ხანგრძლივი და ეკლიანი გზა განვლო და ათასგვარ დევნა-შევიწროებას გაუძლო ქართულმა მართლმადიდებელმა სამოციქულო ეკლესიამ. საუკუნეთა განმავლობაში ცდილობდნენ მის მოსპობას მაჰმადიანი დამპყრობლები,

ტრაგიკული იყო XIII საუკუნე საქართველოსთვის. ერთიანი, ძლიერი ქვეყანა ურჯულოთა შემოსევამ დასცა და დააქცია. ჯერ ხვარაზმელნი, შემდგომ - მონღოლნი ღვთის რისხვად მოევლინნენ ჩვენს სამშობლოს...

"სანკტ-პეტერბურგის სასულიერო აკადემიაში რომ ვსწავლობდი, სტუდენტებს შორის ერთგვარი ფარული ქიშპი იყო - ვინ უკეთ იქადაგებდა. ლამაზად ვლაპარაკობდით, ერთმანეთზე შთაბეჭდილების მოხდენას ვცდილობდით და თავადაც კმაყოფილნი ვრჩებოდით, მაგრამ ცოცხალი, ნამდვილი რწმენა ჩვენ შორის ერთი-ორს თუ ჰქონდა.

შენ ხარ ვენახი ახლად აღყვავებული,
მორჩი კეთილი, ედემში დანერგული,

"ერის დაცემა და გათახსირება მაშინ იწყება, როცა ერი, თავის საუბედუროდ, თავის ისტორიას ივიწყებს".
"გავუძელით საბერძნეთს, რომსა და არაბებს, ოსმალ-თურქებს, სპარსელებს, სჯულიანსა და ურჯულოს და დროშა ქართველობისა, შუბის წვერით, ისრით და ტყვიით დაფლეთილი, ჩვენს სისხლში ამოვლებული, ხელში შევირჩინეთ, არავის წავაღებინეთ, არავის დავანებეთ, არავის შევაგინებინეთ.

ყოველ ჩვენგანს, როცა იგი რაიმე ერთობის წევრი ხდება, ამის დასტურად გარკვეული საბუთი, ნიშანი ეძლევა ხოლმე. ქრისტიანობა ქრისტეს ეკლესიის წევრობას ნიშნავს. ნათლობის დროსაც ყოველ მორწმუნეს, რომელიც ამ საიდუმლოს აღსრულებით მაცხოვრის სხეულის ნაწილი ხდება, ქრისტიანობის სიმბოლოს - ჯვარს აძლევენ.

გვესაუბრება ალავერდის ეპარქიის მწყემსმთავარი, მიტროპოლიტი დავითი (მახარაძე).

- მეუფე დავით, როგორ შემოინახეს ჩვენმა წინაპრებმა ალავერდის ეპარქია და როგორ ვიცავთ მას დღეს?

ალავერდის ეპარქია აღმოსავლეთ საქართველოში, კახეთში მდებარეობს და თელავს, ახმეტასა და მათ მიმდებარე ტერიტორიას მოიცავს. აღმოსავლეთიდან მას ნეკრესის ეპარქია ესაზღვრება, დასავლეთიდან - წილკნის, სამხრეთიდან - საგარეჯო-გურჯაანისა, ხოლო ჩრდილოეთიდან - კავკასიონის მთების ცენტრალური ქედი.

კონსტანტინე გამსახურდია წერდა: "ერის კულტურის გამოსაცდელი რელიგია და მისი გაგებაა... ყოველი კულტურული ერი რელიგიური იყო. ყოველ მაღალხარისხოვან კულტურას რელიგიის ფუძეზე ჰქონია საფუძველი".

როცა ჩემი სამშობლოს ღირს მამათა ცხოვრებას ვკითხულობ, ასე მგონია, უძველეს ქართულ საგალობელს ვუსმენ, მათსავით ამაღლებულსა და ღვთაებრივი სულით აღბეჭდილს. მათი რწმენა, უბრალოება, ღვთისა და მოყვასის თავგანწირული სიყვარული შენც აღგატრფობს ზეციური და მიწიერი სამშობლოს მიმართ.

იოანეს სახარებაში ნათქვამია: "ცხოვართა ჩემთა ხმისა ჩემისა ისმინიან, და მე ვიცნი იგინი, და მომდევდნენ მე, და მე ცხოვრება საუკუნო მივჰსცე მათ, და არა წარჰსწყმდენ უკუნისამდე" (ინ. 10, 27-28).

დღეს, გლობალიზაციის ეპოქაში, როცა აქცენტები ზოგადსაკაცობრიო იდეალებზე კეთდება, "კერძო" ეროვნული ღირებულებები ყურადღების მიღმაა დარჩენილი.

ღმერთმა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად შექმნა. ამა სოფლად თითოეულ ჩვენგანს თავისი ფუნქცია აკისრია. ამის კვალობაზე, ზოგი - საერო, ზოგი კი სასულიერო ცხოვრებას ირჩევს, ღმერთთან სიახლოვის სურვილით მონასტერში მიდის და საკუთარი თავის უარყოფა და მხოლოდ ღვთის ნების თანახმად არსებობა მათი ცხოვრების წესად იქცევა.

საზოგადოდ, საეკლესიო გარდამოცემის არცოდნა და პრინციპული მიუღებლობა პროტესტანტთა ყოველი ცდომილების მთავარი წყაროა.

ამ ცოტა ხნის წინ დაარსდა ფონდი "გაიხსენე საქართველო", რომელსაც საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მხურვალედ დაუჭირა მხარი. ამ ფონდის დაარსებაში დიდი წვლილი მიუძღვის ცნობილ კინორეჟისორს ბატონ მერაბ კოკოჩაშვილს. ბატონი მერაბი ჩვენი ჟურნალის სტუმარი გახლავთ.

"არის თიღვას ჯუარის მონასტერი, რომელი აღაშენა ასულმან აღმაშენებელისამან თამარ". ისტორიული ცნობა ცხადყოფს, რომ ყორნისის რაიონის სოფელ თიღვის ტაძარი ერთიანი საქართველოს საჭეთმპყრობლის დავით აღმაშენებლის ასულის, შირვანის ქვრივი დედოფლის თამარის აგებულია.

მამა გრიგოლთან (მთვარელიშვილთან) სასაუბროდ გურჯაანის რ-ნის სოფ. ვაზისუბანში დიდმარხვის დაწყებისთანავე გავემგზავრეთ. ამაოდ გავისარჯეთ - მამა გრიგოლი სამ უფროს ვაჟთან - 10 წლის გოჩასთან, 8 წლის ქუჩუკისა და 6 წლის იოსებთან - ერთად ჭერემში გამგზავრებულიყო დიდმარხვის პირველი კვირის გასატარებლად.

ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი წმიდა ნინოს თავის წილხვედრ მიწაზე საქადაგებლად რომ გზავნიდა, "მიჰყო ხელი... რტოსა მას ვენახისასა, მოჰკვეთა, შექმნა ჯვარის სახედ" და ქალწულს გადასცა - ამ ჯვრით უნდა გაექრისტიანებინა მას საქართველო.

"სამშობლო მზეა, რომელიც შორიდანაც კი გვათბობსო", - მითხრა ერთმა ქართველმა ემიგრანტმა გერმანიაში ყოფნისას. ამ სიტყვებმა გული მატკინა და ამ ტკივილით დამამახსოვრა თავი.

ვაჟა-ფშაველა ერთგან ამბობს:
"დამბადა ხელმეორედა
სიყვარულმა და ნდობამა,
უკვდავად გადამაქცია
ჩემი სამშობლოს ტრფობამა".

სულ მცირე, ათასი წლის წინათ სინას მთაზე ღირს მამას იოანე-ზოსიმეს ხელნაწერი შეუმოსავს და ზედ ასეთი რამ წაუწერია: "ქრისტე, შეიწყალე მიქაელ და მიქაელ, გაბრიელ, კვირიკე, გიორგი, იოანე-ზოსიმე და ყოველნი ძმანი და ყოველნი ქრისტიანენი

სამშობლო არის ოჯახი, ქუჩა, სადაც ცხოვრობ, ქალაქი, სადაც ეს ქუჩაა და ის მიწა, სადაც ეს ქალაქია - ეს უბრალო ჭეშმარიტებაა, რომლის დაცვა, რომლისთვის ბრძოლა და თავის დადება ყველა დროში პატივად და გმირობად ითვლებოდა.

"ქრისტე ღმერთი ჯვარს ეცვა ქვეყნისთვის და ჩვენც ჯვარს ვეცვით ქრისტესთვის. ამ პატარა საქართველოს გადავუღეღეთ მკერდი და ამ მკერდზედ, როგორც კლდეზედ, დავუდგით ქრისტიანობას საყდარი...

უკანასკნელი ორი საუკუნეა, ყველაფერი კეთდება, რათა როგორმე ეროვნული თვითშეგნება დავკარგოთ, მოყვასი არ გვიყვარდეს, სამშობლოდ კი მთელი დედამიწა მივიჩნიოთ. მაგრამ, მადლობა უფალს, ჩვენში ხელახლა ღვივდება ეროვნული თვითშეგნება.