"რომელმან შეჰქმნა ანგელოსნი მისნი სულად და მსახურნი მისნი - ალად ცეცხლისა" (ფსალმ.103,4).

საყვარელნო ძმანო, წმიდანი ანგელოსნი ღმრთისა მიერ შექმნილ არიან სულად, სიტყვიერად და გონიერად და ითქმიან ალად ცეცხლისა ზე აღმავლობისათვის და სიმხურვალისა ღმრთისა მიმართ სიყვარულისა. და არიან ურიცხვნი რიცხვნი, რიცხვი მათი არს ცხრა დასად და თითოეული დასი ურიცხვ არიან, ხოლო ცხრათა მათ დასთა სახელები ესრეთ ითქმიან: 1. სერაფიმნი, 2. ხერუვიმნი და 3. საყდარნი, 4. უფლებანი, 5. ძალნი და 6. ჴელმწიფებანი, 7. მთავრობანი, 8. მთავარანგელოსნი და 9. ანგელოსნი. მარადის დაუცხრომელად უგალობენ ღმერთსა და ღმრთივშვენიერითა ბრწყინვალებითა მისითა განათლდებიან, ცათა შინა არიან და ბრძანებითა დამბადებლისათა რომელნიმე მათგანი ქვეყნად მოივლინებიან.

რამეთუ თითოეულსა ტომსა წარმართთა ზედა განჩინებულ არს ღმრთისა მიერ თითო ანგელოზი, რამეთუ ელის მოქცევასა მათსა. ხოლო ქრისტეანეთა ზოგად ყოველთავე მიხაილ მთავარანგელოსი დადგინებულ არს და თვითოეულსა ეკკლესიასაცა - თითო ანგელოსი, ვითარცა იტყვის: "არქუთ ანგელოსსა ზმირინელთა ეკკლესიისასა" (გამოცხად.2,8), და თვითოეულსა გუამსა ნათელღებულსა თითო ანგელოსი განწესებულ არს მცველად და მფარველად, ვითარ იგი უფალი და მეუფე ანგელოსთა ბრძანებს, ვითარმედ: "ანგელოსნი მათნი მარადის ჰხედვენ პირსა მამისა ჩვენისა ზეცათასა" (მათე.18,10). და კვალად იტყვის დავით: "ანგელოსთა მისთადა უბრძანებიეს დაცვად შენდა" (ფსალმ.90,11).

და უკეთუ კაცი ბოროტსა რასმე იქმს და შესცოდებს ღმერთსა, ანგელოსი მისი მწუხარე იქმნების და განეშორების. მაშინ ეშმაკი მიეახლოების და შეიპყრობს, რათამცა წარწყმიდოს იგი, გარნა ანგელოსი არა აუფლებს სრულიად, არამედ მოელის სინანულსა მისსა, რათა კვალად სცხონდესვე და უკეთუ კეთილსა და სათნოებასა ვიქმთ, მაშინ ეშმაკი განგვეშორების და ანგელოსი მცველი ჩვენი მხიარულად მოგვეახლოების და ყოველსა კეთილმოქმედებასა ჩვენსა იგი შესწირავს ღმერთსა ჩვენ მიერ და წყალობასა ღმრთისასა იგივე მოგვფენს. უკეთუ მოწყალებასა ვიქმოდეთ, გინათუ ვიმარხვიდეთ, გინათუ ვილოცვიდეთ, ანუ ცრემლთა, ანუ ოფლთა, ყოველსავე კეთილსა ჩვენსა ანგელოსნი წარიღებენ და შესწირვენ ღმერთსა ძღვნად პატიოსნად, სუნად სუნნელად და დაგვიუნჯებენ საუნჯეთა მათ ზეცისათა წარუპარველად და აღწერენ სახელებსა ჩვენსა ცათა შინა, წიგნსა მას ცხოვრებისა, რომლისათვის თხრობაცა სულიერი ისმინეთ, ვითარმედ ანგელოსნი წარიღებენ სათნოებათა ჩვენთაჲ წინაშე ღმრთისა.

იყო მონასტერი შვენიერი განშორებული სოფლისაგან და მას შინა - ღმერთშემოსილნი მამანი. მეფის ძემან ვინმე სიყვარულითა ქრისტესითა დაუტევა სოფელი და მუნ სახე ანგელოსებრივისა მოქალაქობისა შეიმოსა. ხოლო წმიდანი მამანი მის მონასტრისანი ღამე ილოცვიდეს და განთიად წარვიდიან სამუშაკოდ, რომელთაგან თვით იზარდებოდნენ და უმრავლესსა გლახაკთა და უცხოთა სიყვარულად მისცემდენ და ძესა მეფისასა არა წარიყვანდენ პატივისათვის.

დღესა ერთსა იხილა ძემან მეფისამან: მო-რა-ვიდენ დამაშვრალნი იგი მამანი, მოვიდა ანგელოსი ბრწყინვალე და ჴელთა აქუნდა მანდილი და ღირსთა მათ მამათა წარხოცა პირსა და შუბლსა ოფლნი და წარიღო წინაშე ღმრთისა ძღვნად პატიოსნად.

ესე რა გამოეცხადა ძესა მეფისასა, ხვალისა იგიცა წარვიდა მუშაკობად და უმეტეს მათსა დაშვრა გულსმოდგინებითა. და ოდეს მოვიდენ წმიდანი იგი მამანი და დასხდენ, და დასჯდა იგიცა მათთანა, აჰა, კვალად იხილა ანგელოსი იგი ღმრთივბრწყინვალე და წარხოცნა რა ოფლნი მათ ნეტართანი, ეგრეთვე წარხოცნა ძესა მეფისასაცა და აღვიდოდა ზეცად, ფრიად მხიარულ იქმნა და მადლობდა სახიერებასა ღმრთისასა.

და მიერითგან იგიცა ღამე ილოცვიდა და დღისი მუშაკობდა და შრომასა მას შინა გონებითა ღმერთსა ევედრებოდა, პირითა ფსალმუნსა იწვრთიდა, ვითარმედ: "ნაშრომნი ნაყოფთა ჴელთა შენთა სჭამო, ნეტარ იყო და კეთილი გეყოს შენ" (ფსალმ.127,2). და ჴელთსაქმრისაგან თვისისა უმრავლესსა მოწყალებად მისცემდა და იქმნა წარჩინებულ და პატიოსან მონაზონ, და ქვეყანისათა წილ მიიღო ზეცისა მეფობა და პორფირ-დიადიმ-გვირგვინოსანი უოხჭნოდ იხარებს წინაშე მეფისა მეუფეთასა საუკუნოდ.

ამისთვის გლოცავ და გევედრები, საყვარელნო რჩეულნო ერნო ღმრთისანო, განვეშორნეთ ბოროტთა საქმეთა, რათა არა განგვეშოროს მცველი ჩვენი ანგელოსი და მწუხარე იქმნას, არამედ შევიმოსოთ სიწმიდე და შიში ღმრთისა, რათა ჩვენთანა დაიბანაკონ წმიდათა ანგელოსთა; ვეშურებოდეთ ჴელითა ჩვენითა და მით ვიქმოდეთ მოწყალებასა, რათა მცველმან ჩვენმან ანგელოსმან შესწიროს წინაშე ღმრთისა ძღვნად პატიოსნად; ვიქმოდეთ სათნოებასა, რათა სახელები ჩვენნი დაიწეროს ცათა შინა; ვიმარხვიდეთ ვნებათაგან, რათა უვნებელობასა მივიწივნეთ; ვილოცვიდეთ გულითა წმიდითა, რათა ცრემლნი ჩვენნი შესწირონ ანგელოსთა წინაშე ღმრთისა, ვითარცა სისხლი წმიდათა მოწამეთა და ესრეთ ვიტყოდეთ:

ჵ, წმიდანო ანგელოსნო, მეორენო ნათელნო, ღმრთივშვენიერად ელვებრ ბრწყინვალებანო, სარწმუნონო წინამძღვარნო, მცველნო და მფარველნო სულთა ჩვენთანო, დიდებულნო მთავარანგელოსნო მიხაილ და გაბრიელ, და მცველნო ჩვენნო ანგელოსნო და ყოველნო ზეცისა ძალნო, თქვენ შეგივრდებით და გევედრებით: შეგვეწიენით და წარგვიმართეთ სათნო-ყოფად ღმრთისა, მცველ და მფარველ გვექმნენით ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა ჩვენისათა.

ხოლო ჟამსა განსლვისა სულისა ჩვენისასა ჴორცთაგან ჴელი წყალობისა აღგვიპყრენით და გვიხსენით ჴელთაგან ჰაერის მცველთასა და წინამძღვრებითა თქვენითა აღგვამაღლეთ ზეცისა კამარათა და განგვისვენეთ სავანესა მართალთასა.

და რაჟამს საყვირსა სცემდეთ და შეჰკრებდეთ მართალთა, ჩვენცა მარჯვენით-კერძო ცხოვართა თანა დაგვადგინეთ და მეოხ-გვეყვენით წინაშე მართლმსაჯულისა მის, რათა ღრუბლითა აღტაცებულნი მარადის უფლისა თანა ვიყოფოდეთ და თქვენთანავე უგალობდეთ, ვაქებდეთ და ვადიდებდეთ ყოვლადსაგალობელსა მამასა, თანამოსაყდრესა ძესა და თანამფლობელსა სულსა წმიდასა უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

იხილეთ სარჩევი»