ეს ორი სახელი რამდენიმე წლის წინ სრულიად შემთხვევით ვიპოვე, როდესაც საქართველოს მთაში მოღვაწე მამათა შესახებ მატიანეს გადავხედე...

მართალია, ბევრი ვერაფერი (დღემდე ვერც მის ნათესავებსა და ვერც ამ ამბის თანამონაწილეს მივაგენი), მაგრამ მცირედი მაინც შევიტყვე ერთ მართლაც მადლიან და საოცარ კაცზე - მუქოელ მღვდელ მამა ლავრენტი შიოშვილსა და მის არანაკლებ ვაჟკაც მამაზე...

მამა ლავრენტი კომუნისტების გამოჩენამდე ხევსურებით დასახლებულ სოფელ მუქოს სულიერი მწყემსი ყოფილა. მამამისი, ისიც მღვდელი, მართალი და მადლიანი მამა ქრისტესია, 1919 წლისთვის შატილს გადაუყვანიათ, მის ადგილას კი, სოფლის სურვილითვე, მღვდლად მისივე ვაჟისთვის, მანამდე მედავითნის, ლავრენტი შიოშვილისთვის დაუსხამთ ხელი...

ბოროტის მზაკვრობას ხომ სამანი არა აქვს - არ გასულა ოთხი თვეც და ერთ ღამეს, 26 წლის ახალხელდასხმულ მამა ლავრენტისა და მის მეუღლეს, ვიღაც უღმერთომ საკუთარ სახლში მოუსწრაფა სიცოცხლე...

იმ შავ ღამეს მშობლებთან ერთად მათი ორი პატარა ვაჟი - ხუთი წლის ნიკოლოზი და სამი წლის გიორგიც ყოფილან, მაგრამ, ღვთის შეწევნით, მკვლელებს ბავშვები დაუნდვიათ...

ამ ამბის მომსწრე ჭარმაგი ხალხი ირწმუნებოდა, - ვინც მამა ლავრენტის უშუალოდ გამოსჭრა ყელი, სულ მოკლე ხანში, რამდენიმე წელიწადში დაბრმავდა და დარჩენილი ორმოცდაათი წელიწადი საშინელ ტანჯვაში განლიაო...

მამა ლავრენტი 1893 წელს დაბადებულა და თბილისის სასულიერო სემინარია დაუსრულებია, მღვდლობამდე მამასთან, მუქოში მოღვაწე მამა ქრისტესიასთან მედავითნედ უმსახურია...

თავად მამა ქრისტესია, როგორც გითხარით, მართალი და უშიშარი, თუმც კი ჩია ტანის ვაჟკაცი ყოფილა...

მუქოში მისი მსახურებისას იქაურობას ქისტები თურმე ხშირად აწუხებდნენ, - გადმოიპარებოდნენ შეგულებული ბილიკებით ხევსურეთის სოფელთა საძარცვად, მაგრამ მანამდე ჩუმად გაიკითხავდნენ - ის პატარა ტანის მღვდელი მანდა გყავთ, თუ ქალაქს არისო?!..

თუ სოფელში არ დახვდებოდათ, ნაკისრ ავკაცობას, როგორც სჩვეოდათ, ბოლომდე მიიყვანდნენ, თუ არა და ადგილიდან ფეხს არ იცვლიდნენ, სანამ მათი რისხვაც ადგილს არ იცვლიდა...

ერთხელაც ამდგარან და გადიდგულებულებს გაურისკავთ: - რაღა გაგვიხდა ეს ქრისტესია მღვდელი, იყოს მუქოს რა, ჩვენ მაინც ვერაფერი დაგვიჭერსო...

სოფელს რომ შესევიან, აუკეცია ანაფორის კალთები მამა ქრისტესიას, აუღია ხანჯალი და მდევართან ერთად გასდევნებია ურჯულოებს...

ამ ყოფაში რომ დაუნახავთ თავიანთი რისხვა, შეშინებულ ქისტებს იქვე დაუყრიათ ნაპარ-ნაძარცვი და უკანმოუხედავად მოუკურცხლავთ...

გაჰკიდებია მათი თავხედობით გულმოსული მამა ქრისტესიაც და სულ სიბრტყით, ჯოხივით უცია ხანჯალი ქისტების მხრებზე, იქამდე უდევნია, სანამ საიმათოს არ გადაუხიზნავს...

ის დღე ყოფილა და ის დღე, - სანამ მოძღვარს სული ედგა, ქისტებს აღარც გაუბედავთ იქაურთა შეწუხება...