ბარბარეს ნათელღება

ბარბარეს უკვე თავისუფლად შეეძლო შინიდან გამოსვლა. მან რამდენიმე ქრისტიანი ქალწული გაიცნო, დაუმეგობრდა მათ და ცდილობდა დაწვრილებით შეეტყო უფალ იესო ქრისტეს შესახებ.

ქალწულებმა მოუთხრეს ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისაგან მის სასწაულებრივ განხორციელებაზე, ვნებაზე, სიკვდილსა და აღდგომაზე, მომავალ სამსჯავროზე, იმ მარადიულ ტანჯვაზე, რომელიც კერპთაყვანისმცემლებს ელოდათ და მართალ ქრისტიანთა დაუსრულებელ სიხარულზე ცათა სასუფეველში. ყოველივე გაგონილმა ბარბარეს გული დაატკბო და აღანთო ქრისტესადმი სიყვარულით. მას მონათვლა მთელი არსებით ეწადა.

სწორედ იმ დროს ილიოპოლისში ვაჭრად გადაცმული მღვდელი ჩამოვიდა, ბარბარემ ის შინ მიიწვია, მისივე ხელით ნათელიღო და ქრისტეს რწმენაში განმტკიცებულმა გადაწყვიტა, სიცოცხლე უფლისთვის მიეძღვნა და ქალწულობის აღთქმა დადო.
ერთხელ ბარბარე ბაღში სეირნობდა, სადაც მამამისის ბრძანებით აბანოს აშენებდნენ. ბარბარე მივიდა, თითით გამოსახა ჯვარი მარმარილოზე და მოხდა სასწაული! იქ ამოხეთქა წყალმა, რომელმაც შემდგომ მრავალი სნეული განკურნა, მრავალი სასწაული მოახდინა.

ჯვარი მარმარილოში ამოკვეთილივით დარჩა, ასევე დარჩა ბარბარეს ნატერფალიც.

ბარბარემ დაინახა ორი სარკმელი და მშენებლებს მოსთხოვა, მესამეც გაეჭრათ, რათა ადამიანის ნახელავში ღმერთის სამგვამოვნება აღბეჭდილიყო. თავდაპირველად იუარეს, რადგან ეშინოდათ დიოსკორესი. მაშინ ბარბარემ ასე დაარიგა: "როგორც მე გთხოვეთ, ისე მოიქეცით, როცა მამაჩემი გკითხავთ, რისთვის გააკეთეთ მესამე სარკმელიო, უპასუხეთ, შენმა ასულმა ასე ინებაო."

ამის შემდეგ მშენებლებმა მესამე სარკმელიც გაჭრეს. ბარბარე თავის კოშკში დაბრუნდა. გზად მიმავალმა თვალი მოჰკრა კერპებს, რომლებსაც მამამისი თაყვანს სცემდა. სულიწმიდით აღვსილმა ქალწულმა თქვა: "მსგავს თქუნდა იყვნენ მოქმედნი თქუენნი და ყოველსა, რომელსა ჰრწმენეს თქუენი."

* * *

შინ დაბრუნებული დიოსკორე ბრაზობდა მშენებლობის გეგმის დარღვევის გამო. ასულმა მას ჭეშმარიტი ღმერთი უქადაგა და უთხრა: "მე მსურს შენი ჭეშმარიტებაზე მოქცევა. არ იცი, რომ სამი სარკმელი, რომელიც სამყაროს ანათებს, ყოვლადწმინდა სამებაა, მამა, ძე და სულიწმიდა."

ამ სიტყვებმა დიოსკორე ისე გაააფთრა, რომ მახვილი იშიშვლა ქალიშვილის გასაგმირად, მაგრამ ბარბარემ გაქცევა მოასწრო. გამძვინვარებული მამა გამოუდგა.

მათ გზა გადაუღობა სალმა კლდემ, რომლის ნაპრალმაც ისე შეიფარა წმინდანი, რომ მზერადაბნელებულმა დიოსკორემ ვერაფერი შენიშნა. დიოსკორემ დახმარება იქვე მყოფ ორ მწყემსს სთხოვა.

ერთი მწყემსი ძალიან კეთილი იყო და არ გასცა ყმაწვილი ქალი, ხოლო მეორემ მდუმარედ უჩვენა გამოქვაბული, რის გამოც უფალმა მაშინვე დასაჯა და ქვის სვეტად აქცია.

დიოსკორე გამოქვაბულში შევარდა და დაუნდობლად სცემა ბარბარე, შემდეგ თმით დაითრია და ქვიან გზაზე თრევით წამოიყვანა, დასისხლიანებული ქალწული ბნელ ოთახში ჩაკეტა და აშიმშილებდა.

შემდეგ დიოსკორე ოლქის განმგებელთან - მარტიანესთან წავიდა და თავისი შვილის შესახებ ყველაფერი უამბო: როგორ უარყოფს ღმერთებს და ჯვარცმულ ქრისტეს აღიარებს; სთხოვდა ეწამებინა, რათა კვლავ მამისეულ რწმენაზე მოექცია.
მმართველის თანხმობა მიიღო თუ არა, დიოსკორემ გამოიყვანა ბარბარე ჩაკეტილი ოთახიდან, მმართველს მიჰგვარა და თქვა:

- მასზე უარს ვამბობ, რადგან ის ჩემს ღმერთებს განუდგა. და თუკი კვლავ მათკენ არ მოიქცევა და ჩემთან ერთად არ სცემს თაყვანს, აღარ იქნება ჩემი შვილი, მე კი - მისი მამა. შენ კი, მმართველო, ისე ტანჯე, როგორც შენი უდიდებულესობა ისურვებს.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

<

1234567

>