წმინდა ჰონორიუს (ონორიუსი) კენტერბერიელის, დორუვერნის (დუროვერნის, თანამედროვე კენტერბერის) არქიეპისკოპოსის ხსენების დღეა 30 სექტემბერი (კელტური და ბრიტანული, რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესია საზღვარგარეთ; ბერძნული კალენდრების მიხედვით)

წმ. ბედა პატივცემული და წმ. გოსცელინ კენტერბერიელი მოწმობენ, რომ ჰონორიუსი ბრიტანეთში რომიდან ჩავიდა და იყო პაპ გრიგოლ I დიდის მოწაფეთა შორის. სავარაუდოდ, ჰონორიუსი ბრიტანეთში გაემგზავრა არა წმ. ავგუსტინეს პირველ მისიასთან ერთად 595 ან 596 წელს, არამედ 601 წელს, როდესაც პაპმა გრიგოლმა ავგუსტინეს თხოვნის საპასუხოდ რომიდან სასულიერო პირები გაუგზავნა დასახმარებლად. დორუვერნში ჰონორიუსი, ალბათ, თავდაპირველად ცხოვრობდა წმ. ავგუსტინეს მიერ დაარსებულ წმ. მოციქულების პეტრესა და პავლეს (მოგვიანებით - წმ. ავგუსტინე კენტერბერიელის) მონასტერში.

XII საუკუნის ისტორიკოსი უილიამ მალმსბერიელი გვაუწყებს, რომ ჰონორიუსი კენტერბერიის კათედრას 26 წლის განმავლობაში განაგებდა. მისი წინამორბედი იუსტი გარდაიცვალა პაპ ჰონორიუს I-ის პონტიფიკატის დასაწყისში, რომელიც რომის ტახტზე 625 წელს ავიდა. ამგვარად, შეგვიძლია დავადგინოთ, რომ ჰონორიუსი კათედრაზე დაახლოებით 627 წელს აიყვანეს. ეპისკოპოსად ხელდასხმა შეასრულა პავლინმა, ებორაკის (თანამედროვე იორკის) არქიეპისკოპოსმა, ლინდოკოლინში (თანამედროვე ლინკოლნში).

დაახლოებით 630 წელს ბრიტანეთში მისიონერული საქმიანობისთვის თავის მიძღვნის მიზნით ჩავიდა ფრანკო-ბურგუნდიელი ეპისკოპოსი ფელიქსი, რომელიც ჰონორიუსმა აღმოსავლელ ანგლთა სამეფოში გაგზავნა, სადაც ამ დროს ტახტზე ქრისტიანი მეფე სიგებერტი ავიდა. ფელიქსის გარდაცვალების შემდეგ 646/7 წელს ჰონორიუსმა მის მიერ დაარსებულ კათედრაზე ქ. დომოკში (თანამედროვე დანიჩი) ხელი დაასხა მის დიაკონს თომას, წარმოშობით ბრიტანელს, ხოლო მისი გარდაცვალების შემდეგ (დაახლ. 651) - კენტის მკვიდრს ბერკტგილსს. წმ. ბირინ დორჩესტერელი, რომელიც ბრიტანეთში პაპ ჰონორიუსმა გაგზავნა, დაახლოებით 634 წელს მისიას შეუდგა დასავლეთ საქსთა (უესექსის) სამეფოში, ასევე, სავარაუდოდ, არქიეპისკოპოს ჰონორიუსის მხარდაჭერით. ნორთუმბრიის მეფე ედვინის თხოვნით პაპმა ჰონორიუსმა ჰონორიუსსა და პავლინს პალიუმი უბოძა. თანმხლებ წერილში ჰონორიუსისადმი პაპმა მოუწოდა მას კვლავაც გამოეჩინა გულმოდგინება ანგლოსაქსთა ქრისტესკენ მოქცევის საქმეში და დაადგინა თანასწორუფლებიანობა დორუვერნისა და ებორაკის არქიეპისკოპოსებს შორის, ისე რომ ერთ-ერთის გარდაცვალების შემთხვევაში ცოცხლად დარჩენილს უნდა დაენიშნა მისი მემკვიდრე.

მას შემდეგ, რაც ნორთუმბრიის მეფე ედვინის წინააღმდეგ გამოვიდნენ მერსიის მეფე პენდა და ჩრდილოეთ უელსის მეფე კედვალა და 633 წლის ოქტომბერში ედვინი დაიღუპა ჰიტფილდის ბრძოლაში, პავლინ იორკელი იძულებული გახდა გაქცეულიყო გარდაცვლილი მეფის მეუღლე ეთელბურგასთან ერთად კენტში, მის ძმასთან, მეფე ედბალდთან. ჰონორიუსმა აქ პავლინს კათედრა გამოუყო ქ. როფში (თანამედროვე როჩესტერი), რომელიც ამ დრომდე რამდენიმე წლის განმავლობაში ცარიელი იყო. ეთელბურგამ დააარსა მონასტერი ლიმინგის ადგილას (თანამედროვე ლიმინჯი) და მონაზონი გახდა. ლიმინგში სააბატოს დაარსებას ადასტურებს წმ. გოსცელინიც "წმ. ვერებურგის ცხოვრებაში". პავლინის გარდაცვალების შემდეგ 644 წელს ჰონორიუსმა მის ადგილზე ხელი დაასხა კენტის მკვიდრს წმ. იტამარ როჩესტერელს.

თავისი წინამძღოლობის პერიოდში ჰონორიუსი ხელს უწყობდა იმას, რომ ანგლოსაქსი მეფეები, ქრისტიანობის მიღებისას, არა მხოლოდ ინარჩუნებდნენ რწმენას, არამედ აღმოფხვრიდნენ წარმართობას მათდამი დაქვემდებარებულ ოლქებში.

გარდაიცვალა 653 წელს. წმ. გოსცელინ კენტერბერიელი მოწმობს, რომ არქიეპისკოპოსი ჰონორიუსი დაკრძალეს წმ. მოციქულების პეტრესა და პავლეს ეკლესიაში. 1091 წელს, ტაძრის გადაკეთებასთან დაკავშირებით, რომელიც წამოიწყო აბატმა გვიდომ, აღმოაჩინეს კენტერბერის ძველი ეპისკოპოსების ნაწილები, მათ შორის ჰონორიუსის, და გადაასვენეს ახალ ეკლესიაში როჩესტერის ეპისკოპოსის გუნდულფის თანდასწრებით. არქიეპისკოპოს ჰონორიუსის ნეშტი კეთილსურნელებას აფრქვევდა.

სტატიის წყარო: ГОНОРИЙ КЕНТЕРБЕРИЙСКИЙ