7. "მასხურო მე უსუპითა და განვწმიდნე მე, განმბანო მე და უფროის თოვლისა განვსპეტაკნე" - როდესაც ისრაელიანები სისხლიან მსხვერპლშეწირვას აღასრულებდნენ, უსუპით აიღებდნენ და ასხურებდნენ შესაწირ სისხლს. იმ უსუპით მასხურე და თოვლზე მეტად განმასპეტაკე - რაც ამ ცოდვაში ჩავარდნამდე ვიყავი, იმაზე მეტად განმწმინდე და აღხოცე ჩემი ცოდვებიო; როგორც მამები ბრძანებენ, უსუპით სხურებაში ასევე წინასწარმეტყველურად უნდა ვიგულისხმოთ მაცხოვრის გამომხსნელი სისხლის შესახებ, რომელმაც მთელი კაცობრიობა გამოიხსნა ცოდვისგან.

8. "მასმინო მე გალობაი და სიხარული და იხარებდეს ძუალი დამდაბლებული" - მოვა რა მაცხოვარი და მოხდება მაცხოვრის სისხლით კაცობრიობის განსპეტაკება, ამის შემდეგ მასმინე მე "გალობაი და სიხარულიო, - შესთხოვს დავით მაფე უფალს. სიხარულის გალობა არის ის, რომ მაცხოვარი მოვიდა, მთელი კაცობრიობა გამოიხსნა ცოდვის ტყვეობიდან და ადამიანებს გაუხსნა გზა სასუფევლისკენ. სწორედ ეს სიხარულის გალობა მასმინე, მეც დამამკვიდრე ამის შემდგომ სასუფეველშიო. "და იხარებდეს ძუალი დამდაბლებული" - ჩემი დამდაბლებული სული იხარებდეს სასუფეველში ყოფნით, იხარებდეს სხეული მეორედ მოსვლის ჟამს აღდგომით და განახლებით და ზეციურ იერუსალიმში დამკვიდრებითო.

9. "გარემიაქციე პირი შენი ცოდვათა ჩემთაგან და ყოველი უშჯულოებაი ახოცენ" - შენი პირი ჩემი ცოდვებისგან შეაბრუნე - ნუ მომკითხავ ჩემს ცოდვებს და ყველა უსჯულოება, რაც მიქმნია, აღხოცეო.

10. "გული წმიდაი დაბადე ჩემ თანა და სული წრფელი განმიახლე გუამსა ჩემსა" - გული შემუსვრილი, რაც მე ახლა მაქვს, არ მქონდა ამ ცოდვის ჩადენამდე, განწმინდე და სული წრფელი - ის წრფელი, წინასწარმეტყველების სული, რომელიც იყო გადმოსული ჩემზე, განმიახლე, ამ მდგომარეობაში ნუ მიიღებო. თითოეული ჩვენგანიც, წარმოვთქვამთ რა ამ სიტყვებს, უფალს შევთხოვთ - ნათლისღებით ჩვენზე გადმოსულ წმინდა სულს, რომელიც ცოდვებით შევსვარეთ, ნუკი მიიღებ, არამედ განმიახლე, განწმინდე სინანულით და ისე მიიღე.

11. "ნუ განმაგდებ მე პირისა შენისაგან და სულსა წმიდასა შენსა ნუ მიმიღებ ჩემგან" - დავითი, შეიგრძნობს რა თავისი დაცემის სიმძიმეს, უფალს შესთხოვს - შენი პირისაგან ნუ განმაგდებ, ნუ დამსჯი შენი უხილავობით, სამუდამო სატანჯველს ნუ განმიმზადებ ჩემი შეცოდების გამო და ნუ განმაშორებ სულიწმინდის მადლს, ჩემთვის მოცემულ წინასწარმეტყველების ნიჭს, რომელსაც სულ შენი განდიდებისთვის ვიყენებდი, მიუხედავად ჩემი დაცემულობისა და ცოდვებისა, მომიტევე ჩემი ცოდვები და შემინარჩუნე ის მადლი, ის ნიჭი სულიწმინდისა, რომელიც შენგან მქონდა მოცემულიო.

12. "მომეც მე სიხარული მაცხოვარებისა შენისაი და სულითა მთავრობისაითა დამამტკიცე მე" - შენი მაცხოვარების სიხარული მომეცი - როდესაც შენ განკაცდები, როდესაც დედამიწაზე მოხვალ, კაცობრიობას გამოიხსნი და გზას გაუხსნი სასუფევლისკენ, ეს სიხარული მომეცი, მეც დამამკვიდრე სასუფეველშიო. ფსალმუნის ამ სიტყვების წარმოთქმით ჩვენც ვუერთდებით დავითის ამ თხოვნას ღვთისადმი.

13. "ვასწავლნე უშჯულოთა გზანი შენნი და უღმრთონი შენდა მოიქცენ" - თუკი ასე მოხდება, ჩემს სულს სასუფევლისთვის განამზადებ და ჩემთან ცოდვა არ იქნება, უკვე შენს სჯულს, შენს გზას უშჯულოებს ვასწავლი და უღმრთოებს შენკენ მოვაქცევო. შემდგომში დავითმა მართლაც აღასრულა ეს - მისი სიტყვებით, მისი წინასწარმეტყველებებით, მისი მადლმოსილი ქმედებებით უამრავმა ადამიანმა დაიმკვიდრა სასუფეველი.

14. "მიხსენ მე სისხლთაგან, ღმერთო, ღმერთო ცხორებისა ჩემისაო; იხარებდეს ენაი ჩემი სიმართლისა შენისა" - ჩემი სისხლისგან მიხსენი, იმ სისხლისგან, რომელიც ჩემს კისერზეა, რომელიც მე მოვაწიე უდანაშაულო ადამიანზე ჩემი ქმედებით, ამ სისხლის გამო ნუ დამსჯი, რათა ჩემი ენა შენი სიმართლის თქმით იხარებდეს, მარადის შენს განდიდებაში იყოს - რათა არ დავიმკვიდრო სატანჯველი, რადგან თუ დავისჯები, თუ ჯოჯოხეთში ჩავვარდები, იქ უკვე შენი აღიარებისა და დიდების საშუალება აღარ მექნებაო. დავითისვე სიტყვებით თუ ვიტყვით - ჯოჯოხეთს შინა ვინ აღგიაროს შენ, უფალო? ანუ ჯოჯოხეთში ღვთის აღიარება და განდიდება შეუძლებელია, იქ არის მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი ტანჯვის აღქმა.

15. "უფალო, ბაგენი ჩემნი აღახუნე და პირი ჩემი უთხრობდეს ქებულებასა შენსა" - უფალო, ჩემი სიტყვები, ჩემი აზრები, ჩემი ფიქრები ისე წარმართე, რომ მხოლოდ შენს დიდებას და ქებას ამბობდეს ჩემი პირი. თითოეული ჩვენგანიც, წარმოვთქვამთ რა ამ სიტყვებს, დავითის მსგავსად უფალს ვევედრებით, რომ მან წარმართოს ჩვენი აზროვნება, ჩვენი ფიქრები და სიტყვები, რათა მხოლოდ ღვთის დიდება ამოდიოდეს ჩვენი პირიდან.

16. "რამეთუ უკეთუმცა გენება, მსხვერპლი შე-მცა-მეწირა; არამედ საკუერთხი არა გთნდეს" - უფალო, შენ ჩვენი შესაწირი არ გჭირდებაო, - მიმართავს დავით წინასწარმეტყველი უფალს; 49-ე ფსალმუნში უფალი დავითის პირით ბრძანებს - უკეთუ მე შესაწირი დამჭირდება, თქვენ არ გკითხავთ, "რამეთუ ჩემი არს ქვეყანა და სავსება მისი" - ისედაც ყველაფერი ჩემიაო. სწორედ ამის შესახებ ბრძანებს დავითი ფსალმუნის ამ მუხლში - რასაც ჩვენ გწირავთ მსხვერპლად, ის თუ გსურს, ჩვენი შეწირვა არ არის საჭირო, რადგან ისედაც ყველაფერი შენიაო.

17. "მსხუერპლ ღმრთისა არს სული შემუსვრილი, გული შემუსვრილი და დამდაბლებული ღმერთმან არა შეურაცხ-ყოს" - ღვთისადმი შეწირული ჭეშმარიტი მსხვერპლი არის სული შემუსვრილი, გული შემუსვრილი და დამდაბლებული - ადამიანს, რომელიც თავის ცოდვებს ხედავს, გული შემუსვრილი აქვს და უფალს ევედრება ცოდვათა მიტევებას, უფალს განადიდებს, მარადის ლოცულობს ღვთის წინაშე. ეს არის ჭეშმარიტი შესაწირავი. სიწრფოებით ცხოვრება და სიწრფოებით ქმედება უნდა მივართვათ უფალს მსხვერპლად.

18. "კეთილი უყავ, უფალო, ნებითა შენითა სიონსა და აღაშენნენ ზღუდენი იერუსალიმისნი" - სიონში აქ იგულისხმება დედაეკლესია. ამ სიტყვების წარმოთქმით დავითი უფალს შესთხოვს, კეთილი უყავ სიონს - დედაეკლესიასო. ამავდროულად, ეს არის წინასწარმეტყველებაც - როდესაც უფალმა დააარსა დედაეკლესია, კეთილი უყო მას, სიკეთე დაამკვიდრა მასში. მიწიერი ეკლესია არის ბჭეები სასუფევლისა. ვინც ეკლესიის წიაღში ღვთის მცნებების აღსრულებით იცხოვრებს, დაიმკვიდრებს ცათა სასუფეველს. ანუ ეკლესიაში უდიდესი სიკეთეა დამკვიდრებული - აქედან ადამიანს შეუძლია ცათა სასუფეველში გადასახლება; ამ ეკლესიის გარშემო აღაშენე იერუსალიმის ზღუდეები - საღმრთო მცნებები, ახალი სჯული, წმინდა მამათა სწავლებები შემოავლე, რომ ბოროტმა ვერ გამოიტაცოს იქ მყოფი ადამიანებიო. ფსალმუნის ეს მუხლი არის წინასწარმეტყველება ქრისტიანული ეკლესიის დაარსების შესახებ.

19. "მაშინ გთნდეს მსხუერპლი სიმართლისაი, შესაწირავი და ყოვლადდასაწველი; მაშინ შესწირე საკურთხეველსა შენსა ზედა ზუარაკნი" - ფსალმუნის ამ მუხლში დავით მეფე შემდეგს ბრძანებს: როდესაც მაცხოვარი მოვა, გამოჩნდება ხსნა კაცობრიობისა, სულიერი გადარჩენისა, მაშინ იქნება სიმართლის შესაწირავი და ყოვლად დასაწველი მსხვერპლიო. ეს არის არა სისიხლიანი მსხვერპლი, არამედ წმინდა გული, ღვთის მცნებების აღსრულება და ღვთის განდიდება, ანუ ახალაღთქმისეული ჭეშმარიტი მსხვერპლშეწირვა - უფალს არ სჭირდება სისხლიანი შესაწირავი, არამედ, როგორც დავითი სხვა ადგილას ამბობს, "გული შემუსვრილი, სული შემუსვრილი და დამდაბლებული" - ღვთის წინაშე საკუთარი ცოდვების შეგრძნება, სინანული ამის გამო და იმედი, რომ უფალი ყოველთვის შეეწევა ადამიანის სულს და დაუმკვიდრებს სასუფეველს.