"პირმან მართლისამან იწუართოს სიბრძნე და ენა მისი იტყოდის მსჯავრსა" (ფსალმ.36,30).

ეჰა ყოვლად ბრძენო და ღუთივ-ბრწყინვალეო იოანე ოქროპირო ვითარითამე ქებითა გაქებდეთ, რამეთუ ვერვინ შემძლებელ არს ღირსად ქებად შენდა, სულთა მამაო, არამედ პირივე შენი ჯერ არს მაქებელად შენდა. მწყემსო ჭეშმარიტო სიტყვიერთა ცხოვართაო. ოქროსა ქნარო, ოქროსა ორღანოო, ოქროსა წყაროო დაუწყვეტელო, ოქროსა მდინარეო უხუად მომდინარეო, ოქროსა საყვირო, ჴმა ტკბილად მეტყუელო და ღუთივ-შუენიერად ქადაგო, ეკკლესიისა ღმრთისაო.

ქრისტეს მიერ საყუარელნო, ღუთივ-სულიერნო შვილნო ზეცათა მამისანო და განათლებულო სულითა წმიდითა, ვითარცა შეუძლებელ არს კაცთაგან აღრიცხუა ვარსკულავთა ცისათა, ეგრეთვე შეუძლებელ არს გამოთქმა, თუ რაოდენნი კაცნი აცხოვნნა და რაოდენგზის ზეცისა ძალნი განამხიარულნა ოქროპირმან, რამეთუ ყოვლადვე მწყემსსა კეთილსა იესო ქრისტესა ჰბაძვიდა, და პავლე მოციქულისა კუალსა სურვილით შედგომილიყო, პავლესებრ სუროდა ქრისტესთვის წამება, პავლესებრ წადიერ იყო ქრისტესთვის ტანჯუასა და გუემასა, და პავლესებრ სურვიელ იყო განსლუად ჴორცთაგან და მისლუად უფლისა ნანდვილ სურვილით საყვარელისა.

და ოდეს დევნულ იქმნა ყოვლად ნეტარი იოანე სიმართლისათვის, რომლისა ნეტარება ღმრთისაგან არს, ვითარცა ჰბრძანებს: "ნეტარ იყუნენ დევნულნი სიმართლისათვის, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა" (მათე.5,10). და ექსორიაობასა შინა აღასრულა ყოვლადვე ღუთივმსახურებით სრბა თვისი და მიიღო პატივი ღირსი ღმრთისა მიერ, ვითარ იგი უფალი ბრძანებს, ვითარმედ: "რომელი მმსახურებდეს მე, პატივ-ჰსცეს მას მამამან ჩემმან" (იოანე.12,26).

რამეთუ იყო ვინმე ეპისკოპოსი წმიდა და სათნო უფლისა სახელით ადელფიოს, რომელსა ფრიად უყუარდა იოანე ოქროპირი, მრავლისა მისთვის კეთილობისა მისისა და ღუთივშუენიერ სიტყუა მადლიან სიტკბოებისათვის და შესწუხნა მიცუალებასა საყუარელისა თვისისასა და ლოცვასა შინა მიეცა განკვირვებასა, აღიწია მაღალ ხედუასა და იხილა პალატი დიდად შუენიერი და წმიდანი ეპისკოპოსნი შემოსილნი მრავლითა დიდებითა და ბრწყინუალებითა განათლებულნი, და ვერ იხილა მათ შორის საყუარელი თვისი იოანე-ოქროპირი და უმეტესად მწუხარე იქმნა.

და წარიყუანა ანგელოსმან უმაღლესსა და უპატიოსნესსა და უბრწყინუალესსა სხუასა პალატსა, და უმრავლესნი ეპისკოპოსნი უჩვენნა უბრწყინუალესად განათლებულნი, და ვერცა მუნ იხილა ოქროპირი და უდიდესად მწუხარე იქმნა.

კვალად წარიყუანა ანგელოსმან და უჩვენა ფრიად უბრწყინუალესი პალატი პირველ ხილულთა მათ და უდიდებულესნი მღვდელმთავარნი, და ვერცა მუნ იხილა სასურუელი თვისი ოქროპირი და უფროსად მწუხარე იქმნა.

მაშინ ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: "რასა შეწუხებულხარ, კაცო?" ხოლო მან მიუგო: "რამეთუ ვერ ვიხილე სურვილით საძიებელი ჩემი იოანე-ოქროპირი". ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: "ოქროპირსა კაცობრივი თუალი ვერ იხილავს, რამეთუ წინაშე ყოვლადწმიდისა სამებისა მდგომარე არს".

ესე რა ესმა წმიდასა მას ადელფიოს ეპისკოპოსსა, ფრიად მხიარულ იქმნა და მოეგო თვისსა განკვირვებისა მისგან, და მადლობით ადიდებდა სახიერებასა ღმრთისასა.

ესე ვითარისა ზეცისა კაცისა, და ქუეყანისა ანგელოსისა შესხმითა გახარებ, საყუარელნო ღუთისანო და ღუთივ-სულიერნო შვილნო თვით მის იოანე-ოქროპირისანო, წმიდისა მამისა ჩუენისა ოქროპირისა ტკბილი სწავლანი ვისმინოთ, რამეთუ იგი ნეტარი ესრეთ იტყვის:

"ძმანო ჩემნო საყუარელნო, მოვიძულოთ ბოროტი და შევიყუაროთ კეთილი, მოვიძულოთ ანგაჰარება და შევიყუაროთ მოწყალება, დაუტევოთ მოხუეჭა და აღვირჩიოთ განბნევა, შეურაცხვჰყოთ სატანა და შეუდგეთ ქრისტესა, განვაგდოთ მწარე და შფოთიანი უღელი ვერცხლისმოყუარებისა და შევიტკბოთ ქრისტეს მშვიდი და ტკბილი უღელი მოწყალებისა, გვიყუარდენ გლახაკნი და ვწყალობდეთ მათ, რამეთუ ქრისტეს ძმად წოდებულ არიან, ვითარცა ჰბრძანებს იესო: "რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ" (მათე.25,40).

საყუარელნო ერნო ღუთისანო, გლოცავ და გევედრები, ვისმინოთ კეთილი სწავლა ოქროპირისა და შეუდგეთ კუალსა მისა, და ვიქმოდეთ შეძლებისაებრ ჩუენისა მოწყალებასა, რამეთუ იგიცა ნეტარი მრავალსა მოწყალებასა ჰყოფდა საქმით და ჰქადაგებდა სიტყვით და აწცა ჰქადაგებს დაუცხრომელად ღმრთივშუენიერი წერილი მისი, ვინათგან იცის ჭეშმარიტებით, რომელ მოწყალებისა მოქმედნი სასუფეველსა დაიმკვიდრებენ, სადაცა არს დიდება გამოუთქმელი, ბრწყინუალება თუალთშეუდგამი, ელუარება განუცდელი და გვირგვინი დაუჭნობელი.

ხოლო უწყალონი მიეცემიან ჯოჯოხეთსა ტარტაროზსა ბნელსა გარესკნელსა, ვაებასა დაუსრულებელსა, სალმობასა ულხინებელსა და ყოვლადვე უნუგეშინისცემოსა, რამეთუ წერილ არს: "სასჯელი უწყალო არს მათთვის, რომელთა არა ჰყონ წყალობა" (იაკობ.2,13) და ვითარცა უწყალო იგი მდიდარი ინატრიდა, მეტყუელი: "მამაო აბრაამ, შემიწყალე მე და მოავლინე ლაზარე, რათა დააწოს თითი მისი წყალსა და განმიგრილოს ენაჲ ჩემი, რამეთუ ვიტანჯები ალითა ამის ცეცხლისათა" (ლუკა.16,24) და ესეცა თხოვაჲ ვერ მიიღო უწყალომან. არამედ ჩუენ საყუარელნო ძმანო ვიქმოდეთ მოწყალებასა და წმიდასა იოანე-ოქროპირსა შევურდეთ ესრეთ მეტყუელნი:

ჵ, წმიდაო მამაო იოანე, რომელი წინაშე ყოვლად წმიდისა სამებისა იხარებ მრავლითა ბრწყინუალებითა განათლებული და მეოხ-ხარ ყოვლისა მორწმუნისათვის, შენ გევედრებით და შენსა წმიდასა ლოცუასა ვესავთ. ევედრე მამაო შენგან ქადაგებულსა კაცთმოყუარესა ღმერთსა, რათა მოგვიტევნნეს შეცოდებანი ჩუენნი, რამეთუ შენ უწყი უძლურება ჴორცთა, საცთური სოფლისა, და ბრძოლა ეშმაკისა, არამედ მოგვმადლოს გულმოდგინება სულისა, დამარხუა ღუთივშუენიერთა მცნებათა მისთა და აღსრულება ქადაგებათა შენთა, რათა განვერნეთ მწარეთა სატანჯველთა მათ საუკუნეთა და ღირს ვიქმნეთ ტკბილსა სასუფეველისა დიდებასა და ღუთივბრწყინუალესა ელვარებასა, მადლობით უგალობდეთ და თაყუანისვცემდეთ, ყოვლად წმიდასა სამებასა, მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა უკუნითი-უკუნისამდე, ამინ.

იხილეთ სარჩევი