როდესაც ჯალათებმა წმინდა მამა იმ შენობის სიახლოვეს ჩაატარეს, სადაც მარკიანეს ერთადერთი ვაჟი, კელსი სწავლობდა, ჭაბუკმა ამ პროცესიას თვალი მოჰკრა და ამხანაგთ გაკვირვებულმა უთხრა:

- მართლაც საკვირველი რამ ვიხილე, - იმ ადამიანს, ვისაც ასე უმოწყალოდ აწამებენ, გარშემო უამრავი ნათლით მოსილი არსება ახვევია, რომელთაგან ერთნი შეეწევიან, მეორენი კი - თავზე მზეზე უფრო ბრწყნვალე გვირგვინს ადგამენ... როდესაც ამ გვირგვინს ვუყურებ, ვფიქრობ, რა კარგი იქნებოდა, იმ ღმერთის აღმსარებელი ვყოფილიყავი, თავის ერთგულთ ასე რომ იფარავს და ამგვარი გვირგვინით ამკობსო!

ესა თქვა, ყმაწვილმა მყის ყოველივე დაუტევა, ნეტარს აედევნა, ფეხებში ჩაუვარდა და შეჰღაღადა:

- მეყავ მეორე მამად, რამეთუ ჩემს უსჯულო, მართალთა მტერ, ხორციელ მამაზე უარს ვამბობ, გიერთდები და მსურს, შენს მსგავსად იმ ღმერთისთვის ვევნო, შენ რომ ესავ და აქამდე არ ვიცნობდიო!

შემდეგ კელსი ამ ყოველივეს შემსწრეთ მიუბრუნდა და უთხრა:

- უწყით, ვინცა ვარ. დღემდე, უსჯულო მამაჩემის მსგავსად, ქრისტიანთა მტერი ვიყავ, რამეთუ არ ვუწყოდი ღმერთი, დღეს კი ამ მართალი კაცის მიმდევარი შევიქენ, წადით და მოახსენეთ ჩემს მშობლებს, რომ ჭეშმარიტი ღმერთი შევიცანი და ივლიანეს ხვედრის გაზიარება მსურს!

ვაჟიშვილის შემონათვალმა მმართველი და მისი მეუღლე ძალზე დაამწუხრა, მარკიანემ მაშინვე ბრძანა, კელსი ივლიანესგან განეშორებინათ და მიეგვარათ, მაგრამ შიკრიკნი ვერას გახდნენ: - უფალმა ისე მოაწყო, რომ როგორც კი ვინმე მის შეხებას გაბედავდა, სხეულში ძლიერ ტკივილს გრძნობდა.

მაშინ მმართველმა მათი ერთად მოყვანა ბრძანა და ივლიანეს უთხრა:

- შენი ჯადოქრობი ერთადერთ შვილსა და იმედს მართმევ, გაათავისუფლე და იმპერატორს ვთხოვ, შეგინდოს და გაგათავისუფლოსო!

ამ დროს მისი მეუღლე ნათესავებთან ერთად მობრძანდა, სხეულზე სიმწრით იხევდა სამოსს და ისეთი საზარელი ხმით გაჰკიოდა, მმართველმა ვერ გაუძლო და თავადაც შემოიხია სამოსელი, ივლიანეს კი ცრემლით უთხრა:

- ხომ ხედავ, სასტიკო ივლიანე, რა სიმწარეს გვწიე! გთხოვ, კელსი შენი ჯადოსნობისგან გაათავისუფლე და გპირდები, ხელმწიფეს შენს თავისუფლებას გამოვთხოვო!

- შენი ხელმწიფიგან შეწყალება არ მჭირდება, - უპასუხა ნეტარმა, - ღმერთს ოდენ იმას ვთხოვ, ჩემი და ამ კრავის სული, მგლის ბუნაგში რომ დაიბადა და ახლაღა შეიცნო ჭეშმარიტება, მარადიულ სიხარულს სწიოს. ის უკვე ზრდასრულია, დაე, მან თავად გიპასუხოთ და შეიბრალოს ის მკერდი, რომელმაც გამოზარდაო!

- ჩემს განაზრახს არასოდეს უარვყოფ, ბნელეთს აღარ დავუბრუნდები, ასე რომ, მამაჩემო, მახვილი აღიღე და ისე გამისწორდი, როგორც დანარჩენ ქრისტიანთ უსწორდებიო! - უპასუხა კელსიმ.

მაშინ მარკიანემ ორივეს ბნელ დილეგში ჩაგდება ბრძანა, მაგრამ როგორც კი ნეტარნი იქ შევიდნენ, სიბნელე ნათლად იქცა, საშინელი სიმყრალე კი - კეთილსურნელებად.

ამის მხილველი ოცი მეომარი მოიქცა, მაგრამ რამდენადაც ივლიანეს სამღვდელო ხარისხი არ ჰქონდა და მათი ნათლობა არ შეეძლო, ძლიერ დამწუხრდა. თუმცა, ღმერთმა მღვდელი მალე გამოუგზავნა:

იმ ქალაქში ცხოვრობად ძალზე წარჩინებული კაცი, რომელსაც თვით დიოკლეტიანე და მაქსიმიანეც კი პატივს მიაგებდნენ. მთელი მისი ოჯახობა გაქრისტიანდა და ამის გამო სიკვდილიც მიიღო.

ამ ადამიანს შვიდი მცირეწლოვანი, მაგრამ გონებით სრული ვაჟიშვილი დარჩა.

მშობელთა პატივისცემის გამო მათ თავისი მრწამსის ღიად აღიარების და ღვთისმსახურებაში მონაწილეობის უფლებაც მიიღეს. ამ მხნე ქრისტიანთ მოძღვრად ძალზე მადლიანი მღვდელი ჰყავდათ, სახელად ანტონი. სწორედ მათ აუწყა უფალმა, რომ წინამძღვრიანად მისულიყვნენ დილეგში და წმინდა ივლიანე და კელსი ენახულათ.

ღამით მართლაც მიაკითხეს ნეტართ, გზას ღვთის ანგელოსი უნათებდათ და მისივე წყალობით შეაღწიეს იქ.

იხილეს რა პყრობილნი, ამბორ უყვეს, კელსი და ოცი მეომარი იქვე მონათლეს, შვიდმა ჭაბუკმა კი დილეგის დატოვება აღარ ისურვეს, - ივლიანეს და კელსისთან ერთად ინდომეს მოწამეობა.

ამან ძალზე გააკვირვა მმართველი, ჭაბუკნი იხმო და სთხოვა, - დილეგში რა გინდათ, თქვენ ხომ ხელმწიფეთაგან თქვენი რწმენის ღიად აღიარების უფლება გებოძათ, შინ წადით და იქ ადიდეთ თქვენი ღმერთიო, მაგრამ ჭაბუკნი კვლავ დილეგში დაბრუნებას ითხოვდნენ.

მაშინ მმართველმა ხელმწიფეს მოახსენა მათ შესახებ, ამ უკანასკნელმა კი ივლიანეს, კელსის, ოცი მეომრის, შვიდი ყმაწვილის და მღვდელმსახურ ანტონის დასჯა ბრძანა.

დასასრული იხილეთ შემდეგ გვერდზე