"განიყვანა იესუ სულისაგან უდაბნოდ დაიმარხა - ორმეოცი დღე და ორმეოცი ღამე" — მათე იტყვის წმიდის სახარების დ, ა (მათე 4, 1-2).

რაჲსათვის იმარხა ქრისტემან, რა ცოდვა ჰქონდა, ძმანო?

იმარხნა წმიდანი ესე ორმეოცნი დღენი ურჩებისათვის ადამისა, რომელ გარდაჴდა მცნებათა უფლისათა და ექსორია-იქმნა სამოთხით, რამეთუ ურჩება არს თავი ყოვლისა ცოდვისა.

ვინაჲთგან ეშმაკი პირველი ამპარტავნებით დაეცა, ხოლო ადამ ურჩებით გამოვარდა, კაცთა ცოდვათა დასაწყისი ურჩება არს და ფესვთა მის/თაგან აღმოსცენდებიან ყოველნი ცოდვანი. ურჩება სხვა არარა არს, თვინიერ წინააღმდეგობისა, და წინააღმდეგობა ამპარტავნება არს, ორნივე და ერთ არიან — ამპარტავნება და ურჩება, ვინაჲთგან:

ურჩებამან დასცა ადამ, ურჩებამან გამოაძო სამოთხით, ურჩებამან ზეცად აღმყვანებელი ქვესკნელად შთასთხია, ურჩებამან სამოთხის საშვებელნი სოფლის ზრუნვად შესცვალ[ნ]ა, ურჩებამან სამოთხის გემოვნება ქვეყნის უგემოებად გარდუქცია, ურჩებამან უკვდავი მოკვდავად შექმნა, ურჩებამან ასმინა ჴმა იგი ძნელი: "მიწა ხარ და მიწადვე მიიქეცი"(შესაქმე 3,19), ურჩ/ებამან აღმოუცენა ეკალი და კუროსთავი და პირითა უფლისაჲთა უბრძანა ჭამა პურისა, ურჩებამან მოჴადა წყლით რღვნა ძეთა ზედა - ადამისთა, ურჩებამან შთასთხია ფარაო ზღვასა მას მეწამულსა, ურჩებამან დანთქ[ნ]ა დათან და აბირონ, ურჩებამან აღუდვა ცეცხლი ბანაკსა კორესსა, ურჩებამან ჴვებულ-ყო - საულ მეფობისაგან, ურჩებამან განჴეთქა დედოფალი იეზაბელ, ურჩებამან განაკეთროვნა გეზი — მსახური ელისესი, - ურჩებამან აღძრ[ნ]ა ჰურიანი მაცხოვარსა ზედა, ურჩებამან შეკრიბნა მღვდელთ-მოძღვარნი ჯვარ-ცმად ქრისტესა და მრავალნი სხვანი ესევითარნი ქმნ[ნ]ა ურ/ჩებამან, რომელ სიგრძითა მოჴსენებისაჲთა თავნი შეგეწყინნეს.

ურჩება არს საფუძველი უშჯულობისა და აღმაორძინებელი ამპარტავნებისა ესრედ სახედ: ვითარცა ხე რამე ნერგი იდგეს ველსა ერთსა უდაბნოსა და ურწყულსა და ჴმებოდეს სიცხისაგან მზისა, კაცმან ვინმე განუღოს რუნი და მორწყოს ზედასა-ზედა ხე იგი და ახაროს და გამოიღოს ნაყოფი, ეგრეთ არს ურჩებაცა. უკეთუ კაცისა ვისასმე გულთა შინა იყოს დანერგული ამპარტავნება და მან კაცმან მოიგო მორჩილება, განაჴმების ამპარტავნებისა ხე იგი და, უკეთუ ურჩებისა წყლითა მორწყო, ზედასა-ზედა გამოიღებს/ ნაყოფსა ამპარტავნებისასა.

ამისთვის განგვაკრძალებს წმიდა მოციქული პავლე და იტყვის: "დაემორჩილენით წინამძღუართა თქუენთა, რამეთუ იგინი იღვიძებენ სულთა თქუენთათჳს"(ებრ. 13,17).

ისმინოთ აწ პავლესი და შეუდეგით მორჩილებასა, ვინაჲთგან წინა გვიძს საცთური ესოდენი ურჩებისა.

ჰხედავა ურჩებასა, რაოდენ ბოროტ არს და უძვირეს ყოვლისაგან ცოდვისა?

შენ პირმეტყველად დაგბადა შემოქმედმან და ნებავს, რათა დიდებასა თვისსა აღგიყვანოს, და შენ ესეთსა საქმესა იქმ, რომელ არა იქმენ პირუტყვნი.

განიხილე ძაღლი, რომელი გძაგს შენ, და რომელთამე ძმათა შენთაგანსა შერისხავ ანუ სხვათა/ ბოროტის-მოქმედთა კაცთა შეამსგავსებ ძაღლსა. არა უწყია, რამეთუ ძაღლნი მორჩილებასა ქვეშე არიან და არა ურჩებისა მოქმედისა სწორნი?

ძაღლი გლახაკისა კაცისა ვისიმე დიდად მჭლე, რომელ არა რა ეპოების უფალსა მისსა, რათამცა აჭამა, წარვალს სხვაგან და ჰპოებს მძორსა და განირინის ძვალთა და მოვალს და უდარაჯებს უფალთა თვისთა და ხვასტაგთა მისთა და ჰყეფს გარემოს სახლისა მისისა. უკეთუ მპარავი ნახა, ებრძვის და, უკეთუ უფალმან უბრძანა, უკბენსცა მორჩილებისათვის პატრონისა თვისისა. ძაღლი


მდიდრისა მსუქანი არა განლაღნების, არცა/ ამპარტავან იქმნების, არცა უარის-მთქმელ, ვითარცა ურჩნი კაცნი, არამედ წარჰყვებიან უფალთა თვისთა ნადირობად: რომელნიმე ფრინველთა კვალთა ჰკვლევენ, რომელნიმე ნადირთასა, სხვანი შეიპყრობენ და დამაშვრალნი არა შესჭამენ თვისთა შეპყრობილთა ნადირთა, ვიდრე პატრონი არა მივალს, ნადირსა მის თანა წვანან და, ვიდრე პატრონი არა შეაგბობს და ჭამად არა უბრძანებს, არა იკადრებენ ჭამად.

ვინაჲთგან პირუტყვი და უმეცარი ძაღლი ესრეთ მორჩილი არს, არა ჯერ-არსა ჩვენ კაცთა გულისხმიერთა და სიბრძნის მოყვარეთა მორჩილება ჩვენი უაღრესთა ჩვენთა? მაშა, რა/მცა უნდა ეყოს ურჩსა კაცსა, არა თუ განძება პირისაგან ღმრთისა?.

ჰოი, ურჩება ბოროტი და სარცხვენელი, რომელი ყოველთა კაცთა უდარეს ჰყოფს და ძაღლთაგანცა უარესს იქმს კაცთა!

ნუ, ძმანო, ვინაჲთგან ესრეთ ბოროტ არს ურჩება, და შევიყვარნეთ ესე წმიდანი ორმეოცნი დღენი მარხვათანი, რომელ[ნ]ი პირველად მამამან ჩვენმან ადამ იმარხნა და შემდგომად მისსა ყოველთა მამათ-მთავართა და წინასწარმეტყველთა, ვიდრე ქრისტესამდე, და ქრისტემანცა მით დაჴსნა ურჩება ადამისი.

ამისთვის ნუ მაბრალობელ ექმნებით მამასა ჩვენსა ადამს პირველ ურჩებისათვის: უკეთუ მან ურჩება ყო და გამოიძო სამოთხით, შენ მორჩილება ჰქმენ და შევედ. უკეთუ იგი მცნებასა გარდაჴდა და მოკვდა, შენ შჯული დაიმარხე და უკვდავ იქმნები. მას არა გამოცდილება აქვნდა და დაეცა, შენ გამოცდილება გაქვს, კეთილად დეგ და არა დაეცე. მას ეშმაკი და დედაკაცი ორივე ეტყოდა ჭამად და არავინ იყო დამაყენებელ მისსა, ხოლო შენ არავინ გივის მთქმელი, თვინიერ ნებისა შენისა, და დამაყენებელნი მრავალნი წმიდანი და წერილნი მათნი და ჰამბავი და საქმენი ადამისნი.

ნუ მიზეზობ ადამის ცთუნებასა!

მონაზონი უკეთუ ყოვლითა სათნოებითა შემკობილ იყოს, უკეთუ ურჩება აქვს, მსგავს არს ხიდსა მარმარილოჲთა ნაგებსა: და რა განვლო ყურე ერთი ჩატეხი/ლი იყოს და ვერა განჰჴდე.

მონაზონი რეცა ანგელოზის მსგავსი იყოს და ურჩებასა ვერ მოიკვეთდეს, მსგავს არს იგი წყალთა დიდთა შინა ფონსა კეთილსა: და რა განვლო წყალი იგი, კიდურსა კბოდე იხილო აღმართებული და ვერა აღხვიდე.

მონაზონი დაღაცათუ ფრიად მოღვაწე და მშრომელი იყოს და ურჩებისა უღელსა ქვეშე შებმულ იყოს, მსგავს არს ველსა დიდსა და სიცხოვანსა განსლვასა და ველისა დასასრულსა ხეთა შვენიერთა სახილავთა საჩრდილობელად სიცხოვანისა კაცისა მის: და რა განვლოს ველი იგი, ესრეთი ღელე იხილოს განსლვად შეუძლებელი ხეთა მათ ძირის კე/რძო.

მონაზონი დაღაცათუ მსგავსად დავითისა ცრემლითა დაალტობდეს სარეცელთა თვისთა და ურჩება აქვნდეს, მსგავს არს იგი ზღვასა შინა მავალსა ნავსა: რა პელაგონი განვლოს და ნავსაყუდელსა მიეახლოოს და მუნ ეკვეთოს კლდესა და შეიმუსროს.

მონაზონი თუცა დღითი-დღე ათასთა მუჴლთა მოიდრეკდეს და ურჩებისა უფალი იყოს, მსგავს არს კიბესა ერთსა მაღალთა ქორთა აღსავალთა: რა აღვიდეს დასასრულსა, კიბეთა ხარისხი შეიმუსროს და ქვე ჩამოინგრეს.

მონაზონი – დაღათუ სიწმიდით შემოსილი იყოს და ურჩებასვე შინა იყოს, მსგავს არს კაცსა დაბალსა, ბრწყინვ/ალითა სამოსლითა შემოსილსა და გარეშებღალულსა მწვირითა მყრალითა.

ვინაჲთგან ესრეთ ყოვლისა სათნოებისა განმაშორებელი არს ურჩება, ძმანო, მოვიკვეთნეთ და შევიყვარნეთ მარხვანი ესე, დამჴსნელნი ადამის ურჩებისანი, უფროჲსად ზატიკობისა და დღესასწაულისა და ვიმარხოთ პირითა არა ფარისევლურითა, არამედ მხიარულითა. და ნუ მოვიკვეთთ მარტოოდენ ღვინოსა და საჭამადსა, არამედ მოვიკვეთოთ ურჩება, ამპარტავნება, სილაღე, ზვაობა, სიძულვილი, ძვირის-ზრახვა, გულბოროტება, თვითსჯულება, თავ/დაჯერებულობა, შური, ლალვა, ბრძოლა, ცუნდრუკება და ყოველნივე ესევითარნი, ხოლო ამათ წილ მოვიგოთ მარხვა, ლოცვა, შევრ[დ]ომა, ფსალმუნება, ცრემლნი, სულთა-თქმა, მკერდსა-ცემა, მუჴლთა-დრეკა, სიმდაბლე, სიმშვიდე, სიყვარული.

და ესენი შეუკრიბნეთ თავთა ჩვენთა საგზალად და თანა ღირ[ს]საღებელად, რამეთუ შორიელსა გზასა განმზადებული ვართ წარსლვად და გვიანად მოსაქცეველ და არავინ გვივის გზასა ზედა მეგობარი, რათამცა გვისტუმრა, არავინ არს მოწყალე, რათამცა ჴელნი აღგვიპყრნა, არა სადა არს სავაჭრო, რათამცა ვიყიდნეთ რამენი. გასმიესა ხუთთა მათ ცოფთა ქალწულთათვის, რომელთა მუნ მცირედისა ზეთისა შოვნად ვერ ღირს იქმნნეს?

აწვე განვემზადნეთ და ვიტვირთოთ ქედთა ჩვენთა მორჩილებითა მოძღვართა ჩვენთათა წმიდანი ესე მარხვანი სიხარულით, გამომზრდელი ჩვენი სიყმილისაგან, რათა დაუბრკოლებლად მივეახლნეთ ქრისტესა, ჩვენთვის ჯვარ-ცმულსა, რომელმან განგვიწესა მარხვა ესე დასაჴსნელად ურჩებისა და განმანათლებელად სულთა ჩვენთა, რათა ვადიდებდეთ ღმერთსა უკუნისამდე (ხელნაწერი უმატებს: "წართქვენ კვირიაკესა ყველიერისასა, ადამის ექსორიობასა, გინა მარხვათა შინა, ოდესცა გინდეს".

იხილეთ სულხან-საბას სხვა ქადაგებები