* "მიწიერსა და ყოველდღიურზე ზრუნვამ არ უნდა დაგვავიწყოს სული და სულიერი კულტურა, რადგან უსულოდ ნებისმიერმა მიღწევამ შეიძლება დაკარგოს ფასი და თვით ადამიანის საწინააღმდეგოდ მოიმართოს".

* "არ შეიძლება ძარცვით და ადამიანის სისხლის ფასით მოიპოვო პური არსობისა. გახსოვდეთ, დანაშაული დაუსჯელი არ რჩება ამქვეყნად. უფალი მკაცრად მიაგებს ყველას საზღაურს. ცოდვა მძიმე ტვირთად აწვებათ არა მარტო ბოროტების ჩამდენთ, არამედ მათ შვილებს, ახლობლებსა და შთამომავლობას".

* "წმინდა იოანე დამასკელი ამბობს: სულისა და ხორცისგან შედგენილ ადამიანს სჭირდება როგორც სულიერი, ისე ხორციელი საკვები. სულიერ საზრდოდ იესო ქრისტემ მოგვცა თვით თავისი ხორცი და სისხლი, რომელსაც წმიდა ევქარისტიაში ღვინისა და პურის სახე აქვს.

რატომ მისცა უფალმა მოციქულებს საჭმელად თავისი სისხლი და ხორცი ღვინისა და პურის სახით? - კითხულობენ ზოგნი.

პური სიმბოლოა ღვთის ძალისა, სიმბოლო კაცთა ერთობისა. თორმეტი მოციქულის სწავლანში - "დიდაქეში" ვკითხულობთ: "როგორც ეს პური (ხორბლის სახით) იყო განბნეული სხვადასხვა ბორცვზე და შემდეგ შეკრებილი გახდა მთლიანი, დაე, ასე შეერთდეს საუფლოში ქვეყნის ყველა კიდიდან ეკლესია შენი (უფალო)" (დიდაქე 9).

* "სულიერი და მატერიალური პრობლემები ჩვენი მუდმივი თანამდევია. ისინი განუყრელია, როგორც სახარებისეული დები მართა და მარიამი. მაგრამ ცხოვრების ორომტრიალში ჩაფლულთ არ უნდა დაგვავიწყდეს: "აჰა ესერა მოვალ მალე, და სასყიდელი ჩემი ჩემ თანა მიგებად თითოეულსა, ვითარცა საქმე მისი იყოს" (გამოცხადება 22,12).

* "სერგეი ბულგაკოვი, ცნობილი რუსი ფილოსოფოსი, თავის წიგნში, "მეურნეობის ფილოსოფია", ჩვენს ყოველდღიურ საზრდელს ქვეყნიურ ხორცთან ზიარებას უწოდებს და წერს: "თუ საჭმელი, მიუხედავად მისი სახისა და რაოდენობისა, არის ზიარება მიწიერ ხორცთან, ღვინისა და პურის სახით მიღება ქრისტეს ხორცისა და სისხლისა არის ზიარება მაცხოვრის სხეულთან. მატერიალური საზრდელი მიწიერ წარმავალ ცხოვრებას ახანგძლივებს, ევქარისტიული ტრაპეზი კი მარადიულ სიცოცხლესთან გვაკავშირებს". ასე რომ, ადამიანისთვის ორივე ფრიად საჭიროა, ოღონდ აუცილებელია მათი შეთანხმებული მოქმედება, რათა ჩვენი გონებისა და შრომის ნაყოფმა ჩვენს სულს ზიანი არ მოუტანოს".

* "ის, ვინც ეძიებს ქვეყნად მხოლოდ ხორციელ საზრდოს და სიცოცხლის გამჩენს არ ეძებს, ვისაც ადამიანის დანიშნულებად მიაჩნია მხოლოდ ბევრის მოხვეჭა, ბევრის ჭამა, საუკეთესო ტანსაცმელი და სხვა არარა, სწორედ რომ არარაობასაა მინდობილი. ასეთ კაცს ვერ შეუგნია ეს ადგილი მათეს სახარებიდან: "და სამოსლისთვის რაისა ჰზრუნავთ? განიცადენით შროშანნი ველისანი, ვითარ-იგი აღორძინდის! არა ჰშურებინ, არცა სთავნ. ხოლო გეტყვი თქუენ, რამეთუ არცაღა სოლომონ ყოველსა მას დიდებასა მისსა შეიმოსა, ვითარცა ერთი ამათგანი" (მათე 6,28-29). სოლომონიც კი არ შემოსილაო ისე თავისი დიდების მწვერვალზე, - ბრძანა მაცხოვარმა, - როგორც შროშანი ველისა, რომელი დღეს არს და ხვალე თორნესა შთაეგზნის".

* "გარდა ჩვენი ფიზიკური ყოფიერებისა, რომელზეც ასე გაძლიერებულად ვფიქრობთ და ვზრუნავთ, არ უნდა დავივიწყოთ სულიერი ცხოვრებაც. ადამიანი მეტისმეტად გამიწიერდა, ამიტომ ის სულიერ შიმშილს გრძნობს. სულიერი ცხოვრება აუცილებელია; ზეცის ხმა ოდნავღა ესმის ჩვენს ასე სუსტად განვითარებულ სულიერ სმენას. ძალიან ნაზი, მგრძნობიერი გული უნდა გქონდეს, რომ ყოველდღიური შთაბეჭდილებების, ინფორმაციებისა, ცხოვრებისეული ამაოებისა და ვნებების ასეთ ორომტრიალში ზეცის ხმა, მარადიული დიდების და მარადიული სიხარულის მელოდიები მოისმინო".

* "ვარსკვლავები ყოველთვის ბრწყინავენ უღრუბლო ცაზე, მაგრამ ჩვენ მათ ვერ ვხედავთ დღისით მზისგან დაბრმავებულნი. ზუსტად ასევე ხდება სულიერ ცხოვრებაშიც. ჩვენ ძალიან მცირე ყურადღებას ვუთმობთ ჩვენს სულიერ ცხოვრებას, იშვიათად განვმარტოვდებით, ცოტას ვფიქრობთ. აუცილებელია განმარტოება, ფიქრი, ძიება საკუთრი სულის საპოვნელად, რათა ჩავიხედოთ საკუთარ გულში და ობიექტურად შევაფასოთ ჩვენი ცხოვრების დადებითი და უარყოფითი მხარეები. განმარტოება სავანეა, სადაც ჩვენ შეგვიძლია განვიკურნოთ სულიერ სნეულებათაგან: განმარტოება და აზროვნება თითოეული ქრისტიანის სულიერი ზრდის პირობაა, მიუხედავად იმისა, თუ როგორი მდგომარეობა უკავია მას საზოგადოებაში".

* "როდესაც ჩვენს შვილებს "სხვაზე უკეთ ცხოვრების" ინსტინქტს ვუღვიძებთ, მათში მომხმარებლის მსოფლმხედველობას ვაღვივებთ. მისწრაფება - "არ ვიცხოვრო სხვაზე უარესად", უსათუოდ გადაიქცევა "სხვაზე უკეთ ცხოვრების" ჟინად...

მაშ, რამდენი სჭირდება ადამიანს?

ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ძნელია და ამავე დროს ძალიან ადვილი. რაც უფრო შორს არის პიროვნება ღვთისაგან, მით უფრო ძნელია მისთვის ამის განსაზღვრა, რადგან იგი იმაზე კი არ ფიქრობს, რამდენი ეკუთვნის, არამედ სულ უფრო მეტის შესაძენად ეძებს გზებს და ყველა გზა მისთვის ადვილად იქცევა მორალურ სიღატაკედ.

გლახაკისათვის სავსე მუჭა ღვთის წყალობაა, მეუდაბნოე ბერისათვის - პური და წყალი, მეფისათვის - სავსე ხაზინა; შენთვის? - იფიქრე ამაზე".

* "თუ კაცი ბედნიერია, სიმდიდრესა და სახელს მოიხვეჭს. თუ სიმდიდრე და სახელი მოიხვეჭა, ტანსაცმელი და საჭმელი კარგი ექნება. თუ ტანსაცმელი და საჭმელი კარგი აქვს, ამპარტავნება იპყრობს. თუ ამპარტავნებამ შეიპყრო, მისი საქციელი მანკიერი გახდება. თუ საქციელი მანკიერი აქვს, მის სიცოცხლეს საფრთხე და სიკვდილი ემუქრება. თუ მის სიცოცხლეს საფრთხე და სიკვდილი დაემუქრა, ის კარგავს წარმატებასა და დიდებას, - ეს დიდი უბედურებაა.

ამიტომ ამბობენ, "ო, ბედნიერებავ, შენა ხარ სათავე უბედურებისა".

* "თუ ადამიანი ღვთისა და მისი სიმართლის გარეშე ცხოვრობს, მაშინ შრომა მისი ამაო არს, უკურთხებელია იგი უფლისაგან. აი, როგორ მიმართავს მას უფალი წმიდა წინასწარმეტყველ მიქიას პირით: "შენ სჭამე და არა განსძღე, და დაბნელდეს შენ შორის და შეპყრობილ იქმნე და შენ ვერ განერე, და რაოდენიცა განერენ, მახვილსა მიეცნენ. შენ სთესო და ვერ მოიმკო, შენ სწნეხდე ზეთსა და შენ ვერ იცხო ზეთი, და ჰქმნა ღვინო და ვერ ჰსუა" (მიქია 6,14-16).

ასე რომ, უნდა ვისწავლოთ გზების ძიება ჩვენი ცხოვრების სათავესთან, ჩვენი ყოფისათვის აზრის მიმნიჭებელთან, სიყვარულისა და იმედის წყაროსთან - ღმერთთან დასაახლოებლად".