მამა კირილე XV საუკუნის II ნახევარში შეძლებულ გალიჩელ ბოიართა ოჯახში იშვა. თხუთმეტიოდე წლისამ მშობლიური სახლი ფარულად დატოვა და მონასტერში, წმინდა კორნელი კომელსკისთან (ხსენება 19 მაისს) მივიდა, რომლის სახელიც მშობელთაგან გაეგონა.

ჭაბუკს გზად უცნობი ხუცესი შეხვდა, რომელიც დაეკითხა, თუ საით ვიდოდა და როდესაც შეიტყო, განიხარა, გადაწყვეტილება მოუწონა და კირილესთან ერთად განაგრძო გზა.

სავანეს რომ მიუახლოვდნენ, უცნობი ხუცესი ჭაბუკს მიუბრუნდა და დამოძღვრა, შემდეგ მუხლებზე დაემხო და დიდხანს ილოცვიდა, რომ დაასრულა, ჭაბუკს სავანისკენ ამ სიტყვებით მიუთითა:

- წარვედ, შვილო, ნეტარ კორნელისთან, მე კი ღმერთს შევთხოვ, სავანეში მიგიღოს და აღკვეცოსო!

ესა თქვა, ყმაწვილს ჯვარი გარდასახა და უჩინარ იქმნა...

მართლაც, მოკლე ხანში სწორედ წმინდა კორნელის ხელთაგან აღიკვეცა კირილე მონაზვნად და სამოღვაწეოდ იქვე დარჩა.

როდესაც შვიდი წლის შემდეგ სავანე მამამისმა მოილოცა და მონაზვნებს შორის ვაჟიშვილი ამოიცნო, თავადაც შემონაზვნდა ბარსანოფის სახელით.

მცირე ხანში ეს კეთილი მაგალითი დედამისმაც (აღკვეცისას მან სახელად ელენე მიიღო) გაიმეორა და აღკვეციდან სამ დღეში მიიცვალა კიდეც.

სამ წელიწადში კირილეს მამაც აღესრულა, წმინდანი კი უწინდელზე აღმატებულ ღვაწლს მიეცა.

გავიდა ათი წელიწადი და მოძღვარმა, წმინდა კორნელიმ თეთრი ზღვის სანაპიროზე დაფუძნების და განდეგილობის ნება დართო. ღირსი მამა ტყის სოკოთი და ბალახით საზრდოობდა და ხან მარტომყოფობასაც დაუტევებდა, რომ ნოვგოროდისა და ფსკოვის ესა თუ ის სიწმინდე მოელოცა.

შვიდი წლის შემდგომ, 1517 წელს ღირსმა კირილემ "ახალი ტბის" ნაპირას უდაბნო დააარსა და ორი ტაძარიც ააგო, რომელთაგან ერთი აღდგომის, მეორე კი - ღვთისმშობლის ხატის, ოდიგიტრიის სახელზე იკურთხა. ტაძართა აგების ადგილი ღირს მამას ჩვენებაში თვით ღვთის დედამ მიუთითა.

ამ ამბებიდან მოკლე ხანში წმინდა კირილეს მღვდელმონაზვნად დაასხეს ხელი, მისმა წმინდა ცხოვრებამ უამრავი ღვთისმოყვარე სული მიიზიდა და მოწაფენი განუმრავლა, რის გამოც დიდი მონასტრის დაფუძნება მოუწია, რომლის იღუმენადაც თავად აკურთხეს.

წმინდა ხუცესი ტაძარში მუდამ ყველაზე ადრე შედიოდა და უკანასკნელი ტოვებდა, საზრდელადაც ოდენ იმდენს იხმევდა, რამდენიც სასიცოცხლოდ სჭირდებოდა, ამასთან, თავად მონაწილობდა ყველაზე მძიმე ფიზიკურ სამუშაოებში.

ზამთარშიც კი ფეხშიშველი, მსუბუქად შემოსილი იარებოდა და შეშასაც თავად ჩეხდა და წყალსაც თავად ეზიდებოდა.

ერთხელ ქურდებმა ეკლესიის ზარები მოიპარეს და ცოდვით ბრმადქმნილებმა გზა ევღარ გაიგნეს - მონასტრის ტერიტორიაზე იწყეს ბოდიალი...

სავანის მამებმა ქურდები დილითვე მიუყვანეს წმინდა კირილეს, რომელმაც დაყვავებით უთხრა:

- შვილნო ჩემნო, არავინ აროდეს გამდიდრებულა სხვისი ქონებით, დაკარგვით კი ისიც დაუკარგავთ, რაც გააჩნდათ!

შემდეგ მომაზვნებს მათი დაპურება და გაშვება უბრძანა.

ნეტარმა მამამ სიჭარმაგეში ღვთისგან ჭვრეტისა და სასწაულთქმედების მადლი მიიღო, - მისი ლოცვით მრავალი განიკურნა, განსაკუთრებით - ბრმადქმნილნი.

ერთხელ მისმა მოწაფემ, სახელად ათანასემ წირვისას იხილა, თუ როგორ ემსახურებოდა ნეტარ კირილეს იდუმალი დიაკონი, მსახურების დასრულებისთანავე კი - უჩინარ იქმნა.

წმინდა მამამ მოწაფეს მკაცრად აუკრძალა, ეს ამბავი ვინმესთვის ეამბნა.

1537 (სხვა წყაროს მოწმობით კი - 1532) წლის 4 თებერვალს წმინდა კირილემ სავანის ძმებს უხმო დამოძღვრა, წმინდა ზიარება მიიღო, უფალს მადლობა შესწირა და სული მშვიდობით შეჰვედრა.

Mმიუხედავად იმისა, რომ წმინდა ხუცესის ლოცვით მის სიცოცხლეშივე უამრავი სასწაული აღესრულა, საყოველთაო პატივი მოგვიანებით მიეგო.

ნეტარი კირილეს წმინდა ნაწილები მხოლოდ 1649 წელს აღმოიყვანეს, როდესაც ხის ნაცვლად ახალი, ქვის ტაძრის მშენებლობა დაიწყეს.

მისი უხრწნელი ნაწილნი იმავე ტაძარში დააბრძანეს, 1651 წელს კი - რუსულმა მართლმადიდებელმა ეკლესიამ იგი წმინდანთა დასს შერთო.

მეოხ გვეყოს მისი წმინდა ლოცვა ღვთის წინაშე!