წმინდა გიორგის მშობლები - იოანე და მარიამი კეთილშობილი წარმომავლობისანი იყვნენ და ბულგარეთის დედაქალაქში ცხოვრობდნენ. როგორც ძველი აღთქმის აბრაამსა და სარას, მათაც დიდხანს არ ჰყავდათ შვილი. ცოლ-ქმარი ბევრს ლოცულობდა, ევედრებოდა უფალს, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს და დიდმოწამე გიორგის. მათმა მხურვალე ლოცვებმა ნაყოფი გამოიღო, ქვეყანას მოევლინა ვაჟი, რომელსაც დიდმოწამე გიორგის სახელი დაარქვეს. ყრმა წმინდა გიორგის სახელობის ტაძარში მოინათლა. ღვთისმოშიშებით გამორჩეულმა გიორგიმ კარგი განათლება მიიღო და ღრმად შეისწავლა წმინდა წერილი. გარეგნობითაც გამოირჩეოდა, ძალიან ჰგავდა ძველი აღთქმის წმინდა იოსებს. 25 წლის იყო, როცა მშობლები გარდაეცვალა. ამ დროს ბულგარეთი თურქებს ჰქონდათ დაპყრობილი და მძლავრობით ავრცელებდნენ მუსლიმანობას ქრისტიან მოსახლეობაში.

ერთხელ რამდენიმე თურქმა გიორგის გამაჰმადიანებაც გადაწყვიტა.

- გიორგი, დაგმე ქრისტიანობა, მიიღე ისლამი, ისმინე ალაჰის მოციქული მუჰამედის, - უთხრეს და ძალით დაახურეს მუსლიმის ჩალმა. გიორგიმ მოიგლიჯა ურჯულოთა თავსაბურავი, მიწას დაანარცხა და თქვა: - ქრისტიანებს არ გვმართებს თქვენი ჩალმის ტარება, ჩვენ არ ვაქცევთ ზურგს ქრისტეს, რომელიც არის ცისა და მიწის შემოქმედი, ჩვენ ვერ დავთმობთ წმინდა ნათლობით მოპოვებულ მადლს. მითხარით, როგორ შემიძლია ვირწმუნო მუჰამედის, რომელიც არ ყოფილა არც უფლის მოციქული და არც წინასწარმეტყველი, ის იყო უბრალო მეთაური სატანური პოლკისა. თვითონაც არ იცით, რისი და ვისი გწამთ. თავად ხართ აცდენილი ჭეშმარიტების გზასო. ფეხით გათელა მუსლიმური ჩალმა, ხმამაღლა განაცხადა ცისა და ქვეყნის შემოქმედი ღმერთის ერთადერთობის და ჭეშმარიტების შესახებ, ბოლოს კი თავის თავს უთხრა: "ოჰ, გიორგი, რას ელოდები, უფალი გიხმობს!"

განრისხებულმა თურქებმა იგი მმართველს მიჰგვარეს. მმართველი მოიხიბლა გიორგის ვაჟკაცური გარეგნობით. ის წმიდანს დიდებასა და სიმდიდრეს აღუთქვამდა სარწმუნოების უარყოფის ფასად, რაზეც გიორგიმ მტკიცე უარი განაცხადა და უშიშრად აღიარა ჭეშმარიტი სარწმუნოება. მაშინ განრისხებულმა მმართველმა მისი წამება ბრძანა. გიორგი მმართველის ბრძანებით ხელჯოხებით უმოწყალოდ სცემეს. არ გატყდა წმინდანი. მმართველმა ბრძანა, - სხეული დანით დაუსერეთ და ჭრილობები ანთებული სანთლებით ამოუწვითო. ამ ტანჯვასაც გაუძლო გიორგიმ. ნაწამებს ქალაქის ქუჩებიც შემოატარეს, თან უყვიროდნენ, ნუ გმობ და შეურაცხყოფ მოციქულ მუჰამედს და ნუ უარყოფ ისლამსო. ღვთის შეწევნით გაძლიერებულმა წმინდანმა მხნედ აიტანა ყოველგვარი სატანჯველი. ბოლოს, თურქებმა გიორგის დასაწვავად ქალაქის შუაგულში დიდი კოცონი გააჩაღეს, მაგრამ წმინდანმა უკანასკნელი წამების ადგილამდე ვერ მიაღწია: ჭრილობებისაგან დაუძლურებული, გზაში ჩაიკეცა, მტარვალებმა მიათრიეს სულთმობრძავი ცეცხლამდე, შიგ ჩააგდეს და ზედ მკვდარი ძაღლები დააყარეს, რომ ქრისტიანებს ნეშტის მოძებნა გასჭირვებოდათ. მოულოდნელად კოკისპირულმა წვიმამ დაუშვა და ცეცხლი ჩააქრო. ღამით ზეციურმა ნათელმა გააბრწყინა ის ადგილი, სადაც გიორგის გვამი ესვენა. ერთ მღვდელს უფლება მისცეს, მოწამის ძვლები აეკრიფა და დაემარხა. როცა ეს ამბავი მიტროპოლიტმა იერემიამ გაიგო, სამღვდელოებასთან ერთად მივიდა დასჯის ადგილას. ნაკვერჩხლებიდან გადმოაბრძანეს გიორგის წმინდა ნაწილები და პატივით გადაასვენეს წმინდა დიდმოწამე გიორგის სახელობის ტაძარში სოფელ სრედცაში (ახლანდელი სოფია). მისი წამებისა და აღსრულების დღე იყო 1515 წლის 26 მაისი.