წმიდა მოწამე ივლიანე ეგვიპტის ქალაქ ანტინოეში, შეძლებულ ოჯახში დაიბადა.

სიყრმიდანვე შეიყვარა ქალწულება და სურდა, ცხოვრების ბოლომდე დაემარხა, ამასთან, სიღრმისეულად შეისწავლა ელინთა სიბრძნე, ფილოსოფია და წმინდა მამათა დანატოვარი.

17 წელი რომ შეუსრულდა, მშობლებმა ივლიანეს დაქორწინება გადაწყვიტეს. ყმაწვილი ყოველნაირად ეწინააღმდეგებოდა, მაგრამ როდესაც ნათესავებმა რჩევებით თავი მოაბეზრეს, მშობლებს დასაფიქრებლად ერთი კვირა გამოსთხოვა, განმარტოვდა, უმკაცრეს მარხვას მიეცა და უფალს ცრემლით ევედრა, ქალწულება შეენარჩუნებინა.

მეშვიდე დღეს ძალაგამოცლილს ჩაეძინა, უფალი გამოეცხადა და ამგვარად ანუგეშა:

- ნუ გეშინინ მშობელთა სურვილის აღსრულება, რამეთუ იმგვარ მეუღლეს შეერთვები, შენს აღთქმას ხელს არ შეუშლის, პირიქით, შენს გამო თავადაც ქალწულებას დაიმარხავს, ორივე ცხონდებით და თქვენი მაგალითი მრავალს გადაარჩენსო! შემდეგ ივლიანეს შეეხო და უბრძანა:

- განძლიერდი და გული განიმტკიცე!

ამ საღვთო ჩვენებით განძლიერებულმა და უზომოდ გახარებულმა ივლიანემ მადლობა შესწირა უფალს, თავისი სამყოფელი დატოვა და მშობლებს განუცხადა, რომ მზად იყო, დაქორწინებულიყო.

გახარებულმა მშობლებმა მაშინვე იწყეს ვაჟიშვილისთვის შესაფერისი სასძლოს ძიება და მალე იპოვეს კიდეც მშვენიერი და მდიდარი ქალწული, სახელად ვასილისა, რომელზეც ივლიანე მალე დაქორწინდა.

როდესაც დიდებული ქორწილის შემდეგ ახალგაზრდები განმარტოვდნენ, ვასილისამ საოცარი კეთილსურნელება იგრძნო, თითქოს ირგვლივ ათასი სურნელოვანი ყვავილი ამოსულიყო და ივლიანეს დაეკითხა:

- ეს რას ნიშნავს, ჩემო ბატონო? ახლა ზამთარია, მე კი ყვავილთა სურნელს ვგრძნობ...

- ეს სურნელი ჩვეულებრივი როდია, არამედ ღვთაებრივია, - მიუგო ივლიანემ, - ქრისტესმიერი, რომელიც მის მოყვარულთ და ქალწულების დამმარხველთ მარადიულ სიცოცხლეს აძლევს. თუ გსურს, მის მცნებებს უერთგულო, ჩემთან ერთად დაიმარხე სიწმინდე, რომ უფლის ჭურჭლად ვიქცეთ და ერთურთს არასოდეს განვეშოროთ!

- რა უნდა იყოს იმაზე მეტი, ვიდრე სულის ხსნა და მარადიული სიცოცხლე?! ვიღებ შენს სიტყვას და მსურს, ჩემი უფლის გულისთვის სიწმინდე შენთან ერთად დავიმარხოო! - უპასუხა ვასილისამ.

ამის გამგონე ივლიანე დაემხო და უფალს მადლობა შესწირა.

მათი ფარული შეთანხმების შესახებ არავინ უწყოდა, სანამ თავად უფალმა არ ისურვა ამ ამბის გამჟღავნება.

მათი ქორწინებიდან მცირე ხანში ივლიანეს მშობლები მიიცვალნენ, ახალგაზრდებს დიდი მემკვიდრეობა ერგოთ და მათაც შეძლეს, სხვათა სულებზეც ეზრუნათ, ორი, - დედათა და მამათა მონასტერი აღაშენეს, შემონაზვნდნენ და ამ სავანეთა წინამძღოლნი შეიქმნენ.

მამათა სავანე ათ ათასამდე მონაზონს ითვლიდა, წმინდა დედის მონასტერი კი - ათასამდე დედას და ორივეგან, ვითარცა სამოთხის ორ ბაღში, ანგელოსებრივი სიწმინდე სუფევდა.

წმინდა ივლიანე და ვასილისა უფალს მხურვალედ ევედრებოდნენ, ყოველი ქრისტიანი და მონასტერთა მკვიდრნი რწმენაში განემტკიცებინა.
ღმერთმა ისმინა მათი და ვასილისას ღამეულ ჩვენებაში ამცნო, რომ მალე ამქვეყნიდან გავიდოდა, მაგრამ მანამ წუთისოფელს სავანის ყველა დატოვებდნენ, რომ იღუმენიას გარდაცვალების შემდგომ არავინ დაცემულიყო, მისი სულიერი ძმა, ივლიანე, ვასილისას შემდგომ მოწამებრივად აღესრულებოდა და ყოველივე ასეც აღსრულდა: - კიდევ წელიწადნახევარი იცოცხლა წმინდა დედამ, ამ ხნის მანძილზე სავანის ყოველი მკვიდრმა დაუტევა წუთისოფელი, სიზმარეულ ჩვენებაში ყოველი მათგანი გამოეცხადა და აუწყა, რომ ელოდნენ და მისთვის ადგილი განმზადებული იყო.

ვასილისამ ყოველივე ივლიანეს აუწყა, რამდენიმე დღეში, გულმხურვალე ლოცვისას კი მიიცვალა.

ივლიანემ მისი სხეული გააპატიოსნა და მიწას მიაბარა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე