ერთხელ მამა გაბრიელისთვის უკითხავთ, როგორ ბრძანდებითო. მას კი წყენით მიუგია: "ვერ ვიტან ასეთ მოკითხვას. მუხრან-ბატონი ხომ არ გგონივარ? ბერი ვარ! როგორ უნდა ვბრძანდებოდე, როცა ჩემს ქვემოთ მიწა იწვის და ტანჯულ სულთა გმინვა მესმის ჯოჯოხეთიდან. ნახევარი ჯოჯოხეთი კიდევ დედამიწის ზედაპირზეა. იცი, ამ წუთში რამდენ პატიმარს აწამებენ ციხეების ჯურღმულებში? რამდენს შია, სცივა, ტკივა, კვნესის და წამალს ნატრობს? რამდენი კი, თავად პატიმრებისგან ვნებული, თვითმკვლელობაზე ფიქრობს? ამათზე უარესად საგიჟეში მყოფი პატიმრები არიან და მითხარი, როგორ უნდა ვბრძანდებოდე?! ბრძანებით ისინი ბრძანდებიან, ვინც ყოველივე ეს მხოლოდ შორიდან იცის. როცა ღვთისაგან დაფარულის ხედვა მოგემადლება, ავი და კარგი, ყოველივე, შენს თვალწინ გაივლის, თითქოს სარკეში უყურებდე... ილოცეთ და იზრუნეთ პატიმართა, ავადმყოფთა და ყოველგვარ განსაცდელში მყოფთათვის. როცა ასეთ ხალხს რაიმეთი ეხმარები, ამით ქრისტე ღმერთს ეხმარები. იცოდე, პატიმრებისთვის ყველაზე დიდი დახმარება ნუგეშისა და იმედის მინიჭებაა, უმთავრესი კი - იმ გაგებისა და ცნობიერების შეცვლაა, რომლის მიზეზითაც ათასობით ადამიანი სატანის ხახაში ვარდება და შემდეგ ჯოჯოხეთის მარადიულ სატანჯველში უმოწყალოდ იგვემებიან".

საპატიმრო არ უნდა იყოს მარტო სასჯელის მოსახდელი, ის უნდა იქცეს ადამიანის გამოსწორების ერთ-ერთ საშუალებად.

ამბობ, რომ არ ხარ დამნაშავე იმაში, რისთვისაც გაგასამართლეს. ღამით, ჩხუბის დროს კაცი მოკლეს, მკვლელები გაიქცნენ, შენ კი შემთხვევით მკვლელობის ადგილზე აღმოჩნდი. პოლიციამ დაგაკავა, გაგასამართლეს. იფიცებ, რომ დამნაშავე არ ხარ. პირვლი წერილის შემდეგ გთხოვე, რომ აღსარებაში მთელი შენი ცხოვრების შესახებ მოგეთხრო. ეს შეასრულე. მეორე წერილის წაკითხვისას წამოვიძახე: "დამსახურებისამებრ მიეზღო!"

ღვთის ადამიანო, ეს მძიმე სასჯელი თუ ამ დანაშაულის გამო არა, წარსულში ჩადენილ უსჯულოებათა გამო დაგატყდა თავს. ყოვლისმხედველი მსაჯული ხედავდა მათ, მაგრამ დიდი მოწყალების გამო და თავისი განგებით კაცთა მსჯავრისგან დაფარა ისინი - ელოდა შენს სინანულს. შენ კი არ ინანიებდი, აღსარებას არ ამბობდი, არ ლოცულობდი, არ ეზიარებოდი. პირიქით, მალულად სჩადიოდი ბოროტებას და მზად იყავი, შენი უსინდისო საქმიანობის ხელისშემშლელი ყველა გაგენადგურებინა. პატიმრობის ღირსი ჯერ მარტო ცოლისადმი დაუნდობლობის გამო ხარ. იგი ბრალს არ გდებდა მიწიერი მსაჯულის წინაშე, მაგრამ მისმა გოდებამ მარადიულ მსაჯულამდე მიაღწია.

ბოროტი გზა რომ მიგეტოვებინა და კეთილ გზას შესდგომოდი, სული და საშინელი სამსჯავრო რომ გაგხსენებოდა, ადამიანთა ცხოვრების განმგებელმა უფალმა დანაშაულის ადგილზე მიგიყვანა. კაცთა მიერ იქმენი დაპატიმრებული და გასამართლებული.

შენი შემთხვევა დიდ ქრისტიან წმინდანს, ეფრემ ასურს მაგონებს. ახალგაზრდობაში წმინდა ეფრემი ბევრს სცოდავდა, მაგრამ არც ერთი ცოდვის გამო პასუხი არ უგია. ერთხელ მის მეზობელს ქურდებმა ცხვარი მოჰპარეს. მან ეფრემს დააბრალა და უდანაშაულო კაცი ციხეში აღმოჩნდა. ადამიანთა უსამართლობით გულნატკენმა ტირილი და ღვთის წინაშე ჩივილი დაიწყო. სხვა პატიმრებს სათითაოდ გამოჰკითხა, ვინ რისთვის იჯდა. ყველა სხვადასხვას ჰყვებოდა. მათ ცოდვებში ეფრემმა ის საკუთარი ცოდვები დაინახა, რომელთა გამოც მისთვის პასუხი არავის მოუთხოვია. მისი სული გამოფხიზლდა და მიხვდა, რომ საპყრობილეში მოპარული ცხვრის კი არა, თავის ადრინდელ შეცოდებათა გამო იჯდა. ეფრემმა შემუსვრილი გულით მოინანია ღვთის წინაშე ცოდვები. ცრემლებით სთხოვდა ფარულ უსჯულოებათა მიტევებას, ამავე დროს, მადლობდა მას საპყრობილეში ჩაგდებისათვის მაშინ, როცა ცხვრის ქურდობაში ბრალი არ ედო. იგი მალე გაამართლეს და გაათავისუფლეს, მაგრამ ამ განცდებმა ეფრემის სული შეძრა.

ციხემ იგი ცოდვილად მიიღო და წმინდანად გამოუშვა.

მშვიდობა და დღეგრძელობა გქონდეს უფლისაგან!

თუ ადამიანი ითმენს, ყველაფერი თავის ადგილზე დგება. ღმერთი ყველაფერს აწესრიგებს. მაგრამ საჭიროა მოთმინება, მოთმინება განსჯის გარეშე. რადგან უფალი ყველაფერს ხედავს და თვალყურს ადევნებს, კაცი მთლიანად უნდა მიენდოს მას. გაიხსენეთ იოსები - იგი დუმდა, როდესაც ძმებმა მონად გაყიდეს. ხომ შეეძლო ეთქვა, მე მათი ძმა ვარო, მაგრამ სიტყვაც არ დაუძრავს. სამაგიეროდ, ღმერთმა თქვა თავისი სიტყვა და იგი მეფედ აქცია. ხოლო თუ ადამიანი მოუთმენელია, სიცოცხლე წამებად ექცევა - მას უნდა, ყველაფერი ისე იყოს, როგორც სურს, მაგრამ, ბუნებრივია, ვერ დამშვიდდება, რადგან ყველაფერი მისი ნებისაებრ არ იქნება.

თუ ადამიანი ამ ცხოვრებაში იტანს კაცთა თუ ეშმას უსამართლობას, მისი სული სარგებელს მიიღებს. ხშირად ვამბობთ, მავანი უსამართლოდ გვექცევაო, სინამდვილეში კი თვითონვე ვართ უსამართლონი სხვათა მიმართ.

ნამდვილი თავისუფლება აქ, კუბოსდარ ვიწრო საკანში იშვის. აქ ხანგრძლივ მოწყენილობაში იბადება იგი. უჩინრად ისახება ენერგიული ფიქრები, დაიძვრის, როგორც მდინარე მეხსიერებისა და მიეშურება ჩემივე ცხოვრების სათავისაკენ. დავიწყების უფსკრულიდან მოუხმობს გარდასულ სახეებს, აწ განვლილ ცხოვრებისეულ შემთხვევებს, ნაფიქრ-ნაგრძნობსა თუ წარმოსახვაში აელვარებულ სურათ-ხატებს. ხელახლა აცოცხლებს, ახლებურად წარმოგვიჩენს მტერსა და მოყვარეს და შენში ჰბადებს ახალ თვალს, თვალს მსაჯულს, შენივე სიღრმისაკენ მიქცეულს, რომელიც დაწვრილებით გამოიწვლილავს მთელ შენს წარსულს, შენს ნამოქმედარს, ნათქვამს, გულისნადებსა და ნააზრევს, ადამიანებისადმი მიმართებას, პირუთვნელობას, უქცეველი სასწორით ასწონის ყოველივეს, ნაწევარებს გაამთლიანებს, მიზეზებიდან გამოიყვანს შედეგებს და შედეგებიდან კვლავ მიგაბრუნებს მიზეზებისკენ, სინდისის ცეცხლში გამოგაწრთობს, საკუთარ თავს, საკუთარ ჭეშმარიტ არსს გაპოვნინებს, სიქველის საწყისსა და უჟამობის სავანეს მიგაახლებს და მაშინ ამ ახალი სიმაღლიდან განახლებული სულითა და შემართებით გააცნობიერებ და გადააფასებ ნებისმიერ არსებას, ნებისმიერ საგანსა თუ მოვლენას და ისეთ უმნიშვნელო გასაჭირსაც, როგორიცაა პატიმრობა, ოთხკედელშუა გამომწყვდევა, გიხსნის და, რაც მთავარია, დასაბამს აძლევს შენს ახალ, ჭეშმარიტ ცხოვრებას, შინაგანი თავისუფლების შუქით გასხივოსნებულს.