ეცადეთ, ემსგავსოთ ამბა ისააკს, რომელიც ამბობდა: "ჩემს კელიაში არასდროს შემიყოლებია არაკეთილი აზრი ძმაზე, რომელმაც მაწყენინა; ასევე, ყოველთვის ვცდილობდი, არც რომელიმე სხვა ძმას შეეტანა თავის სენაკში ჩემზე ცუდი აზრი".
ვინც ხელისგულზე სამკურნალო ზეთს ისხამს, რათა უძლურს ცხოს, ამ ზეთის ნაწილი ჯერ მას ხვდება. ასევე, ვინც ძმისთვის ლოცულობს (ან ზრუნავს მოყვასის კეთილდღეობაზე და სიკეთეს თესავს), ვიდრე მას რგებს რამეს, ჯერ თვითონ ნახულობს სარგებელს.

კაცი, რომელსაც ვინმესთვის დახმარება და სიკეთის გაკეთება შეუძლია, მაგრამ არ აკეთებს, საცოდავი და თან უღირსი არსებაა.

შინ რომ გველ-მორიელი გაგიჩნდეთ, განა ყველაფერს არ გააკეთებდით მათ თავიდან მოსაშორებლად? სიძულვილი და მტრობა ამ ქვეწარმავლებზე უარესია, თქვენ კი დიდად არ ცდილობთ, მათგან განიწმინდოთ გული, რომელიც ტაძარია ღვთისა.

ცეცხლზე შემოდგმულ ქოთანს ბუზი, ქვეწარმავალი თუ მწერი ვერ ეკარება. როცა გაგრილდება, მაშინღა ძვრებიან შიგ. ასევეა ადამიანიც. ვიდრე სულიერ მოღვაწეობაშია, ბოროტისთვის მიუწვდომელია.

თუ საკუთარ გულში ღრმად ჩაიხედავ, დაინახავ, რომ ყოველი ბოროტი აზრი, ბილწი სურვილი და უკეთური საქმე გარცხვენს და სულს გიშფოთებს, მიუხედავად იმისა, რომ შენი აზრები, სურვილები და საქმეები სხვათათვის დაფარულია; მაგრამ გახსოვდეს - მოვა დრო და ყველა ყველაფერს გაიგებს.

ერთმა ბერმა თქვა: "როცა ვლოცულობთ, ყოველთვის წარმოვიდგენთ, რომ ღმერთი გვიყურებს და ჩვენი სიტყვები ესმის, ხოლო როცა ვნება მოგვეძალება, ისე ვიქცევით, თითქოს ვერ გვხედავს".

თუკი ვინმე ზურგზე მოკიდებული ქვიშით სავსე ტომრით შეცურავს ღრმა წყალში, ქვიშის სიმძიმემ ისევე შეიძლება დაახრჩოს, როგორც დიდმა ლოდმა. ასევე, შეიძლება მცირე ცოდვებმა ამგვარადვე ან უფრო მეტადაც კი დაამძიმოს ადამიანი და ისევე დაღუპოს, როგორც დიდმა ცოდვამ.

ვნება ძაღლივითაა. თუ დადევნებული ძაღლი შეაშინებს ადამიანს, ეს უკანასკნელი გაიქცევა, ხოლო თუ მედგრად დაუხვდება და იქით შეუტევს, თვითონ ძაღლი გაიქცევა. ასევეა ვნებაც - დევნის მას, ვინც უთმობს და ემონება, მაგრამ უძლურია მის წინაშე, ვინც ეწინააღმდეგება.

ორი აზრი ამოიგდე თავიდან: ნუ ჩათვლი საკუთარ თავს ამა თუ იმ დიდების ღირსად და ნუ იფიქრებ, რომ სხვა შენზე უღირსია. თუ ასეთი განწყობით იქნები, არასოდეს გაგაღიზიანებს თავს დატეხილი უსამართლო შეურაცხყოფა.

ერთმა წარმართმა ფილოსოფოსმა თქვა: "როცა ბრაზი მოგეძალება, მაშინვე ნურაფერს იტყვი და გააკეთებ, თავი შეიკავე და ანბანი ჩამოთვალე". წარმართმა სულის დასამშვიდებლად ანბანზე უკეთესი ვერაფერი ნახა. ჩვენ, ქრისტიანებმა, ბევრად უკეთესი სიტყვები ვიცით, მღელვარების დასაცხრომად რომ მივაწოდოთ გულსა და გონებას.

ჩვენი ცხოვრება გემზე მყოფი მეზღვაურის მდგომარეობას ჰგავს: როგორც ის, იმისდა მიუხედავად, დგას, ზის თუ წევს, სულ უფრო უახლოვდება ნავსაყუდელს და მიემართება იქით, საითკენაც გემი მიცურავს, ჩვენც - გვძინავს თუ გვღვიძავს, ვწევართ თუ დავდივართ - ყოველ წუთს ცხოვრების დასასრულს ვუახლოვდებით.

ბევრი ახალგაზრდა თუ მოწიფული ამბობს, - ღვთის გზას მაშინ დავადგები, როცა ასაკში შევალო. მაგრამ მიაღწევენ კი ნაგულისხმევ ასაკს ანდა რომც მიაღწიონ, ისე იოლი იქნება მათთვის ზნე-ჩვეულებების შეცვლა, როგორც ფიქრობენ?

ბავშვობაში შეძენილი ჩვევები ნორჩ ხეზე ამოკვეთილი ასოებივითაა - ხესთან ერთად იზრდებიან, ფართოვდებიან და, საბოლოოდ, მის ნაწილად იქცევიან.

მითიური მიდასი, რასაც კი შეეხებოდა, ყველაფერს ოქროდ აქცევდა. ახლა კი პირიქითაა - საკმარისია ოქროთი შეეხო ვინმეს, რადაც მოისურვებ, იმად აქცევ.

დროის სული სიცრუისა და სიყალბის სულია: დღეს ერთს ასხამს ხოტბას, ხვალ - მეორეს; იმ კანონებსა და იდეებს, რომლებსაც ხუთი წლის წინ ეთაყვანებოდა, დღეს დასცინის, ხოლო კიდევ ხუთი წლის შემდეგ, თუ უფრო ადრე არა, დასცინებს იმას, რაც დღესაა მისაბაძი.

ჩვენი მიწიერი ყოფა არ არის ის ჭეშმარიტი, ნამდვილი ცხოვრება, რომლისთვისაც შემოქმედმა შექმნა ადამიანი. მომავალ, მარადიულ ცხოვრებასთან შედარებით ის იგივეა, რაც ჯერაც გამოუჩეკელი ბარტყის ცხოვრება კვერცხში ან ნაყოფის ყოფნა დედის მუცელში.