა, ანტიოქიელთათვის ჭეშმარიტი სინანულისა და განწმენდის ჟამი... ოქროპირი ყოველდღიურად ქადაგებდა ამბიონიდან და ადამიანებს განამტკიცებდა და ანუგეშებდა... ალბათ, იქაურებს არც არასოდეს უმარხულიათ ესოდენი სინანულით და უფალმაც მოხედა: - სწორედ ბრწყინვალე აღდგომას მოვიდა იმპერატორისგან სი-გელი მათი შეწყალებისა.

ეს ამბავი იმავე დღეს ახარა ოქროპირმა და თან დასძინა: - იხარებდეთ სულიერი სიხარულით და ჰმადლობდეთ უფალს იმისთვის კი არა, რომ უბედურებანი შეწყდა, არამედ მისთვის, რომ განსაცდელი მოგივლინათო, რაშიც ანტიოქიელებში ამ მძიმე დღეების ნაყოფ სინანულსა და სულიერი ცხოვრების სურვილის დაბადებას გულისხმობდა.

როდესაც ანტიოქია უდიდესმა მიწისძვრამ შეძრა, სწორედ ის ტაძარი ჩამოიქცა, რომელიც ერეტიკოსებს ბინად გაეხადათ... ტაძრის ნანგრევებში მათი უმრავლესობა დაიღუპა, მართლმადიდებელთაგან კი - არავინ... ამის შემხედვარე არა მხოლოდ გადარჩენილმა ერეტიკოსებმა, წარმართებმაც კი ირწმუნეს ჭეშმარიტი ღმერთი და ბევრი მათგანი გაქრისტიანდა.

397 წელს კონსტანტინოპოლის პატრიარქი ნექტარიოსი გარდაიცვალა და მისი შემცვლელი კარგა ხანს ეძებეს. მაშინ ბიზანტიის იმპერატორმა არკადიმ ფლავიანესთან იოანეს დედაქალაქში მივლინების სიგელი წარგზავნა.

ამ ამბავმა ისე დაამწუხრა ანტიოქიელები, ტაძარში შეკრებილნი, ფლავიანეს მოწოდების მიუხედავად, საშუალებას არავის აძლევდნენ, საყვარელი მოძღვარი სადმე წაეყვანათ, არც თავად იოანეს სურდა მრევლის დატოვება, რადგან თავი ესოდენი პატივის ღირსად არ მიაჩნდა.

როდესაც ამის შესახებ იმპერატორმა შეიტყო, გაიოცა და იოანეს გაპატრიარქების სურვილი უფრო გაუმძაფრდა, ამიტომ ბრძანა, იგი ანტიოქიიდან ფარულად გამოეპარებინათ, რაც აღასრულეს კიდეც.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე