ნიკოლოზი იყო პატარა ქალაქ კარპენისიონის მკვიდრი. თხუთმეტი წლის ასაკში ის გაემგზავრა კონსტანტინოპოლში, რათა ემუშავა მამასთან ერთად, რომელსაც იქ პატარა დუქანი ჰქონდა. ერთ-ერთ მასწავლებელთან ნიკოლოზი სწავლობდა თურქულ ენას და, გონიერი ყმაწვილი რომ იყო, მნიშვნელოვან წარმატებებს მიაღწია. ერთხელაც მასწავლებელმა მრავალი იანიჩარის წინაშე უბრძანა მას წაეკითხა გაკვეთილი, რომელიც შეიცავდა მუსლიმურ აღსარებას, რომელსაც წარმოთქვამდნენ ისლამზე გადასვლისას. ეს ხაფანგი იყო. იანიჩართა აზრით, ნიკოლოზს არ შეეძლო უარეყო, რომ წაიკითხა აღსარება და ისლამზე გადავიდა.

ის მიიყვანეს მოსამართლესთან, მაგრამ ნიკოლოზი ყვირილითა და პროტესტით ამტკიცებდა, რომ უდანაშაულო იყო. მოსამართლის დაყოლიებაზე მან უპასუხა: "მე ქრისტიანი ვარ და ჩემს ღმერთად იესო ქრისტეს ვთვლი. პატივი და თანამდებობები, რომლებსაც მპირდებით, არ მჭირდება. მე მწამს ქრისტე და არ უარვყოფ მას. ქრისტეს სახელით მოვკვდები და თურქად არ გავხდები".

თავისი აღსარების შემდეგ წმინდა ნიკოლოზი საპყრობილეში ჩააგდეს, სადაც მას 65 დღის განმავლობაში არც პური აჭამეს და არც წყალი დაალევინეს, ხოლო 1672 წლის 23 სექტემბერს, ორშაბათს, წმინდანს თავი მოკვეთეს. ქრისტიანებმა დიდი თანხით გამოისყიდეს მისი სხეული და დაკრძალეს ღვთისმშობლის მონასტერში ხალკის კუნძულზე. მისი პატიოსანი თავი ინახება მთაწმინდაზე, ქსიროპოტამოს მონასტერში.