დოსტოევსკი წერდა: "მართლმადიდებლობა ქრისტეს ჭეშმარიტი აღმსარებლობაა, ჩვენი სინდისისა და ზნეობის საფუძველია. იმავდროულად, ის უნდა იყოს საზოგადოებრივი ყოფისა და მეცნიერების საფუძველიც".

"ქრისტიანობამ გვიხსნა ჩვენ არამც თუ სულიერად, არამედ ხორციელადაც. ამ უდიდესმა მოძღვრებამ, რომელიც ქრისტე ღმერთმა მოუვლინა ქვეყანას ხსნად და ცხონებად, თავისი ძლევამოსილი კალთა გადააფარა ჩვენს მამულს,

"დაე, სულიერი კულტურა უფრო და უფრო მეტად მიიწევდეს წინ; დაე, ბუნებისმეტყველებითი მეცნიერებანი ძლიერდებოდნენ, ვითარდებოდნენ, ღრმავდებოდნენ და ახალ სივრცეებს ეუფლებოდნენ;

ქართული მწერლობის ისტორია სათავეს ქრისტიანობიდან იღებს. ეკლესია იყო, არის და იქნება ქართველი ხალხის გაერთიანებისა და ქართული მწერლობის განვითარების ძალის მიმცემი, მასაზრდოებელი საუკუნოვანი კეთილშობილური ტრადიციებისა.

ფიზიკოსი ბოილი ამბობდა: "ვინც ბუნების კანონებს შეისწავლის, პატივისმცემელიც იქნება იმ კანონებისა, რომლებიც ადამიანის გულშია ჩაწერილი, ცოდვას განერიდება და საღმრთო მცნებათა გზით ივლისო".

წმინდა ნიკოლოზ ველიმიროვიჩი წერს: "როდესაც ადამიანები ხარბად გამოსწოვენ ბუნებას ცოდნას, იგი მათ ჭეშმარიტი ცოდნის ნაცვლად ფერად ჩხრიალებს აძლევს.

ფრანგი განმანათლებელი ჟან-ჟაკ რუსო წერდა: "მე ღმერთს მის ყველა ქმნილებაში ვხედავ, თვით ჩემშივე ვრძნობ მას, ვაღიარებ, რომ განმაცვიფრა წმინდა წერილის სიდიადემ. სახარების სიწმინდე ჩემს გულს ეუბნება: შეხედეთ ფილოსოფოსთა წიგნებს - მთელი მათი ბრწყინვალების მიუხედავად, რაოდენ უმნიშვნელონი და უფერულნი ჩანან ისინი წმინდა წერილის გვერდით.

კონსტანტინე გამსახურდია წერდა: "ერის კულტურის გამოსაცდელი რელიგია და მისი გაგებაა... ყოველი კულტურული ერი რელიგიური იყო. ყოველ მაღალხარისხოვან კულტურას რელიგიის ფუძეზე ჰქონია საფუძველი".

ქართველი ერის მრავალსაუკუნოვანი კულტურა ეკლესიის წიაღში წარმოიშვა და განვითარდა. დღეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მეცნიერებისა და კულტურის მოღვაწეთა ეკლესიასთან სიახლოვის საკითხი, რადგან ნამდვილი კულტურა სულიერებისგან განუყოფელია.