მართლმადიდებელი მოძღვრის დღიურიდან
"ჩვენი მამები გადავიდნენ დედამიწიდან ცაზე, სადაც იმყოფებიან ღვთის სიყვარულში და ჭვრეტენ მას. უფლის მშვენიერება ატყვევებს ყველა სულს სიხარულით და სიყვარულით. ეს მშვენიერება დედამიწაზეც შეიმეცნება, მაგრამ ნაწილობრივ, რადგან სრულქმნილი სიყვარულის ატანას ხრწნადი სხეული ვერ შეძლებს. დედამიწაზე უფალი სულს აძლევს იმდენს, რამდენის დატევნასაც შეძლებს და რამდენის მიცემაც სურს უფლის გულუხვ სულს".
***
"ჩემი სული მიუახლოვდა აღსასრულს და ძლიერ სურს უფლის ხილვა, მასთან მუდმივად ყოფნა. უფალმა მაპატია უამრავი ცოდვა და სულიწმინდით მომცა შემეცნება, თუ როგორ უყვარს მას ადამიანი".წმინდა ბერი სილუანი
"მიეჩვია ყოველდღე და ღამე სული ჩემი სხეულის დატოვებას და სამყაროს კიდეებამდე გართხმას; ასე გართხმული გრძნობს, როგორ დაცურავენ მასზე მზე და ვარსკვლავები, ჩემს ტბაზე მონარნარე გედების დარად. ანათებს იგი მზესთან ერთად და ცხოველყოფს სიცოცხლეს დედამიწაზე. უპყრია მთანი და ზღვები, მართავს ქარებსა და ქარიშხლებს, ჭვრეტს წარსულს, დღევანდელსა და ხვალინდელს და ღამის გასათევად დედამიწის სევდიან და ჟამგასულ სავანეში ბრუნდება, უბრუნდება სხეულს, რომელსაც კიდევ მცირედჟამ იტყვის თავისად და რომელიც ჩრდილივით ირხევა სასაფლაოთა ბორცვებს, ნადირთა ბუნაგებსა და გაცრუებული იმედების კვნესას შორის.
სიკვდილს არ ვემდური, ღმერთო ცოცხალო, რისთვის დავემდურო? ადამიანმა თავად შექმნა მისგან საფრთხობელა. სიკვდილზე მეტად არაფერი მიბიძგებს შენთან შესახვედრად, უფალო".
წმინდა ნიკოლოზ სერბი
"რწმენა ადამიანში ნერგავს გრძნობას და გრძნობით შეგნებას იმისას, რომ სიკვდილი მთელ ქვეყანაზე დამარცხებულია, ადამიანის ბუნებას ელის მარადიული ცხოვრება უფალ იესო ქრისტესთან და მარადიული სიხარული მასში. ამიტომ ქრისტიანები ისე არ გლოვობენ თავიანთ მიცვალებულებს, "როგორც სხვა დანარჩენები, რომელთაც იმედი არ გააჩნიათ". ჩვენი გლოვა თანდათან გადადის ლოცვით სევდასა და სიხარულში: სევდა გვიპყრობს დროებით განშორების გამო, სიხარული კი - მარადიული სიცოცხლის გამო".
***
"ადამიანის დარდი მიცვალებულთათვის" - სრულიად ბუნებრივია, რადგან სიცოცხლე ღვთისგანაა, სიკვდილი კი ეშმაკისგან. ადამიანისთვის, რომელსაც აქვს ღმერთის მსგავსი ბუნება და რომელიც მას ურიცხვი გზით იზიდავს უფლისაკენ, ღვთიური უკვდავებისა და მარადიულობისაკენ, სიკვდილი ყოველთვის და ყველგან "უკანასკნელი მტერია". ამ მტრის განადგურება შეეძლო და მართლაც გაანადგურა ღმერთკაცმა ქრისტემ თავისი აღდგომით. ამით ჩვენი ოდინდელი, თავდაპირველი დარდი აქცია სიხარულად, რომელსაც ვერავინ წაგვართმევს: ვერც კაცთაგანი, ვერც ანგელოზთაგანი, ვერც ეშმაკეული და ვერც თვით სატანა. ამ სიხარულში ყოველი ადამიანი, ვინც არ უნდა იყოს იგი, შეჰყავს მხოლოდ მკვდრეთით აღდგომილი და მარად ცოცხალი ღმერთკაცის რწმენას". ღირსი იუსტინე პოპოვიჩი
"სახიერი ღმერთი არ დაუშვებდა იმას, რომ თავის ხატად და მსგავსად ერთგზის შექმნილი, ღვთის სიტყვას ნაზიარები გონიერი არსება დაღუპულიყო და ხრწნადობის გზით ისევ არმყოფობაში დაბრუნებულიყო".
წმინდა ათანასე დიდი
"როგორც პირველქმნილი ადამის ურჩობას შედეგად მოჰყვა კაცთა მოდგმის წყევა, წყევას - გახრწნა, გახრწნას კი - სიკვდილი, ასევე მეორე ადამის ანუ ქრისტეს მორჩილებას წყევის ნაცვლად კურთხევა მოჰყვა, კურთხევას - უხრწნელება, უხრწნელებას - უკვდავება, უკვდავებას - სიცოცხლე, მსგავსი ღვთისგან მონიჭებული პირველი სიცოცხლისა".
ღირსი სვიმეონ ღვთისმეტყველი
"რადგანაც მაცხოვარმა აღადგინა სხეული, სიკვდილი შიშს აღარ გვგვრის. მორწმუნენი ფეხქვეშ ქელავენ სიკვდილს, როგორც კნინს და უმალ სიკვდილს ამჯობინებენ, ვიდრე ქრისტეს უარყოფას. მათთვის უეჭველია, რომ გარდაცვლილნი არ იღუპებიან, არამედ ცოცხალნი არიან და აღდგომის მეშვეობით უხრწნელნი შეიქმნებიან. ღმერთმა დახსნა სიკვდილის სალმობანი".
წმინდა ათანასე დიდი
"თუკი სიკვდილი გაშინებს, ჯერ არა ხარ ქრისტესთან სიყვარულით შეკავშირებული. როცა ქრისტეს შეუერთდები, აღარად მიიჩნევ მიწიერ ცხოვრებას და იჩქარებ, გაემგზავრო იქ, სადაც შენ მიერ "შეყვარებული" იმყოფება".
ღირსი მამა თეოგნოსტე
"სიკვდილი დროებითი განშორებაა, ძილია, სამოსლის შეცვლაა. სხეული სულის სამოსელია. ამ სამოსელს სიკვდილით მხოლოდ დროებით განვიმოსავთ, რათა აღდგომის ჟამს, უფრო მეტი დიდებით განბრწყინებულებმა, კვლავ შევიმოსოთ იგი".
წმინდა იოანე ოქროპირი
