ძმანო მართლ-მადიდებელნო ქრისტიანენო! წმინდა წინასწარმეტყველი და მეფე დავით იტყვის ფსალმუნსა თვისსა: უსჯულოებანი ჩემნი მე მიუთხრა და ვზრუნვიდე მე ცოდვისა ჩემისათვის (ფს. 37,18). თქვენცა ყოველნი აქა მდგომარენი ემზადებით მოთხრობად მოძღვართა უსჯულოებათა თქვენთა, ესე იგი, აღსარებისა, და ყოველნი ხართ მზრუნველნი ცოდვათა თქვენთათვის, ესე იგი, სწუხართ, ნანობთ ცოდვათა თქვენთა, ეძიებთ და გამოითხოვთ ღვთისაგან შენდობასა. რა სახით უნდა ვასრულებდეთ ორსა ამას დიდსა მოვალეობასა? ამაზე წინასწარმეტყველი დავით უმჯობესად იტყვის ფსალმუნსა შინა თვისსა, რომელი იწყება ესრედ: მიწყალე მე ღმერთო დიდითა წყალობითა შენითა, და რომელი ყოველ ლოცვაზე წაიკითხების ეკლესიასა შინა, და რომელიც ზეპირად უნდა იცოდეს ყოველმა ბეჯითმა ქრისტიანემან. უსჯულოება ჩემი მე ვუწყი და ცოდვა ჩემი ჩემ წინაშე არს მარადის. ამ სიტყვებიდან სჩანს, რომ ორი საშუალება, ანუ ღონისძიება უნდა იხმაროს ყოველმა კეთილ-გონიერმა კაცმა ქრისტიანემან, თუ ჰსურს, რომ არა უნაყოფოდ დარჩეს ზრუნვა მისი ცოდვათათვის და მოთხრობისა უსჯულოებისა მისისა, ესე იგი, სინანული და აღსარება. პირველი ღონის-ძიება არის ცოდნა, ანუ შეტყობა თვისთა უსჯულოებათა: რამეთუ უსჯულოება ჩემი მე ვუწყი; მეორე არის ღრმად გრძნობა თვისისა უღირსებისა და სიცოდვისა: და ცოდვა ჩემი წინაშე ჩემსა არს მარადის. განვიხილოთ ეს ორი საშუალება.

რამეთუ უსჯულოება ჩემი მე ვუწყი. თუ კაცმან არ უწყის თვისი უსჯულოება, არ ხედავს თვისსა სიცოდვესა და უღირსებასა, ვერც მოინანებს ჭეშმარიტად თვისსა სიცოდვესა.

გარნა, რა არს შეტყობა თვისისა უსჯულოებისა და სიცოდვისა? როგორ უნდა შეიტყოს კაცმა მისი სიცოდვე? შენ უსჯულოებასა და სიცოდვეს იმით მარტო ვერ შეიტყობ, ძმაო, რომ გაიხსენო, რომელი და რაოდენი ცოდვა გიქნია მას უკან, რაც აღსარება უთხარი მოძღვარსა შენსა. ეს ძნელი არ არის, ძმანო ჩემნო, და არც დიდს სარგებლობას მოგცემსთ. უსაჭიროესი საქმე აქ არის ის, რომ გამოიკვლიო და შეიტყო შინაგანი შენი სულიერი მდგომარეობა, იცნობდე ყოველთა შენთა ბოროტთა თვისებათა, მიდრეკილებათა, ჩვეულებათა, რომელნი არიან მიზეზნი და წყარონი ყოველთა შენთა ბოროტთა თვისებათა, მიდრეკილებათა, ჩვეულებათა, რომელნი არიან მიზეზნი და წყარონი ყოველთა შენთა ცოდვათა. თუ შენ კარგად გამოიკვლიე და იცნობ მათ, და ამასთანავე, მეცადინე იქნები, რომ გაისწორო იგინი, მაშინ ყოველნი შენი ცოდვანი თავის-თავად მოისპობიან. თუ მდინარე სათავეში გაშრა, წყლის დინება მოისპობა. თუ გული გაიწმინდე, საქმენიცა შენი წმინდა იქნებიან, არა შემავალი გულისაგან შეაგინებს კაცსა, სთქვა უფალმან, არამედ გამომავალი გულისაგან კაცისა, რამეთუ გულისაგან კაცისა გამოვლენ ყოველნი გულის სიტყვანი ბოროტნი, კაცის კვლანი, მრუშებანი, არაწმინდებანი და პარვანი.

ცოდვა ჩემი წინაშე ჩემსა არს მარადის. ეს არის მეორე საშუალება, რათა აღვასრულოთ კეთილ-ნაყოფიერად აწინდელი ჩვენი შრომა. სჩანს რომ, წმინდა დავით წინასწარმეტყველი ღრმად გრძნობდა, ფრიად სწუხდა თვისთა ცოდვათა ზედა, თუ კი იგინი მარადის იყვნენ თვალთა წინაშე მისთა. ყოველ წამს წარმოუდგებოდენ მას, ვერაოდეს ვერ მოიშორებდა ფიქრსა მათზედა. ჩვენცა, ძმანო ჩემნო, არა მხოლოდ ამ ერთი კვირის განმავლობაში უნდა გვახსოვდეს ცოდვანი ჩვენი, არამედ მარადის უნდა იყვნენ იგინი თვალთა წინაშე ჩვენთა. მონანება არის ღრმა გრძნობა, გულის შეწუხება თვისის უღირსებისათვის; თუ კი მართლა მწუხარე ხარ შენ ცოდვათაგან, რა მიზეზია, რომ მარტო ამ კვირაში გამოიცვლი ხასიათსა და ყოფაქცევასა, და მერმე ისევ დაიწყებ ცხოვრებას, როგორც უწინ იყავ მიჩვეული: უმჯობესი არ შეიქმნები, ჩვეულებას არ გამოიცვლი, ხასიათს არ გაიკეთებ! ჭეშმარიტის სინანულის ნაყოფი არის კაცის ცხოვრების და ყოფა-ქცევის განახლება. თუ ჩვენც განვახლდით ზიარების მერმეთ, ამით დამტკიცდება, რომ მონანება ჩვენი იყო ჭეშმარიტი, რომელიც და მოგვცეს ჩვენ ღმერთმა. ამინ.