წმინდა მოწამე ეპიმაქო ღვთისმოსავი ქრისტიანი იყო, იგი III საუკუნის მოღვაწეა. ეპიმაქო ეგვიპტეში ცხოვრობდა. მას მთელი გულით უყვარდა უფალი, ამიტომ გადაწყვიტა, უარი ეთქვა საერო ცხოვრებაზე და მისთვის მიეძღვნა თავი. ეპიმაქომ იოანე ნათლისმცემლის მიბაძვით ეგვიპტის უდაბნოს მიაშურა და პილუსიის მთაზე დაეყუდა. მას არ ჰყოლია სულიერი მოძღვარი, სულიერ ცხოვრებას თვითონ წარმართავდა, სულიწმიდა იყო მისი მეგზური და გზის მაჩვენებელი სულის ცხონების გზაზე. ამასობაში, იმპერატორ დეციუსის ზეობისას, დაიწყო ქრისტიანთა სასტიკი დევნა. იმპერიის ოლქებში გავრცელდა მისი ბრძანება: სიკვდილით დაესაჯათ ყველა ქრისტიანი, ვინც არ განუდგებოდა თავის სარწმუნოებას! დეციუსს ეგონა, რომ ამით მოიგებდა ღმერთების გულს და თავიდან აიცილებდა განსაცდელს, რაც იმპერიას ემუქრებოდა.

ამ ბრძანებამ ქრისტიანები ააფორიაქა და შეაძრწუნა. უმრავლესობას მიწიერი სიამენი ღმერთზე მეტად შეჰყვარებოდა და უჭირდა მათი დათმობა, თან სიკვდილისა ეშინოდა. ჭეშმარიტი მორწმუნეები კი ნაღვლიანად შესცქეროდნენ, თუ როგორ მიიჩქაროდნენ ქრისტიანები სამსჯავროსა და წარმართული ბომონებისკენ, რათა დაეგმოთ ქრისტე და შეეწირათ მსხვერპლი კერპებისთვის. ბევრი გამოძახებასაც არ უცდიდა და მანამდე მირბოდა. ზოგიერთი ქრისტიანი ყიდულობდა წერილობით მოწმობას, ვითომ წარმართული რიტუალი აღასრულა და ამ სულმოკლეობითა და თაღლითობით ინარჩუნებდა სიცოცხლეს.

მაშინ ალექსანდრიის ეპისკოპოსი იყო ღვთისმოსაობით ცნობილი დიონისე. მან ანტიოქიის ეპისკოპოსისადმი მიწერილ წერილში აღწერა, თუ რა გამოიწვია დეციუსის ბრძანებამ ალექსანდრიაში: "ყველა შიშისაგან ძრწოდა. დიდგ-ვაროვანთაგან ბევრი დამფრთხალი თავადვე მიიჩქაროდა სამსჯავროსკენ [ქრისტეს] დასაგმობად. დაიძახებდნენ თუ არა მოსულთა სახელებს, ისინიც სწრაფად უახლოვდებოდნენ უწმინდურ სამსხვერპლოს. ბევრი გაფითრებული იყო და ისე ცახცახებდა, თითქოს მსხვერპლად მასვე სწირავდნენ. გარსშემოკრებილი ბრბო დასცინოდა მათ, რომელთაც სახეზე ეწერათ შიში სიკვდილისა და მსხვერპლშეწირვის შესრულებისა. ზოგიერთები სამსხვერპლოსთან ნაჩქარევად მიდიოდნენ, რითაც სურდათ დაემტკიცებინათ, რომ არასდროს ყოფილან ქრისტიანები; ზოგი გაიქცა... დატყვევებულთაგან ზოგი არ შედრკა საპყრობილეში ჩაგდებამდე, შემდგომ მათაც უღალატა ნებისყოფამ. იყვნენ ისეთებიც, ვინც ბოლომდე ვერ გაუძლო წამებას. მაგრამ ბევრი თავად ღმერთმა გაამხნევა და მათი რწმენის შესაფერისი ძალა მიანიჭა - ისინი ქრისტეს სასწაულებრივ მოწმეებად დარჩნენ".

ალექსანდრიის მაშინდელმა მმართველმა აპელიანმა ქალაქში ქრისტიანთა ხოცვა-ჟლეტა მოაწყო. ნეტარმა ეპიმაქომ განიზრახა ალექსანდრიაში წასულიყო, მოწამებრივად მომკვდარიყო ქრისტესთვის და ამით სხვები განემტკიცებინა რწმენაში. ასეც მოიქცა, მიატოვა განდეგილური ცხოვრება და ჩავიდა ალექსანდრიაში. ნეტარი ქალაქში დაუფარავად ქადაგებდა ქრისტიანობას. მან წარმართულ დღესასწაულზე ტაძარში კერპები დაამსხვრია. მის გამო ნეტარი ბერი შეიპყრეს და ქალაქის მმართველს მიჰგვარეს. უღმერთო მმართველს შიშველი ხელებითაც გამოასალმებდა ნეტარი სიცოცხლეს, რომ არა მისი დაცვა. წმინდა ეპიმაქო ჯერ საპყრობილეში ჩააგდეს, შემდეგ კი სასტიკად აწამეს. მისი წამების მოწმეებს შორის იყო ერთი ქალი, რომელსაც აწუხებდა თვალის ტკივილი, წმინდა ეპიმაქოს სისხლმა კი იგი განკურნა, მოწამეს თავი მოჰკვეთეს.