"რომელი ჭამდა პურსა ჩემსა, მან განადიდა ჩემზედა შეტყუილი" - იტყვის მგალობელთ-მთავარი მეფე დავით მ ფსალმუნსა შინა (ფს.40,10).

ვინ განადიდა მის ზედა შეტყუილი?

იუდა ისკარიოტელმან, ერთმან ათორმეტთაგანმან. რომელი ჭამდა სერობასა ქრისტეს თანა პურსა მას კურთხეულსა, მან განადიდა მის ზედა შეტყუილი.

როსკიპმან უპატიურმან, მპოვნელმან პატიოსნებისამან. ქრისტეს თანა განადიდა განმართლება და მოციქულმან პა/ტიოსანმან, მჭამელმან საღმრთოჲსა ტრაპეზისამან, განადიდა შეტყუილი. მეძავი სახლთა სამეძაოთა, რომელი მარადის ისმენდა სიტყვათა საძაგელთა და ჰყოფდა სიმღერათა და სიღოდათა, ვითარ აღდგა [და] იუდა უბადრუკი, მოწაფე ქრისტესი, რომელსა მარადის ესმოდა სწავლა საღმრთო, იხილეთ, ვითარ დაეცა საწყალობელად! უწმინდური დედაკაცი და სხვათაცა სიწმიდისა განმძარცველი დიდი წმიდა იქმნა და მოწაფე სხვათა განმწმედელი, და თავისა თვისისა წარმწყმედელი და უფლისაგან წმიდად რჩეული, სრულიად უწმიდურ იქმნა. მარიამ უცხო, უცნობი ქრისტესი, მეძაობისა დამტევებელი, ქრისტეს მეცნიერ იქმნა და მოყვასი ქრისტესი, ურ/ცხვი, უგლიმი, ქრისტესგან უცხო იქმნა. მარიამ სამეძაოსა სამკაულთა განმსყიდველი, მომვაჭრებელი ნელსაცხებელისა, ქრისტეს მპოვნელი და იუდა - ქრისტეს განმსყიდველი, ოცდაათს ვეცხლად შიშთვილის მპოვნელი, ლირწი სრბით მომავალი ფერჴთა ქრისტესთა შემოვალს მოციქულთა კრებულთა შინა, რათა ცოდვანი მიეტევნეს, წმიდა ქრისტეს მიერ ფერჴდაბანილი სრბით მივალს ჰურიათა კრებულთა თანა, რათა ცოდვანი განიმრავლნეს. მწიკვლევანი დედაკაცი მოისწრაფის ამბორის-ყოფად ფერჴთა ქრისტესთა, რათა ზეცას აღმაღლდეს, რჩეული უფლისა მოვალს ამბორებად ქრისტესა პირსა ზედა წარმდებად, რათა ქვესკნელად შთაჴდეს. მემრუშე მოივლტის და ცრემლითა განბანს ფერჴთა უფლისათა და თმითა წარჰჴოცს, რათა მადლი ღმრთისა მოიყიდოს, და სასწაულთა მოქმედი იუდა მოვალს შემთხვევად, რათა ღმერთი განყიდოს. მარიამ არა ჰრიდებს ძვირფასისა ნელსაცხებელისა დათხევასა და მოციქული დრტვინავს სხვისა საუნჯისა საჴმარად ყოფისათვის დღეს. მარიამ ისმენს: "წარვედ, შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი", და მოწაფე ისმენს: "ადრე ჰქმენ, რა იგი გნებავს". მარიამისათვის იტყვის უფალი: "სადაცა იქადაგოს, სახარება ესე საჴსენებლად მაგისა იყოს" (მათე 26, 13), და იუდასათვის იტყვის: "უმჯობეს იყო მისთვის, თუცა არა შობილიყო კაცი იგი" (მათე 26, 24). მეძავი განათლებული და მოციქული დაბნელებული, ორნივე დღეს შეიყრებიან; მარიამ მრავალ-მცოდველი, დღეს სრულიად უცოდველი, და იუდა უცოდველი, ცოდვისა გარდამეტებულისა მომპოვნებელი, დღეს იჴსენებიან.

აწ, ძმანო საყვარელნო, თქვენცა, რომელნი შემოკრებული ხართ დღეს აქა, იცით და გესმისთ ორთავე საქმენი; რომელნი ხართ უცოდველნი, განეკრძალენით თავთა თქვენთა. რჩეულსა მოწაფესა და სასწაულთა მოქმე[დ]სა მოციქულსა რა უყო უკრძალველობამან? ცოდვილნო, გიხაროდესთ და მიჰბაძეთ მარიამს, სინანულმან ვითარ ქრისტეს საყვარელი შექმნა! გესმეს არა მცოდველნო, და ესევდ უფალსა და დაიფარე/ თავი შენი საფარველითა ღმრთისაჲთა და ეკრძალე ვეცხლის მოყვარებასა, რომელმან წარწყმიდა იუდა. გულისხმა-ყავ, ცოდვილო: უკეთუ მარიამს მიეტევა ცოდვა, შენცა მოგეტევებისა. ისწრაფე დატევებად ცოდვათა შენთა, ვითარცა დაუტევა მარიამ ვეცხლის-მოყვარება. ნუ განლაღნები, უცოდველო, ცოდვისა უქმნელობისათვის. შენ თუ გგონეს თავი შენი უცოდველ, გარნა არავე ხარ უცოდველ. ნუ უსასო იქმნები, ცოდვილო, რამეთუ ქრისტე ცოდვილთათვის დაისაჯა დღეს, - არა ანგელოზთა და მართალთათვის. ნუ ზვაობ, უცოდველო, თუცა ვერა ხედვიდე ცოდვასა შენსა. დავით იტყვის: "ვიდრე დედისა მუცლით ჩუენით/ ვსცოდეო". და ეგრეთვე შერაცხე თავი შენი ცოდვილად. ნუ გცონინ, ცოდვილო, და ნუ იტყვი: "დიდ არს ცოდვა ჩემი და არღარა მომეტევების". ესეოდენ დიდ ვერა არს ცოდვა შენი, თუცა გარდაემატა ღმრთისა მოწყალებასა. განიგონე, უცოდველო, რომელსა შეგირაცხიეს მადლისმოქმედად თავი: არავინ არს უცოდველ, გარნა მხოლოდ ღმერთი, და ნუ მიენდობი სიბრმესა გულისა შენისასა, ნუცა განიკითხავ ცოდვილსა. უკეთუ შენ იგი ცოდვა არა გაქვნდეს, მეორისა საცთურითა შეპყრობილ ხარ.

აჰა, იუდა მარტო ვეცხლის მოყვარებამან წარწყმიდა და ვეცხლიცა იგი განაბნია და არა არგო, არამედ გამოიწვლილენ საქმენი შენნი და მცირედი ცოდვა შენი უდიდეს სხვისა ცოდვილისასა გიჩნდეს და ღმრთისა თანა დაემკვიდრო. ეგრეთვე შენ, ცოდვილო, ნუ ადროებ შენ სინანულსა და იტყვი: "ხვალე ვინანო, ანუ ზეგე და ანუ სიბერისა ჟამსა". ოდეს სცნა მარიამ და მოეგო გონებასა თვისსა, მყის განყიდა მონაგები თვისი და იყიდა ნელსაცხებელი მრავალ-სასყიდლისა, მიისწრაფა ქრისტესა და დაასხა თავსა, ამბორს-უყო ფერჴთა და ცრემლითა დაალტვნა და მიეტევნეს ცოდვანი. უკეთუ ქრისტესა ვერა ხედავ, ხატნი მისნი პატიოსანნი წინა გისხენ მიისწრაფე და ეგრეთ ყავ, ვითარცა ყო მარიამ, და ჭეშმარიტად ხატისა მის პირმშოჲსა მიერ მოგეტევნენ ცოდვანი თქვენნი. თვით ბრძანებს: "რომელი მოვიდეს ჩემდა, არა განვაძოო" (იოანე 6, 37). არა თქვა, თუ, უკეთუ მართალი მოვიდეს, არა განვაძოო,რა სამართალ არს მართლისა განძება ანუ უცოდველის არა-შეწყნარება? არამედ ესრეთ თქვა: "რომელიცა ცოდვილი რომლითაცა ცოდვითა შეპყრობილი მოეგოს გონებასა თვისსა, და დაუტეოს ცოდვა და მოვიდეს ჩემდა, დაღაცათუ იგი უსასო იყოს ფრიადისა ცოდვისა მიტევებისა, არცა იგი განვაძო და არცა სხვა". ვინაჲთგან ესრეთ თქვა: "რომელი მოვიდეს, ესე იგი არს: დაღაცათუ ბოროტის-მოქმედი იყოს, იგიცა არა განვაძო, არა თუ კეთილის მყოფელიო".

აწ მოვიდეთ ყოველნი ცოდვილნი და შეუდგეთ უცოდველთა მათ პატიოსანთა ნუ უსასოდ, არამედ კდემით და სულთქმით, ნუ მოწყინებით და/ უდებებით, არამედ სიხარულით და სწრაფით, მსგავსად მარიამისა მივრბიოდეთ ქრისტესა, რომელი არა განგვაძებს, და ვიყიდოთ გულისა ჩვენისა სიმჴურვალითა ნელსაცხებელად ცრემლნი ჩვენნი და დავასხათ ხატსა მაცხოვრისასა და მოვიღოთ მისგან სმენა: "მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი, სოფელსა ამას შინა ქმნილნი, და დაიმკვიდრე სასუფეველი უკუნისამდე, ამინ".

იხილეთ სულხან-საბას სხვა ქადაგებები