მაცხოვარმან, ვითარცა გვესმა დღეს წარკითხულისა სახარებისაგან, განჰკურნა რა ოც-და-ათვრამეტის წლის უძლური განრღვეული, უთხრა მას ეს სიტყვები: აჰა ცოცხალ-იქმენ, ნურღარა სცოდავ, რათა არა უძვირესი რაიმე გეყოს შენ. რა ჰაზრი გამოდის, ძმანო, სიტყვათა ამათგან? რომელი სწავლა და დარიგება შეგვიძლიან ჩვენ ვპოვოთ მათ შინა? ის, ძმანო ჩემნო, საყვარელნო, რომელ ესოდენ გრძელ-ჟამიერი და სასტიკი სნეულება კაცისა მის იყო შედეგი ანუ ნაყოფი რომლისამე მისის ცოდვისა, მაშა-სადამე ყოველსა ცოდვასა კაცისასა შეუდგება რომელიმე ხორციელი, ანუ სულიერი უბედურება; ცოდვა ყოველთვის კაცის ბუნებაში ისრე მოქმედებს, ვითარ საწამლავი, გააფუჭებს და წაახდენს მას არა-თუ მხოლოდ სულიერად, არამედ ხორციელადცა.

სწორეთაც ესრეთ არის, ძმანო ჩემნო ყოველსა ცოდვასა ქვს დამარღვეველი და გამაფუჭებელი მოქმედება სულსა და ხორცსა ზედა კაცისასა; ყოველი ცოდვა გააჩენს ჩვენში რომელსამე ვნებასა და ზიანსა: დიდი ცოდვა დიდს უბედურებას შეამთხვევს კაცსა, მცირედი ცოდვა მცირესა ვნებასა.

პირველი შედეგი ანუ ნაყოფი ცოდვისა ის არის, რომ იგი ყოველ კაცს მოაკლებს მადლსა ღვთისასა და ესრეთ წარწყმედს მას; ეს არის თვით უსაშინელესი მოქმედება ცოდვისა. გარნა ამაზედ მე არ განვარგძელებ დღეს სიტყვასა ჩემსა, მისთვის, რომელ ეს იცის ყოველმან კაცმან; ამაზედ არავინ არ ცილობს. ჩვენ დღეს ის უნდა დავამტკიცოთ, რომელ ცოდვა არა-თუ მხოლოდ სულსა ჩვენსა წარწყმედს, არამედ თვით აქ, ამ სოფელშიაც, წაახდენს კაცს მით, რომელ ყოველსა ცოდვასა შეუდგება ხორციელი სნეულება და ვნება. ამას დაგიმტკცებ მე შენ, ძმაო ჩემო, მრავლითა მაგალითითა; ვსთქვათ მაგალითებრ: ნაყროვანება, ანუ ნამეტნავის საჭმლის მიღება, ხშირად შეიქმნება მიზეზად მრავალთა სნეულებათა; ეს იცის ყოველმა კაცმა; ეგრეთვე ყოველმან კაცმან უწყის, რომელ სიმთვრალე სრულიად დაასნეულებს კაცს და მიიყვანს საფლავამდინ. გარნა ვნება გამომავალი ორთა ამა ხსენებულთა ცოდვათაგან ერთობ ცხად-არს და უეჭველ ყოვლისა კაცისათვის. ჩვენ ავიღოთ მაგალითად ისრეთი ცოდვა, რომელი პირველითა შეხედვითა არ შეამთხვევს კაცსა არცა ერთსა სენსა და უბედურებასა; ვსთქვათ შური. რა სენი ანუ რა ვნება უნდა მისდევდეს ამ ცოდვას. იგი აქვს კაცსა გულში და ვერც კი ვინმე შეატყობს მას, რომ ჰქონდეს ეს ცოდვა. გარნა, ძმანო ჩემნო, შურისაგან კაცს შეემთხვევა მრავალი ცხადი უბედურება. თუ კაცის გულში განძლიერდა შური, თუ შურმა შეიპყრა გონება კაცისა, მაშინ იგი იქნება მოუსვენებელი, პირ-მკრთალი, გამხდარი ტანითა, აღელვებული, ერთი სიტყვით, იგი არის საწყალი შესაბრალებელი. ავიღოთ კიდევ სხვა ერთი მაგალითი; ვსთქვათ მცონარება ანუ უსაქმობა: თავ-და-პირველად კაცი ესრეთ იფიქრებს, რომელ ამ ცოდვას არ შეუდგება არცა ერთი სენი და ვნება; გარნა ეს არ არის ესრეთ: კაცის ტანი და აგებულება ყოველთვის მოითხოვს შრომასა და მოძრაობასა; თუ კაცი დიდხანს დაშთა უძრავად და უსაქმოთ, უთუოდ ავათ გახდება. ამაზედ კიდევ ის დაამატე, რომელ მცონარე კაცი მალე შთავარდება სიღარიბეში. არღარას ვიტყვი სხვათა რომელთამე საშინელთა ცოდვათათვის, რომელთა შეუდგებიან უსაშინელესნი ვნებანი და უბედურებანი, რომელთა ზედა საუბარი არ არის შესაფერი წმიდისა ამის ადგილისა.

გარნა, ძმაო ჩემო საყვარელო, ის კიდევ არ არის საკმაო, რომ ცოდვითა შენითა შენს საკუთარ თავს აფუჭებ და ხშირად შთავარდები სენსა და უბედურებასა შინა; არამედ ის არის აქ საშინელი, რომ წინათვე უმზადებ სენსა და უბედურებასა ყოველთა შვილთა და მომავალთა შენთა. ყოველი კაცის თვისება სულიერიცა და ხორციელიცა გარდადის მისთა შვილთა და მომავალთა ზედა. ერთხელ მოციქულთა იესო ქრისტესთა იხილეს ერთი შობითგანვე ბრმა კაცი და ჰკითხეს უფალს: ვინ სცთდა; ამან, ანუ მშობელთა მისთა, რამეთუ ბრმა იშვა (იოან. თ,ა). სჩანს, რომელ სნეულება და უბედურება გადავა მამისაგან შვილებთა ზედა. ყოველი ცოდვა არის თესლი, რომელი თავის დროზედ გამოიღებს მწარესა ნაყოფსა, ვითარცა შენს ბუებასა შინა, ეგრეთვე ყოველთა მომავალთა შინა შენთა. მაშასადამე კარგად გასინჯე, ძმაო, და ერთად, წარმოიდგინე, რაოდენი და რა საშინელი ვნებანი შეუდგებიან ცოდვასა; იგი დაგასნეულებს და წაგახდენს თვით შენ; მოყვასნი შენნი, მხედველნი ცოდვისა შენისა, მიიღებენ შენგან ცუდსა მაგალითსა; შვილნი და მომავალნი შენნი ეგრეთვე შეიქმნებიან მოზიარედ შენისა უბედურებისა. ჰოი, ვითარსა მძიმესა ტვირთსა გარდასცემ შენ შვილთა და მომავალთა შენთა! ხორცისა და სისხლისა შენისა თანა იგინი მიიღებენ შენგან შობითგანვე მრავალთა სენთა და ცუდთა მიდრეკილებათა; იზრდებიან რა იგინი სახლსა შენსა წინაშე პირისა შენისა, ხშირად ხედვენ ცოდვასა შენსა, მიეჩვევიან მას და ესრეთ უნებრივად შეიქმნებიან მემკვიდრედ შენისა ცოდვისა და უბედურებისა.

განგებ ჰქმნა, ძმანო ჩემნო, ღმერთმან ესრეთ, რათა ყოველსა ცოდვასა შეუდგებოდეს ცხადი სენი და უბედურება. კაცსა აქვს დიდი მიდრეკილება ცოდვისადმი; ცოდვა ადვილად მიიზიდავს კაცსა და აცთუნებს. გარნა ღმერთმან ყოველი ცოდვა შეაერთა რომლისამე უბედურებისა თანა, რათა შეგაშინოს შენ და განგაშოროს ცოდვისაგან. ახლა, ძმაო ჩემო, შენ თვითონ იფიქრე: უკეთუ ცოდვა ესრეთ წაგახდენს შენ, ავნებს შენთა მხედველთა და მომავალთა, ცხად არს, რომელ მადლი და სათნოება გიქმს შენ ამის წინააღმდეგსა, ესე იგი, თვით ამ ქვეყანაში იქმნება წყაროდ ნუგეშისა და ბედნიერებისა შენთვის და ყოველთა შენთა მომავალთათვის. მაშასადამე არ უნდა შეიყვაროა ყოველი მადლი და სათნოება და არ უნდა მოერიდოა ყოველსა ცოდვასა? ღმერთო! რა საკვირველი არის ბუნება კაცისა, რა გაფუჭებულია იგი და დავარდნილი! უკეთუ მსახურება შენი, ღმერთო ჩემო, თვით აქ, ამ სოფელში, ესოდენ არს ჩემთვის სასარგებლო და ბედნიერ, ხოლო ცოდვა ესოდენ მავნებელ და უბედურ, შენ მხოლოსა არ უნდა გემსახურებოდეა მე ყოველსა ცხოვრებასა შინა ჩემსა?

გარნა აქ ვინმე მეტყვის მე, რომელ სათნოების შეძენაცა არ არის ადვილი; ღვთის-მსახურებაცა მოითხოვს ჩვენგან დიდსა შრომასა და მოთმინებასა; ჭეშმარიტ-არს ესე, ძმაო, გარნა უკეთუ შრომა და მოთმინება მიუცილებელი არის კაცისათვის ამ სოფელში, არ გირჩევნია ძმაო ჩემო, ღვთისათვის და სულის ცხოვნებისათვის მიიღო შრომა და ტვირთი, ვიდრე დამონებული ცოდვისადმი, ცოდვისაგანვე მიიღო სასჯელი და უბედურება თვით აქ, ამ ქვეყანაზედვე და უმეტესად დაუსრულებელი ტანჯვა მომავალსა შინა საუკუნესა?

ღმერთო! დანერგე ჩვენს გულში შიში და მოძაგება ცოდვისა და სიყვარული სათნოებისა. ამინ.