"ნეტარ არს კაცი, რომელი არა მივიდა ზრახვასა უღ[მრ]თოთასა და გზასა ცოდვილთასა არა დადგა" დავით იტყვის წინასწარმეტყველი ა ფსალმუნსა შინა (ფსალმუნი 1, 1).

რაჲსათვის იტყვის: "ნეტარ არს/ კაცი, რომელი არა მივიდა ზრახვასა უღმრთოთასა და გზასა ცოდვილთასა არა დადგა?" ვინაჲთგან გზასა ზედა ვლა ჯერ-არს და არა დგომა გზასა ზედა წეს არს, ვინ დადგება გზათა ზედა, არამედ მარადის ვალს? რაჲსათვის ნატრის, რომელი არა დგა გზასა ცოდვილთასა? ამისათვის რამეთუ გზა ცოდვილისა არს მარადის ცოდვასა ზედა სლვა და ცოდვილმან რომელმან დაუტეოს ჩვეულებისა მისი, იგი არს, რომელი არა დადგა გზასა ცოდვილთასა. პირველად ნატრის, რომელი არა მივიდა ზრახვასა უღმრთოთასა, ესე იგი არს: რომელმან დაიცვას თავი თვისი ცოდვათაგან და არა მიჰბაძოს უღმრთოებათა წარმართთასა და დაიცვას თავი თვისი ქალწულებით და მოწყალებით და ანგარებისა და მოხვეჭისაგან და ყოვლისა ცოდვისაგან უბიწოდ. ხოლო შეუდგენს ამას და თანა-ზიარ-ჰყოფს უცოდველისა ამის ცოდვილსა მას, რომელი არა დადგეს გზასა ზედა თვისსა, არამედ მოიკვეთოს და მოიქცეს, რომლისათვის იტყვის მაცხოვარი წმიდა მათეს სახარების: "არა მოვედ წოდებად მართალთა, არამედ ცოდვილთა სინანულად" (მათე 9, 13).

ცოდვილნო, არს სინანული, ნურვინ წარიკვეთთ სასოებასა, უეჭველად არს სინანული, უკეთუ გენებოსთ, ცოდვილნო.

ამისათვის იტყვის. ლუკა მახარებელი იგავსა უძღებისა მისთვის შვილისა, რომელი განეყო მამასა თვისსა და განუყო მონაგები თვისი და წარვიდა შორს სოფელსა და განაბნია მონაგები იგი და ცხონდებ/ოდა არა წმიდებითა. შემდგომად სიგლახაკისაგან დადგა მეღორედ და განძღებად ძირთაგან მწვანვილთათა აღმონაღებთაგან ღორთასა გული ეტყოდა, და უკანასკნელ შეინანა, და წარვიდა მამისა და ეტყოდა: "მამაო, ვსცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არღარა ვარ ღირს წოდებად ძედ შენდა, არამედ მყავ მე, ვითარცა ერთი მუშაკთა შენთაგანი" (ლუკა 15,18-19), და აღადგინა იგი მამამან და ამბორსუყო და შემოსა სამოსელი პირველი და დაუკლა ზვარაკი ჭამებული და ყო განცხრომითა.

ამა იგავსა ცოდვილთათვის იტყვის, რომელი - განუდგა მამასა ზეციერსა და წარვიდა ეშმაკისა სოფელსა და წარაგო მადლი ღმრთისა და ცხონდებოდა არა წმიდებითა, უკანასკნელ შეინანა და მოვიდა სინანუ/ლად და ღმერთმან მამამან არღარა უჴსოვნა შეცოდებანი, არამედ უხუცესსა მას უცოდველსა ძმასა ახარებს: "ძმა ესე შენი წარწყმედული იყო და ჰპოვა, მომკვდარი იყო და განცოცხლდა" (ლუკა 15, 32).\

ჰოი ცოდვილნო მოქცეულნო, ნეტარ ხართ ჭეშმარიტად და დავითცა სამართლად გნატრისთ, ვინაჲთგან მრავალმოწყალემან ღმერთმან არა ადრე მოავლინა თქვენ ზედა სიკვდილი და სულ გრძელ გექმნა, და აწ სინანულად მოხველ და ღმრთისა მიხვალთ.

ჰოი ცოდვილო, იცან თავი შენი და შენცა ადრე ჰყავ მოქცევა ცოდვისაგან და მისლვა სინანულით მამისა ღმრთისა, რომელსა მართალი უყვარს და ცოდვილსა სწყალობს, და შეინანე, რათა არა გეწიოს სიკვდილი.

ყოველნივე სოფლისა ამის ბუნებანი შეიცვალებიან ადრე, ვინაჲთგან სოფელიცა იქცევს ზნეთა თვისთა და საქმეთა. შენცა, მოყვარემან სოფლისამან, ჰბაძე საყვარელსა შენსა და ისწავე სოფლისაგან ერთსა საქმესა ზედა დაუდგრომლობა და ნურცა შენ დაადგრები მარადის ცოდვასა ზედა.

არცა დაადგრების ჰაერი მარადის ზამთრისა მყინვარებასა ზედა, მოიზიდვენ მზისა შარავანდედთა სიტფოსა და დაიწყებენ დნობად თოვლთა, რცხად მყიათა ნაზამთრთა. შენცა განაგდე სიზამთრე და ყინვისა მიერი უნაყოფოებისა მსგავსი ცოდვა შენი, რომელი არა უტევებს ნაყოფისა გამოღებად თავსა შენსა, და მოიზიდე მადლი მზისა მის სიმართლისა ქრისტესი, და ადინე ცრემლი თვალთა შენთა, მსგავსად თოვლისა ლანქერისა, და განბანე გვამი შენი და იყოფოდე განბანილი, ვითარცა იტყვის ესაია: "განიბანენით, განიწმიდენით და მოისპეთ უკეთურება".

ქვეყანა უძრავი და უჴმო იწყებს ძრვასა და მცენარეობასა და განჰყრის შარშანდელთა მდელოთა ჴმელთა და დამპალთა და შეიმოსს მწვანეთა შვენიერთა. შენცა განიღვიძე უძრავისა მისგან ძილისა და იწყე ძრვად აღმოცენებად ნაყოფთა და განაბნიე განჴმელი და დამპალი, ძოღან ნაქმარი ცოდვა, და შეიმოსე მწვანე შვენიერი, რომელ არს სინანული, და მიისწრაფე, სადა დავითს გული უთქმიდა და იტყოდა: "ადგილსა მწვანვილსა მუნ დამამკვიდრო მე".

ზღვანიცა შეიცვლიან ბანებასა თვისსა/ და დაუტევებენ ზამთართა, მქსინვარეთა ქართა და ქოთებათა და ღელვათა თვისთა და ნიავ-კეთილითა ავლენენ ნავთა და ხომალდთა.

ჰბაძევდ შენცა და დაუტევე ცოდვისა ქარნი, რომლითა იგვემებიან საცნობელნი შენნი, და აღავლინე გონებისა შენისა ზღვასა საღმრთოთა წერილთა სწავლათა - ნავნი წინამძღვართა შენთანი.

მდინარენიცა განჴეთქენ ხორგთა და განაბნევენ თოვლთა და მისცემენ გზათა მებადურთა და განუსვენებენ მესათხევლეთა და ანადირებენ თევზთა. შენცა განჴეთქე შეშინებული გულისხმა შენი და მიეც მეთევზურთა ქრისტესთა მოციქულთა გზა შენი, რათა ქადაგებანი მათნი შევიდენ გულად შენდა და ნადირობითა განისვენონ შენთა თანა.

გიხილავსა, ჭანდარნი უგრძნობელნი ვითარ განჰყრიან ქერქთა მქისეთა და არა მარადის უტევებენ გვამსა ზედა თვისთა? არცაღა ნერგთა ოდენი ძალი გაქვს, რათა ცოდვისა შებღალული ქერქი მოიძარცო და ახალი შეიმოსო ქრისტეს მიერი ძალი?

ირემთა უგულისხმოთა რქანი დაეზარდნენ და დაუდიდდენ და დაუმძიმდენ, წლითი-წლად განაგდებენ და არღარა იქონებენ და ჩჩვილთა აღმოიჴეთქენ. მეცნიერო, შენცა განაგდე დამძიმებული ცოდვა, რომელი განხმელ არს კეთილთაგან, და აღმოიჴეთქე ახალი რქა თავსა შენსა, ძლევა ქრისტესი, მაოტებელი მტერთა უკეთურთა.

ფრინველნიცა განჰყრიან, რა განერყვნას [ფრთენი] და დაუმწიკვლდეს ნაკრტენითა თვისითა, და ახალთა და კეთილთა შეიმოსენ. შენცა ნუ უდარეს იქმნები ფრინველთა და განიყარე ფიცხელნი და მწიკვლევანი ვნებანი და კეთილი სინანული შეიმოსენ.

არწივნი რა დაბერდებიან, აღფრინდებიან ჰაერთა შინა და მუნით შთაჴდებიან წყაროსა რასამე შინა და განახლდებიან და განჭაბუკნებიან სიბერისაგან. შენცა აღაფრინე გონება შენი ზეცად მამისა მიმართ და შთამოიჭერ მუნით წყაროსა მას, რომელ არს მოძღვარი სულიერი, და აღსარებისა მიერ განაჭაბუკე ცოდვით დაბერებული/ სული შენი.

გველნიცა განიძრობენ ქერქთა თვისთა მრავალჟამობისათვის და შენ არა განიძარცო ცოდვა და ეგო უკურნებელად, არცაღა გველად საგონებელ იყო.

დათვი მძვინვარე და ყაპუზუნა მებრძოლი შეიცვალებენ ბუნებათა თვისთა და კაცთა მიერ სწავლითა დამშვიდნებიან და დაუტევებენ ველურებასა და, ვითარცა კაცნი, ვლენან და როკვენ და საბელთა განვლიან, და შენ პირმეტყველი და გულისხმიერი ისმენ სწავლასა და მრავალსა მოძღვრებასა და არა დაუტევება მაგას ველურებისა უსაძაგლესსა ცოდვის ჩვეულებასა?

ამისათვის იტყვის/ იერემია წინასწარმეტყველი: "მოაქციე ფერჴი შენი გზისაგან ფიცხელისა და სასა შენი - წყურვილისაგან, რამეთუ ცოდვისა გზა ფიცხელ არს სლვად და განმაჴმობელ სასათა, განშორება ღმრთისაგან".

მამა ზეციერი მოგელის, ცოდვილო, სინანულად. ძე, ზვარაკად წოდებული, განმზადებულ არს შენთვის დაკლვად, სული წმიდა მზა არს შემოსად სამოსლისაებრ, განცხრომა და სიხარული ანგელოზთა განწესებულ არს ცოდვითა მოქცევისათვის. დავით წინასწარმეტყველი გნატრისთ წინასწარ.

მოვედით, ცოდვილნო, მოისწრაფედ უფლისა მიმართ, დაუტევენით ძველნი იგი ნაქმარნი თქვენნი, საქმით, ხოლო ნურღარა იქმთ, არამედ ჴსენებით მარადის გაჴსოვდესთ ბოროტის მოქმედება/ თქვენი და სულთქმით იტყოდეთ წინაშე უფლისა: "ვსცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა და არა ღირს ვარ ძედ შენდა წოდებად" (ლუკა 18, 19), და ნურღარა მიიქცევით ცოდვისა მიმართ და დაიმკვიდროთ სასუფეველი ცათა უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

იხილეთ სულხან-საბას სხვა ქადაგებები