ყოვლადმოწყალე და ყოვლადსახიერმა ღმერთმა სიკეთითა და სიკეთეში შექმნა ადამიანი.

თუ რამ ჭირი და სიავე ჰქონდა წუთისოფელს, თითქოს ყველაფერი გაიმეტა იღუმენია ელეონორა დადიანისთვის.

"სანკტ-პეტერბურგის სასულიერო სემინარიაში სწავლისას სტუდენტებს შორის ერთგვარი შეჯიბრი იმართებოდა ხოლმე, ვინ უკეთ იქადაგებდა, ქადაგება კი მართლაც ჩინებულად გამოგვდიოდა

როდესაც ადამიანი ვინმეს ძვირად იხსენიებს - სხვის ნაკლოვანებებზე, შეცდომებსა და ცოდვებზე ავსიტყვაობს, ეს იმას ნიშნავს, რომ განიკითხავს, განსჯის მოყვასს.

ცხოვრება რომ მოკლეა და წუთისოფელია, ამას ყველაზე მეტად ხანშიშესული გრძნობს. მაგრამ ხშირად ისე ხდება, რომ ის უფრო მოკლე ახალგაზრდისთვის აღმოჩნდება. ორი ასეთი ყმაწვილის ამბავი გვსურს გავიხსენოთ.

ტროპარი
წამებისა გვირგვინითა შეიმკვე მეუღლისა შენისაგან, დედოფალო წმიდაო შუშანიკ, და წარმავალისა დედოფლობისა წილ მოიგე სუფევაი წარუვალი, და აწ კადნიერად მდგომარე ხარ წინაშე სიძისა შენისა, უკუდავისა ქრისტესა, მეოხ-გუეყავნ მაქებელთა შენთა, სანატრელო.

ჯერ კიდევ ძველი აღთქმის ისრაელს უბრძანა ღმერთმა, განსაკუთრებით ეზეიმა მეშვიდე თვის დადგომა (ანუ მარტიდან, ქვეყნის შესაქმის თვიდან, მეშვიდე თვეს - სექტემბერს).

რელიგიისა და ფილოსოფიის სფეროებს შორის დიალოგი აუცილებელია და დღეს რომ საქართველოში ასეთი დიალოგი მიმდინარეობს, უწმინდესისა და პროფესორ ნიკო ჭავჭავაძის დამსახურებაა.

საზოგადო საქმეებით დაღლილ წმინდა ილია მართალს ბოლო დროს სენმაც შეუტია.

სადგერს ჩრდილოეთით ჩაუდის შავი წყალი (ახლა ბორჯომულა), სამხრეთით - გუჯარეთის წყალი.

ჩვენი სტუმარია ნარიყალას წმინდა ნიკოლოზის სახელობის ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი გიორგი თევდორაშვილი.

"35. და (მას ჟამსა შინა) ჰკითხა ერთმან მათგანმან სჯულის-მოძღვარმან (იესუს), გამოსცდიდა მას და ეტყოდა:

36. მოძღვარ, რომელი მცნებაი უფროის არს სჯულსა შინა?

არქიმანდრიტი ეფრემ ფილოთეველი წიგნში "სულიერ შვილებს მონაზვნობის შესახებ" წერს: "შვილო, უფლის ანგელოზი თან გდევდეს და ღვთისა და შენი ცხოვრების გზას გიჩვენებდეს.

როდესაც ამ ბიბლიური გარეგნობის მოხუცს გაიცნობთ, ალბათ ჩემსავით გაიფიქრებთ, რომ XX საუკუნის კაცის კი არა, ძველი ქრისტიანის ცხოვრება წაიკითხეთ.

ჩვენმა მადლიანმა წინაპარმა ამ ქვეყანას, სააქაოს, მისი წარმავალი ბუნების გამო, საწუთრო, წუთისოფელი უწოდა.

ყოველივეს კეთილად წინაგანმგებელმა უფალმა სიყვარულითა და სიკეთით შექმნა ადამიანი, პატარა სამყარო დიდ სამყაროში, როგორც მიწისა და ზეცის ნაერთი.

კაცთათვის ერთი მხოლოა სიკეთე, და სიკეთე მდგრადი, - ესაა ზეციური იმედები.

- მამაო, თავისი დაბადების დღეზე კაცმა რაზე უნდა იფიქროს?
- მომავალ გარდაცვალების დღეზე და მოემზადოს ამ დიდი მოგზაურობისთვის.

არქიმანდრიტი იოანე (კრესტიანკინი) ბრძანებს: დროის სწრაფწარმავალი მდინარე ჩქარი ნაკადით მარადისობაში მიედინება.

შორს წაგვიყვანს წუთისოფლის ამაოებაზე ფიქრი და მით უფრო მსჯელობა, თუმცა ყოველი ადამიანი გრძნობს ჟამადმყოფობის არარაობას. კაცი, რაც უნდა ბედნიერი იყოს ამ სოფლად, უთუოდ დაფიქრდება: "მაინც რა არის ჩვენი ყოფა, წუთისოფელი?!"

ქრისტიანობას განსაზღვრული ფასეულობათა იერარქია გააჩნია, სადაც მთავარია თვითონ ქრისტე, მისი საღმრთო პიროვნება. ის არის "ანი და ჰოე, დასაწყისი და დასასრული" (გამოც. 1,8); ის არის "გზა და ჭეშმარიტება და აღდგომა" (ინ. 14,6; 11,25), მორწმუნისთვის ქრისტე ყველაფერია.

ადამიანის სულიერი ვინაობა ისეთია, როგორიც მისი მიმართება წუთისოფელთან, მარადისობასთან, წარმავლობასა და ნამდვილ თუ ცრუ ფასეულობებთან...