მიმომწვლილველობა დიდი და საშინელი ცოდვაა, პირველ რიგში იმიტომ, რომ ქრისტიანი ყოველთვის მღვიძარე, ფრთხილი და სულგრძელი უნდა იყოს.

* ქრისტიანე მღვიძარე, აღჭურვილი ლოცვითა, ღვთის მადლითა და მდევნელი, მოძულე ყოველთა თვისთა ვნებათა და ბოროტთა გულისთქმათა, არის ეშმაკისათვის მიუდგომელი ციხე.

* თუ ქრისტიანმა დაიძინა, მღვიძარე არ არის და ფრთხილად არ იქცევა, ადვილად შთავარდება განსაცდელსა შინა და მოაკლდება სარწმუნოებასა, ესე იგი, სულიერსა თვისსა სიცოცხლესა, სულიერსა საუნჯესა.

ქრისტიანმა შეძლებისდაგვარად უნდა შეზღუდოს თავისი საჭიროებები; სიფხიზლე და ზომიერება - საუკეთესო მარაგია, რომელიც ზეცისაკენ სავალ გზაზე შეგიძლია თან გაიყოლო.

საკუთარი თავის მიმართ ყურადღება და უფლისადმი ლოცვა მტრის ყოველგვარ მახეებს აქარწყლებს. წაიკითხეთ და ისწავლეთ, ისიხის დამოძღვრის მიხედვით, თუ როგორ უნდა იმოქმედოთ ამ დროს.

ფხიზლად ყოფნა ნიშნავს, არ მივუშვათ გული რაიმეს მიეკედლოს ღვთის გარდა. ასეთი მიტმასვნა ათრობს სულს და ის უკვე გაუცნობიერებლად მოქმედებს. სიფხიზლე გულის მკაცრ დაკვირვებას გულისხმობს, რათა უკეთურმა შეგრძნებამ არ წამოყოს თავი.

არ შეიძლება, ძმანო, ძილს ეშურებოდეს ის, ვისაც სურს, რომ ყოვლითურთ უვნებელი იყოს, არამედ გარდაუვალია ორთაგან ერთი: ან დაეცეს და წარწყმდეს იგი სათნოებათაგან განძარცვული, ანდა ყოველჟამს მდგომარე იყოს გონებით შეჭურვილი, რადგან მტერიც თავისი ლაშქრითურთ მარადის მდგომარეა.