ჩვენი წმინდა მამა ერკონვალდი (ეარკონვალდი) კეთილშობილური წარმოშობის იყო და ქრისტიანული რწმენა ადრეულ ასაკში შეითვისა, სწავლობდა რა წმინდა მელიტუსის, ლონდონის ეპისკოპოსის, ხელმძღვანელობით. მოგვიანებით მან დააარსა ორი მონასტერი, ერთი მამაკაცებისა და ქალებისთვის ბარკინგში, და მეორე მამაკაცებისთვის ჩერტსიში, სადაც თავად იყო წინამძღვარი. ბალახიანი გორაკები, რომლებიც ჩერტსის ძველი მონასტრის შენობებს აღნიშნავენ, დღემდე ჩანს.

წმინდა კედის, ლონდონის ეპისკოპოსის, გარდაცვალების შემდეგ 664 წელს, ერკონვალდი მის ნაცვლად ეპისკოპოსად აირჩიეს და აკურთხა წმინდა თეოდორემ, კენტერბერის არქიეპისკოპოსმა. მისი ცხოვრება, პატივცემული ბედას თანახმად, როგორც ეპისკოპოსად კურთხევამდე, ისე მის შემდეგ, იყო წმინდა და სასწაულებით შემკული. ასე მაგალითად, ცხენის საკაცე, რომლითაც მას ავადმყოფობის დროს ატარებდნენ, მრავალ სნეულებას კურნავდა; მისი ნაფოტები, როდესაც ავადმყოფებთან მიჰქონდათ, მაშინვე განკურნებდა მათ.

კიდევ ერთხელ, ეპისკოპოსი ერთხელ ხალხისთვის საქადაგებლად მიდიოდა, როდესაც მისი ორბორბლიანი ეტლის ერთი ბორბალი ღერძიდან ჩამოვარდა. თუმცა, ეტლი არ გაჩერებულა და განაგრძო გლუვად სვლა, უბორბლო მხარე სასწაულებრივად უხილავად იყო გამაგრებული.

წმინდა ერკონვალდი დიდი მშვიდობისმყოფელი იყო, დაეხმარა რა წმინდა უილფრიდს, იორკის ეპისკოპოსს, და წმინდა თეოდორეს შორის დავის დასრულებაში, რომელმაც ინგლისის ეკლესია გაყო.

როდესაც ერკონვალდი თავისი დისთვის, ეთელბურგასთვის, მონასტერს აშენებდა ბარკინგში, ის წააწყდა კოჭს, რომელიც შენობისთვის მეტისმეტად მოკლე იყო. წმინდა ძმამ და დამ ხელში აიღეს ის და თავიანთი ლოცვებით გააგრძელეს, სანამ სხვების ტოლი არ გახდა. თუმცა, ერკონვალდმა მაშინვე არ ჩააბარა მონასტერი თავის დას, არამედ დაარწმუნა წმინდა ჰილდელითა ჩამოსულიყო შელიდან საფრანგეთიდან და გამხდარიყო პირველი წინამძღვარი.

ბედა მოგვითხრობს, რომ "ამ მონასტერში მრავალი სასწაული მოხდა, რომლებიც წერილობით ჩაიწერა მრავალმა მათგანმა, ვინც იცოდა მათ შესახებ, რათა მათი ხსოვნა შენახულიყო და მომდევნო თაობები განსწავლულიყვნენ..."

ერთხელ, როდესაც მონასტრის მამაკაცთა ნაწილში ჟამიანობა მძვინვარებდა, წმინდა ეთელბურგამ მონაზვნებთან ერთად მოითათბირა, სად დაემარხათ მონაზვნების სხეულები, როდესაც ისინიც დაიწყებდნენ დაცემას. ერთ ღამეს, როგორც კი ფსალმუნების გალობა დაასრულეს და ბერების საფლავებთან გავიდნენ, დიდი ზეციური ნათელი, მზეზე გაცილებით კაშკაშა, დაეშვა მათზე და ყველანი შეაშინა. შემდეგ მან მონასტრის სამხრეთისკენ გადაინაცვლა, გარკვეული დროით იქ დარჩა და შემდეგ გაქრა. ამგვარად მონაზვნებმა გაიგეს, სად უნდა აეშენებინათ საკუთარი სასაფლაო.

მონასტერში განათლების მისაღებად ცხოვრობდა სამი წლის ბიჭუნა სახელად ესიკა, რომელიც უეცრად ჟამიანობამ შეიპყრო. სიკვდილის წინ მან დაიყვირა "ედით! ედით! ედით!" - ერთ-ერთი მონაზვნის სახელი. იმავე წუთს მონაზონი სახელად ედითი იმავე ჟამიანობამ შეიპყრო და იმავე დღეს გარდაიცვალა.

შუაღამისას ერთმა ავადმყოფმა მონაზონმა დაიყვირა, რომ მის საწოლთან მდგარი სანთელი უნდა ჩაექროთ. ის მრავალჯერ იყვირა ეს, მაგრამ არავინ მიაქცია ყურადღება. ბოლოს მან აუხსნა, რომ სახლი ისეთი დიდი ნათელით იყო სავსე, რომ თავად სანთელი ბნელად ჩანდა, და რომ სანთელს შეეძლო განეგრძო წვა, რადგან ღვთის კაცი, რომელიც იმავე წელს გარდაიცვალა, გამოეცხადა მას და უთხრა, რომ განთიადისას ზეციურ ნათელში გადაინაცვლებდა. და მართლაც, როგორც კი დღემ მოაღწია, ის გარდაიცვალა.

მონასტერში იყო მონაზონი სახელად ტორტგითი, რომელიც დიდად ეხმარებოდა წმინდა ეთელბურგას მონასტრის მართვაში. ის ცხრა წლის განმავლობაში ავად იყო. ერთ დღეს განთიადისას, ის გამოვიდა თავისი სენაკიდან და დაინახა მზეზე კაშკაშა ადამიანის სხეული, ზეწარში გახვეული, რომელიც ოქროს თოკებით ზეცაში ადიოდა. მისი ხილვის განმარტებით, თემის ერთ-ერთი წევრი მალე გარდაიცვლებოდა და ზეცაში აღიყვანებოდა თავისი კეთილი საქმეების ოქროს თოკებით. და მართლაც, რამდენიმე დღეში ქალწულმა წინამძღვარმა, წმინდა ეთელბურგამ, უფალში განისვენა, დაახლოებით 675 წელს.

სხვა მონაზონი, რომელიც რამდენიმე წლის განმავლობაში ყველა კიდურის მტკივნეული პარალიზით იტანჯებოდა, როცა გაიგო, რომ წმინდა ეთელბურგას სხეული ეკლესიაში მიჰქონდათ, ითხოვა იქ წაეყვანათ. შემდეგ, სხეულისკენ დახრით, შეევედრა მას ელოცა, რომ საშინელი ტკივილისგან გათავისუფლებულიყო. თორმეტი დღის შემდეგ ის გარდაიცვალა.

სამი დღის შემდეგ ტორტგითმა, რომელიც ძალიან ავად იყო და ლაპარაკი არ შეეძლო, უეცრად ზეცას შეხედა და შემდეგი საუბარი გამართა უხილავ თანამოსაუბრესთან. "თქვენი მოსვლა ძალიან სასურველია ჩემთვის, კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება!" შემდეგ, ცოტა ხნის შემდეგ თქვა: "ამით კმაყოფილი არ ვარ." შემდეგ ისევ: "თუ დღეს არ შეიძლება, გთხოვთ დაყოვნება დიდხანს არ გაგრძელდეს." შემდეგ კვლავ: "თუ ასეა გადაწყვეტილი და არ შეიძლება შეცვლა, გთხოვთ მომავალ ღამეზე მეტხანს არ გადაიდოს." როცა ჰკითხეს ვისთან საუბრობდა, მან თქვა: "ჩემს უსაყვარლეს დედა ეთელბურგასთან". კიდევ ერთი დღე-ღამის შემდეგ, მან უფალში განისვენა.

წმინდა ეთელბურგა მოციქულთა მთელი დასის სახელობის ეკლესიის მშენებლობის პროცესში იყო, როცა გარდაიცვალა 675 წელს. სიკვდილის შემდეგ ის დაკრძალეს მის მიერ მითითებულ ადგილზე, მაგრამ ეკლესიის მშენებლობა შვიდი წლით შეჩერდა. შემდეგ ბერებმა გადაწყვიტეს საერთოდ მიეტოვებინათ მშენებლობა, მაგრამ სხეული გადაესვენებინათ სხვა, უკვე დასრულებულ და ნაკურთხ ეკლესიაში, რომელიც წმინდა სტეფანე პირველმოწამეს ეძღვნებოდა. აკლდამის გახსნისას მათ ნახეს, რომ სხეული უხრწნელი იყო.

მოგვიანებით, წმინდა ჰილდელითამ მონასტრის ყველა მიცვალებულის სხეული ღვთისმშობლის ეკლესიაში გადაასვენა, სადაც ხშირად აღიქმებოდა ზეციური ნათელი და საოცარი სურნელება. ერთხელ ახლომახლო მცხოვრები კეთილშობილი ქალი, რომელიც რამდენიმე წლის წინ სრულიად დაბრმავდა, მისმა ორმა მსახურმა ქალმა წმინდა ეთელბურგას საფლავთან მიიყვანა.

იქ ლოცვის შემდეგ ის წამოდგა სრულიად აღდგენილი მხედველობით და მსახურების დახმარების გარეშე დაბრუნდა სახლში.

წმინდა ერკონვალდმა მშვიდობით განისვენა 693 წლის 30 აპრილს, ბარკინგის მონასტერში, და დაკრძალეს თავის საკათედრო ტაძარში, წმინდა პავლეს ეკლესიაში ლონდონში. ერთმა ანონიმმა მეთორმეტე საუკუნის მწერალმა ასე აღწერა მისი გარდაცვალება: "როცა ნეტარი მამა ერკონვალდი ღვთის განგებით ბარკინგში მოვიდა, მას შეეყარა მძიმე ავადმყოფობა, რომელმაც მისი მიწიერი ცხოვრება დაასრულა. წინასწარ იცოდა რა თავისი სხეულთან მოახლოებული განშორება, მან მოუხმო თავის შვილებს და ყველას ჯანსაღი შეგონებით დამოძღვრა; და, ღმერთს შეავედრა ისინი თავისი კურთხევით, მათ ხელში დალია სული. მის გარდაცვალებისას ისეთი საოცარი სიტკბოების სურნელებამ აავსო სენაკი, რომელშიც იწვა, რომ თითქოს მთელი სახლი ბალზამით იყო სავსე.

"როცა ლონდონის სამღვდელოებამ და ჩერტსის ბერებმა გაიგეს, რომ ღვთის წმინდა კაცი ამ ცხოვრებიდან გავიდა, სწრაფად მოვიდნენ მისი სხეულის წასაღებად. მაგრამ როცა მონაზვნებმა დაინახეს, რომ წმინდა სხეულის წაღება სურდათ, წინააღმდეგობა გაუწიეს, თქვეს რა, რომ წმინდა სხეული აქ უნდა დაკრძალულიყო უღირსეულესად, რადგან ის ამ ადგილის დამაარსებელი იყო. ამის საპირისპიროდ, ჩერტსის ბერებმა უპასუხეს: "ის ჩვენი წინამძღვარი იყო, და ახლაც ჩვენი იქნება, როცა მკვდარია, და ჩვენ მოვედით მისი სხეულის ჩვენთან წასაღებად. რადგან ვიცით, რომ მან თქვენი ეკლესია დააარსა, მაგრამ ჩვენი მონასტერი პირველად დააარსა და ჩვენ იქ დაგვამკვიდრა, და შემდეგ ღვთის ნებით წინამძღვრად დაინიშნა" მაგრამ შემდეგ ლონდონის ქალაქის სამღვდელოებამ და ხალხმა, ამ დავით მოთმინებადაკარგულებმა, მკვეთრად უპასუხეს ორივეს: "ამაოდ იბრძვით, რადგან არც თქვენ გეყოლებათ ის, და არც თქვენ გაქვთ უფლება გყავდეთ ის: მაგრამ თუ ძველთაგანვე დაცული და რომიდან ჩვენამდე მოღწეული წესი დაცული იქნება, მისი აკლდამა იქნება ქალაქში, რომელშიც ის ღვთის განჩინებით ეპისკოპოსად იქნა ნაკურთხი."

მაშინ როდესაც ისინი ამ საუბარში იყვნენ, ლონდონის უბრალო ხალხმა მოირბინა და ღვთის ნებით წაიღეს თავიანთი ეპისკოპოსის სხეული. ბერები და მონაზვნები ცრემლებითა და გოდებით მიჰყვებოდნენ კურთხეული კაცის სხეულს. როდესაც მონასტერი დატოვეს, ამოვარდა დიდი ქარიშხალი ქარითა და წვიმით, რაც აშკარად მიუთითებდა ამ კაცის დამსახურებებზე. ქარიშხალი იმდენად ძლიერი იყო, რომ ძლივს უძლებდა ვინმე, და არავითარი სასწაული არ იყო ის ფაქტი, რომ ანთებული სანთლები, რომლებიც კურთხეული კაცის ცხედრის გარშემო იყო დადგმული, ჩაქრა. და ასე, ისინი ვინც ამ ქარიშხალში მიჰყვებოდნენ უწმინდეს სხეულს, მივიდნენ მდინარე ლიასთან, სადაც უეჭველად ფიქრობდნენ გადასვლას. მაგრამ როდესაც იქ მივიდნენ, აღმოაჩინეს, რომ მდინარე, თავისთავად დიდი და ღრმა, გადმოსული იყო ველურად მოვარდნილი წყლების გამო, ისე რომ ვინც კი მოისურვებდა იქ გადასვლას, ნავის დახმარების გარეშე ვერაფრით შეძლებდა. მაგრამ არც ნავი იყო და არც ხიდი გადასასვლელად. და როდესაც ბერებმა და მონაზვნებმა ეს დაინახეს, შესძახეს: "ვაი, ვაი, ახლა ვხედავთ რა ზიანი მოგვაყენეთ ამ უწმინდესი კაცის სხეულთან დაკავშირებით." და მონაზვნებმა თქვეს: "ჭეშმარიტად უფალი გვიჩვენებს ამ უზარმაზარი წყალდიდობით, სად განუწესებია მას ამ კაცის დაკრძალვა და განსვენება. ამიტომაც უნდა იზრუნოთ იმაზე, რომ რაც შეიძლება სწრაფად უარი თქვათ თქვენს გეგმაზე და დააბრუნოთ სხეული იმ ადგილას, რომელიც ღმერთმა განუმზადა მას, რათა თქვენი დაჟინებითა და სიხარბით არ გაანაწყენოთ ღმერთი და არ დაიმსახუროთ რაიმე გაუგონარი ზიანი. ვინაიდან მიზეზი, თუ რატომ მოგვივლინა უფალმა იგი ჩვენთან, როდესაც ჯერ კიდევ ხორციელად ცოცხალი იყო და სულიერად გვაძლიერებდა მრავალი შეგონებით, იყო ის, რომ მისი გარდაცვალების შემდეგ მაინც გვქონოდა მისი უსახელოვანესი და წმინდა სხეული. მაგრამ თქვენ, ღვთის შიშის გარეშე და უდიდესი ძალადობით, სასტიკად შემოიჭერით ჩვენს ტერიტორიაზე; და როგორც მშიერი მგლები, შემოიჭერით ცხვრის ფარაში, ეძებდით, იტაცებდით და გლეჯდით რასაც კი იპოვიდით, და როცა იპოვეთ, შთანთქავდით. და აქ თქვენ ველურად და მუქარით შემოგვესიეთ, და ბოლოს კიდევ, გვიგვირგვინებთ ყველაფერს იმით, რომ ჩვენს ეკლესიას ასეთი დიდი კაცი წაართვით. დაე, ყოვლისშემძლე ღმერთმა განსაჯოს თქვენსა და ჩვენს შორის!"

ამის მოსმენაზე, ლონდონის მოქალაქეებმა შემდეგნაირად უპასუხეს: "დიდი ხანია მოთმინებით ვიტანთ თქვენს საყვედურებსა და დავებს, არანაირ წინააღმდეგობას არ ვწევთ. მაგრამ ერთი რამ ნამდვილად ვიცით, და გვინდა რომ თქვენც აღარ გქონდეთ ამის შესახებ ეჭვი: ვერც თქვენ გეყოლებათ ის ოდესმე, ვერც ჩვენ გადაგვახვევინებთ გზიდან რაიმე შიშით, და ვერც თქვენ გაიხარებთ ჩვენი რაიმე ზიანით ამის გამო. თქვენ იცით, რომ ჩვენ არ ვართ მგლებივით, არამედ ვართ ძლიერი კაცები და მამაცები ბრძოლაში, და არ დავაყოვნებთ თავდასხმას, დამორჩილებას, ძირის გამოთხრასა და დამხობას თუნდაც ყველაზე კარგად დაცული და მრავალრიცხოვანი ქალაქებისა, ვიდრე უარს ვიტყვით ღვთის მსახურსა და ჩვენს მფარველზე. რადგან სწორედ მის მეშვეობით ჩვენ და ლონდონის მთელი ხალხი, მისი ყველა ტერიტორიით, და უპირველეს ყოვლისა მთავარი ეკლესია, რომელსაც ის დიდხანს მართავდა სიწმინდითა და სიმართლით - მასთან, როგორც ჩვენს შუამდგომელთან ერთად, გვწამს და მტკიცედ ვართ დარწმუნებულნი, რომ გადავრჩებით და გადავარჩენთ, ღვთის წყალობით, ჩვენი მტრების ყველა თავდასხმისგან, როგორც აწმყოში, ისე მომავალში. და ამიტომ გვსურს, რომ ასეთი დიდებული ქალაქი და ასეთი ხალხის კრებული გაძლიერდეს და დაფასდეს ასეთი მფარველის მიერ."

"ამასობაში, როდესაც მთელი ხალხი აღშფოთებული იყო ამ წმინდა სხეულის, როგორც წმინდა საგანძურის ფლობის გამო, ერთმა რელიგიურმა და განსწავლულმა კაცმა, რომელიც თავად ეპისკოპოსის მიერ იყო აღზრდილი, სული წმინდით აღვსილმა, მაღალ ადგილზე ავიდა და სიჩუმის თხოვნის შემდეგ ასე დაიწყო სიტყვა: `თქვენი სურვილი საქებარია და მისაღებია ყოვლისშემძლე ღმერთისთვის, რომ გსურთ თქვენი სულების წინამძღოლი თქვენს მფლობელობაში გყავდეთ. მაგრამ თქვენ მეტისმეტად გადაუხვიეთ ჭეშმარიტების წესს, როდესაც ამ წმინდა საქმეს მტრობითა და სიძულვილით მიუდექით. რადგან დაწერილია, ვინაიდან სიყვარული-რჯულის აღსრულებაა, და ვინც ერთში შესცოდავს - ანუ სიყვარულში - ყველაფერში დამნაშავეა, თუ თქვენ დაობთ და უთანხმოებაში ხართ ერთმანეთთან, როგორღა მიიღებს ღმერთი თქვენი ლოცვების მსხვერპლს, როდესაც მას შეურაცხყოფთ? რადგან, როგორც წმინდა წერილი მოწმობს, ღმერთი სიყვარულია. ამიტომ შეინარჩუნეთ სიყვარულის ერთობა ერთი გონებით და დაჩოქილებმა შეევედრეთ სამყაროს შემოქმედს, რომ ინებოს და გამოაცხადოს, სად სურს მას თავისი ძვირფასი წმინდანისა და ჩვენი მფარველის ნაწილების დასვენება."

ყველა ნებაყოფლობით დაეთანხმა ამ სიტყვასა და შეგონებას: სამღვდელოება წინ უძღვებოდა ლიტანიობითა და ფსალმუნთა გალობით, ხოლო ორივე სქესის ხალხი, დიდი თუ პატარა, მიწაზე განერთხო და ცრემლებითა და ოხვრით ევედრებოდა ღვთის წყალობას, რომ თავისი ღვთაებრივი მადლით რაიმე ნიშნით დაესრულებინა ეს დიდი დავა. როგორც ფსალმუნთმგალობელი ამბობს, უფალი ახლოსაა ყველასთან, ვინც მას ჭეშმარიტებით მოუხმობს, და შეისმენს მათ თხოვნას. რადგან როდესაც ერთი გონებით მოუხმობდნენ უფალს და მიწაზე პირქვე დამხობილნი ოფლად იღვრებოდნენ, მდინარის ტალღა გაიყო და უჩვენა მათ მშრალი გზა, ისევე როგორც ოდესღაც იორდანეს წყლები დაშრა, როცა ისრაელის შვილები აღთქმულ მიწაზე შედიოდნენ, ან როგორც ელიამ, რომელიც ღირსი გახდა ჯერ კიდევ ხორციელად მშვიდობით ამაღლებულიყო, მშრალი ფეხით გადავიდა. როცა ეს დაინახეს, სიხარულით ადიდებდნენ ღმერთს და დიდი მოწიწებით აიღეს საკაცე, თანხმობით გადავიდნენ და გზა გააგრძელეს სტრატფორდის მდინარისკენ.

იქ ცოტა ხნით შეჩერდნენ, რადგან ადგილი მშვენიერი იყო, ყვავილებითა და სიმწვანით შემოსილი, ხოლო ხალხი ცოტა წინ წავიდა. და აჰა! მეორედ ღმერთმა, რომელიც საკვირველია თავის წმინდანებში, სასწაული გამოავლინა, რაც აქ არ უნდა გამოვტოვოთ. რადგან სწორედ მაშინ, როცა ღრუბლიანი ქარიშხალი დაწყნარდა, და წვიმის მომტანი ღრუბლები უფრო მცირე და ნაკლები ხდებოდა, და მზის მოწითალო სხივები სითბოს წარმოქმნიდნენ, საკაცის გარშემო სანთლები ზეციდან აინთო. როდესაც გამოიკითხეს, მოიტანა თუ არა ვინმემ ცეცხლი, მიხვდნენ, რომ ეს ღვთაებრივი ძალით მოხდა და სიხარულით შეხტნენ, ადიდებდნენ უფლის დიდებულებას და ადიდებდნენ მას. და წამოდგნენ, ლონდონის ქალაქისკენ გაემართნენ. და როდესაც ქალაქში მყოფებმა შეიტყვეს წმინდა მღვდელმთავრის მოსვლის შესახებ, საგალობლებითა და სიმღერებით გამოვიდნენ მის შესახვედრად, აღუწერელი სიხარულით, რომ მათი ქალაქი ასეთი პატივცემული მწყემსის ნაწილებით ამაღლდა. და ყველა, ვინც კი წმინდა კაცის საკაცეს შეეხო, განიკურნა რა ავადმყოფობაც არ უნდა ჰქონოდა; და ყოველდღე ჯანმრთელობა უბრუნდებოდათ ავადმყოფებს მის საფლავთან, ვინც მართალი გულით ეძებდა ამას, ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს სადიდებლად."

ასე, ერთ ლონდონელ კეთილშობილს ჰყავდა ქალიშვილი, რომელიც კოჭლი იყო. ამ უძლურების გამო, მისმა მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ მისთვის უკეთესი იქნებოდა მონასტერში წასულიყო. ამიტომ გოგონა მიაბარეს ბარკინგის წინამძღვარ ალვინას. მაგრამ ქალწული განაგრძობდა ლოცვას წმინდა ერკონვალდისა და ეთელბურგას საფლავებთან, პირობას დებდა, რომ თუ განიკურნებოდა, თავის ცხოვრებას ღმერთს მიუძღვნიდა. მაშინ ერთ ღამეს წმინდა ეთელბურგა გამოეცხადა მას და უთხრა, არ დაღონებულიყო, რადგან მალე განიკურნებოდა. მაგრამ უნდა გაეძლიერებინა ლოცვები წმინდა ერკონვალდისადმი, რადგან მისი განკურნება მისი შუამდგომლობით მოხდებოდა. ცოტა ხნის შემდეგ, როდესაც მონაზვნები ერთ დღეს ცისკრის ლოცვას გალობდნენ, ამ ქალწულს წმინდა ერკონვალდის საფლავთან ჩაეძინა. როდესაც ეძინა, წმინდანი გამოეცხადა მას დიდი დიდებით, ხელი მოჰკიდა და უთხრა: "ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს სახელით, ადექი, და როგორც პეტრემ და იოანემ წამოაყენეს კოჭლი კაცი, ასევე წამოდგები შენც." მაშინვე, დიდი ტკაცუნის ხმაზე, ქალწულს გამოეღვიძა და წამოხტა, ყვიროდა: "წმინდა მამაო ერკონვალდ, შემიწყალე, შემიწყალე."

წმინდანის ნაწილები გადაურჩა 1087 წლის ხანძარს და დაკრძალეს წმინდა პავლეს კრიპტში. 1148 და 1326 წლებში კიდევ მოხდა მათი გადასვენება ეკლესიის ახალ სამლოცველოებში. სასწაულები იქ აღინიშნებოდა მე-16 საუკუნემდე.

წმინდა მამაო ერკონვალდ და წმინდა დედაო ეთელბურგა, ევედრეთ ღმერთს ჩვენთვის!

(Sources: The Venerable Bede, Ecclesiastical History of the English People; Ex praef. Cod. MS. B. F. 20. a. ac ex Cod MS. in bibl. Cotton. Claudius A.V.; Nova Legenda Anglie; David Farmer, The Oxford Dictionary of Saints, Oxford: The Clarendon Press, 1978, pp. 134,137)

სტატიის წყარო: 53. SAINTS ERKENWALD, BISHOP OF LONDON, AND ETHELBURGA, ABBESS OF BARKING