სამოცდამეათე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):

13. "ჰრცხუენოდენ და მოაკლდენ, რომელნი ასმენდეს სულსა ჩემსა; შეიმოსედ სირცხვილი და კდემაი, რომელნი ეძიებდეს ძვირსა ჩემთვის" - შემეწიე და რცხვენოდეთ მათ რომელთაც ჩემი სულის წარყმედა სურთ, შეიმოსონ სირცხვილი და კლდემა რომლებიც ჩემთვის ეძიებდენ ძვირს - ვისაც ჩემი სულის დაღუპვა სურთ ისენი არცხვინე, შეარცხვინე შენ უფალოო. რა თქმა უნდა აქ პირველ რგში იგულისხმება დაცემული ანგელოზები, რომლებსაც ყველა კაცის დაღუპვა სურთ. როგორ შეარცხვენს მათ უფალი? - დაცემული ანგელოზები ყველა ადამიანს ებრძვიან, მაგრამ ყველა ღვთის მადიდებელი ადამიანი მათი მარცხვინებელია, ყველა ცხონებული ადამიანი მათი მარცხვინებელია, რამეთუ ღვთის შეწევნით მათ დაამარცხეს ბოროტი.

14. "ხოლო მე მარადის გესვიდე შენ და შევსძინო ყოველსა ზედა ქებასა შენსა" - ყოველივე ამის გამო შენი იმედი მაქვს უფალო და ყოველი დღე შენს ქებას შევსძინო - ყოველდღიურად უფრო და უფრო მეტად გაქო და განვამრავლო ჩემი ქება შენს მიმართო.

15. "პირი ჩემი უთხრობდეს სიმართლესა შენსა, ყოველსა დღესა მაცხოვარებასა შენსა, რამეთუ არა ვიცოდე მწიგნობრებისაი" - ეს მუხლიც შეიძლება მოციქულთა პირით წარმოთქმულად აღვიქვათ, ასევე ყველა ქრისტეს მიმდევარი ამ მუხლის, ამ სიტყვების წარმოთქმით აღვიქვამთ უფალს, რომ ყველგან ვიქადაგო შენი სიმართლე, ჭეშმარიტება და ყოველდღე მაცხოვარება შენი, ანუ ქრისტეს განკაცების შესახებ ყველდღიურად ვიქადაგო, და ეს არის ჭეშმარიტი ქრისტიანობა და "არა ვიცოდე მწიგნობრებისაი", არ მოვიქცევი ძველი აღთქმის მწიგნობრების მსგავსად, რომლებიც ღვთის განკაცების ქადაგებას აღუდგნენ წინ. ჩვენ ასე არ უნდა მოვიქცეთ, პირიქით, ღვთის განკაცება ყოველდღიურად და ყოველწუთიერად უნდა ვიქადაგოთ.

16. "შევიდე მე ძლიერებითა უფლისაითა; უფალო, მოვიხსენო სიმართლე შენი მხოლოისაი" - უფალო შენი ძლიერებით შევიდე, დავიმკვიდრებ შენთან და ამის შემდეგ სამარადისოდ შენი სიმართლე მოვიხსენო მე უფალოო.

17. "ღმერთო ჩემო, რავდენი მასწავლე მე სიყრმით ჩემითგან, დამოაქამდე მოუთხრობდე საკვირველებათა შენთა" - უფალო შენი საკვირველებანი, რაც დღევანდელ დღემდე მასწავლე, მომავალში რასაც გავიგებ, დაუცხრომლად ვიქადაგო ყველა ადამიანის წინაშე.

18. "და მიმხცოვანებამდე და სიბერემდე, ღმერთო ჩემო, ნუ დამაგდებ მე, ვიდრემდის მიუთხრა მკლავი შენი ყოველსა ნათესავსა მომავალსა; ძლიერებაი შენი" - სიბერის დროსაც ნუ დამიტოვებ და მომეც კიდევ და კიდევ ის ძალა, რომ სიკვდილამდეც კი ყველას მოუთხრო შენი ძლიერების ამბავი, ყველას მიუთხრო ის თუ როგორ იხსენი ადამიანები, თუ როგორ გამოიხსენი კაცობრიობა ცოდვისაგან, როგორ მიეცი ხსნა კაცობრიობას, რათა დაბრუნებულიყვნენ ცათა სასუფეველში.

19. "და სიმართლე შენი, ღმერთო ჩემო, მიმაღლადმე; რაოდენი მიყავ მე დიდძალი, ღმერთო, ვინ გემსგავსოს შენ?" - დაუცხრომლად ვიქადაგო შენი სიმართლე და ის დიდძალი საკვირველებანი და სასწაულები, რაც შენ ქმენი, აღასრულე ადამიანების გამო, პირადად მე და მთელს კაცობრიობასაც მიჰმადლე. ვინ გემსგავსოს შენ უფალო, ვის შეუძლია მიგემსგავსოს შენ? - მართლაც, არავის შეუძლია ჭეშმარიტად მიემსგავსოს უფალს, რამეთუ ის არის მარადიული, რომელსაც არც დასაწყისი აქვს და არც დასასრული, დანარჩენი ყოველივე ღვთისგან არის შექმნილი და თავისთავად არავის არ შეუძლია უფალს "ემსგავსოს", მიემსგავსოს.

20. "რაოდენნი მაჩუენენ მე ჭირნი მრავალნი და ძვირნი, და მომაქციე და მაცხოვნე მე, და უფსკრულთაგან ქუეყანისათა აღმომიყვანე მე" - მრავალი ჭირი და განსაცდელი ნახა კაცობრიობამ ძველი აღთქმის პერიოდში, ვიდრე უფალი მოვიდოდა და ადამიანებს, კაცობრიობას გამოიხსნიდა. სწორედ ამის შესახებ ბრძანებს დავით წინასწარმეტყველი თავისი წინასწარმეტყველური ნიჭით მთელი კაცობრიობის პირით - მომაქციე, მაცხოვნე და უფსკრულისაგან ამომიყვანე მეო, ანუ წინასწარმეტყველებებს კაცობრიობის უფსკრულიდან ამოყვანას, ცოდვისა და მარადიული სიკვდილის ტყვეობიდან გამოხსნას.

21. "განამრავლე ჩემ ზედა დიდებულებაი შენი და მომაქციე და ნუგეშინის-მეც მე და უფსკრულთაგან ქუეყანისათა კუალად აღმომიყვანე მე" - დავითი ისევ და ისევ წინასწარმეტყველებს იმის შესახებ, რომ უფალმა თავისი სასწაულებით, თავისი ნუგეშინისცემით, რაც მან ადამიანებს მისცა, აღმოიყვანა მთელი კაცობრიობა სულიერი უფსკულისაგან, სულიერი დაცემისგან.

22. "და რამეთუ მეცა აღგიარო შენ ერსა შორის, უფალო, ჭურებითა საფსალმუნისაითა ჭეშმარიტებაი შენი, ღმერთო; გიგალობდე შენ ებნითა, წმინდაო ისრაელისაო" - ყოველივე ამის გამო ერთა შორის აღგიარო, რჩეული გალობით განვადიდო შენი სახელი და სხვა ადამიანებსაც ვუქადაგო შენი განდიდება "წმინდაო ისრაელისაო". წმინდაი ისრაელისა", "ისრაელის ღმერთი" ერთ-ერთი ეპითეტია უფლისა. ვიცით, რომ ძველი აღთქმის პერიოდში ერთადერთი ერი, რომელიც ჭეშმარიტ ღმერთს სცემდა თაყვანს, იყო ისრაელის ერი, ამიტომაც იხსენიებოდა ჭეშმარიტი ღმერთი ისრაელის ღმერთადაც. ახალაღთქმისეულ პერიოდში, როგორც მამები გვასწავლიან, ისარელის ერში უნდა ვიგულისხმოთ ყველა ქრისტიანი, ყველა ჭეშმარიტი ღვთის მადიდებელი ადამიანი.

23. "იხარებდეს ბაგენი ჩემნი, რაჟამს გიგალობდე შენ და სულიცა ჩემი, რომელი იხსენ" - იხარებდეს ჩემი ბაგეები და სულიც, რომელიც შენ იხსენ, გახარებული ვიქნები როგორც სულიერად ასევე ხორციელად, გიგალობდე და განგადიდო შენ უფალოო.

24. "უფროის და ენაიცა ჩემი მარადის იტყოდის სიმართლესა შენსა, რაჟამს ჰრცხუენოდის და კდემულ იყვნენ, რომელნი ეძიებდეს ძვირსა ჩემსა" - ჩემი ენა მარადის შენს სადიდებელს იტყოდა, - ყველას წინაშე, მათ წინაშეც ვინც შენ გეწინააღმდეგება, დაუსრულებლად განგადიდებ უფალო ყველა იმ სასწაულისა და წყალობისთვის, რაც შენ ქმენი ადამიანებისთვის, მთელი კაცობრიობისთვის. იმ ყველაფრისთვის რაც უფალმა კაცობრიობისთვის ქმნა, კაცობრიობისთვის აღასრულა, ყველა ადამიანი ვალდებულია განადიდოს უფალი, არა იმის გამო, რომ უფალს სჭირდება ჩვენი განდიდება, არამედ ისევ და ისევ ჩვენთვის, ჩვენი ხსნისთვის უნდა განვადიდოთ უფალი.